3011- Þegar ég tapaði jafnvægisskyninu og fórst næstum í flugslysi

Mig minnir að það hafi verið árið 2004 sem við fórum til Fljótavíkur fyrir vestan. Vita annars ekki allir hvar Fljótavík er? Mér telst til að hún sé nyrst og vestast á Vestfjarðakjálkanum. Vestan til á Vestfjarðakjálkanum og fyrir norðan Ísafjarðardjúp eru tvær víkur eða firðir. Sú syðri heitir Aðalvík en sú nyrðri Fljótavík. Nú, við hjónakornin ég undirritaður (eða ofanritaður.) og Áslaug Benediktsdóttir, konan mín, fórum semsagt þangað til nokkurra daga dvalar ásamt einhverjum öðrum. Ætli það hafi ekki verið Bjarni og Benni sem voru með okkur í för. Guðrún og Guðmundur ásamt Jóhanni og Hafdísi voru þar fyrir að ég held. Annars muna sennilega aðrir betur en ég hverjir voru með í ferðinni og hvenær hún var farin. Ég held að það hafi verið samtals þau átta sem talin hafa verið upp, sem dvöldu þarna þann tíma sem ég ræði um. Guðrún og Guðmundur eru foreldrar Jóhanns, en Bjarni, Benni og Hafdís eru börn okkar Áslaugar.

Eftir að hafa keyrt í einni striklotu til Ísafjarðar, um Steingrímsfjarðarheiði, fórum við með flugvél til Fljótavíkur. Sú för var tíðindalaus með öllu. Að minnst kosti man ég ekki eftir neinu sem gerðist á þeirri leið. Kannski hefur flugvélin sem við fórum með þá verið stærri en sú sem við fórum með á bakaleiðinni, því mig minnir að við höfum ekki verið einbíla á norðurleiðinni og að talsvert hafurtask hafi fylgt okkur. Ef til vill hefur Guðmundur verið með okkur í ferðinni vestur í Fljótavík og ekki verið þar fyrir, eins og ég sagði hér að framan. Tilbakaferðin var ekki nærri eins viðburðasnauð í minningunni og verður frá því sagt seinna. Flugvélin lenti á hörðum sandinum í fjörunni, því að sjálfsögðu er enginn alvöruflugvöllur í Fljótavík.

Þegar til Fljótavíkur var komið og við gengum uppúr fjörunni og að bústaðnum varð okkur ljóst að allt var gjörólíkt því sem viðgengst á höfuðborgarsvæðinu. Reykjavík telst þó varla til stórborga að flestra áliti. Fara þurfti yfir læk á mjóum plönkun til að komast að bústaðnum sem stóð í grösugri brekku nokkuð fyrir ofan fjöruna. Frá bústaðnum sást ekki til annarra bæja. Bústaðurinn. Já, ýmislegt má eflaust um hann segja. Það var fjölskylda Jóhanns sem hafði yfir honum að ráða. Áttu hann ásamt einhverjum öðrum sem ég kann ekki að nefna. Bústaðurinn var ekki ýkja stór. Þó höfðum við Áslaug yfir sérherbergi að ráða, en ég man ekki gjörla hvar aðrir holuðu sér niður.

Fleiri bæir stóðu í víkinni, en í engum þeirra var um fasta búsetu að ræða allt árið. Fólk var í sumum þeirra en samskipti við það voru engin eða nær engin, enda óþörf með öllu. Matarafgangar voru settir á ákveðinn stað skammt frá bústaðnum. Tófa kom svo þegar fáir sáu til og fjarlægði eða át það sem henni leist best á. Annað rusl var grafið. Allt var þarna fremur frumstætt og allsenginn íburður í neinu. Um rafmagn eða símasamband var ekki að ræða. Þetta var um hásumar, veður gott og ljós og hiti óþarfi hinn mesti.

Sjóbirtingsveiði var í sjónum svotil beint framundan bústaðnum og voru þeir feðgar Guðmundur og Jóhann aðalsérfræðingar okkar í öllu sem laut að veiðiskap. Svosem því á hvaða tíma best væri að veiða, hvar bestu veiðistaðirnir væru, hve langt útí sjóinn óhætt væri að vaða og hvaða beitu eða öngla skyldi nota og svo framvegis. Aðrir voru varla marktækir í þeim efnum enda veiddu þeir feðgar vel þegar þess þurfti með og leyfðu öðru hvoru öðrum að kasta á réttum stöðum. Ekki man ég þó um úrslit þessara mála annað en það að Bjarni Sæmundsson dró vænan fisk úr sjó og hef ég séð myndir sem sanna það svo ekki verður um villst.

Allt annað matarkyns en sjóbirtinginn þurfti að taka með sér og höfðu þau sem fyrir voru þegar við komum séð um það að mestu leyti. Vatn var þó að hafa í ótakmörkuðu magni úr læk sem rann rétt hjá bústaðnum. Ílát öll og húsgögn voru í bústaðnum eftir því sem þurfa þótti og nauðsyn bar til. Þarna dvöldum við í þónokkra daga, kannski viku eða svo, í góðu yfirlæti og fórum í göngu- og rannsóknarferðir um nágrennið eftir þörfum og óskum hvers og eins.

Einn daginn, sem hlýtur að hafa verið um Jónsmessuna, því það kom eitthvað til tals að gamlar sagnir segðu að um miðnættið mætti af Kögrinu sjá sólina dansa á hafinu. Semsagt það var ákveðið að við karlmennirnir í hópnum. Það er að segja Guðmundur, Jóhann, Bjarni, Benni og ég undirritaður færum í fjallgöngu á Kögrið. „Kögur og Horn og Heljarvík / huga minn seiða löngum“, kvað Jón Helgason endur fyrir löngu í hinu fræga kvæði sínu „Áföngum“. Fjallahringurinn við bústaðinn er mikilfenglegur og bústaðurinn margnefndi fast við fjallið Kögur. Þó er það svo að stofan, eða helsti íverustaður okkar í ferðinni, snýr í áttina að sjónum og er það engin furða. Við gluggann þar mátti una sér löngum stundum í dvöl okkar á staðnum við kaffidrykkju og umræður um heimsins vandamál.

Nú, við ákváðum semsagt að fara í fjallgöngu eina mikla og ganga á Kögrið. Við stikuðum af stað eftir að hafa útbúið okkur, nesti var lítið enda engin þörf á því. Áður en við komum að Kögrinu sjálfu fórum við upp eftir grösugri brekku, ekki brattri og þegar við komum að fjallinu er mér í ferskustu minni að sérkennilegt var að sjá næstum samtímis út á sjóinn milli Kögursins og næsta fjalls fyrir austan, sem ég man ekki lengur hvað heitir og útá vatn eitt ekki stórt, sem náði næstum fram á bjargbrúnina og var mun hærra í landslaginu en sjórinn.

Þegar við komuna að fjallinu hófst uppgangan og ég man ekki eftir neinu sérstöku varðandi hana og ekki hvar ég var í röðinni. Framanaf gekk uppgangan mjög vel, en fjallið varð sífellt brattara eftir því sem ofar dró. Ekki leið á löngu þar til ég fór að dragast svolítið aftur úr, þó ég hefði á þeim tíma talsvert stundað fjallgöngur og oft látið drýgindalega yfir færni minni á því sviði.

Mest furðaði mig á því að Guðmundur, sem líklega er nokkrum árum eldri en ég, var einna fremstur í flokki. Smám saman jókst brattinn og að lokum var þetta eiginlega orðið hálfgildings klifur hjá okkur. Þar kom að ég fann að jafnvægið var ekki sem skyldi hjá mér. Ég þurfti hvað eftir annað að styðja mig með höndunum og enn jókst brattinn. Loksins sá ég að við svo búið mátti ekki standa og ákvað að snúa við enda var ég sífellt að dragast meira og meira aftur úr. Kallaði þá til þess sem næst var á undan mér að ég ætlaði að snúa við. Man ekki hver það var.

Sennilega hefur hann látið það ganga og ég er ekki frá því að Guðmundur hafi verið fremstur í flokki þegar það var. Ég sneri semsagt við og kom fljótlega í bústaðinn aftur og tilkynnti að ég hefði snúið við vegna jafnvægisleysis. Auðvitað var þetta dálítið áfall fyrir mig en við því var ekkert að gera. Taldi líka að þetta mundi lagast fljótlega og að ég hefði sýnt mikla skynsemi og sjálfsafneitum með því að snúa við. Sannleikurinn er samt sá að allar götur síðan hef ég fundið til jafnvægisleysis. Að minnsta kosti öðru hvoru.

Hinir fjórir fóru alla leið uppá Kögrið, en hvort þeir sáu sólina dansa veit ég ekki. Segir svo ekki meira af þessari ferð enda tók ég ekki þátt í henni, en hvort löng leið hefur verið uppá fjallið frá þeim stað sem ég sneri við á veit ég ekki. Eins og allir vita eru Vestfjarðafjöllin, eins og fleiri fjöll á landi hér, rennislétt eftir að upp er komið. Hér gæti komið kennslustund um jarðfræði og ísaldarjökla en ég læt það liggja á milli hluta.

Þegar við vorum að fara frá Fljótavík varð hitt atvikið sem minnst er á í fyrirsögninni. Símasamband var hægt að hafa við Ísafjörð með hjálp einhverrar talstöðvar. Sú talstöð minnir mig að hafi verið á einhverjum bæ í nágrenninu og kemur hún við sögu síðar í þessari frásögn. Með því móti gátum við pantað flugvél til að sækja okkur og gekk það vandræðalaust fyrir sig. Flugvélin tók fjóra farþega og ákveðið var að við hjónin og Bjarni og Benni færum með henni. Hin ætluðu að verða eftir og koma seinna. Flugferðin og flugtakið voru söguleg á margan hátt og ekki er líklegt að ég eigi eftir að upplifa annað eins. Þessvegna er ekki úr vegi að lýsa þessu allnákvæmlega.

Flugmaðurinn raðaði í vélina. Benni var aftast og sá ekkert út. Við Bjarni vorum hlið við hlið fyrir framan hann. Flugmaðurinn var í flugmannssætinu að sjálfsögðu, en í varaflugmannssætinu við hliðina á honum var Áslaug, konan mín. Hún er dálítið flughrædd og einmitt þessvegna vildi flugmaðurinn að hún væri þar. Ekki man ég greinilega hvaða rök voru færð fyrir þeirri ákvörðun, ef þá nokkur.

Hugsanlega hefur verið rangt raðað í vélina, við öll stór og þung eða vindur ekki verið nægilegur. Nú er ég farinn að útskýra það sem á eftir kom. Ekki er það nú gáfulegt og best að ég hætti því.

Flugmaðurinn tók nú sand milli fingra sér og lét sandkornin falla til jarðar. Sennilega hefur hann verið með þessu að athuga vindáttina. Ekki mælti hann þó orð af vörum. Hann snaraðist síðan upp í vélina því engan tíma mátti missa vegna sjávarfalla. Fyrst fór hann alllangt í öfuga átt og herti síðan á vélinni eins og hann gat.

Hafdís Rósa, Jóhann og foreldrar hans sneru hinsvegar við og héldu í átt að bústaðnum, en þau höfðu fylgt okkur að flugvélinni. Hafdís Rósa fylgdist með fluginu og sýndist henni að vélin ætlaði aldrei að komast á loft. Eflaust hefur henni brugðið verulega þegar hún sá flugvélina rekast á sandbakka einn sem varð fyrir vélinni. Við sem í flugvélinni vorum sáum hinsvegar lítið, en treystum flugmanninum.

Allt í einu fundum við að kom mikill slinkur eða högg á flugvélina og hún breytti talsvert um stefnu. Þetta var þó ekki það mikið högg að við sem í flugvélinni vorum værum í nokkurri hættu. Flugmaðurinn var nægilega snjall til þess að ná strax valdi á flugvélinni og þrátt fyrir að rekast með þessum hætti í sandbakkann, sem fyrir varð, tókst honum að komast á loft. Að sjálfsögðu eða að sjálfsögðu ekki krossbölvaði hann þessum sandbakka, sem þarna var að flækjast fyrir eða einhverju öðru. Það athugist að flest eða allt sem fram fór í sambandi við stjórn vélarinnar og frá er sagt hér á eftir hef ég frá konu minni sem samkvæmt hans fyrirskipunum sat við hliðina á honum, stjörf af ótta eins og nærri má geta. Við sem sátum í miðjunni svo ekki sé talað um Benna sem var einn afturí heyrðum ekkert fyrir vélarhljóði. Á ég þar bæði við það sem gerðist í aðdraganda árekstursins og fyrst eftir að flugmanninum tókst að ná vélinni á loft.

Þegar hann var kominn á loft flaug hann yfir sveitabæinn þar sem talstöðin hafði aðsetur sitt og bað um að sóttur yrði stóri kíkirinn hans pabba síns (hmm þetta var misheppnuð tilvitnum í aðra sögu) og athugað hvort hjólabúnaðurinn væri í lagi. Flugmaðurinn þekkti eitthvað til á bænum sem flogið var yfir. Einnig bað hann Áslaugu um að athuga sín megin hvort allt væri í lagi með hjólabúnaðinn. Svörin sem bárust frá þeim sem með kíkinn var voru á þá leið að ekki væri sjáanleg nein missmíði á hjólabúnaðinum. Áslaug neyddist hinsvegar til að opna augun og þykjast kíkja út. Ekki sagðist hún sjá neitt athugavert við hjólin og þá var stefnan tekin á Ísafjörð.

Að sjálfsögðu vissi ég ekkert um þessar athuganir Áslaugar, flugmannsins og á jörðu niðri. Setti allt mitt traust á flugmanninn. Reyndi ekki einu sinni á halda uppi samræðum við Bjarna son minn en hugsaði því meira á leiðinni. Einkum var það vegna hins mikla hávaða sem þarna var sem ég sagði lítið og auk þess var með öllu útilokað fyrir mig að hafa samband við Áslaugu og Benna. Auðvitað óttaðist ég að illa færi.

Þegar við fórum að nálgast Ísafjörð man ég vel að ég reyndi að sjá hvort einhver viðbúnaður væri þar. Reiknaði semsagt með að ef eitthvað alvarlegt væri að hjólabúnaðinum mundi flugmaðurinn hafa haft samband við flugvöllinn og einhvern viðbúnað væri hugsanlega hægt að sjá þar. Svo var ekki og engan viðbúnað að sjá. Ég reyndi því að telja sjálfum mér trú um að allt væri í lagi.

Vissi samt vitanlega að sá möguleiki væri fyrir hendi að flugmaðurinn treysti bara á Guð og lukkuna og ætlaði að lenda þó allt væri kannski í skralli með hjólin. Ég gat þó ekkert gert og hefði sennilega ekki einu sinni náð til flugmannsins, þó ég hefði reynt.

Lendingin gekk ágætlega og um nóttina keyrði ég á mínum/okkar Subaru Outback alla leið til Kópavogs og horfði á leiðinni á mikinn fjölda af vindsorfnum skýjum á himninum. Ský í líkingu við þetta hafði ég aldrei áður séð.

Einhver mynd.

3010 - Hvort er betra að vera venjulegur eða einstakur?

Alllangt er nú síðan ég hef bloggað nokkuð. Margar ástæður eru fyrir því. Geri mér ekki grein fyrir þeim öllum sjálfur. Um að gera að hafa þetta stutt. Veit ekki hvort lesendur mínir vilja langlokur eða stuttar greinar. Get ómögulega skrifað lengi um sama efni. Covid-veiran er orðin að, eða um það bil að verða, það sem skilur fólk að stjórnmálalega. Hvernig beri að tækla veiruskrattann er það lismus-test sem öllu máli skiptir í því sambandi. Nú fer verulega að styttast í kosningar í Bandaríkjunum og vissulega verða þær spennandi. Ég er ennþá þeirrar skoðunar að Trump muni skíttapa, þó Biden sé allsekki góður kostur að áliti allmargra.

Hvort er betra að vera einstakur eða venjulegur? Flestir eru alla sína ævi að berjast við annað hvort eða hvorttveggja. Sumir eru frægir, en aðrir ekki. Sumir eru bara frægir fyrir að vera frægir. Hvað gerir menn fræga? Sennilega eru það einkum fjölmiðlarnir. En allir vilja verða eða vera fjölmiðlar nútildax. Fésbókin og svipaðir miðlar ýta undir það. En til þess að verða fjölmiðlafrægur þarf að gera eitthvað. Allir gera svosem eitthvað. En fyrir frægðina þurfa menn að gera eitthvað einstakt. Þar kemur þetta með að vera einstakur eða venjulegur inn. Kannski er hægt að líta á þetta sem einskonar paradox. Svo geta menn orðið frægir að endemum. Engir vilja það. Ég held það að minnsta kosti. En er kannski nóg að halda eitthvað til að verða frægur? Það held ég ekki. (Annar paradox) Er kannski nóg að fjölmiðlafólk haldi að menn séu frægir? Er lífið samsett úr paradoxum, eða hvað? „Tilheyra þeir þá fræga og ríka fólkinu?“ Ef fjölmiðlafólki dettur sú frægð í hug. Stundum dettur manni það í hug. En svo koma upp augnablik þar sem sést að það er talsvert dýrkeypt að vera/verða frægur. Kannski er bara best að vera hvorki einstakur eða venjulegur. Allir ættu að geta það. Um þetta er hægt að bollaleggja endalaust.

Fésbókin og aðrir svipaðir miðlar eru þrátt fyrir allt alveg ómissandi. Samskipti fólks byggjast á þessu forriti. Margir virðast vinna við þetta á hverju og einu tungumálasvæði. Íslenska er hér engin undantekning og verulegur hluti vinnu blaðamanna er greinilega fólginn í því að fylgjast sem best með þessu. Tölvulæsi eða tölvunotkun og tölvukunnátta fólks er orðin miklu meiri nú, en áður var. Greinilega eru þeir margir sem vilja láta ljós sitt skína. Hæfni á þessu sviði er nauðsynleg til árangurs. Svo virðist vera á flestum sviðum.

Þó Ginsburg sé eða hafi verið talin frjálslynd og vinstri sinnuð er enginn vafi á því á bandarísk lög ætlast til þess að forsetinn og öldungadeild þingsins komi sér saman um hæstaréttardómara. Þessvegna styð ég Tromparann og leiðtoga repúblikana í öldungadeildinni í þeirri ætlan sinni að koma nýjum og væntanlega íhaldssömum dómara í réttinn fyrir forsetakosningarnar eða að minnsta kosti áður en nýr forseti tekur við völdum. Kannski styð ég Trump ekki í neinu öðru. Að minnsta kosti ekki í afstöðu hans til byssulöggjafar og flóttamanna. Pressan styður ekki Trump í neinu og hefur aldrei gert.

Einhver mynd.

3009 - Örsögur og ýmislegt annað

Kannski er ég vitlaus. Eða að minnsta kosti pínulítið skrýtinn. En eru það ekki allir? Hugsanlegt er að ég sé verri en flestir. Þó er það allsekki víst. Steini Briem er talsvert skrítinn líka. Ætti ég nokkuð að vera að sálgreina hann eftir þessum kommentum sem hann lætur svo lítið að skrifa hér. Hann leggur greinilega talsverða vinnu í þetta og þó hann hugsi mikið um vexti gera það alls ekki allir. Það er nú bæði kostur og galli að ekki eru nærri allir eins. Í vissum tilfellum eru vextir mikilvægir en þeir ráða ekki öllu. Heldur ekki það sem ég skrifa. Þessvegna reyni ég að hafa þetta stutt.

Örsögurnar, sem ég kalla svo, eru líka stuttar. Þá er líklegra að menn þreytist ekki á því að lesa þær. Þorsteinn Siglaugsson er sá eini sem kommentar á þessar sögur og les þær greinilega. Ekkert skil ég í þeim sem lesa langar sögur. Þær þreyta mig. Ef hægt er að koma í stuttu máli orðum að því sem maður vill segja er það miklu betra en að teygja lopann sem allra mest. Þetta er það sem ég hef einkum á móti krimmunum. Oft væri hægt að koma plottinu fyrir á fáeinum blaðsíðum. En, nei. Það verður að hafa þetta heila bók. Stundum hafa höfundarnir heilmikið að segja fyrir utan plottið og vitanlega verður að virða það. En oft hljómar það sem uppfylling, einkum hjá Yrsu.

Ekki veit ég almennilega hvernig á því stendur að bloggin hjá mér, auk þess að vera fleiri og fleiri, eru að verða á þá lund að í upphafi eru hugleiðingar um allan fjandann, en svo lýkur þeir gjarnan á einhverri örsögu sem ég kalla svo. Sumar þeirra eru kannski einhvers virði en aðallega eru þær bölvað bull. Svona á maður alls ekki að tala um sín eigin verk. Best er að segja sem minnst um þau. Aðrir gætu haldið að þau væru afar merkileg og túlkað þau út og suður.

„Út og suður“ og „norður og niður“ eru annars merkileg orðatiltæki og ekki eins auðskýranleg og í fyrstu virðist. Íslenskan hefur alltaf heillað mig og orð og orðtiltæki eru að sumu leyti mínar ær og kýr. Hef jafnvel stundum íhugað að skrifa leikrik sem væri ekkert nema orðatiltæki. Kannski geri ég einhverntíma örsögu sem er svona. Ekki ætti það að vera mikill vandi. Jæja-ð og ha-ið eru líka merkileg orð sem geta þýtt ýmislegt. 

Svo kemur sagan:

Sú síðasta var stutt. Kannski ég reyni að hafa þá næstu svolítið lengri. Annars ræð ég þessu ekki alfarið. Það er andinn, sem er að flækjast hérna út og suður. Þegar hann er fyrir ofan mig þá bætast við fáein orð eða að minnsta kosti nokkrir stafir. Auðvitað get ég haft á það einhver áhrif, en þau eru takmörkuð.

Þegar Jón bóndi kom út á hlað og hafði signt sig leit hann til veðurs. Bakkinn í austri hafði stækkað til muna og hann var ekki í neinum vafa um að óveður var í aðsigi. Hóaði saman rollunum og sendi hundinn á eftir þeim óþekkustu. Sennilega boðaði þessi bakki bæði rok og rigningu. Best að vera við öllu búinn. Jón setti á sig höfuðljósið og startaði snjallsímanum sem gekk nefnilega fyrir olíu en ekki bensíni.

Um leið og hann hafði lokið því opnaði hann dyrnar á fjárhúsinu með rafknúnu fjarstýringunni sinni. Hann hafði nefnilega fengið þessa dýrindis fjarstýringu frá Mumma á Grjóti um síðustu jól. Þegar hann var búinn að öllu þessu tók hann til við að lemba ærnar, ég meina rollurnar. Ekki fer miklum sögum af því hvernig hann gerði það en svokölluð Nokia-aðferð var notuð. Þetta var einmitt nokkru áður en Nokia farsímarnir urðu algengir. Veðurspána var ekkert að marka frekar en venjulega og líka var frá því sagt að símasambandið við tunglið var ekki nógu gott.

Í sjónvarpsfréttum var sagt frá því í smáatriðum hvernig símasambandinu við tunglið leið. Yfirleitt leið því illa. Sífelldar truflanir og brak og brestir þess á milli. Helst ekki mátti segja neitt frá öðru en þessu símasambandi, því hugsanlega gæti það verið ríkisleyndarmál.

Jóni var alveg sama um það. Hann þekkti hvort eð var engan á tunglinu og þurfti ekkert að hringja þangað. Samt sem áður snerist allt um símasambandið við tunglið. Kannski voru menn hræddir um að þar færu menn sér að voða. Verst er að vita ekkert um hvort þessar smásögur eða örsögur eru einhvers virði. Að bulla svona endalaust er ekkert gaman. Það hlýtur samt að vera ennþá leiðinlegra að lesa þessi ósköp.

Allt í einu varð mikil sprenging á tunglinu. Svo mikil að hún sást með allsberum augum frá Jörðinni. Kannski er hægt að segja að það hafi sprungið í loft upp en þó er það vafasamt. Getur hlutur sem er í lofttómu rúmi sprungið í loft upp? Og ef útí það er farið hvað er þá upp og hvað niður. Allavega rofnaði símasambandið fljótlega eftir sprenginguna. Hvers vegna varð þessi sprenging? Og hvað varð um mennina sem þar voru? Þetta var erfitt verkefni fyrir lögregluna. Hún lét samt ekki hugfallast og fékk lánaða aflóga geimflaug hjá Space-X fyrirtækinu. Hún fór síðan að leka á miðri leið og þá varð einum lögregluþjóninum að orði: „Ja, mikill andskoti“. Hinir sögðu ekki orð en fóru strax að reyna að gera við. Það tókst ekki og verðum við því að ljúka þessari sögu hér.

Einhver mynd.

3008 - Meirafíflskenningin

Hætt er við að um hálfgert tröllasamtal verði að ræða í kommentum ef margir taka þátt. Einhver á alltaf bloggið og getur skrúfað fyrir athugasemdir ef honum sýnist svo. Það gerði Jón Valur Jensson óspart, en ég sjálfur aldrei. Hann átti líka mörg blogg og var sískrifandi. Hingað til a.m.k. hef ég ekki tekið mér hann til fyrirmyndar að þessu leyti enda ekki þurft á því að halda. Moggabloggið sjálft held ég að á sinni tíð hafi verið hugsað sem einskonar kommentakerfi að útlenskri fyrirmynd. Nú nú, ég ætlaði eiginlega að fjölyrða eitthvað um  meirafíflskenninguna. Núna er ég búinn að steingleyma hvað ég ætlaði að skrifa.

Siglaugsson minntist í kommenti sínu á „Íslenska Erfðagreiningu“ í sömu andrá og keðjubréfasvindl. Nú vildu samt allir „Kára kveðið hafa“ svo ekki er alveg á þetta að treysta. Aðstæður geta breyst og manneskjur líka. Davíð Oddsson er sumsstaðar hataður, annarsstaðar elskaður o.s.frv. Pólitíkin er undarleg tík eins og Nóbelsskálið sagði einhverntíma. Styrmir er ekkert meiri heimsendaspámaður en aðrir þó Steini Briem segi það.

Að tala bara um hlutlausa vexti, meginvexti og þessháttar leysir engan vanda. Ef Steini og aðrir skilja það ekki er aðild að eða ósk um aðild að ESB eða EU, eins og skammstafa ber það á flestum heimstugnum öðrum en íslensku, allsekki eingöngu eða aðallega vegna vaxtanna, heldur vegna hins að þróunin sé þá kannski í átt að stærri heildum en ekki minni. Munurinn á EU og USA er einkum sá að ekki er hægt fyrir ríki að segja sig úr lögum við sambandsríkið í USA en Brexit er dæmi um annað.

Ekki held ég að þessar svokölluðu örsögur mínar séu merkilegar. Ég nota þær aðallega til uppfyllingar í bloggið mitt. Hér er ein:

 

Eitt sinn þegar Guð almáttugur var á ferðalagi í Himnaríki kom kona ein til hans og bað hann um áheyrn.

„Hvað viltu góða mín“, sagði Guð almáttugur.
„Bara að þú segir honum Jóni mínum að hann geti sjálfum sér um kennt að vera dauður núna“, sagði konan.

• Nú, var það ekki annað?
• Nei, eiginlega ekki.
• Nú.
• Ja, kannski hefði ég viljað að þú gerðir við saumavélina mína úr því ég náði sambandi við þig.
• Það er nú eiginlega ekki í minni deild.
• En þú gætir eflaust haft áhrif á það.
• Já, kannski. Ég skal nefna þetta við hann Pétur.

 

Þannig vildi það til að Lykla-Pétur fór að fást við saumvélaviðgerðir. Og af því hann var snillingur í því eins og mörgu öðru leið ekki á löngu þar til hann var beðinn um að sauma kjól á Jesú. Á ég þá að gera ráð fyrir brjóstum? Spurði Lykla-Pétur og þóttist þar með geta sloppið við þennan saumaskap. Auðvitað er hann með brjóst og allt tilheyrandi. Skegg líka og allt eftir því, var svarið. Á ég kannski að hafa buxnaklauf á kjólnum? Spurði Lykla Pétur þá og þóttist nokkuð góður.

Þetta með buxnaklaufina hefur síðan verið deiluefni í aldaraðir meðal guðfræðinga, sem ekki gátu komið sér saman um hvort þörf væri fyrir buxnaklauf á kjólnum eða ekki og þessvegna klæðast prestar enn þann dag í dag kjólum, sem þeir kalla að vísu hempur, en enginn tekur það alvarlega. Og ekki er buxnaklauf á þeim.

Einhver mynd.

3007 - Kartöflugarðar og önnur fyrirtæki

Að minnsta kosti tveir Þorsteinar lesa bloggið mitt að staðaldri. Kommenta oft á það sem ég skrifa. Báðir eru þeim miklir sérfræðingar, en það er ég ekki. Ég er gamalmenni. Komst á sínum tíma lengst á fræðasviðinu fyrir ríflega hálfri öld með því að komast á Samvinnuskólann að Bifröst árið 1959. Við útskrift þaðan var ég í slöku meðallagi hvað einkunnir snerti.

Steini Briem segist hafa unnið á Morgunblaðinu og verið næturvörður í Seðlabankanum. Hann bloggar ekki sjálfur núorðið á Moggablogginu en lætur ljós sitt skína víða annarsstaðar. Hefur mikið yndi af fyrirsögnum og feitletrunum. Fjármál eru hans ær og kýr. Hinn Þorsteinninn er Siglaugsson og er ef til vill tiltölulega nýútskrifaður lögfræðingur. Að því er ég best veit hefur hann fyrir ekki löngu hafið Moggablogg eitt mikið og á örugglega framtíð fyrir sér sem slíkur. Veit ýmislegt en hljómar stundum eins og kennslubók í hagfræði.

Þó ég hafi horn í síðu fésbókarinnar er ekki þar með sagt að ég kenni henni um allt sem aflaga fer í samskiptum fólks. Ríkisstjórnin og Sjálfstæðisflokkurinn sérstaklega vill gjarnan tosa landinu í átt til Bandaríkja Norður-Ameríku, en ég og aðrir vinstri menn viljum gjarnan að landið þokist meira í átt til Evrópu og Norðurlandanna sérstaklega og þar með í átt til ESB. Auðvitað er þetta ekki einfalt mál og margar hliðar á því. Vextir Seðlabankans og það hvort eitt pínulítið flugfélag lifir eða deyr eru smámál í stóra samhenginu. Allt er komið undir þróuninni.

Í bloggi um daginn sagði ég eitthvað á þá leið að hlutabréf væru ímynduð verðmæti. Við það stend ég og geri ekki þann greinarmun á kartöflugörðum og öðrum fyrirtækjum sem Þorsteinn Siglaugsson vill gera. Hlutabréf geta sem best verið einskonar afurð. Meirafíflskenninguna vil ég standa við. Minnir að ég hafi fyrst heyrt um hana í einhverju sem haft var eftir Margeiri Péturssyni. Engin furða er þó ekki fallist allir á það að hlutabréfamarkaðurinn sé nútíma vestræn útgáfa af keðjubréfum. Þessi skoðun er nefnilega talsvert róttæk og ég eigna mér hana allsekki. Blessuð keðjubréfin tröllriðu nefnilega einu sinni Íslenskum veruleika.

Einhver mynd.

3006 - Hlutabréf

Hlutabréf eru ímynduð verðmæti. Enginn raunverulegur munur er á hlutabréfamarkaði og keðjubréfafaraldri. Meirafíflskenningin er ráðandi þarna. Mikill stærðarmunur er þó á þessu tvennu. Hlutabréfamarkaðurinn er margfalt stærri og nær um allan heim og nýtur mikillar virðingar. Enda er engin hætta á  að hann hrynji með öllu. Hann byggist nánast eingöngu á væntanlegum gróða. Lengi má auðvitað bjarga sér með aukinni veltu og samruna. Eignir og annað þessháttar skiptir engu eða sáralitlu máli. Allt snýst um væntingar. Íslendingar fengu góðfúslega að vera memm í hlutabréfaleiknum á veltiárunum fram að 2008 eða svo, en kunnu ekki fótum sínum forráð og því fór sem fór. Nú stendur til að beina öllum okkar kröftum í að fá að vera memm aftur. Kannski tekst það. Sennilega er mesta furða hvað við vorum fljót að standa upp aftur þrátt fyrir Hrunið. Ef til vill var það ESB að þakka. Eitt af inntökuskilyrðunum í memm-klúbbinn núna er greinilega að láta Flugfélag Íslands (sem nú um stundir er kallað Icelandair) lifa áfram. Greinilega er samt þarna um fallítt félag að ræða. Ræði ekki meira um þessi mál í bili. Þetta er mín skoðum.

Hef að undanförnu verið að lesa dálítið athyglisverða bók. Hún nefnist Hitlers Children eða eitthvað þessháttar og er eftir Gerald Posner. Um endurútgáfu er að ræða. Þessi bók kom upphaflega út um 1990 og vakti talsverða athygli þá. Bókin er byggð á viðtölum við börn nokkurra nasistaforingja sem samþykktu að ræða við Posner. Þessir menn eða nasistaleiðtogar eru þekktir úr sögunni og voru flestir líflátir (hengdir) að Nurnberg-réttarhöldunum loknum. Þeir voru oft ágætir fjölskyldufeður þrátt fyrir grimmdarverkin sem þeir frömdu í vinnunni. Það sem rak a.m.k. suma þeirra áfram var hugsanlega sókn í auðæfi og völd. Siðferði flæktist ekki fyrir þeim.

Útrætt að sinni um þessa andskota, en kannski minnist ég á þá seinna. Gyðingahatrið er á leiðinni til Evrópu aftur. Hugsanlega munu flóttamenn af öllu tagi finna mest fyrir því að þessu sinni. Útrýmingarbúðir í stíl við þær sem tíðkuðust í síðustu heimsstyrjöld eru þó tæpast á leiðinni aftur. Þó ekki væri nema vegna þess að þriðja heimsstyrjöldin verður stutt og mun á margan hátt líkjast tölvuleikjum nútímans a.m.k. frá sjónarmiði þeirra sem þátt taka í henni. Ég sagði áðan að flóttamenn mundu sennilega finna mest fyrir Gyðingahatri. Kannski er ekki rétt að kalla það Gyðingahatur, en lítill vafi er á því að heimaríkir hundar munu reyna að halda öllum flóttamönnum frá nægtaborði vestræns veruleika. Þeir eru mjög hataðir víða nú þegar.

Þriðja heimstyrjöldin mun koma. Á því er enginn vafi en hvort þangað til líða ár eða aldir er engin leið að spá fyrir um. Það eina sem kemur í veg fyrir hana nú um stundir er að sennilega mun enginn sigra í henni. Að minnsta kosti er ómögulegt að spá nokkru um það. Hvort verður á undan að valda þvílíkum ógnum í heiminum að hann verður nánast óbyggilegur þriðja heimsstyrjöldin eða loftslagskrísan er ekki hægt að segja neitt um. Jafnvel er Covid faraldurinn hugsanlega að gera það nú þegar. Ég geri mér alveg grein fyrir að heimsendaspádómar eru sérgrein þeirra sem eru á förum héðan úr heimi. Að allt fari til andskotans í framtíðinn er fyrirsjáanlegt og hefur lengi verið.

Einhver mynd.

3005 - Heilsan mikilvæga

Þú ert það sem þú hugsar,  gerir og étur (eða drekkur). Hvort þú færð hættulegan sjúkdóm eða ekki, andlegan eða líkamlegan, er eins og hvert annað happadrætti (eða lottó). Vinningslíkurnar eru þó miklu meiri í heilsuhappadrættinu en í lottóinu eða hvaða happadrætti sem vera skal og þú getur haft heilmikil áhrif á þær líkur. Svo fer það að sjálfsögðu eftir hverjum og einum hver vinningurinn er. Langlífi mundu flestir segja. En hvað er langlífi? Er það að verða níræður, hundrað ára eða kannski meira? Sumir mundu kannski segja að það væri að vera vel á sig kominn bæði andlega og líkamlega fram á grafarbakkann. En hvar er þessi fjárans grafarbakki? Er hann við sjötugt, áttrætt eða nírætt. Kannski ennþá seinna. Það verður hver og einn að ákveða fyrir sig.

Ef maður fer illa með líkama sinn, er ekki hægt að byrja upp nýtt og fá varahluti í hann nema að mjög takmörkuðu leyti. Þarflaust er með öllu fyrir flesta að velta því nokkuð fyrir sér. Betra er að reyna að lifa sem heilsusamlegestu lífi og borða ekki það sem óhollt er. Reykja ekki og drekka ekki. Það er að segja áfengi. Það er hægt að gera vel sig í mat og drykk án þess að slaka mikið á í hollustunni. Annars breytast áherslurnar í þessu efni með tímanum. Ég man þá tíð að fitunni var kennt um næstum allt sem aflaga fór. Sum fita var holl og önnur óholl. Þetta var alltof flókið. Nú er það sykurinn og hvíta hveitið sem er óvinurinn mikli. Allt sem er hollt er frekar dýrt. Þannig er þetta bara og það breytist afar hægt. Annars er ég enginn næringarfræðingur og varasamt er að treysta þessu. Þetta er bara það sem ég held.

Trump Bandaríkjaforseti verður það vonandi ekki lengi til viðbótar. Að ekki sé um annað að velja en hann eða Biden er fjandi hart. Þar að auki er það hart að aðrar þjóðir geti engin áhrif haft á þetta forsetakjör. Bandaríkjaforseti, hver sem hann er, vill og getur haft heilmikil áhrif á aðrar þjóðir. Þær, eða réttara sagt stjórnir þeirra, vilja þó alls ekki viðurkenna það. Stórveldin eru það samt sem ráða alltof miklu í heiminum. Stóru alþjóðlegu fyrirtækin sem gjarnan vilja koma í staðinn eru faktískt ekki hótinu betri. Þar er bara hugsað um gróða í peningum. Skítt með líf og heilsu fólks, ef gróðinn er sæmilega mikill. Smáríki á borð við Ísland ættu að fá að ráða heiminum. Að minnsta kosti öðru hvoru. Í gegnum Sameinuðu Þjóðirnar svokölluðu reyna þau það vissulega, en við stofnun þessara samtaka var starfsemi þeirra lömuð og næstum eyðilögð með neitunarvaldi stórþjóðanna í Öryggisráðinu sem svo er kallað.

Eiginlega verð ég að gera jántningu hér. Eftir að ritsjórn Moggans eða Moggabloggsins ákvað þá breytingu að birta ekki stöplaritin þó maður sé búinn að lauma sér inn með passvordi þá er ég í vandræðum með að sjá nema tölur dagsins. Af því að ég fer yfirleitt snemma að sofa og veit ekkert hverning á að virkja þennan fjárans flash-spilara get ég ekki séð tölur gærdagsins. Veit samt að á heildarvinsældalistanum hef ég hoppað úr tuttugasta sæti í það sautjánda. Kannski Steini gáfaði geti hjálpað mér.

Einhver mynd.

3004 - Spanó-málið

Í sjálfu sér kemur mér lítið við hvað misvitrir (og aðallega vitlausir) stjórnmálamenn ákveða. Samt er það nú svo að kosningarétturinn er helgasti réttur hvers manns. Ef kosningaþátttaka fer niður fyrir fimmtíu prósent er það greinilega til marks um algjörlega misheppnaða stjórnmálamenn. Nema það séu kjósendur sjálfir sem eru misheppnaðir. Varla þó allir. Af því að kjósendur eru mun fleiri (væntanlega) en stjórnmálamenn ættu þeir (stjórnmálamennirnir) að fara í fýlu og hætta að stjórna, allir sem einn. Við það mundu kjósendur vakna til vitundar um að stjórnendur eru nauðsynlegir, þó misvitrir séu. Af þessu öllu leiðir að stjórnmálamenn eru nauðsynlegir. Samt er allsekki sama hvað þeir gera. Auðvitað geta þeir gert allskonar vitleysur. Það er þó víða hægt að leiðrétta. Lýðræðisfyrirkomulagið er sennilega skásta aðferðin til þess. Með því verða nokkuð margir samsekir um lélega stjórnun. Hægt þarf líka að vera að skipta um stjórn með hæfilegu millibili. Oftast er það millibil haft svona fjögur ár. Ástæðulaust er samt að binda sig við þann árafjölda.

Róbert Spanó er litmus testið um þessar mundir. Ingibjörg Sólrún og fleira fólk sem telur sig vera vinstri sinnað hefur fordæmt hann fyrir að hafa ekki hunsað Tyrki. Skipta má mögulegum ávirðingum hans í tvennt. Annars vegar fyrir að hafa farið í opinbera heimsókn til Tyrklands og hins vegar að fyrir að hafa þegið heiðursdoktorsnafnbót við Istambul-háskólann. Mér finnst þetta hanga á sömu spýtunni. Ef sagt er já við öðru, er beinlínis asnalegt að segja nei við hinu. Spanó tók með þessu ákvörðun sem hann gat vitað að yrði mjög umdeild. Hinsvegar má alveg halda því fram að dómstóll sá sem hann var fulltrúi fyrir eigi að vera fordómalaus með öllu. Þeirrar skoðunar er ég. Margt fleira má um þetta mál og mannréttindi almennt segja, en ég læt þetta nægja að sinni.

Finnst það liggja í augum uppi að Flugleiðir muni nýta sér að fá lán með ríkisábyrgð. Tryggingar eru allsekki nógar eins og bent hefur verið á. Réttast hefði að sjálfsögðu verið að láta þetta félag fara á hausinn. En það var ekki gert og þessvegna verður það um ókomna tíð rekið með álitlegu tapi á kostnað okkar allra. Kannski fer svo vel á endanum að kostaðurinn verður ekki meiri en nokkrir tugir þúsunda á hverja fjölskyldu. Þar að auki getur verið að hann dreifist sæmilega.

Nú er ég búinn að minnast á þrjú mál án þess að minnast á veiruskrattann. Hvernig er það hægt? Veit það ekki almennilega, en kannski ber það vott um að málum þar hafi verið sæmilega sinnt hér á landi. Óumdeilt er að við höfum ekki farið afar illa útúr þessari plágu og verðum kannski ekki mjög lengi að jafna okkur. Samanburður allur er þó erfiður vegna þess að við erum svo fá.

Einhver mynd.

3003 - Þetta er um hana Guðrúnu

Ekki var þetta sögubindindi langvarandi. Nú þegar er ég búinn að semja sögu sem ég er að hugsa um að nota til að lengja þetta blogg. Kannski fer ég aftur í sögubindindi en það getur verið svolítið erfitt að venja sig af ósiðum. Kannski er það ekki neinn sérstakur ósiður að skrifa sögur, þó þær endi svolítið skringilega. Kannski gæti ég skrifað eitthvað um heimsstjórnmál núna til að þurfa ekki að treysta eingöngu á sögurnar.

Ekki finnst mér hægrið sýna mikla skynsemi í því að höfða svona mikið til föðurlandsástarinnar eins og gert er. Hún er að sjálfsögðu allra góðra gjalda verð svo lengi sem hún skaðar ekki aðra. Nútíma stjórnmál hafa fyrir löngu gert sér grein fyrir því að framfarir í tækni og verkkunnáttu verða því aðeins umtalsverðar að allar þjóðir leggi sitt að mörkum. Engin þjóð má skera sig úr og stefna að einangrum. Hvorki stór eða smá. Auðvitað er þetta takmark langt í burtu en það þýðir ekki að afsakanlegt sé að stefna að einhverju öðru. Þetta er það takmark sem Trump bandaríkjaforseti berst ákveðið gegn og það er hans veikleiki umfram annað. Enginn vafi er á því að unga fólkið stefnir í þessa átt, hvort sem það veit af því eða ekki. Og þessi stefna mun sigra að lokum.

Nú er komið að sögustundinni. Best að sækja þessa sögu sem ég samdi í gær og setja hana hér:

Nú er það orðið slæmt. Ég get ekki samið fleiri sögur. Andinn kemur ekki yfir mig. Hvert skyldi hann hafa farið? Ekki má hann vera að því að koma við hérna.

Ómögulegt er að hafa þessi skrif með öllu andlaus svo sennilega verð ég bara að láta sem andinn hafi komið yfir mig.

Guðrún gekk og gekk. Á endanum komst hún ekki lengra fyrir þreytu. Settist því á bekk, sem svo vel vildi til að var þarna staddur. Ekki var hún farin að hugsa fyrir því hvernig hún kæmist til baka. Ef hún hvíldi sig nógu rösklega hlyti hún samt að hafa það af. Eiginlega ætlaði hún alls ekki að ganga svona langt, en átti erfitt með að stoppa því hún var saltvond útí manninn sinn. Hann ætlaði enn einu sinni í veiðiferð. Og ekki átti hún á fá að fara með frekar en venjulega. Þessar blessarar veiðiferðir voru orðnar ansi margar. Ætli þetta verði ekki sú fjórða á þessu sumri. Hún hafði einmitt ætlað að fá hann með sér í heimsókn til foreldra sinna um þessa helgi. Nú var það fyrir bí. Allt útaf þessari andskotans veiðiferð.

Nú var fimmtudagur og krakkarnir, sem voru orðin næstum uppkomin, voru á leiðinni á einhverja útiskemmtun. Það hefði semsagt verið upplagt að skreppa austur á Hornafjörð núna um þessa helgi. Aldrei gat hún farið neitt útaf þessum sífelldu veiðiferðum hjá Hróðmari.

Þó hún ætti bágt með að fyrirgefa honum allar þessar veiðferðir fann hún samt vel að hún var pínulítið ósanngjörn. Hann langaði vitanlega til að sleppa fram af sér beislinu og satt að segja gat hún vel unnt honum þess. Sjálf hafði hún ekki viljað fara í berjatínslu um síðustu helgi þó hann hefði ámálgað það við hana. Það var bara svo margt sem hún átti ógert þá. Hafði hamast öll kvöld í þessari viku til að hafa ekki svona mikið að gera um þessa helgi. Svo þegar hann hafði sagt að Hannes hefði hringt og sagst geta reddað dögum í laxveiði hefði hann slegið til og ætlaði nú í enn eina veiðiferð, þá hafði hún ekki getað á sér setið og farið að rífast við hann. Sagði sem satt var að hann væri alltaf í veiðiferðum og hún gæti aldrei farið neitt.

Svo hafði hún rokið út og sagst ætla út að ganga smávegis.

Á bakaleiðinni villtist hún og vissi ekki fyrr til en hún var komin alla leið til Hornarfjarðar. Úr því hún var komin svona langt ákvað hún að heimsækja foreldra sína. Þau voru að sjálfsögðu ekki heima og bíllinn ekki heldur svo sennilega höfðu þau farið út að keyra. Af því hún var öllum hnútum kunnug á heimilinu hafði hún lítið fyrir því að komast inn. Settist inn í stofu og lét fara vel um sig. Sofnaði í sófanum og vaknaði við það að Hannes var að reyna að vekja hana. Hún leit í kringum sig og sá að hún var á Hornafirði og sagði því við Hannes:

• Hvernig í ósköpunum fórst þú að því að komast hingað?
• Nú, ég bara elti þig.
• Af því bara.
• Gekk ég alla þessa leið?
• Já, og stoppaðir hvergi.
• Ég er svo aldeilist hissa.

Og þannig atvikaðist það að Guðrún gekk alla leið til Hornafjarðar. Hvar hún byrjaði fylgir ekki sögunni.

Einhver mynd.

3002 - Hútúar og Tútsar

Aldrei hef ég verið alveg viss um hvorir væru meira sekir í sambandi við fjöldamorðin í Rúanda og Búrúndí. Voru það Hútúar eða voru það Tútsar? Einhvern vegin rugla ég þessum þjóðum alltaf saman. Hvernig skyldi standa á því? Einnig rugla ég saman löndunum Rúanda og Búrúndí. Veit ekki einu sinni hvað höfuðborgirnar heita eða hvort er stærra og/eða fjölmennara. Auðvitað gæti ég spurt Gúgla að þessu og reynt að setja það á mitt sálarprik hver er hver. Margar sögur hef ég heyrt frá þessum tímum og síðar, en samt rugla ég allaf saman þessum þjóðum. Skil ekki hvernig á þessu stendur. Ekki er það vegna þess að ég eigi vanda til að rugla þjóðum saman. Kannski rugla ég fólki stundum saman. Ekki þarf það þó að vera líkt til þess að ég geri það. Svona er ég bara og kannski margir fleiri.

Nú er ég hættur að skrifa sögur. Í bili að minnsta kosti. Það er helst að Þorsteinn Siglaugsson hafi látið svo lítið að gagnrýna þessar sögur pínulítið. Gætir þess samt að hrósa ofboðlítið í leiðinni fyrir eitthvað annað. Ekki er það vegna þess að ég sé kominn í þrot með efni, sem ég hætti þessu, heldur hafa undirtektir lesenda minna ekki verið miklar. Ég er ekki að kvarta heldur að benda á staðreyndir.

Varðandi pólitíkina held ég að skoðanir mínar hafi ekkert breyst. Ég er t.d. ennþá þeirrar skoðunar að Trump tapi í kosningunum í nóvember. Þegar ég spáði því upphaflega var kórónuveiran þó ekki komin til sögunnar en núna held ég eins og svo margir aðrir að hann tapi fyrir Biden vegna hennar meðal annars.

Ég geld mikinn varhug við öllum þeim ótrúlegu vírusfréttum sem tröllríða flestum fjölmiðlum um þessar mundir. Rússneska bóluefnið virðist þó gefa nokkuð góða raun þó það hafi allsekki verið prófað nógu mikið. Ráðlegg þó öllum að bíða í rólegheitum a.m.k. til jóla.

Þó ég sé kominn á fjórða þúsundið með blogginnleggin mín er ástæðulaust að miklast af því. Þetta er einskonar dagbók og þar að auki eru mörg hver ansi stutt. Einkum uppá síðkastið. Löng históría er til um kvenmann sem kallaður var Síðkastið en ég fer ekki nánar útí það. E.t.v. væri þetta upplagt söguefni. Fæstar þeirra verða þó til vegna aumlegs útúrsnúnings. Mjög tíðkaðist i eina tíð meðal þeirra sem ég umgekkst einkum, að snúa útúr og breyta vinsælum söngtextum og dægurlagatextum. Nefni engin dæmi en það gæti ég þó gert ef eftir væri leitað. Druslur var það kallað í gamla daga þegar kirkjukórar og aðrir æfðu sig á vinsælum sálmalögum með öðrum textum en áttu að vera.

Einhver mynd.