3110 - Játningar

 

Já, já. Ég er gamalmenni. Orðinn 79 ára. Bráðum áttræður semsagt. Því skyldi ég ekki lifa svona 20 til 30 ár í viðbót. Óþarfi að láta einhver meðaltöl hafa of mikil áhrif á sig. Eiginlega er ekkert að mér. Finn samt að ég er gamall að verða. Þreytist fljótt og fer mér afar hægt við allt sem ég geri. Jafnvægið, hægðirnar og þvaglátin gætu svosem verið betri. Sef líka oft illa og svitna mikið þá. En ekki er mikið við því að gera. Peningalega hef ég og við bæði tvö það betra en oftast áður. Við ég og konan mín lifum fremur spart. Með því að láta læknana og heilbrigðiskerfið hafa sinn skerf, börnin og barnabörnin einnig sitt, er vel hægt að draga fram lífið þó tekjurnar séu ekki miklar. Ekki held ég að það sé ríkisstjórninni né stjórnvöldum almennt að þakka.

Miklu fremur konunni minni. Hún teiknar og málar af miklum krafti, eldar mat og þvær þvotta en ég hugsa og hugsa en geri fremur lítið, reyni þó að vera til einhvers gagns. Les og skrifa og læt semsagt tímann líða. Það er helst að ég bloggi svolítið. Stundum oft og stundum sjaldnar. Þetta bloggvesen á mér er vel hægt að líta á sem einskonar dagbók. Hér skrifa ég um allt mögulegt. Minnst samt um sjálfan mig að ég held. Reyni ævinlega að vera sem gáfulegastur. Er ekki langskólagenginn. Hef enga pólitíska sannfæringu. Að minnsta kosti endist hún illa. Margir, einkum þeir sem hér skrifa, hafa þessa sannfæringu. Skrifa einkum um stjórnmál og víst er þar um margt um að skrifa. Of mikil pólitík er samt leiðinleg til lengdar.

Kannski er sagnfræði af öllu tagi áhugamál mitt. Um þau fræði öllsömul er líka endalaust hægt að skrifa. Rithöfundur gæti ég ekki verið. Skrifa og skrifa alla daga og birta það einu sinni á ári eða svo, það er ekki minn tebolli. Vanafastur og kenjóttur er ég vissulega, en mér finnst ég ekki vera tiltakanlega vitlaus.

Einhver mynd.

3109 - Þorsteinar tveir

Eiginlega sakna ég Þorsteinanna minna. Þorsteinns (Steina) Briem og Þorsteinns Siglaugssonar. Þeir voru vanir að kommenta hér einu sinni. Svo fór ég að blogga æ sjaldnar og þá hættu þeir þessu að sjálfsögðu.

Steini Briem var ansi fundvís á skemmtilegt rím og lét ýmsar vísur flakka. Ég reyndi að svara þeim, en gekk það stundum illa. Fangaráðið var oft að taka rímorð og fleira upp hjá Steina, afbaka það og láta það duga. Steini, sem ég trúi alveg að hafi eitt sinn unnið hjá Mogga sjálfum, var líka verulega glúrinn við að finna lagagreinar og annað sem snertu það sem ég hafði verið að skrifa um.

Þorsteinn Siglaugsson var líka oft nokkuð skemmtilegur, lögfræðingur eins og margir þingmenn Sjálfstæðisflokksins og mikill andstæðingur Þórólfs sóttvarnarlæknis, sem hann uppnefdi gjarnan og kallaði Sóttólf. Kannski hafa fleiri gert það.

Ómar Ragnarsson og Jens Guð ásamt fleirum virtust stundum lesa bloggið mitt og kommenuðu endrum og sinnum.

Nú er mér greinilega að fara fram í því að hafa bloggin stutt.  

Ég hugsa að Trump komist ekki einu sinni í framboð fyrir repúblikana árið 2024, hvað þá að hann vinni þær forsetakosningar sem þá verða. Áhrif hans verða þó einhver.

Einhver mynd.

3108 - Á mjóum þvengjum læra hundarnir að stela

Mér virðist einkum vera rætt hér á Moggablogginu um Covid og pólitík. Læt mér það í léttu rúmi liggja. Skrifa um allan fjandann hér og er alveg sama hvort menn lesa þessi ósköp eða ekki.

Þessi dægrin eru það einkum tveir málshættir eða orðtök sem þvælast fyrir mér. Annar er svona: „Á mjóum þvengjum læra hundarnir að stela“. Ég er nokkuð klár á óeiginlegri merkingu þessa málsháttar, en um uppruna þess og upphaflega merkingu veit ég ekki neitt, enda með öllu ólærður í þessum fræðum. Hvaða hunda er verið að tala um og hverju stela þeir? Helst hefur mér dottið í hug að um sé að ræða Grænlenska sleðahunda og að þeir steli sér matarbita. Dugnaðurinn í þeim kann að skýrast með grimmd og hungri.

Hinn málshátturinn er að ég held ævagamall og hljóðar þannig: „Sjaldan er gíll fyrir góðu nema úlfur á eftir renni“.

Held að þessi málsháttur sé einskonar veðurspádómur. Vel getur verið að mér fróðari menn skýri hann á allt annan hátt, en mér datt í hug skýring á honum þegar ég var andvaka um fimm eða sexleytið í fyrrinótt. Þá settist ég útá svalir, sem eru gleri girtar. Myrkur var og stjörnubjart. Svo fór aðeins að birta. Þá sá ég eins og rönd af tunglinu rétt fyrir ofan Akrafjallið og greinilega var sólin ekki langt á eftir á himninum. Af þessu dró ég þá ályktun að gíllinn væri tunglið, en sólin úlfurinn. Kannski er þetta tóm vitleysa, en mér finnst þetta ekki fráleitt. Spurning hvort nýtt tungl sé að kvikna um þessar mundir.  

Maður einn kom á bæ um vetur að kvöldi og þóttist vera blindur. Þetta gerði hann til að þurfa ekki að gera neitt á vökunni, en ætlast var til að gestir gerðu eitthvað gagnlegt þá. Þegar kona ein missti ull á gólfið sagði gesturinn: „Mér heyrðist svartur ullarlagður detta“. Síðan er þetta haft að orðtaki.

Einhver mynd.

3107- Khashoggi

Þann 2. október 2018, eða fyrir 3 árum, fór Jamal Khashoggi í sendiráð Saudi Arabiu í Ankara í Tyrklandi til að sækja plögg varðani giftingu sína og tyrkneskrar konu. Þar var hann myrtur og sundurlimaður og ekkert hefur til hans spurst síðan. Donald Trump, þáverandi forseti Bandaríkjanna lét á sér skilja að hernaðartækjakaup Saudi Arabiu í Bandaríkjunum væru mikilvægari en líf eins blaðamanns. Þetta atvik var mikið í fréttum á sínum tíma og í kosningabaráttunni s.l haust í Bandaríkjunum lýsti Biden núverandi Bandaríkjaforseti þvi yfir að hann mundi láta MBS eða Muhammad bin Salman, stjónanda Saudi Arabiu, sem sannað var af FBI, að hefði gefið skipun um morðið, gjalda þess.

Fyrir nokkrum dögum var Sullival sérstakur fulltrúi Bidens í Saudi Arabiu. Ekki til að minnast Khashoggis heldur í tilefni loftárása Saudi Araba á uppreisnarmenn í Yemen. Þannig efnir Biden kosningaloforð sín.

Annars eru Íslendingar uppteknir af kosningasvindli, stjórnarmyndun og þessháttar nú um stundir. Býst fastlega við að reynt verði að svæfa tvítalninguna í Norðvesturkjördæmi eins og Samherjahneykslið. Getur samt orðið erfitt og snúið fyrir Alþingi.

Á endanum tekst mér væntanlega að láta hvert blogg vera eina setningu.

Einhver mynd.

3106 - Einn af pöplinum

Þeim er víst eitthvað að fækka sem lesa bloggið mitt. Veit svosem af hverju það er. Ekki dettur mér í hug að halda að mín skrif séu eitthvað ómerkilegri en annarra hér. Held að þetta sé vegna þess að ég skrifa ekki eins oft og vera þyrfti.

Eftir því sem ég les meira í bókinni hans Guðmundar, sem ég minntist á í síðasta bloggi, verð ég þakklátari forsjóninni fyrir að ég skuli vera alveg ættlaus maður. Skyldi forsjónin annars hafa haft hönd í bagga með þetta? Áður fyrr að minnsta kosti var það álitið fremur fínt að geta flaggað ættarnafni. Nú hefur þetta eiginlega snúist við eins og svo margt annað. Nú vilja allir tilheyra pöplinum.

Kosningar voru víst um síðustu helgi. Jafnvel ég tók þátt í þeim. Kaus píratann og hyggst gera það aftur ef uppkosningar verða. Eiginlega er varla hægt að segja að þetta hafi engin áhrif haft. Samt er ég að hugsa um að fresta því að hneykslast á þessu. Allir gera mistök. Sumir viðurkenna það alls ekki, en aðrir reyna að hlaupa í hefðarskjólið. Það er stundum erfitt að viðurkenna eigin ófullkomleika. Svona er þetta bara. Að halda því fram að kosningaóregla sé bundin við Vesturland er fráleitt. Kannski kemur allt þetta Akurnesingum til góða á endanum.

Alltaf eru bloggin hjá mér að styttast. Það kann að vera best.

Einhver mynd.

3105 - Ættarveldi

Það lá að. Ekki mátti ég segja svolítið frá Jóni Ólafssyni ritstjóra og skáldi fyrr en athugasemdum fjölgaði markvert hjá mér. Tveir afkomenda hans voru á meðal athugsemdaranna og ekki lasta ég það. Öðrum Jóni Ólafssyni kynntist ég lítillega þegar ég vann á Stöð 2. Sá Jón Ólafsson var um sumt líkur ævintýramanninum sjálfum. Umdeildur nokkuð og flýði meira að segja land eins og hann. En tölum ekki meira um það.

En hverjir eru þessir dönsku Íslendingar sem Jón Ólafsson (eldri) talar um í Íslendingabrag sínum? Til að reyna að komast að því fór ég að lesa bók Guðmundar Magnússonar sem hann nefnir „Íslensku ættarveldin“ Undirtitill þeirrar bókar er „Frá Oddaverjum til Engeyinga“ þar er meðal annars rætt um Stefánunga, Briemsætt, Thorsara og ýmsa aðra. Ekki ætla ég mér þá dul að segja að meðal þessara manna og ætta séu danskir Íslendingar. Þó er það hugsanlegt.

Ég er rétt að byrja á þessari bók og vel kann að vera að ég segi nánar seinna frá einhverju sem ég kemst að þar.

Mig minnir að ég hafi einhverntíma í bloggi eða svari við athugasemd þar minnst á „King of SÍS“. Þessu var ég alveg búinn að gleyma. Þessa sögu rekur Guðmundur Magnússon skilmerkilega í bók sinni. Þarna mun hafa verið átt við Erlend Einarsson, sem gerði það að gamni sínu eitt sinn að láta útbúa ættartré sem sýndi skyldleika hans við ýmsa fyrirmenn og kóngafólk. Margir eru snoknir fyrir slíku.

Kannski er best að hafa þetta blogg verulega stutt. Hugsanlega lesa það fleiri þá.

Einhver mynd.

3104 - Íslendingabragur

Árið 1867 (Semsagt fyrir meira en 150 árum) hóf 17 ára piltur að gefa út tímaritið „Baldur“. Piltur þessi var ættaður frá Fáskrúðsfirði og 3 árum síðar birtist í blaði þessu kvæði eftir hann sem nefnt var Íslendingabragur. Óhætt er að segja að kvæði þetta hafi komið sem sprengja yfir Reykjavík, sem á þessum tíma taldi um 2000 manns. Af þremur erindum kvæðisins hefur það í miðjunni orðið einna frægast og hljóðar þannig:

En þeir fólar, sem frelsi vort svíkja
og flýja í lið með níðingafans,
sem af útlendum upphefð sér sníkja,
eru svívirða og pest föðurlands.
Bölvi þeim ættjörð á deyjanda degi,
daprasta formæling ýli þeim strá,
en brimrót fossar, fjöllin há
veiti frið stundar-langan þeim eigi.
Frjáls því að Íslands þjóð
hún þekkir heims um slóð
ei djöfullegra dáðlaust þing
en danskan Íslending.

Höfðað var mál gegn höfundinum og hann flýði land í kjölfarið. Tímaritið „Baldur“ hætti að sjálfsögðu að koma út. Landsyfirvöld sáu til þess. Piltur þessi hét Jón Ólafsson og af honum er löng og merkileg saga, sem ekki verður sögð hér. Kvæðið varð hinsvegar samstundis landsfrægt og er það á margan hátt enn, enda stóryrt í meira lagi, þó það þyki ekki sérlega svívirðilegt í dag.

Þetta er allsekki ein af mínum örsögum. Hvert eitt og einasta orð í þessari samantekt er sannleikanum samkvæmt.

Einhver mynd.

3103 - Nábrækurnar

Nú er ég semsagt kominn á bragðið aftur í örsögunum. Þær mega mín vegna fjalla um hvað sem er. Bara að þær fari ekki á meira en eina word-blaðsíðu því þá nennir enginn að lesa þær.

Einu sinni í fyrndinni var bóndi sem kunni sitthvað fyrir sér. Eins og sagt var. Eiginlega þýddi þetta það að hann var pínulítið göldróttur. Ekki samt neitt líkur Harry Potter enda hafði hann aldrei í galdraskóla komið. Lítið kver átti hann þó þar sem nokkur galdrabrögð voru kennd. Einhverju sinni komst konan hans að því að hann var að glugga í þetta kver og við lá að hún kjaftaði frá. Honum tókst þó að telja hana á að segja ekki frá þessu. Á þessum tíma var nefnilega harðbannað að eiga galdrakver og áttu menn á hættu að týna lífinu ef upp um þá komst.

Bóndi þessi hét Jón og var Jónsson og bjó að Jónsstöðum í Jónshreppi. Með öðrum orðum ég vil ekki segja nein deili á honum enda skipta þau engu máli.

Í þessu galdrakveri hans Jóns bónda á Jónsstöðum var meðal annars kennt að búa sér til nábrækur. Þær mátti að sögn nota til margra hluta. Grafa þurfti upp lík og fletta húðinni af fótum líksins og allt upp að nafla og urðu þá til þessar fínu nábrækur. Ekki mátti gera þetta nema á fullu tungli og keypti Jón því Almanak hins íslenska þjóðvinafélags. En svo komst Jón bóndi að því að tunglskin þyrfi að vera þegar þetta væri gert.

Fram eftir öllum vetri var ævinlega skýjað þegar fullt tungl var samkvæmt Almanakinu. Seinni part Einmánaðar skeði það hinsvegar að léttskýjaö var þegar tungl var fullt. Jón bóndi hugsaði sér gott til glóðarinnar af þessu tilefni. Þá vildi svo illa til að í marga mánuði hafði ekki nokkur maður verið jarðsunginn í Hjallakirkju og ekki gat Jón hugsað sér að grafa upp rotnað eða hálfrotnað lík. Hann brá sér þessvegna uppað Kotströnd, en þar hafði einmitt gamall karlskröggur verið jarðaður fyrir fáeinum dögum.

Ekki eru tök á því að lýsa í smáatriðum hvernig Jón fór að en nábrækurnar eignaðist hann eftir talsverða fyrirhöfn. Þegar hann fór í brækurnar voru skálmarnar að vísu í styttra lagi en Jón taldi sér trú um að það væri í lagi.

Ekki vildi betur til en svo að hann vissi ekkert og ekki var frá því skýrt í galdrakverinu til hvers ætti að nota brækurnar. Endirinn varð því sá að Jón notaði brækurnar ekkert og þegar fór að slá í þær og lyktin að versna henti hann þeim í fjóshauginn og notaði þær ekkert. Lýkur svo þessari sögu og vel getur verið að hún sé uppspuni frá rótum.

Einhver mynd.

3102 - Guttormur dúllari

Nú hef ég ekki skrifað örsögur óralengi. Sennilega er best að byrja á því að æfa sig svolítið. Ég hef nú ekki mikið að segja en það hindrar mig ekkert í þessu. Get nefnilega skrifað um hvað sem ég vil. Vil bara skrifa.

Einu sinni fyrir óralöngu var maður einn hér á Íslandi sem Guttormur hét. Ekki er almennilega vitað hvers son hann var, en á sínum tíma fæddist hann að sjálfsögðu. Það var semsagt áður en hann lagðist í flakk. Móðir hans, sem var vinnukona á bæ þeim í Hópi sem Moldbrekka hét var fákunnandi mjög og talin smáskrítin. Hún kenndi krógann Sigurði nokkrum, sem var vinnumaður í sveitinni. Almannarómur var samt sá að óléttan væri bóndanum á bænum að kenna. Hann hét Skúli og var Einarsson. Hvort heldur sem Guttormur þessi var Sigurðsson eða Skúlason var svo komið fyrir honum um þrítugsaldurinn að hann var orðinn með þekktustu umrenningum á landinu.

Þar er fyrst til að taka að Guttormur þessi var þekktur fyrir að girða niður um sig og sýna á sér tittlinginn. Einkum hylltist hann til að gera þetta fyrir framan stelpukrakka sem sumar að minnsta kosti höfðu aldrei á æfinni mannstittling séð. Eins og allir vita eru mannstittlingar allt öðruvísi en barnstittlingar. Bæði stærri og loðnari. Tala nú ekki um ef þeir eru vel stífir og stórir. En þetta átti nú ekki að verða neim klámsaga svo það er best að hættta hér.

Útaf þessu voru menn dálítið á varðbergi gagnvart Guttormi. Þó nú sé vaninn að stinga svona afbrigðilegum mönnum í Steininn var ekki gerður mikill reki að því á þessum tíma. Enda Steinarnir fáir og umsetnir.

Annað sem Guttormur var þekktur fyrir var að hann kunni að dúlla. Gvendur Dúllari var nefnilega ekki sá einu sem kunni þessa list. Guttormur dúllari gerði þetta aldrei á mannamótum, heldur dúllaði hann aðallega í einrúmi. Menn höfðu þó fyrir satt að hann dúllaði jafnvel betur en Gvendur Dúllari. Stundum heyrðist dúllið í honum þegar hann nálgaðist bæina og brugðu bændur þá gjarnan á það ráð að loka stelpukrakka inni svo þær spilltust síður af tittlingnum stóra.

Það þriðja sem Guttormur þessi var frægur fyrir var að hann þvoði sér aldrei og var þar að auki nauðasköllóttur á höfðinu. Þetta gerði hann ókræsilegan nokkuð, en hann lét sér það í léttu rúmi liggja. Gvendur Dúllari var með hár niður á herðar og þessvegna þekktust þeim mætavel í sundur. Jafnvel að þeim sem ekki gerðu nokkurn greinarmun á dúllinu.

Þessi inngangur er orðinn nokkuð langur, en þó ekki of langur því ekki er mikið að segja af Guttormi þessum, sem lést langt um aldur fram og var einn af síðustu umrenningunum á landi hér. Af þeim er annars löng og merkileg saga sem ekki verður sögð hér.

Einhver mynd.

3101 - Fimbulfamb

Er að hugsa um að setja þessi ósköp á bloggið mitt. Fann þetta á tölvunni hjá mér. Sennilega hef ég einhverntíma verið að hugsa um að blogga svona. Hef samt ekki hugmynd um hvenær þetta er skrifað. Ætli það sé ekki bættur skaðinn. Þetta eru ekki merkileg skrif. Læt þetta samt flakka og lofa að skrifa eitthvað bitastæðara næst.

Ég man vel eftir því þegar ég stóð á einni tá í fyrsta sinn. Því miður var það ekki mín eigin tá því þá hefði ég fundið til. Einhvern vegin hafði ég þó komist upp á þess tá. Nú veit ég, þetta var tá á stórri styttu og ég stóð uppá henni og komst ekki lengra. Kannski verður þetta saga og kannski ekki. Ég hef ekki hugmynd um það. Skrifa bara jafnóðum það sem mér dettur í hug. Ég sem var nýbúinn að taka til í bakhöfðinu. Ótrúlegur andskoti að ég skyldi lenda í þessu. Ekki hefði mig grunað það þegar ég kíkti ofan í líkkistuna. En svona er þetta. Enginn veit sína ævina fyrr en öll er. Og nú er ég semsagt dauður. Hvað skyldi koma næst? Alveg er ég viss um að enginn mun trúa mér þegar ég fer að segja frá þessu.

Svona get ég fimbulfambað endalaust. Spurningin er bara hvort nokkur nennir að lesa það. „Minningar með morgunkaffinu“ eru miklu skárri en þetta. Samt eru það eflaust fáir sem nenna að lesa svona minningar nema þeir tengist atburðunum með einhverjum hætti. Hveragerði er örugglega betra en Garðsauki hvað það snertir. Gæti samt skrifað miklu meira um Garðsauka og geri kannski í næsta bloggi eða svo.

Stundum ligg ég á því lúalagi að fimbulfamba fjandann ráðalausan í byrjun bloggs. Á þessu sem hér fer á eftir er hvorki upphaf né endir.

Kannski væri best að byrja samt á byrjuninni. Þetta með tána er engin vitleysa. Ég get svo guðsvarið það að þessi eina tá var á við margar venjulegar.

Svo kom í ljós að geirfuglinn hafði jafn mikið vænghaf og Geir sjálfur. Það var svosem engin furða, því veðrið fór ört kólnandi. Enginn nennti lengur að spila matador enda voru  peningarnir greinilega falsaðir.

Þetta með geirfuglinn er heldur ekki nein lygi. Þó geirfuglar geti ekki flogið þá geta þeir haft heilmikið vænghaf. Þeir eru heldur ekki útdauðir ef mann dreymir þá.

Svo komu bankaræningjarnir þjótandi með byssurnar spenntar og hrópuðu: „Við tökum enga fanga. Athugið það. Alls enga fanga.“ En það var of seint því Jórsalafarinn var kominn í keng. Honum var svo mikið mál að pissa.

Þegar kemur að bankaræningjunum versnar málið. Ég veit eiginlega ekkert hvað er á seyði. Þekki líka fáa Jórsalafara. Þarna er víst um að ræða Jerúsalem og kannski er hægt að kalla alla sem þangað hafa komið Jórsalafara.

Nú er ég kominn á grafarbakkann svo það er eiginlega ekki seinna vænna að byrja á ævisögunni. Verst ef mér tekst ekki að klára hana.

Einhver mynd.