297. - Aprílgöbb, inntökupróf, Bifröst í Borgarfirði og minningablogg

Það er ekki viðeigandi að vera að blogga mikið fyrsta apríl. Fólk gæti tekið það allt sem gabb. Nýjasta færsla Önnu K. Kristjánsdóttur (velstyran.blog.is) er þó skemmtileg. Þar linkar hún í gamla aprílgabbssögu eftir sjálfa sig.

Aprílgöbbin í dag 1. apríl voru fullmörg fyrir minn smekk. Ég man vel eftir fréttunum um Vanadísina á sínum tíma og oft voru góðar hugmyndir í göbbunum meðan fjölmiðlarnir voru fáir. Nú eru þeir orðnir margir og flestir vilja vera með sitt eigið aprílgabb. Einu sinni rataði aprílgabb í „Öldina okkar", en það var þegar fréttin um Grímseyjarlaxinn komst þangað. Karlakór Kolbeinseyjar var líka eftirminnilegur svo og General Gabb.

Sjálfur er ég að hugsa um að halda áfram þar sem frá var horfið um daginnn með endurminningarnar.

Þó ég næði ekki framhaldseinkunn á landsprófinu vildi mamma endilega að ég færi eitthvað meira í skóla. Í þá daga tíðkaðist alls ekki að reynt væri að taka próf aftur, ef illa gekk og ekki var um marga skóla að ræða.

Sú hugmynd að reyna að komast í Samvinnuskólann að Bifröst var áreiðanlega frá henni komin. Þegar líða tók að inntökuprófi í þann skóla fékk hún því framgengt að ég fékk nokkra aukatíma í íslensku hjá Séra Gunnari Benediktssyni, en mig minnir að í inntökuprófinu hafi verið prófað í íslensku, stærðfræði, ensku og dönsku. Úr þessum aukatímum man ég það helst að Heiðdís, dóttir Gunnars og bekkjarsystir mín, var líka að læra eitthvað hjá pabba sínum á sama tíma, en ekki man ég undir hvað það var.

Svo kom að því að inntökuprófin hófust. Þau voru haldin seinnihluta sumars árið 1959 í Menntaskólahúsinu við Lækjargötu. Þeir sem reyndu við prófið voru samtals eitthvað milli sjötíu og áttatíu. Úr prófunum sjálfum man ég það helst að ég var í sömu kennslustofu og Jóna Þorvarðardóttir, sem mér fannst vera svaka kroppur. Í þá daga voru gellur bara í fiskhausum svo ekki datt mér það orð í hug.

Ég man eftir að þegar inntökuprófunum var lokið fór ég til Sigrúnar systur minnar og sagðist ekki gera ráð fyrir að komast í skólann. Það álit byggði ég meðal annars á því að svo margir reyndu við prófið, en aðeins þrjátíu hæstu eða svo áttu að komast inn og svo því að meðal próftaka var fólk sem verið hafði í Menntaskóla, en það þótti eiginlega toppurinn þá.

Sjálfur var ég samt alveg viss um að ég mundi hafa þetta, því ég hafði á þessum árum og lengi frameftir aldri óbilandi sjálfstraust og þóttist flest geta.

Reyndin varð líka sú að ég komst í skólann og mig minnir að ég hafi engan þekkt fyrirfram af væntanlegum bekkjarfélögum mínum nema Kristinn Kristjánsson frá Hjarðarbóli. Hjarðarból var (og er) eitt af nýbýlunum sem þá var verið að reisa undir Ingólfsfjalli við veginn upp að Hvammi.

Kristinn hafði byrjað skólagöngu nokkru áður við Barna- Miðskólann í Hveragerði og skáldið og hagyrðingurinn Séra Helgi Sveinsson sem kenndi við skólann hafði gert þessa vísu:

Í andríkinu af öllum ber

okkar kæri skóli.

Kraftaskáld er komið hér,

Kiddi á Hjarðarbóli.

Þegar í skólann kom æxlaðist það síðan þannig að við Kristinn urðum herbergisfélagar, og minnir mig að við höfum ráðið því sjálfir. Hinsvegar var ekkert sjálfdæmi þegar að þvi kom að setjast til borðs í matsalnum. Það var einfaldlega listi á töflunni frammi við kaupfélag þar sem tilkynnt var hverjir ættu að sitja við hvaða borð.

Sex sátu við hvert þeirra og var fyrstu og annars bekkingum blandað saman, svo og strákum og stelpum. Ég man vel við hvaða borð ég sat báða veturna og nöfn margra borðfélaga minna þó ég hafi ekkert velt þessu fyrir mér í áratugi.

Það er margs að minnast frá skólanum og ég gæti eflaust haldið áfram lengi enn. En ætli ég láti þetta ekki duga núna. Kannski er ég bestur við endurminningarnar. Bloggvinur minn Lára Hanna Einarsdóttir sagði í kommenti við færslu frá mér um daginn: „Þú gerir þér væntanlega grein fyrir þvílíkur fjársjóður skrifin þín eru fyrir afkomendur þína. Ég vildi að ég ætti eitthvað svipað frá mínu fólki."

Jú, jú. En ég reyni að hugsa ekki mikið um það sem verður eftir að ég er dauður. Auðvitað veit ég að veröldin heldur áfram, þó mér finnist stundum eins og hún sé hluti af mér.

Athugasemdir

[Adda bloggar, 2.4.2008 kl. 23:57]