3027 - Queen´s gambit

Það sem mér finnst best við bloggið, er að maður getur sent það sem maður skrifar beint út í eterinn og allur heimurinn getur lesið þessa snilld. Auðvitað gerir hann það ekki, en það er samt hugsanlegt. Allt má hugsa sér. Í alvöru talað þá finnst mér aðalkosturinn við bloggið vera sá að maður skrifar einhver fjárann. Kannski gáfulegt og kannski ekki, en þar með eru þessi skrif afgreidd og þarflaust að hafa meiri áhyggjur að þeim. Þeir sem vilja geta lesið þetta, hinir mega bara eiga sig. Kannski, og næstum áreiðanlega, vita þeir ekki af hverju þeir hafa misst. Mér hugnast engan veginn að skrifa eitthvað í dag og sjá það svo, ásamt öðrum – vonandi, eftir svona eitt ár. Ef þetta væri vel sagt, sem jafnvel er hugsanlegt, væri ég löngu búinn að gleyma því eftir svo langan tíma.

Hraðinn er semsagt aðalkosturinn við bloggið. Auðvitað er þetta svolítið andhælislegt í mínu tilfelli því eftir því sem maður eldist hægir heimurinn sífellt meira á sér. Þetta hef ég orðið var við á síðustu árum. Þar að auki býður mér við hraðanum í amerískum bílamyndum (og bíómyndum þaðan almennt) þar sem allt virðist ganga útá að fara sem hraðast og með sem mestum gauragangi. Alveg er ég t.d. búinn að fá leið á spurningaþáttum í sjónvarpi, nema Útsvari og Kappsmáli, vegna þess að svarendur skyrpa jafnan útúr sér svarinu eins og bandarískir bílstjórar.

Einu sinni var hægt var að hefja kaffibollarabbið í morgunkaffinu á vinnustaðnum á því að gagnrýna eða tala um á annan hátt bíómynd gærkvöldsins. Það er alls ekki hægt lengur því í hverjum 20 manna hópi eru a.m.k. 19 sem alls ekki hafa horft á sömu mynd og þú.

Bloggið sem ég setti upp í gær var víst dálítið sundurlaust. Er það samt ekki einkennismerki nútimans að hafa allt sem sundurlausast? Best og auðveldast er að blogga þannig. Stundum þarf ég að hugsa heillengi um það sem ég skrifa á bloggið mitt. Hef reynt að temja mér að hugsa dálítið hægt því sjaldnast er það svo að maður skrifi jafnhratt og maður hugsar. Kannski er það þessvegna sem hlaðvörp af öllu tagi eru svona vinsæl nútildax. Margir tala nefnilega eins hratt og þeir hugsa. Stundum verður jafnvel talið hraðara en hugsunin og er það slæmt. Samt er það alltof algengt.

Nú er búið að fastsetja það að tekinn verður úr mér vinstri augasteinninn 16. desember næstkomandi og settur í staðinn gervisteinn sem á víst að vera miklu betri. Hægra augað verður svo tekið í gegn seinna, held ég. Annars er ekki margt um þetta að segja. Held að þeim Íslendingum sem í þessu lenda fari sífjölgandi og ekki er hægt að segja að þetta sé merkilegt.

Þáttaröðin „Queen´s gambit“ á Netflix tröllríður nú öllu hér á landi. Hugsanlega er það vegna þess að hún er nokkuð vel gerð og á það bæði við um skákleg sjónarmið og venjuleg. Skákmenn eiga slíku ekki að venjast. Oft er skáksenur í þáttaröðum svo hlægilega vitlausar að verkjum veldur að horfa á slíkt. Þarna má segja að skákmenn séu meðhöndlaðir eins og manneskjur, en ekki eins og fávitar.

Einhver mynd.

Athugasemdir

[Þorsteinn Briem, 15.11.2020 kl. 18:42]

Sæmi karlinn hugsar hægt,
heilinn næstum frosinn,
saman hefur öllu ægt,
en allvel grær þar mosinn.

[Sæmundur Bjarnason, 16.11.2020 kl. 15:47]

Mosavaxinn mælir þó
mér finnst Steini slyngur
aldrei hann í efstu þró
öðrum réttir fingur.