1365 - Steinn Steinarr

Gamla myndin.
Hér er Bjössi við taflið mitt. Þessi mynd þótti nokkuð góð. Gott ef hún var ekki stækkuð og sett í ramma á sínum tíma.

Þann 18. dag janúarmánaðar árið 1957 skrifaði Steinn Steinarr eftirfarandi bréf fyrir sína hönd og konu sinnar til Gunnars Thoroddsen sem þá var borgarstjóri í Reykjavík:

Það er upphaf þessa máls, að við undirrituð eldri hjón, til heimilis að Fossvogsbletti 45 við Sléttuveg í Reykjavík, höfum undanfarin 2 ár haldið hundtík eina, mórauða og gamla nokkuð. Vel er okkur ljóst, að slíkt uppátæki stríðir í móti lögum og rétti þess bæjarfélags, hverju við tilheyrum. En allt um það höfum við, svo sem oft vill verða bundið nokkurn kunningsskap og jafnvel vináttu við þetta fátæklega kvikindi, svo og það við okkur, eftir því sem næst verður komist.

Nú höfum við síðustu daga orðið þess greinilega vör, að æðri máttarvöld hyggjast láta til skarar skríða gegn hundtík þessari, og sjáum við ekki betur en að í nokkurt óefni sé komið. Þess vegna spyrjum við yður, herra borgarstjóri, hvort þér getið í krafti embættis yðar og þó einkum af yðar snorta hjartalagi veitt okkur nokkra slíka undanþágu frá laganna bókstaf, að við megum herbergja skepnu þessa, svo lengi henni endist aldur og heilsa. Við viljum taka það skýrt fram, að tíkin er hógvær og heimakær, svo að einstakt má kalla nú á tímum. Hún er og sérlega meinlaus af sér, og köllum við það helsta ljóð á hennar ráði, hvílík vinahót hún auðsýnir öllum, kunnugum sem ókunnugum. En kannski veit hún betur en við, hvað við á í slíkum efnum, og skal ekki um það sakast.

Þetta bréf er auðvitað fyrir löngu orðið sígilt. Betur verður varla að orði komist. Sjálfur minnist ég þessa bréfs næstum alltaf þegar samskipti hunda og manna verða að fréttaefni í fjölmiðlum landsins. Eins og oftast áður hygg ég að þetta bréf vekji einkum athygli fyrir það að vera lipurlega og skemmtilega orðað auk þess að vera skrifað af einu ástsælasta skáldi landsins á síðustu öld.

Þegar nánar er að gætt finnst mér þetta ekki síður bera vitni um landlæga óskammfeilni Íslendinga. Sífellt er ætlast til undanlátssemi og spillingar. Spillingin þykir ekki aðeins afsakanleg heldur beinlínis falleg. Þannig hefur það löngum verið og þannig mun það áfram verða. Þó setjum við jafnan upp hundshaus ef einhverjum lítilsigldum og afturhaldssömum útlendingi verður það á að telja spillingu grassera hér á landi.

Skrautlegt hús.

Athugasemdir

[Óskar Þorkelsson, 19.5.2011 kl. 11:15]

þeta er ágætis hugvekja hjá þér um hundahaldið.. mér finnst íslendingar ótrúlega drápsglaðir, hefnigjarnir og hreinlega fáfróðir þegar kemur að hundum (reyndar í mörgum örðum málumeinnig en það er ekki til umræðu nú ). Það að kunna að umgangast dýr er kostur sem flestir ættu að kunna en íslenskt þjóðfélag er ekki bara mannfjandsamlegt heldur eru dýr ofsótt nema kattarskammirnar..

[Óli minn, 19.5.2011 kl. 15:03]

Ætli "örðum" þegar meiningin er "öðrum" sé ekki algengasta innsláttarvillan í íslensku?

Annars er gaman að þú skulir rifja þetta bréf Steins upp, það er mér kært. En sagði hann ekki "snotra" hjartalagi?

[Sæmundur Bjarnason, 19.5.2011 kl. 21:28]

Jú, Óli minn. Auðvitað á þetta að vera snotra en ekki snorta. Þetta er eiginlega eins og með örðurnar hjá Óskari. Maður leiðréttir svona stafavíxl ósjálfrátt þegar maður les yfir.

[Sigurður Hreiðar, 19.5.2011 kl. 22:08]

Og hvað sem niðurlagi athugasemdar Óskars líður held ég að fá dýr séu ofsóttari en blessaðar kattarskammirnar. T.d. í Hveragerði, ef ég man rétt.

En þetta með hunda og bréfbera: eitt sumar fyrir allnokkrum árum leysti ég bréfbera af í sumarleyfi í minni sókn. Það er í eina skiptið sem ég hef orðið fyrir hundsbiti í eiginlegri merkingu og það af hundi sem sýndi mér aldrei fjandskap nema þegar ég var í jobbinu -- sem á þeim tíma var vel að merkja leyst af hendi án sérstaks einkennisbúnings. Og fleiri allvel siðaðir hundar sýndu mér tennurnar og létu í sér heyra meðan ég var í vinnunni sem bréfberi þó þeir væru hinir vinsamlegustu endranær.

Þetta verður maður víst að reyna á eigin skinni (bitnu eða óbitnu) til þess að skilja að hundurinn er í þessu tilviki ekki að bíta manneskju, heldur óværu sem rétt er að vera á ítrasta varðbergi gagnvart.