3029 - Kosningarnar í bandaríkjunum

Sumir virðast halda að Trump haldi áfram fram á næsta kjörtímabil þessum leikaraskap sínum, að þykjast vera forseti bandaríkjanna. Svo er þó ekki. Að vísu er hann forseti eins og er og verður alveg þangað til á hádegi þann 20. janúar 2021, en nákvæmlega á þeim tímapukti lýkur kjörtímabili hans og hann er ekki forseti lengur. Ég held reyndar að hann muni ekki fara svo langt með þetta. Að hann viðurkenni ósigur er næstum óhugsandi úr þessu. Hinsvegar hlýtur hann að hrökklast úr embætti og hann er ekki svo skyni skroppinn að hann sjái ekki að betra er að hætta þessari vitleysu svolítið fyrir 20. janúar næstkomandi og geta þá komið aftur 2024. Að hann viðurkenni ósigur er alveg fráleitt. Hann hlýtur að halda sig við það að forsetaembættinu hafi verið stolið frá sér.

Nýr forseti á að taka við 20. janúar og fátt eða ekkert virðist geta komið í veg fyrir að það verði Joe Biden. Trump mun ekki flækjast fyrir svo lengi. Spurning er samt hvenær hann mundi viðurkenna ósigur sinn í verki. Ef það verður ekki Joe Biden sem tekur við verður það væntanlega forseti fulltrúadeildarinnar. Það er það segja Nancy Pelosi. Ég held nú að Trump vilji fyrir hvern mun koma í veg fyrir það. Svo mikið held ég að hatrið sé þar á milli.

Hvernig á Trump þá að snúa sér. Til þess að geta látið Hæstarétt bandaríkjanna fjalla um kosningarnar þarf að kæra fyrir brot á alríkistögum eða stjórnarskrá. Ekkert í kosningalögum er samkvæmt alríkislögum, heldur setja ríkin sjálf reglur um kosningaframkvæmd. Auðvitað er hægt að kæra lagaframkvæmd til Hæstaréttar en það hefur ekki verið gert. Ef vafi leikur á um kosningaúrslitin tekur foseti fulltrúadeildarinnar við stjórninni.

Þessvegna held ég að Trump muni á endanum viðurkenn ósigur sinn í verki með því að láta Biden fá stjórnartaumana. Allt sem hann gerir núna getur haft áhrif 2024. Kannski er hann þó ekki farinn að hugsa svo langt ennþá.

Annars er marklítið að velta fyrir sér hvað Trump muni gera. Hann er og hefur verið mesta ólíkindatól og mun væntanlega halda því áfram. Kannski finnur hann uppá einhverju alveg óvænu núna í þessari skák.  

Einhver mynd.

3028 - Trump og örsaga

Vissulega er Trump dálítið brjóstumkennanlegur þessa dagana. Það er að segja ef mark er takandi á vinstri sinnuðum og jafnvel hlutlausum fjölmiðlum. Einhverjir þjóðarleiðtogar þrjóskast þó enn við að óska Biden til hamingju. Sumir eru þó með ýmsa fyrirvara og ekki er hægt að neita því að séu reglur þannig að fara megi fram á endurtalningu ber að fara eftir því. Í byrjun desember er samt áreiðanlegt að höggva verður á þennan hnút hvort sem Trump getir það sjálfur eða aðrir verða til þess.Versti hlutinn af þessu öllu saman er að með þessu dregur Trump úr trausti almennings á kosningafyrirkomulaginu í USA.

Ég er þeirrar skoðunar að ekkert geti komið í veg fyrir valdatöku Biden´s 20. janúar og held satt að segja að Trump muni á endanum viðurkenna það sjálfur.

Til þess að koma þessu bloggi sem fyrst frá mér er ég að hugsa um að seta eina litla örsögu í þetta blogg til uppfyllingar. Hér kemur hún:

Ég var að telja áðan þessar svokölluðu örsögur sem ég setti í bloggið mitt fyrir nokkru síðan. Þær reyddust vera 13, og þar sem ég er dálitið hjátrúarfullur datt mér í hug að láta þær ekki vera það lengur. Þessvegna er að hugsa um að semja að minnsta kostir eina til viðbótar. Ég lofa samt engu um það að þær verði ekki fleiri. Vel er hugsanlegt að ég semji þær áfram svona til uppfyllingar.

Prótótýpan lofaði góðu. Með henni var hægt að drepa óvininn hvað eftir annað. Ekki svo að skilja að til stæði að gera það, en þetta sýndi að byssan var góð. Vélbyssan, því vélbyssu var vel hægt að kalla þetta undratæki sem var jafnlétt og fyrirferðarlítið og venjuleg skammbyssa. Hún var svo fullkomin að varasamt var að láta hana í hendurnar á hverjum sem var. Þessvegna var það sem hershöfðinginn sem stjórnaði æfingunni var með band í hendinni sem fest var við gikkinn á byssunni. Auðvitað hefði verið hægt að hafa byssuna einfaldlega óhlaðna á æfingunni. Svo var þó ekki. Ástæðan fyrir því var að eins og kunnugt er hugsa hershöfðingar mjög einkennilega. Honum hafði dottið þetta með bandið í hug uppá eigin spýtur, og þó liðþjálfar, majorar og annað fallbyssufóður hafi reynt að koma vitinu fyrir hershöfðingann gagnaði það ekkert. Hann sat alveg pikkfastur við sinn keip og varð ekki þokað þaðan.

Þó þessi vélbyssa skyti mörgum skotum á sekúndu voru skotin svo létt og lítil að vel mátti geyma þau hundruðum saman í skeftinu og jók það mjög lítið á þyngd vopnsins.

Nú miðaði hermaðurinn sem átti að prófa byssuna á óvininn en þá var það sem hershöfðinginn kippti óvart í spottann og við það missti hermaðurinn byssuna og hún byrjaði samstundis að skjóta. Skotin fóru aðeins í nokkurra sentimetra hæð og snerist hægt um leið. Þessvega var það sem allir viðstaddir særðust á fótunum og féllu emjandi til jarðar. Sömuleiðis sprungu öll dekk að þeim bílum sem í námunda voru. Þegar skotin loksins kláruðust, eftir að byssan hafi farið í allmarga hringi, lágu samtals fjórtán manns í valnum, flestir háttsettir í gangverska hernum og ekki varð af fleiri tilraunum með þetta hættulega vopn. Æðsti yfirmaður heraflans þvertók fyrir að fleiri prófanir færu fram.

Einhver (sennilega hershöfðingi) greip þá til þess ráðs að fleygja gripnum í ruslið. Þar var það sem Þorgrímur fann þetta magnaða vopn. Ekki þorði hann samt að snerta á því en sneri sér í þess stað til lögreglunnar og sagði þeim frá þessum merka fundi. Hvernig vissi hann hverskonar vopn þetta var? Jú, það var nefnilega í original umbúðakassa og á honum stóð mjög greinilega hverskonar vopn þetta var. Lögreglan í þessu landi var ekki á því að láta koma sér á óvart frekar en annarsstaðar og hélt þessu leyndu eins lengi og hægt var.

Einhver mynd.

3027 - Queen´s gambit

Það sem mér finnst best við bloggið, er að maður getur sent það sem maður skrifar beint út í eterinn og allur heimurinn getur lesið þessa snilld. Auðvitað gerir hann það ekki, en það er samt hugsanlegt. Allt má hugsa sér. Í alvöru talað þá finnst mér aðalkosturinn við bloggið vera sá að maður skrifar einhver fjárann. Kannski gáfulegt og kannski ekki, en þar með eru þessi skrif afgreidd og þarflaust að hafa meiri áhyggjur að þeim. Þeir sem vilja geta lesið þetta, hinir mega bara eiga sig. Kannski, og næstum áreiðanlega, vita þeir ekki af hverju þeir hafa misst. Mér hugnast engan veginn að skrifa eitthvað í dag og sjá það svo, ásamt öðrum – vonandi, eftir svona eitt ár. Ef þetta væri vel sagt, sem jafnvel er hugsanlegt, væri ég löngu búinn að gleyma því eftir svo langan tíma.

Hraðinn er semsagt aðalkosturinn við bloggið. Auðvitað er þetta svolítið andhælislegt í mínu tilfelli því eftir því sem maður eldist hægir heimurinn sífellt meira á sér. Þetta hef ég orðið var við á síðustu árum. Þar að auki býður mér við hraðanum í amerískum bílamyndum (og bíómyndum þaðan almennt) þar sem allt virðist ganga útá að fara sem hraðast og með sem mestum gauragangi. Alveg er ég t.d. búinn að fá leið á spurningaþáttum í sjónvarpi, nema Útsvari og Kappsmáli, vegna þess að svarendur skyrpa jafnan útúr sér svarinu eins og bandarískir bílstjórar.

Einu sinni var hægt var að hefja kaffibollarabbið í morgunkaffinu á vinnustaðnum á því að gagnrýna eða tala um á annan hátt bíómynd gærkvöldsins. Það er alls ekki hægt lengur því í hverjum 20 manna hópi eru a.m.k. 19 sem alls ekki hafa horft á sömu mynd og þú.

Bloggið sem ég setti upp í gær var víst dálítið sundurlaust. Er það samt ekki einkennismerki nútimans að hafa allt sem sundurlausast? Best og auðveldast er að blogga þannig. Stundum þarf ég að hugsa heillengi um það sem ég skrifa á bloggið mitt. Hef reynt að temja mér að hugsa dálítið hægt því sjaldnast er það svo að maður skrifi jafnhratt og maður hugsar. Kannski er það þessvegna sem hlaðvörp af öllu tagi eru svona vinsæl nútildax. Margir tala nefnilega eins hratt og þeir hugsa. Stundum verður jafnvel talið hraðara en hugsunin og er það slæmt. Samt er það alltof algengt.

Nú er búið að fastsetja það að tekinn verður úr mér vinstri augasteinninn 16. desember næstkomandi og settur í staðinn gervisteinn sem á víst að vera miklu betri. Hægra augað verður svo tekið í gegn seinna, held ég. Annars er ekki margt um þetta að segja. Held að þeim Íslendingum sem í þessu lenda fari sífjölgandi og ekki er hægt að segja að þetta sé merkilegt.

Þáttaröðin „Queen´s gambit“ á Netflix tröllríður nú öllu hér á landi. Hugsanlega er það vegna þess að hún er nokkuð vel gerð og á það bæði við um skákleg sjónarmið og venjuleg. Skákmenn eiga slíku ekki að venjast. Oft er skáksenur í þáttaröðum svo hlægilega vitlausar að verkjum veldur að horfa á slíkt. Þarna má segja að skákmenn séu meðhöndlaðir eins og manneskjur, en ekki eins og fávitar.

Einhver mynd.

3026 - Hvers vegna að blogga?

Fyrir hverja er maður að þessu?

Hefur maður einhver áhrif á þessa fáu sem lesa þetta?

Sumir skrifa í blöðin og halda að einhverjir lesi það.

Og bókasöfnin. Þau gætu sem best lánað myndir.

Gera þau það ekki?

Er ekki prentað mál hvort sem er orðið úrelt?

Sömuleiðis orð á skjá.

Jafnvel á smartskjá. Eða síma.

Eru það ekki myndir og vídeó sem hafa tekið við?

Er nokkurs virði að halda þessu áfram?

Samt er verið að hvetja krakka til þess að lesa sem mest.

Er ekki myndlæsi mun meira virði en venjulegur lestur?

Eru ekki fréttablöð og bækur að kafna í myndum?

Eru ekki allir að hamast við að taka myndir á símana sína.

Sagnfræðingar framtíðarinnar þurfa alls ekki að vera læsir.

Hefur fullyrðingunni um að ein mynd sé meira virði en þúsund orð verið mótmælt?

Er ekki lestur bara frestun á myndum?

Tekur því nokkuð að læra að lesa.

Er ekki hægt að hafa bara táknmyndir á öllum skiltum?

Ef ekki fylgir mynd eða vídeó er frétt ekki frétt eða hvað?

Sumir henda fréttum ef ekki fylgir mynd eða myndaupptaka.

Ég er að hugsa um að hætta þessari vitleysu.

Búinn að fá leið á þessu.

Moggabloggið er dautt.

Sömuleiðis fésbókin.

Eitthvað er samt til af bókum.

Sumir halda að þar megi allan fróðleik heimsins finna.

Grúskarar þurfa engu að kvíða.

Bækurnar hverfa ekki.

Gúgli greyið raðar bara orðum.

Raðar jafnvel myndum eftir orðum.

Einhver mynd.

3025 - Farðu Trump og hættu að flækjast fyrir

Er ógæfa okkar mannanna fólgin í því að við skulum vita af dauðanum. Sif Sigmars færir sannfærandi rök fyrir því að svo sé í grein í Fréttablaðinu, sem ég var að enda við að lesa. Þó er ég ekki köttur en hef talsvert haft af þeim að segja á langri ævi. Kattasögur kann ég margar. Þó ætla ég ekki að þreyta þessa fáeinu tryggu lesendur sem ég þó hef, með því að tíunda þær hér.

Mörgum hefur liðið hálfilla undanfarin fjögur ár. Það er að sjálfsögðu vegna þess að Donald nokkur Trump hefur verið forseti bandaríkjanna. Það er auðvitað með öllu óþarfi að vera að ergja sig á því. Ef Bandaríkjamenn vilja kjósa hann, ber að leyfa þeim það. Þeir sem þetta lesa eru flestir í andTrumphópnum en þó ekki allir. Við stuðningsmenn Trumps vil ég bara segja að farið hefur nú fé betra. Ekki er samt víst að Biden sé neitt skárri. Að minnsta kosti getur maður samt reiknað með að hann láti ekki eins illa og Trump. Hvort hann verður okkur Íslendingum eitthvað hagstæðari efast ég um.

Nú um stundir er það einna mest spennandi í alþjóðlegum stjórmmálum hvort og hvenær Trump muni viðurkenna ásigur sinn. Satt að segja er ýmislegt sem bendir til þess að hann muni halda sig við þrjósku sína eins lengi og mögulegt er. Flokksbræður hans eru mjög hikandi við að ljá honum stuðning sinn en hann hótar þeim aftur á móti öllu illu ef þeir gera það ekki. Mest óttast repúblikanar að hann bjóði sig fram aftur árið 2024 og neiti þeim um stuðning sem ganga gegn honum nú. Ekki er víst að kverkatak hans á flokknum verði minna þá.

Það eru alltof margir sem halda að þeir hafi einhver áhrif. Hinir félagslegu miðlar sem svo eru kallaðir og Internetið yfirleitt hefur vissulega breytt lífinu hér að Jörðinni á undanförnum árum og áratugum. Samt væri það eflaust hagstæðara fyrir okkur mannkynið (jafnvel kvenkynið líka, hefði Bjartur í Sumarhúsum bætt við) að vera eða verða líkari kattkyninu en við erum núna. Með því gætum við hætt að hafa þessar áhyggjur að öllum sköpuðum hlutum.

Donald Trump verður til dæmis ekkert sérlega hættulegur, ef við bara hættum að hugsa um hann.

Í fyrstu málsgrein þessarar bloggfærslu minntist ég eitthvað á lesendahóp. Nú hefur Fornleifur sjálfur bæst í þennan hóp og er það vel. Þorsteinar tveir eru mínir tryggustu stuðningsmenn, Siglaugsson er kannski svolítið upptekinn við að gagnrýna Þórólf og kannski þríeykið í heild. Hver veit nema við losnum við veiruna á næstunni og getum jafnvel haldið Jól. Ekki mun ég samt þakka Þorsteini það, frekar Þórólfi. Annars er ég að verða leiður á öllum þessum þornum. Þau eru til mikillar bölvunar.

Nú er ég að fá smekk fyrir Netflixinu. Um daginn horfði ég á „Queen´s gambit“ og í gærkvöldi á „The Irishman“ Á flestan hátt er þetta hin besta dægrastytting.

Einhver mynd.

3024 - Teikað af snilld

Ekki hef ég í hyggju að kommenta neitt sérstaklega á bandarísku kosningarnar. Allir virðast vera með hugann við þær ennþá og þessvegna er upplagt að ræða um eitthvað annað.

Einu sinni hafði ég mikinn áhuga á stjörnufræði. Í þættinum „nýjasta tækni og vísindi“ sá ég ekki betur um daginn en að á Hótel Rangá, sem ég hef hingað til haldið og held jafnvel enn að sé í námunda við Hellu, væri kofi með lausu þaki, sem hægt væri að renna til hliðar. Þetta líst mér óvenju vel á og vil gjarnan vita hvort þessi kofi gæti fylgt ef maður tæki herbergi þar á leigu. Þetta er bara svona hugmynd, sem ég fékk þegar ég sá þáttinn.

Einu sinni sem oftar var ég að flækjast um í Hveragerði. Þar var krakkahópur að teika og gekk fremur illa. Ég var á Sévrólettinum þá og bauð þeim uppá að halda í afturstuðarann hjá mér. Það gerðu þau en voru óvart svo mörg að ég komst ekki af stað. Spólaði bara á sama stað. Bað þau þá að fækka sér eitthvað og þá komst ég af stað. Þetta minnti mig á að mikið sport var að teika í Hveragerði í gamla daga. Einhver teikaði rútuna til Reykjavíkur og þorði ekki að sleppa fyrr en uppí í Kömbum því hún fór svo hratt.

Einhverntíma var það að Guðjón Björnsson, sem lengi var verkstjóri í garðyrkjustöðinni á Reykjum, reyndi að gera leikara úr okkur Jóa á Grund. Ekki veit ég með neinni vissu hvernig hann fékk þá hugmynd. Hugsanlega var það í framhaldi af því að við vorum, ásamt fleiri strákum, látnir fara í kvenmannsföt á skólaskemmtun eða einhverju þessháttar. Satt að segja var þetta fremur slæm hugmynd. Man að hann reyndi að kenna okkur einhver undirstöðuatriði í leiklist, en það gekk illa. Ég man að við áttum að leika Box og Cox. Já, það voru nöfnin á karakterunum sem við áttum að leika. Man ekki eftir neinu öðru í sambandi við þetta. Held samt að þetta hafi verið ákaflega stutt verk og lítið mál að læra textann, en leika kunnum við ekki neitt. Ekki man ég um hvað þetta verk snerist, en sennilega hefur það byggst á hefðbundnum misskilingi og átt að vera fyndið. Hvað um það. Fljótlega kom í ljós að ómögulegt var að framkvæma þetta og Guðjón gafst upp.

Einu sinni sá ég líka Guðjón Björnsson synda svonefnt hliðarsund. Þá var held ég verið að keppa á 17. júni á milli giftra og ógiftra að ég held í boðsundi. Hliðarsund er einhverskonar undarlegt sambland af skriðsundi og baksundi. Það sá ég framá þegar ég fór sjálfur að æfa sund nokkrum árum seinna. Lengst náði ég í því þegar ég varð annar í 1000 metra sundi með frjálsri aðferð á Héraðsmóti Skarphéðins. Þessu hef ég mögulega lýst í blogginu mínu fyrir löngu.

Hef undanfarið verið að lesa markvisst gömul blogg eftir sjálfan mig. (aðrir gera það víst ekki) Sumt af því sem þar er að finna væri vel hægt að nota í ævisögu ef ég nennti slíku. Sennilega er ég bestur í svona sundurlausum endurminningum. Fellur allur ketill í eld ef ég stend frammi fyrir því að þurfa að lesa yfir og raða, sortera og laga til, en það þyrfti óhjákvæmilega að gera ef verða ætti samfella úr þessu.

Einhver mynd.

3023 - Söngurinn um roðasteininn

Í mínu ungdæmi var „Sangen on den röde rubin“ eða söngurinn um roðasteininn sú bók sem við unglingarnir sóttum hvað mest í. Hún var klámfengin nokkuð og var einmitt þessvegna vinsæl mjög hjá okkur unglingunum. Þessi bók var eftir Norðmanninn Agnar Mykle og á íslensku var það stundum kallað „að myklera“ að klæmast eða tala um klámfengin efni. Eftir þennan sama höfund man ég eftir að hafa lesið smásagnasafnið „Blettirnir á vestinu mínu“. Ein saga eða réttara sagt atriði úr einni sögu þar er mér sérstaklega minnisstætt úr þeirri bók. Einhver úr krakkahópi henti heypoka fyrir eitt hjól bíls sem var að taka af stað og rak upp vein eitt mikið í sama mund og bíllinn keyrði yfir heypokann. Bílstjórinn snaraðist útúr bílnum og snöggreiddist svo ofsalega þegar hann uppgötvaði hrekkinn að hann sló strákinn utanundir sem stóð fyrir þessu. Þetta var enginn venjulegur löðrungur, heldur missti strákurinn heyrn á öðru eyranu í kjölfarið.

Að sjálfsögðu varð dómsmál úr þessu og bílstjórinn hafði fátt sér til afsökunar. Hann hafði ráðist á strákinn og skaðað hann alvarlega. Man að ég kenndi mjög í brjósti um bílstjórann enda er varla til verri hrekkur en að láta einhvern halda að hann hafi keyrt yfir barn.

Varð vitni að slíkum atburði í æsku og hann hefur aldrei liðið mér úr minni. Vörubíll hafði komið með einhverjar vörur í bakaríið í Hveragerði eða hugsanlega var bílstjórinn bara að versla þar. Af einhverjun ástæðum var bíllinn stöðvaður sunnan við bakaríið. Þegar hann var á leið í burtu var honum því bakkað austureftir. Lítið barn Sigursteins sem þarna bjó í litlu húsi rétt hjá hafði verið að leika sér aftan við bílinn og hann keyrði yfir það. Held að það hafi dáið samstundis. Man að nafni minn í Brekku kom hlaupandi frá verkstæðinu hjá Aage (kannski var það Aðalsteinn sem rak verkstæðið þá) og sagði bílstjóranum að hann væri að keyra yfir barn. Jafnframt rak hann okkur krakkana í burtu, en við höfðum verið á leiðinni í bakaríið held ég. Sá ekki atburðinn sjálfan en vörubílnum man ég mjög vel eftir. Þetta hefur eflaust verið nokkru fyrir 1950, en situr enn í mér. Þekkti allvel eina dóttur Sigursteins sem var nokkrum árum eldri en ég og Áróra hét eða heitir.

Eiginlega er ég alveg hættur að fara nærri eins oft og ég gerði inná fésbókina. Mér leiðist hún. Einkum eftir nýjustu breytingarnar. Þetta er mestmegnis óttalegt kjaftæði sem þar er að finna. Þó er þar mikið um allskonar upplýsingar sem slæmt er að vera án. Verst er hvað það eru margir sem skrifa á hana eða setja myndir þar og aldrei er nokkur friður. Þetta verður ein samfelld og lítt aðlaðandi hljómkviða allt gaulið þar. Allir eru ákaflega jákvæðir og bjartsýnir. Jafnvel hjátrúarfullir og sótthræddir. Satt að segja er þetta tímaþjófur hinn versti. Auðvitað er Moggabloggið og neikvæðnin þar ekki hótinu skárri. Aðalkosturinn er sá að ekki er eins mikið af einskisverðum tilkynningum og hrútleiðinlegum upplýsingum um týnda ketti og þessháttar þar. Kannski á ég bara of mikið af fésbókarvinum. Mér finnst líka að þessi bókarskratti sé einum of frekur og vilji að allir séu eins og hugsi svipað.

Bandarísku kosningarnar hafa að mestu leyti farið eins og flestir bjuggust við. Þegar þetta er skrifað er allsekki ljóst um úrslitin.

Einhver mynd.

3022 - Trump og Biden

Ruglandi skammstafanir. ÖSE er það venjulega kallað á íslensku. Og á að þýða Öryggis og samvinnustofnun Evrópu. Á ensku er þessi stofnun yfirleitt kölluð OSCE (Organization for Security and Co-operation in Europe) Þetta eiga auðvitað allir að vita, þó er ekki víst að allir geri það. A.m.k. hefur þetta stundum vafist fyrir mér. Alls ekki er hægt að ganga út frá því að allar skammstafir séu íslenskaðar með þessum hætti. Til dæmis veit ég ekki til að nafn stofnunarinnar NATO (North Atlandic Treaty Organization) sé íslenskað með þessum hætti. Svipað er að segja um Alþjóða Gjaldeyrissjóðinn og Amerísku Geimferðastofunina og eflaust margar fleiri stofnanir og samtök. Íslenskir blaðamenn ætlast stundum til að lesendur þeirra séu sérfræðingar í skammstöfunum. Svo er þó ekki. Hjá vönduðum erlendum blöðum er skammstöfun yfirleitt útskýrð í sem allra stystu máli í byrjun greina sem fjalla um þessar stofnanir. Það mættu íslenskir blaðamenn einnig gera. Sjálfsagt yrðu sumir leiðir á því að fá mjög oft sömu tugguna, en við því er ekkert að gera. Þeir skilnings-sljóu eiga líka sinn rétt.

Hef greinilega verið byrjaður á bloggi um daginn og er að hugsa um að láta þessa byrjun halda sér. Hinsvegar er nokkuð langt síðan ég bloggaði síðast svo það er kominn tími til að ganga frá þessu. Þar að auki eru Bandarísku forsetakosningarnar mjög að nálgast svo það er að verða hver síðastur með að spá um úrslit þar. Ég er ekki að hugsa um að breyta neitt spá minni um það að Biden muni sigra. Held meira að segja að sigur hans verði nokkuð öruggur og að Trump nuni viðurkenna ósigur sinn vandræðalaust og þessar kosningar verði ekki eins sögulegar og sumir búast við.

Segja má að Trump hafi allt kjörtímabilið verið að vinna að þessum ósigri sínum. Jafnvel er hægt að halda því fram að hann verði úrslitunum feginn. Hafi raunar ekki einu sinni búist við því sjálfur að sigra fyrir fjórum árum síðan. Hann mun því bætast í hópinn með Bush eldri og Carter sem eins tímabils forseti núna á seinni árum. Eins og Bush hefur sína afsökun fyrir þessu í Ross Perot og Carter í gíslatökunni í Teheran hefur Trump sína afsökun í Covid-19 faraldrinum. Kannski hefur samt ekkert af þessu haft úrslitaáhrif. Að minnsta kosti vil ég álíta að grunnurinn að ósigri Trumps felist í skapgerð hans sjálfs, öðru fremur.

Miðað við hve langt er síðan ég bloggaði síðast er ekki líklegt að ég bloggi frekar um Trump og ættum við báðir að vera nokkuð ánægðir með það. Ekki er samt líklegt að ég frétti af ánægju Trumps, enda má segja að vandræðalaust sé að spá á sama hátt og flestar skoðanakannanir gera. Þeir sem varkárastir eru hafa samt einhvern fyrirvara á því að spá Biden sigri, en það geri ég ekki. Hef heldur ekki úr háum söðli að detta því eflaust taka ekki margir mark á þessu.

Einhver mynd.

3021 - Kosningarnar í Bandaríkjunum

Gleymdi víst að setja mynd með síðasta bloggi. Ansi er maður orðinn gleyminn. Held samt að ég eigi nóg af myndum eftir. Það verður bara sífellt erfiðara og seinlegra að ná í þær. Endurnýtingin lifi. Annars er það mestmegnis þannig að frétt er ekki frétt og blogg er ekki blogg nema mynd fylgi. Við forngripirnir getum samt alveg sætt okkur við annað.

Held ákveðið að Biden muni sigra í forsetakosningunum í Bandaríkunum í byrjun nóvember næstkomandi. Þessa skoðun mína byggi ég aðallega á því að Trump hefur ekki sama aðgang að óánægjufylginu eins og síðast.  Á svipaðan hátt og þegar Trump sigraði Clinton árið 2016 er Biden álitinn tilheyra elítunni einsog Hillary Clinton gerði þá. Trump tilheyrir þessari sömu elítu ekki á sama hátt að minnsta kosti. Aftur á móti hafa gallar hans komið greinilega í ljós á ferli hans á forsetastóli undanfarin fjögur ár.

Auk þess eru Bandaríkjamenn upp til hópa ekki eins hliðhollir kynjajafnrétti og Evrópubúar, sem við Íslendingar tilheyrum augljóslega. Kannski skiptir Covid-19 verulegu máli í þessum kosningum, en þó er það ekki víst.

Útaf öllu þessu álít ég að Biden muni sigra. Í heildina held ég samt að ekki komi til með að muna miklu. Að minnsta kosti muni ekki muna miklu meira á heildaratkvæðamagninu en þegar Trump atti kappi við Clinton árið 2016. Kjörmannaskiptingin er óljósari, en skiptir samt öllu máli eins og berlega kom í ljós þá.

Sennilega skiptir það okkur Íslendinga litlu máli hvor verður fyrir valinu. Báðir eru líklegir til að valda okkur Íslendingum talsverðum kárínum og þeir hugsa eflaust báðir um hag Bandaríkjanna fyrst og fremst.

Minnir að ég hafi skrifað um það áður að ég held að þegar líða tekur meir á tuttugustu og fyrstu öldina muni völdin í heiminum einkum fylgja Bandaríkjunum og Kína. Rússland og Evrópusambandið munu svo koma þar á eftir. Önnur lönd og ríkjasambönd held ég að muni skipta minna máli.

Eiginlega ættu forsetakosningar í Bandaríkjunum ekki að skipta svona miklu máli í heiminum. Að mörgu leyti eru Bandaríkin eins og risaolíuskip. Það tekur langan tíma að skipta um stefnu. Trump hefur sveigt Bandaríkin svolítið til hægri en þó er stórveldasýki þeirra og afskiptasemi söm við sig og breytist ekki mikið, þrátt fyrir allt. Áherslan á sambandið við Evrópu hefur minnkað lítilsháttar og aukist í svipuðu hlutfalli á Asíu, en við því mátti búast og vel getur það haldið áfram þó Demókratar og Biden fái völdin.

Engin saga að þessu sinni, enda virðist andinn hafa tekið sér frí.

Einhver mynd.

3020 - Fóturinn

Sé að ég hef í síðasta bloggi ruglað saman Kirgistan og Kasakstan. Það er engin furða. Í mínum huga hafa þessi tvö lönd ásamt Úsbekistan og Túrkmenistan sameiginlega hingað til borið heitið Langíburtistan og var ég þó sæmilegur í landafræði í dentíð, sérstaklega í höfuðborgum. Þegar ég var í skóla voru þessi lönd, ásamt mörgum fleiri bara héruð í Svovétríkjunum sálugu. Nútildax koma þessi ríki Rússlandi lítið við. Löndin sem urðu til við fall Júgóslavíu á ég miklu betra með að muna eftir, enda komu þau flest við sögu þegar ég fékkst við frímerkjasöfnun.

Satt að segja var ég tilbúinn að setja sögu í endann á síðasta bloggi. Var meira að segja búinn að gefa henni nafn. Fóturinn átti hún að heita. Gleymdi að bæta henni við. Kannski ég geri það bara seinna. Annars eru þessar örsögur, sem ég kalla svo, heldur ómerkilegar. Sérstaklega þessar históríur um andann sem á að koma yfir mig. Það er tómur uppspuni. Ég lýg því samt ekkert að þegar ég byrja á sögunum er ég oftast nær ekki með neina sérstaka hugmynd í huga, bara læt það ráðast í hvaða átt sagan fer. Það er ósköp þægilegt að skrifa þannig. Þegar ég blogga reyni ég að vanda mig sem mest og er oft búinn að ákveða fyrirfram hvað ég ætla að skrifa um. Sem betur fer skrifa ég og hugsa fremur hægt. Samt er ég sískrifandi eða sílesandi. Allur hávaði fer í taugarnar á mér. Ef ég hef engan áhuga á því sem verið er að tala um truflar það mig að þurfa að hlusta á það. Einkennilegt er samt að þetta á síður við um önnur tungumál en íslensku þó ég kannski skilji þau nokkuð vel. Eiginlega skil ég bara Norðurlandamál og ensku. Í frönsku og ítölsku skil ég ekki baun, en í þýsku er ég skárri. Einu sinni kunni ég að telja upp að 10 á finnsku en lítið meir.

Varðandi Tromparann er það að segja að greinilegt er að hann mun tapa í þetta sinn og er það hálfgerður aumingjaskapur því yfirleitt tapa sitjandi forsetar ekki. Árið 2016 vildi svo vel til fyrir hann að óánægjufylgið fór eiginlega allt til hans og Republikanar sættu sig sæmilega við hann þó gallaður væri. Þann flokk hefur hann greinilega eyðilagt að miklu leyti. Leiðtogar Demókrata sáu sitt óvænna þegar allt leit út fyrir sigur Sanders í prófkjörinu því Bandaríkjamenn eru ekki nærri eins vinstrisinnaðir og hann, en Harris gæti þó sveigt þá svolítið til vinstri ef Biden verður bara eitt kjörtímabil. Það á ég að vísu eftir að sjá.

Hér kemur sagan sem ég ætlaði að birta með síðasta bloggi. Hér má semsagt hætta.

Fóturinn.

Eftir því sem árin liðu varð Már smátt og smátt lélegri í fætinum. Einu sinni spilaði hann fótbolta. Þá var fóturinn alveg í lagi, en nú þegar hann var að nálgast sjötugt þá var fóturinn allur úr lagi genginn og sífellt að angra hann. Þetta var hægri fóturinn. Ekki nóg með að hann væri aðeins styttri en sá vinstri, heldur var hann sífellt að fá allskonar slæmsku, verki, sár, bjúg og allan fjandann í hann. Ekki kom Má til hugar að leita læknis útaf þessu. Frekar reyndi hann að harka af sér og láta sem ekkert væri. Konan hans, hún Sesselja, vissi ekki einu sinni af þessu. Aldrei kvartaði hann. Börnin hans sem fyrir löngu voru flogin úr hreiðrinu höfðu áreiðanlega enga hugmynd um þetta. Sennilega hefði þeim verið alveg sama þó þau hefðu vitað af þessu. Í mesta lagi ráðlagt honum að fara til læknis. Eða þá bara að fá sér staf.

Áður en langt um liði yrði hann víst að hætta að vinna. Hvað þá tæki við vissi hann ekki. Ekki þýddi víst að reikna með löngum gönguferðum. Fóturinn sá fyrir því. Ætti hann kannski að dusta rykið af frímerkjasafninu og fara aftur að sinna því. Frímerkjasöfnun naut ekki nærri eins mikillar virðingar og áður fyrr. Fyrir það fyrsta voru menn svotil hættir að nota frímerki og farnir að nota tölvupóst meira og meira. Hann gæti svosem farið að stunda bókasafnið, eða flækst um á Internetinu og reynt að finna eitthvað interessant þar. Það þyrmi bókstaflega yfir Má þegar honum varð hugsað til allra þeirra vonbrigða sem tölvur og allt þetta nýmóðins drasl hafði valdið honum í gegnum tíðina.

Vinnan, já. Skyldi nokkurn þurfa til að taka við af honum. Væri ekki upplagt að „endurhugsa svolítið verkferlana í fyrirtækinu“ eins og skipulagsfræðingurinn hafði sagt um daginn. Sennilega yrði það tölvuskratti sem kæmi í staðinn fyrir hans framlag til fyrirtækisins, þegar hann hætti. Eflaust yrði honum skipað að hætta þegar hann yrði sjötugur eins og er í tísku núna. Gott ef það var ekki ákvæði um þetta í nýjustu samningunum. Már hryllti sig allan og versnaði til muna í fætinum við það. Ekki vissi tölvan allt sem hann vissi. Kannski þurfti þess heldur ekki. Tölvan gæti sem best skrifað reikninga fyrir öllu mögulegu. Með tímanum mætti svo útskýra fyrir henni hvar allt væri og svo framvegis.

Már tók af sér vinstri fótinn og henti honum. Eiginlega var honum alveg sama þó hann yrði mun haltari fyrir vikið. Sagði svo við Jónas:

„Mér er fjandans sama um þessa löpp, ég vil bara halda áfram að skrifa nótur og vil enga helvítis tölvu til að hjálpa mér við að skrifa reikningana!!“.

Aumingja Jónas fór alveg í kleinu og stundi upp eftir vandræðalega þögn.

„Ég var ekkert að tala um neina tölvu, ætlaði bara að vita hvort þú vissir hvað þessi karburator á að kosta. Hum, hvernig fórstu eiginlega að því að taka af þér löppina? Þetta var sko enginn gervifótur. Ég er svo aldeilis hissa“.

Þá var það sem Már gerði sér grein fyrir því að hann hafði fundið upp alveg nýja læknisaðferð. Kannski gæti enginn gert þetta nema hann. Að taka af sér heilan útlim án þess að svo mikið sem blóðdropi sæist. Eða nokkur sérstakur sársauki fyndist. Nú var hann ekki lengur í vafa um hvað hann ætti að gera eftir að hann yrði sjötugur.

Auðvitað hefði verið betra fyrir hann að henda hægri fætinum, en hann mátti ekkert vera að því að hugsa um slíka smámuni. Nú lá honum á að komast í tölvuna sína.

Einhver mynd.