95. blogg

Enn um blogg og þess háttar.

 

Harpa Hreinsdóttir kommentar enn og aftur á mína síðustu bloggfærslu og af því að ég hef margra ára reynslu af blogglestri þá veit ég að komment eiga það til að fara framhjá manni.

Þess vegna ætla ég að reyna að afrita færslu hennar hér orðrétta, þó ég sé í nokkrum vafa um hvernig Moggabloggsguðirnir taka slíku.

- - - - - - - - - - - - - - - - -

Sæmundur: Ef þú vilt fá fleiri lesendur eða fleiri komment þá verðurðu að gefa hverri færslu lýsandi fyrirsögn. Sé fyrirsögnin áhugaverð sést hún á rss-listum og menn smella yfir á bloggið. Númer færslu er hvorki áhugavert né lýsandi.

(Svo má auðvitað nota öll ódýru trikkin hans Bols Bolssonar ;)

P.s. Ég hef þá einföldu stefnu í lífinu að andmæla hressilega hverjum þeim sem viðrar fordóma eða bull um geðsjúkdóma - í augnablikinu er það færsla og kommentakerfi einhverrar Önnu, http://www.anna.is/weblog/2007/08/hugarafl.php

Náttúrlega er ég ekki geðlæknismenntuð en ég er óvenju skynsamur geðsjúklingur :) og orðin hundleið á fólki sem heldur að það sé hægt að kjafta sig út úr alvöru þunglyndi og kvíða eða drekka ómælt te, eta remedíur, láta strjúka sér um höfuðkúpu eða prjóna / föndra sig út úr ástandinu. Af hverju hefur enginn stungið upp á því að sykursjúkir saumuðu út, í staðinn fyrir insúlingjöf, eða að púsluspil væru almennt notuð til lækka blóðþrýsting, í stað lyfja?

Harpa (IP-tala skráð) 17.8.2007 kl. 10:16

 - - - - - - - - - - -

Svo er þetta líka fín aðferð til að komast ódýrt frá bloggi dagsins!!! Verst ef Harpa tekur það illa upp að ég skuli nota komment hennar hér á þennan hátt.

Það verðskuldar þó meira en stuttaralegt svar svo ég hugsa að allt þetta blogg verði einhvers konar viðbrögð við því.

Varðandi byrjunina gæti ég svosem reynt að vera nasty og sagt að mér þætti rss-trikkið ekkert merkilegra en bola-trikkið.

Og hver segir að ég vilji umfram allt fá fleiri lesendur og fleiri komment? Kannski hef ég einhvern tíma kvartað undan kommentaleysi en það er meira svona almennur væll og til þess að fylla bloggsíðurnar. Mér er slétt sama hvort það eru margir eða fáir sem lesa þetta blogg. Ég veit að það eru einhverjir sem gera það og það dugar mér alveg. Aðallega er ég að þessu til að þjálfa skrifvöðvana, hvar sem þeir nú eru. Svo finnst mér eiginlega eins og ég sé að tala við þá sem ég veit eða held að lesi bloggið mitt reglulega. Harpa á nú á hættu að bætast í þann hóp.

Það er bara mín sérviska að merkja bloggin mín með færslunúmeri og ef það hentar illa rss-straumum sem eru á sveimi í netheimum, þá verður bara að hafa það. Ég skil samt vel að það geti hentað þeim sem lesa mikið af bloggum að geta í sjónhendingu séð um hvað tiltekin blogg fjalla.

Ég er svona almennt og yfirleitt á móti fyrirsögnum og því meir sem þær eru lengri. Það er eitt af undanlegheitum Moggabloggsins að þar virðast óralangar fyrirsagnir vera leið til vinsælda. Þeim til hjálpar sem lesa bloggið mitt að staðaldri er ég þó tekinn upp á því að setja stundum einskonar undirfyrirsögn í upphaf bloggsins.

Ég veit vel að númer bloggfærslna eru hvorki áhugaverð né lýsandi. Það hentar eflaust sumum að hafa fyrirsögnina sem líkasta einhvers konar fréttahelsti, en ég er bara ekki á neinn hátt að reyna að draga saman það sem ég vildi sagt hafa.

Ég hef lengi lesið bloggið hennar Hörpu og hugsa að í gegnum tíðina hafi hún menntað mig svolítið í geðlæknisfræðum þó mér þyki sumt annað sem hún skrifar skemmtilegra. Satt að segja finnst mér hálfleiðinlegt að okkur skuli hafa orðið sundurorða út af jafn ómerkilegum hlut og grein eftir Kolbrúnu Bergþórsdóttur, sem ég hef ekki einu sinni lesið.

Ég hef þá einföldu stefnu í lífinu að gera jafnan ráð fyrir því að fólk sé gáfaðra en það virðist vera. Einu sinni hélt ég að engir eða a.m.k. mjög fáir væru gáfaðri en ég. Það held ég ekki lengur.

Þú, Harpa vilt andmæla hressilega öllum þeim sem viðra fordóma og bull um geðsjúkdóma. Það er alveg ágætt. Mér finnst hinsvegar að rétt sé að fara með gát þó fólk sé ekki sammála manni. Auðvitað getur þurft að taka djúpt í árinni svo eftir sé tekið og hreinskilin og hressandi ummæli geta komið af stað áhugverðum skoðanaskiptum, en þau geta líka fælt þá frá sem síst skyldi.

94. blogg

Um blogg.

 

Allir tala um bloggið og ekki síst Moggabloggið. Þeir sem lengi hafa verið í bransanum og þykjast fyrir það vera merkilegri en aðrir, finna Moggablogginu flest til foráttu.

Fremstur í þeim flokki hefur verið Stefán nokkur Pálsson, sem kallar bloggið sitt "Um tilgangsleysi allra hluta." Hann hefur stundað það mánuðum saman að vera með sérstakar bölbænir um Moggabloggið í lok hverrar einustu bloggfærslu hjá sér. Ekki hefur hann þó haft fyrir því að rökstyðja þessar bölbænir og gagnrýni sína á fyrirbrigðið.

Nú virðist hann hinsvegar hafa gefist upp á þessari bölbænaþulu sinni. Blogg hans er jafnan athyglisvert og þó frægð hans virðist einkum tilkomin vegna þess, að hann hefur notað hvert tækifæri sem gefist hefur til að halda því fram, að hann sé landsins besti bloggari, þá er því ekki að neita að nokkur innistæða er fyrir því áliti.

Það eru vissulega atriði í sambandi við Moggabloggið sem eru gagnrýniverð. Áherslan sem lögð er á vinsældalista sem birtist og uppfærist að ég held jafnóðum er óþarflega mikil og svo eru tengingarnar á fréttir á mbl.is dálítið ankannalegar. Þessar tengingar er auðvelt að misnota ef markmið fólks er að komast sem efst á vinsældalistann og því er ekki að neita að það virðist markmiðið hjá sumum.

Bloggvinasóttin hefur líka heltekið marga þarna og söfnun þeirra var á tímabili greinilega vinsæl iðja. Mínir bloggvinir eru ekki margir og hér er smá greinargerð um þá:

Anna Einarsdóttir. Hún ólst upp með strákunum mínum þegar ég var á Vegamótum. Dóttir Einars Halldórssonar í Holti. Hún bloggar oft fremur stutt, en er skemmtileg. Hinsvegar skil ég stundum ekki kommentin á skrif hennar.

Arnþór Helgason. Hann bloggar alltof sjaldan, en er ágætur þegar hann tekur sig til. Sonur Helga Benediktssonar í Vestmannaeyjum og reyndist mér ákaflega vel þegar ég var, ásamt fleirum, að koma Netútgáfunni á laggirnar.

Bjarni Harðarson. Mamma hans er systir mín og þar að auki er hann þingmaður. Það verður gaman að fylgjast með honum í vetur. Hann og Elín sluppu vel frá jarðskjálftanum sem varð í dag í Perú.

Hlynur Þór Magnússon. Er því miður hættur að Moggabloggast, en bloggaði oft mjög skemmtilega. Fyrrverandi blaðamaður við Bæjarins Besta á Ísafirði. Mér er ekki grunlaust um að hann hafi hætt út af því að honum hafi ofboðið sum skrifin á mbl.is og satt er það, kunnátta þeirra sem þar skrifa er oft átakanlega léleg.

Jón Steinar Ragnarsson. Mjög góður penni, en er víst því miður að hætta að blogga.

Salvör Gissurardóttir. Einhver tölvufróðasta manneskja sem ég veit um. Systir Hannesar Hólmsteins, afar ritfær og viljug að prófa allskyns nýjungar. Bloggar mikið og skemmtilega. Mjög vel að sér um höfundarréttarmál og hefur aðra sýn á þau en margir aðrir. Lektor við kennaraháskólann að ég held.

Sigurður Þór Guðjónsson. Rithöfundur, skrifaði ef ég man rétt hina frægu bók Truntusól. Er hættur að blogga eins mikið og hann gerði fyrir nokkru, en alltaf skemmtilegur þó.

Ég held að aðalástæðan fyrir því hvað sumum eðalbloggurum er uppsigað við Moggabloggið sé sú að það er svo auðvelt að blogga þar. Þeim finnst líklega að það eigi að vera erfitt og flókið að blogga.

Eyjan.is var að ég held tilraun til að höggva skarð í Moggabloggsmúrinn. Ég álít nefnilega að Moggabloggið og margt fleira sem þeir Morgunblaðsmenn hafa fundið upp á, sé gert til þess að tryggja að sem flestir haldi áfram að fara á mbl.is og noti það jafnvel sem upphafssíðu.

Ýmsir góðir bloggarar eru á eyjunni og það væri kannski ekki svo vitlaust að kíkja þangað öðru hvoru og jafnvel á vísisbloggið líka. Ég læt samt hvorki þá sem þar skrifa né nokkra aðra hræða mig frá því að halda áfram að blogga á Moggablogginu.

Já og það var meiriháttar sigur fyrir mig að taka eftir því núna áðan að Harpa Hreinsdóttir hafði kommentað á bloggið mitt. Vá, ég er að verða frægur.

93. blogg

Á Reykjum

 

Ég nefndi það fyrir nokkru að ég hefði þekkt bæði Bjössa fjósamann og Concordiu sem léku aðalhlutverk í miklu drama sem átti sér stað á Reykjum í Ölfusi á sjötta áratug síðustu aldar.

Á unglingsárum vann ég um tíma í garðyrkjustöðinni þar. Ætli ég hafi ekki verið þar samtals í svona tvö sumur og einn vetur, ég man það ekki nákvæmlega, en margs er að minnast frá þessum árum.

Verið var að byggja stóra húsið þegar ég var þar fyrst. Stóra húsið var 2000 fermetra gróðurhús sem á þeim árum þótti gríðarlega stórt. Venjuleg gróðurhús voru þá gjarnan svona 2 - 300 fermetrar. Stundum voru þau að vísu sambyggð og gátu þá náð yfir nokkuð stóran flöt samtals, en stóra húsið á Reykjum var í laginu eins og venjulegt gróðurhús. Sperrur allar voru úr járni en ekki tré eins og venjulegast var. Þegar ég hóf vinnu þarna vorum við að hamast við að glerja þetta flæmi. Tjöruefni var notað sem kítti og við vorum í sérstökum göllum við verkið sem fljótlega urðu útataðir í tjöru og hefðu líklega getað staðið sjálfir ef á það hefði reynt. Gott veður var þetta sumar, sólskin og hiti og ég man að það var kvöl og pína að þurfa alltaf að vera að fara í þessa grútskítugu tjörugalla. Lárus sonur Kristjáns í Reykjafossi jafnaldri minn var með mér í þessari vinnu. Einnig Guðmundur Ingvarsson sem seinna giftist Sigrúnu Helgadóttur. Lárus var jafnan kallaður Lalli. Eitt sinn sagði Guðmundur að það væri auglýst niðri í Hvergerði sýning á kvikmynd sem héti Tjöru-Lalli. Þetta var ekki alveg út í bláinn hjá honum því myndin var kölluð í íslenskri þýðingu Fjörulalli. Þarna skiptir máli hvort ll hljóðið er raddað eða óraddað sem kallað er. Eða eins og segir í vísunni alþekktu: Skólapiltar fara á fjöll / og faðma heimasætur. / Ungar stúlkur elska böll / einkanlega um nætur.

Auk vinnunnar við stóra húsið vann ég eitthvað við heyskap á Reykjabúinu þetta sumar. Þar var ekki mikilli tækni fyrir að fara og þó einn traktor væri til á svæðinu var mikið treyst á hesta. Ég man að ég var látinn vera á svokallaðri rakstrarvél sem hestur var spenntur fyrir. Þegar ég var kominn upp á sæmilegt lag með að raka heyinu í garða með því að lyfta rakstrargreiðunni á réttum stöðum þóttist ég sannarlega maður með mönnum og fór að blístra hástöfum. Þá brá svo við að hesturinn snarstoppaði og fékkst ekki til þess að fara af stað aftur. Með lagni tókst mér þó á endanum að koma honum af stað og fór aftur að blístra en þá snarstoppaði hann að nýju. Loksins skildi ég samhengi hlutanna og að hesturinn hafði vanist því að stansa alltaf ef blístrað var.

Jónas Jónsson frá Hriflu átti sumarbústað skammt frá garðyrkjuskólanum sem kallaður var Fífilbrekka. Þangað var ég sendur með hestinn og rakstrarvélina til að raka saman heyi á lóðinni. Til að komast inn á lóðina þurfti að fara í gegnum hlið sem var örlitlu breiðara en rakstrarvélin. Fyrir einhverja óskiljanlega heppni tókst mér bæði við komu og brottför að koma rakstrarvélinni þarna í gegn án þess að sæi á hliðstólpunum. Þegar ég fór man ég að Jónas var útivið og hafði orð á því hvað ég hefði góð tök á hestinum.

Það voru skemmtilegir karlar þeir Unnsteinn skólastjóri á Reykjum og Hriflu-Jónas. Jónas ævinlega í flókainniskónum sínum á Volkswagen bjöllunni (R-29) og Unnsteinn á Villysjeppanum sínum. Fjaðrirnar bílstjóramegin á jeppanum voru svo slitnar að hann hallaðist mikið til vinstri. Einu sinni keyrðu þeir saman Unnsteinn og Jónas skammt frá Hótelinu því hvorugur vildi gefa eftir enda báðir sjálfstæðir með afbrigðum.

Einhvern tíma var það þegar Hörður Sigurðsson var fjósamaður á Reykjum að ég hjálpaði honum við að halda belju. Hann stjórnaði náttúrulega aðgerðum en ég var látinn halda í beljuna. Nautið var fremur svaðalegt og mér stóð hálfgerður stuggur af því. En uppá beljuna fór það og þegar Hörður ákvað að nóg væri komið var ég látinn teyma beljuna í burtu. Það var svo ekki fyrr en nokkru seinna sem ég uppgötvaði brundtaum niður eftir allri hægri buxnaskálminni.

Einhvern tíma vann ég líka við það ásamt Herði og Val Einarssyni að slátra hesti og var það gert í Byggingunni sem svo var kölluð. Byggingin var bara venjulegt hús með geymslum og þess háttar niðri en kaffistofu og ýmsu fleiru á efri hæðinni og einnig rannsóknarstofu sem Axel Magnússon hafði. Það var Valur sem skaut hestinn með riffli og ég man  að mér kom á óvart hve fljótt hesturinn hrundi niður þegar skotið reið af. Ekki eins og jafnan var í kvikmyndum að bæði menn og skepnur voru lengi að drepast eftir að hafa orðið fyrir skoti. Síðan þurfti að gera að hestinum og hluta skrokkinn í sundur. Lúga var í loftinu fyrir ofan staðinn þar sem hesturinn var felldur og með talíuverki var skrokkurinn hífður þar upp þegar búið var að flá hann og taka innan úr honum. Skömmu eftir að búið var að lyfta skrokknum brotnuðu spýturnar sem héldu honum uppi og bútur af þeim lenti í Val og meiddi hann svo hann hafði á orði að nú væri hesturinn að hefna sín. Úlpuræfill sem ég var í við þetta verk varð útataður í fitu og þegar hún þránaði kom svo vond lykt af úlpunni að ég varð að henda henni.

 

Allir eru að blogga um blogg / bloggið marga kvelur. / Barnaland og bloggið Mogg / býsna mikið selur.   (Líklega auglýsingar - eða hvað?) 

92. blogg

  Það er svosem nóg um að vera í bloggheimum núna.

Jón Steinar Ragnarsson segist vera að hugsa um að hætta að blogga. Og ég sem var nýbúinn að biðja hann um að gerast bloggvinur minn. Sem hann og gerði. Jón Steinar skrifar ljómandi skemmtilegar frásagnir en því er ekki að leyna að uppá síðkastið var hann farinn að endurnýta ansi margt af því sem hann hafði áður skrifað. Svona verð ég kannski einhvern tíma. (með endurnýtinguna á ég við)

Í kvöld kíkti ég á vísis bloggið sem ég minnist ekki að hafa gert áður. Líklega er margt athyglisvert þar. Ég sá þar m.a. blogg eftir einn af mínum eftirlætisbloggurum frá fyrri tíð. Ég skil eiginlega ekki af hverju ég hætti að lesa hann. Kannski var það útaf kommentunum. Þau voru oft ansi mikið útúr kú. Þetta var Ágúst Borgþór Sverrisson. Ég hef svosem eitthvað lesið eftir hann af smásögum, en ekki mjög mikið. Eitt sinn unnum við saman á Stöð 2.

En það var samt grein eftir íþróttafréttamanninn Henry Birgi sem vakti sérstaka athygli mína. Þar skrifaði hann um Bola Bolsson og Moggabloggið. Gagnrýni hans á Moggabloggið var ósköp einfeldningsleg og lík og margir aðrir hafa haft uppi og eiginlega bara skrif um vinsældabloggið og fréttabloggið. Ef menn þekkja Moggabloggið ekki af öðru þá er ekki við góðu að búast.

Stefán Friðrik Stefánsson hefur verið kallaður af sumum fréttabloggari númer eitt og sagður linka í allar fréttir á mbl.is. Mér er eiginlega alveg sama. Ég les bloggið hans stundum og finnst oft vera vit í því, þó málæðið sé auðvitað með ólíkindum.

Svo tók ég eftir því í kvöld þegar ég las bloggið henna Hörpu Hreins að hún ræðst þar með offorsi á Kolbrúnu Bergþórsdóttur og nýlega grein eftir hana í Blaðinu. Ég les nú þann Morgunblaðskálf afar sjaldan og hann er alveg hættur að berast heim eins og hann stundum gerði í vor. Kolbrún hefur vissulega gerst sek um fordóma í garð geðsjúkra, ef Harpa greinir satt og rétt frá öllu, sem ég hef enga ástæðu til að efast um. En það er dálítið langt gengið að kalla hana illa menntaða og fáfróða, því það er hún alls ekki.

Ég var að hugsa um að lesa ossur.hexia.net en gafst upp. Þetta eru svo ógnarlegar langlokur og ég er greinilega búinn að dragast eitthvað aftur úr því ég á margar greinar þar ólesnar.

91. blogg

 

Nú er nokkuð um liðið síðan ég bloggaði síðast og mér finnst eins og ég sé hálfpartinn að bregðast þessum fáu lesendum mínum með því að skrifa þó ekki eitthvað.

Ég er ekki tilbúinn með neitt sérstakt og læt kannski bara  nægja að segja svolítið af fjölskyldunni.

Á laugardaginn var fórum við upp í Skorradal þar sem Gunðný Rós var að gifta  sig. Athöfnin fór fram úti undir berum himni og það var sýslumaðurinn eða fulltrúi hans sem framkvæmdi vígsluna. Veislan á eftir var ágæt þó fólk þyrfti að bíða svolítið eftir kjötinu. Á eftir því var kaffi og  kökur. Það var farið að skyggja þegar við fórum af stað heimleiðis.

Ingibjörg systir var að ámálga það við mig að ég léti setja á DVD format 8 m/m kvikmyndir sem ég tók á sínum tima. Ég tók nú aldrei mikið af myndum m.a. vegna þess að ég átti aldrei almennilegar græjur og þar að auki voru filmurnar óheyrilega dýrar. Ég man samt eftir því að ég á mynd sem tekin var þegar Atli og Bjarni voru litlir og fjölskyldan bjó í húsinu Bræðraborg, sem er vestur í þorpi (Hveragerði). Þar sjást aðstoðarskólameistarinn og  þingmaðurinn leika sér í sandkassa og þegar þeim sinnast eitthvað endar það með því að meistarinn lemur þingmanninn með tilþrifum.

Bjarni er nú bráðum búinn að vera í hálfan  mánuð erlendis. Ekki getur hann þó strax farið að leita sér að vinnu. Það er samt að mér skilst nokkuð öruggt að hann fær fimm ára  dvalarleyfi, en gæti þurft að bíða eftir því í nokkrar vikur.

Benni er að koma sér æ betur fyrir í Helluvaðsíbúðinni og Jói Hafdísar er búinn að vera í eintómu basli í næstum allt sumar vegna misheppnaðrar aðgerðar á hné og sér ekki enn fyrir endann á því.

 

Þetta er nú aðallega fyrir þá sem ekki lesa kommentin. Um daginn skrifaði ég dálítið um veruna á Vegamótum. Síðan hefur svosem ýmislegt komið upp í hugann. Eitt er það sem Anna í Holti minnti mig á í kommentum við færsluna um daginn. Það var þegar við fengum Bjarna til að fara skríðandi útað Langholtsrétt og aftur til baka. Eitthvað átti hann að fá borgað fyrir þetta afrek, sem ég bjóst við að væri nánast óframkvæmanlegt. Bjarni sneri á mig að einu leyti. Ég vissi að eymsli í hnjám yrðu helsta vandamálið en Bjarni útbjó einskonar hnjáhlífar úr gúmmíi og batt þær á sig. Vegalengdin frá Vegamótum að Langholtsrétt og til baka er sennilega svona 3 - 4 kílómetrar og Bjarni mátti ekki standa upp til að hvíla sig á leiðinni og ef bílar mundu stoppa fyrir honum þar sem hann væri skríðandi í vegkantinum mátti hann bara jarma. Í sem allra stystu máli lauk þessu þannig að Bjarni kláraði sína píslargöngu og var vel að verðlaununum kominn.

Bjarni lét sér yfirleitt fátt fyrir brjósti brenna. Eitt sinn þegar við vorum í heimsókn að Velli í Hvolhreppi hjá Jóni bróður Áslaugar þá gerði hann sér leik að því að imponera krakkana á bænum með því að éta ánamaðka og flugur.

90. blogg

Það að blogga

 

Mig minnir að það hafi verið Erlingur Brynjólfsson á Selfossi sem eitt sinn fyrir allmörgum árum kallaði bloggið sitt svolítið yfirlætislega: "Svona á að blogga." Þá var hann safnvörður í Húsinu á Eyrarbakka og var í tiltölulega fámennum hópi manna sem bloggaði reglulega.

Nú kallar hann bloggið sitt "Ég og sú kampagráa" en í millitíðinni hét það "Fréttir úr feðgabyggð" og kannski hefur það haft fleiri nöfn í áranna rás. Núorðið skrifar hann mest um köttinn sinn eða kettina réttara sagt því sú kampagráa tók uppá því á gamals aldri að eignast eitt stykki kettling. Sonur hans er aftur á móti orðinn safnvörður í Húsinu á Eyrarbakka. Já, ég hef lesið bloggið hans samfellt í mörg ár og finnst hann skemmtilegur.

Annars er gríðarlega vinsælt að blogga um blogg. Það virðist vera um að gera fyrir bloggara að þykjast hafa vit á öllum sköpuðum hlutum. Upplagt beskeftigelse fyrir besservissera af öllum gerðum. Enda eru besservisserar fjölmennir meðal bloggara. Þeir fullyrða jafnan allan andskotann og það er sjaldgæft að vitleysurnar séu reknar ofan í þá. Þó kemur það fyrir og er verulega skemmtilegt.

Aðrar gerðir af bloggurum eru t.d. listaspýrurnar. Þeir sem á annað borð hafa gaman af að skrifa eru gjarnir á að blogga. Rithöfundar eiga oft góða spretti á blogginu. Einn slíkan rakst ég á um daginn. Jón Steinar Ragnarsson heitir hann og kannski hefur hann aldrei gefið út neina bók, en hann skrifar eins og sá sem valdið hefur. Að vísu endurnýtir hann sumar sögurnar en það er allt í lagi.

Sumir skrifa næstum ekkert nema um það hvað þeir taka sér fyrir hendur þann daginn og líta á þetta sem ofur venjulega dagbók. Svo er alls ekki. Bloggið er svo miklu meira en dagbók. Menn geta eiginlega látið bloggið vera það sem þeim sýnist. Það er mjög gaman að skrifa svona fyrir allan heiminn. Að sjálfsögðu veit ég að það eru ekki ýkja margir sem lesa þetta rövl í mér, en það er sama. Væri ég að skrifa dagbók þá mundi ég ekki reikna með að nokkur ætti eftir að lesa það. A.m.k. afar fáir. En allir munu alltaf hafa aðgang að því sem maður lætur frá sér fara á bloggi. Gúgli sjálfur tekur það meira að segja til handargagns. Það er að vísu hægt að breyta bloggi eftirá og sumir gera það, en aldrei hefur reynt á það hjá mér og ég er efins um að ég mundi treysta mér til þess. Ætli ég mundi ekki heldur reyna að skrifa mig frá því sem ég hefði áður skrifað.

Svo er náttúrlega alveg upplagt að nota bloggið sem vettvang til að láta meðlimi stórfjölskyldunnar vita hvað er að gerast svona almennt og yfirleitt. Hverjir eru að fara að gifta sig. Hverjir eru að fara til útlanda. Hverjir eru að skipta um vinnu, o.s.frv. Og það eru margir sem gera það.

Margir nota bloggið líka eins og ég, þ.e. vaða elginn viðstöðulaust um alla skapaða hluti. Það eina sem ég reyni að passa mig á er að skrifa ekki langar færslur og helst ekki margar á dag. Svo verður bara að ráðast hvað af því sem ég er að velta fyrir mér kemst á blað.

Mér finnst eðlilegt að endurminningar skipi veglegan sess í því sem ég skrifa. Eflaust eru sumir af þessum lesendum sem ég þó hef, einkum að sækjast eftir því. Ættingjar mínir sumir vilja líka eflaust fylgjast með því sem er að gerast hjá mér og mínum. A.m.k. ímynda ég mér það.

Teljararæksnið er alltaf að halda því fram að svo og svo margir hafi skoðað bloggið mitt og nefnir jafnvel fjölda IP talna í því sambandi. Mér dettur þó ekki í hug að trúa þeirri vitleysu. Meðan engir nenna að kommenta á bullið í mér þá hef ég enga trú að þeir séu margir sem lesa þetta. Ég veit um fáeina og ég er alveg ánægður með að vera að blogga fyrir þá. Og svo sjálfan mig og möppuna uppi í hillu að sjálfsögðu.

Stundum fer heilmikil umhugsun í bloggið, en stundum lítil. Sumt er auðvelt að skrifa um, en erfitt um annað. Stundum þarf ég heilmikið að snurfusa textann eftirá og stundum lítið.

Það virðist enn vera svo að moggabloggurum sé að fjölga. Ef maður lítur á nýjustu bloggin getur maður séð að alla daga bætast einhverjir við. Suma daga reyndar ekki nema svona þrír til fjórir en aðra daga allt upp í tíu eða fimmtán. Hvað verður um alla þessa bloggara? Ég geri svosem ráð fyrir að mikið af þessu sé bara eitthvert fikt,

Athyglisverð er líka færsla sem Salvör Gissurardóttir skrifar í dag um nýjung sem Morgunblaðið er að hleypa af stokkunum og digg.com.

 

Annars er ég að fara í brúðkaup á morgun. Guðný Rós dóttir Bjössa bróður er að fara að gifta sig að Fitjum í Skorradal og þangað stendur til að við förum. Þetta ætti að geta orðið ágætisferð. Langt síðan ég hef komið í Skorradalinn.

89. blogg

Sögur frá Vegamótum.

 

Þorgeir í Holti og Bjarni S eru að metast um hvor eigi fisknari pabba.

Þorgeir segir:

"Pabbi fór niður í Straumfjarðará og veiddi svo stóran lax að hann gat ekki lyft honum."

"Iss," segir Bjarni, "það er nú ekki mikið. Pabbi fór að veiða upp í Baulárvallavatni og veiddi þrjá stóra silunga og tvö skrímsli!!"

 

Eitt sinn fórum við í gönguferð í áttina niður að sjó. Þegar við komum að eyðibýlinu Laxárbakka var fugl þar fyrir og forðaði sér út með miklum vængjaslætti og hávaða þegar ég kom þangað inn. Álitamál er hvorum okkar brá meira fuglinum eða mér. A.m.k. man ég enn hvað mér brá ofboðslega mikið. Mig minnir að við höfum ekki farið öllu lengra í þetta skipti enda er ekki heiglum hent að komast niður að sjó á þessum slóðum. Líklega fórum við þó að fossi einum sem er í Straumfjarðaránni á þessum slóðum.

Strákarnir mínir þeir Bjarni og Benni léku sér mikið við systkinin Önnu og Þorgeir í Holti. Þau stunduðu það, þegar ferðamenn komu að Vegamótum, að líta út eins og aumingjar svo ferðamennirnir aumkuðu sig yfir þau og gæfu þeim eitthvað. Oft furðuðu þau sig á því að ferðamennirnir væru að tala eitthvert óskiljanlegt bull í stað þess að tala bara íslensku eins og venjulegt fólk.

Hundurinn Pési var mikill vinur strákanna minna og lék sér oft við þá enda álíka stór og þeir. Já hann hét eiginlega Pési, en ef verið var að skamma hann var hann gjarnan kallaður Pétur. Eitt sinn beit Pési Benna í handlegginn. Benni reiddist þessu og beit Pésa í kjaftvikið. Ég man enn hvað Pési greyið var skömmustulegur á eftir.

Þegar við fluttumst að Vegamótum fannst Pésa mikið til bílaumferðarinnar koma og gelti á hvern einasta bíl, sem um veginn fór. Mér tókst þó að venja hann af þessum ósið og hann steinhætti að gelta á bíla. Einskonar samkomulag tókst þó með okkur um að honum væri frjálst að gelta á traktora sem um veginn fóru. Þá gelti hann af hjartans lyst og ég lét það átölulaust.

Rauðakúla heitir fjall eitt á Snæfellsnesi og er það nokkurn vegin beint upp af Miðhrauni, ef ég man rétt. Fjall þetta er með hæstu fjöllum á nesinu en eiginlega bara gjallhaugur. Eitt sinn fór ég í gönguferð á fjall þetta ásamt einhverjum fleirum, sem ég man ekki hverjir voru. Mér er þó minnisstætt að Pési var með í þessari för og þótti honum greinilega að þetta væri feigðarflan hið mesta og á uppleiðinni hélt hann sig allan tímann mjög nálægt mér. Oftast var trýnið á honum nokkurnveginn við hælinn á mér. Seinlegt var að ganga á fjall þetta, því vegna þess hve laust það er í sér rennur maður a.m.k. hálfa leið til baka í hverju skrefi. Pési átti þó ekki í neinum erfiðleikum með þetta því hann var léttfættari en svo að hann sykki í gjallið. Á niðurleiðinni stungum við hann hinsvegar af því við gátum tekið risaskref í skriðunum en Pési þurfti að tipla þetta eins og hann væri á háhæla skóm.

Borgarbörn vita fæst hvað raunverulegt myrkur er. Á Vegamótum var á þessum tíma ekki mikið um útiljós og þessvegna dimmt þar á kvöldin ef ekki naut birtu frá snjó eða tungli. Íbúðarhús okkar var nokkur hundruð metrum norðan við verslunarhúsin og einhverju sinni er ég var á heimleið um kvöld og þótti mér betra að fara eftir veginum því þá var mögulegt að grilla í hlið og þess háttar á leiðinni. Á miðri leið heyri ég skyndilega más mikið og hvás og að einhver stór vera hleypur eftir veginum. Síðan veit ég ekki fyrr til en svört flygsa hendist á mig og þá fyrst átta ég mig á því að þetta er Pési, en mér var eiginlega hætt að standa á sama þegar ég heyrði ferlíkið nálgast af miklum hraða og másið og hvásið verða sífellt greinilegra.

Áslaug konan mín lærði á bíl á árunum sem við vorum á Vegamótum. Þegar Pési sá hana í fyrsta sinn setjast undir stýri á bílnum okkar forðaði hann sér bak við hús.

Eftir að Hafdís fæddist var hún gjarnan látin sofa í vagninum sínum undir eldhúsglugganum við tröppurnar. Pésa þótti líka gott að lúra í góðu veðri á tröppunum. Einhverju sinni sá hann traktor eða eitthvað annað áhugavert niðri á vegi og tók að gelta. Við það vaknaði Hafdís og fór að gráta og Pési var hundskammaður fyrir tiltækið. Æ síðan var það svo, að ef Pési var í námunda við vagninn þegar Hafdís vaknaði og fór að gráta forðaði hann sér bak víð hús og kenndi sér greinilega um.

Rollurnar í Strympu voru engar venjulegar rollur. Þær stunduðu það að bíta grasið í kringum Vegamót og ef eitthvað var að veðri hópuðust þær á stéttina fyrir framan verslunina og skitu þar allt út. Pésa þótti gaman að stríða rollunum og hljóp stundum í hringi í kringum þær og lét ófriðlega. Eitt sinn náði þó ein rollan að króa Pésa af uppi á tröppunum sínum og þjarmaði þar að honum. Pési vældi undan henni og bar sig aumlega og á endanum þurfti að bjarga honum undan rollunni. Þessar nafntoguðu Strympurollur gerðu Þorgrími mjólkurbílstjóra einnig stundum lífið leitt. Þá lágu þær og jórtruðu á veginum þegar mjólkurbíllinn kom þar að og létu sér ekki segjast þó Þorgrímur þeytti flautuna. Það var ekki fyrr en hann fór út úr bílnum og sparkaði í þær, að þær hundskuðust í burtu.

88. blogg

Barist í bloggheimum.

 

Það er að æra óstöðugan að reyna að fylgjast með því hvar fólk bloggar núorðið og finna bloggin þess. Allir þeir sem vinsældum ná virðast vera umsetnir og barist um að fá þá til að blogga nú frekar hér en þar.

Eitt sinn fylgdist ég vandlega með því sem Steingrímur Sævarr bloggaði en nú held ég að hann sé að mestu hættur því og farinn að bola Sigmundi Erni úr fréttastjórastólnum hjá Stöð 2. Annars minnir mig að Simma hafi verið sparkað uppá við og hann kallaður Forstöðumaður fréttasviðs eða eitthvað þess háttar.

Þetta minnir mig á þegar Sigurði Kolbeins var komið úr stól markaðstjóra hjá Stöð 2 og hann látinn taka að sér forstöðu þróunardeildar í staðinn. Fróunardeild sögðu sumir.

En þetta var útúrdúr. Ég var að tala um bloggara. Pétur Gunnarsson aka hux var einu sinni í uppáhaldi hjá mér, þó framsóknarmaður sé. Svo fór hann á eyjan.is held ég og bloggið hans hef ég ekki séð síðan. Einhverjir held ég að hafi líka farið að blogga á visir.is Kannski maður athugi þessi mál við tækifæri. Stebbi Páls er í sumarfríi núna og bölbænir í garð Moggabloggsins þess vegna heldur færri en vant er.

Hlynur Þór Magnússon, sem eitt sinn var blaðamaður á BB hefur nú snarhætt að láta í sér heyra hér á Moggablogginu, en einhversstaðar sá ég samt athugasemd frá honum nýlega.

Sigurður Þór Guðjónsson bloggar lítið þessa dagana. Það er eins og Grikkirnir hafi dregið úr honum allan mátt.

Svo eru einhverjir farnir að keppa í því sýnist mér hér á Moggablogginu að hafa fyrirsagnirnar sem allra lengstar. Sjálfur sleppi ég þeim, en er núna byrjaður á einskonar undirfyrirsögnum.

Blog.mbl.is er búið að taka yfir skak.is og á skákhorninu kvarta menn yfir því að á nýju bloggsíðuna vanti tengil yfir á hornið. Ég hef lítið orðið var við Egil Helga að undanförnu og veit eiginlega ekki hvar hann bloggar akkúrat núna. Þó hann viðurkenni það helst ekki sjálfur, þá var hann einmitt vanur að blogga á við tíu manns.

Ég hef ekki farið mikið á ossur.hexia.net að undanförnu en held að það sé alltaf sami kjafturinn á Össuri, svo eflaust væri rétt (og líklega skemmtilegt) að lesa það blogg, þó maðurinn sé orðinn ráðherra.

Ég uppgötvaði í gær að ég er náskyldur Gunnari Helga Eysteinssyni sem bloggar hér á moggablogginu af talsverðum móð og lætur fylgja með mynd af sér, sem sennilega er tekin um það leyti sem hann lærðí að ganga. Ég man ekki betur en að Gunnar Helgi sé einn af þeim fáu sem kommentað hafa á bloggið mitt svo einhvern tíma hefur hann lesið það.

Þessa klausu fann ég  á bloggi einu í gærkvöldi:

 

     Bloggvinir óskast

 

     Ég virðist agalega afskiptalaus og einmanna, hef aðeins tvo bloggvini

     og sára-fáir nenna að kvitta eða kommenta. Vilt þú ekki vera

     bloggvinur minn?

 

     Einn góðan veður dag, verð ég obboð fræg.

 

Þetta er býsna áhugavert og uppúr þessu fór hún (Sirrý Sig.) að setja inn skáldsögu í mörgum hlutum. Ég fór að lesa þessa sögu sem heitir Jens og Co. eða eitthvað þessháttar. Nú eru komnir 17 hlutar og ég bíð eftir fleirum.

87. blogg

 

Með mjöl í augum

 

Þetta er undarlegt. Þegar ég vakna get ég ekki opnað augun. Allt er hulið myrkri. Þó veit ég og heyri að einhverjir eru komnir á stjá og það ætti að vera búið að kveikja ljós. Áður en mér vinnst ráðrúm til að gera mér verulegar áhyggjur út af skyndilegri blindu minni, ákveð ég að nudda hægra augað með hnúunum. Og viti menn, það síast birta inn fyrir augnalokið og eins fer með hitt augað.

Þetta var í Þorlákshöfn rétt fyrir jólin árið 1958. Í fréttum var það helst að ný ríkisstjórn var að taka við. Ég hafði ekki mjög mikinn áhuga fyrir fréttum á þessum árum, en það voru nú ekki ríkisstjórnarskipti á hverjum degi, svo ég held ég hljóti að muna þetta rétt.

Ég var semsagt ásamt fleiri Hvergerðingum við uppskipunarvinnu niðri í Þorlákshöfn. Við afgreiddum 3 skip í þessari lotu. Fyrst mjölskip, síðan timburskip og svo aftur mjölskip, sem við kláruðum þó ekki alveg að losa, því við vorum látnir hætta klukkan þrjú um nóttina, þó talsvert væri eftir af mjöli, því með því sparaðist að borga okkur klukkutíma langan matartíma í næturvinnu og stjórnendum Meitilsins þótti borga sig betur að senda skipið til Reykjavíkur, þó það kostaði að flytja þyrfti það sem eftir var af mjölinu með bílum til Þorlákshafnar. Það er semsagt ekkert nýtt að reynt sé að féfletta þá sem minnst mega sín.

Ég var bara 16 ára þegar þetta var og ég man að mér þótti talsverð upphefð í því að vera talinn fullgildur karlmaður við þessa vinnu og ég fékk laun í samræmi við það. Í Þorlákshöfn voru of fáir menn á lausu til að ráða við að afferma skipin svo það var sent herútboð í nærliggjandi hreppa. Siggi Árna hafði einhvern pata af því að ég kynni að vera fáanlegur til þessarar vinnu. Sá eini sem ég man eftir af öðrum Hvergerðingum í þessari uppskipunarvinnu var Atli Stefánsson bekkjarbróðir minn.

Uppskipunin var þrælavinna. Lest skipsins var smekkfull af fimmtíu kílóa sekkjum af mjöli. Á þessum árum var fóðurblöndunarstöð í Þorlákshöfn og mjölið áreiðanlega ætlað í fóðurblöndu. Svonefndar stroffur voru lagðar niður og 20 til 30 mjölsekkjum síðan staflað ofan á þær. Heisinu var síðan lyft á vörubílspall og þegar hæfilega mörg voru komin á hann var ekið upp í mjölskemmu.

Það var eftir uppskipunina úr fyrsta skipinu sem ég gat ekki opnað augun eftir að hafa vaknað. Við höfðum verið að vinna langt fram á nótt og ég farið strax að því loknu að sofa og þegar ræst var til vinnu morguninn eftir var mjölrykið í augunum á mér orðið samanklesst svo ég gat ekki opnað þau.

Næst á dagskránni var að losa timburskip sem komið var til hafnar með borðvið frá Rússlandi. Undarlegt þótti mér að sjá að greinilega höfðu þeir sem skipuðu timbrinu út reykt mikið og það greinilega dálítið óvenjulegar sígarettur því stubbarnir sem þarna voru út um allt sýndu að munnstykkið hafði verið ótrúlega langur pappahólkur holur að innan en með engu tóbaki. Sígaretturnar sem við krakkarnir vorum að fikta við að reykja á þessum árum voru hinsvegar úttroðnar af tóbaki. Camel var vinsælast og Cheserfield reyktu sumir. Það var síðan ekki fyrr en nokkru seinna sem filtersígarettur komu á markaðinn. Ég man að ég þurfti að hætta að reykja í nokkurn tíma til að geta skipt úr Camel í Viceroy.

Erfitt var að stafla mjölpokunum á stroffurnar, en ennþá erfiðara var að eiga við helvítis timbrið. Plankarnir voru mislangir, misbreiðir og misþykkir og þó tvær stroffur væru jafnan notaðar við að útbúa heisin vildi það öðru hvoru koma fyrir að kranastjórarnir áttu í erfiðleikum með að ná timburbúntunum upp um lestaropið. Oft var það vegna þess að langir plankar stóðu út úr búntunum. Þá gripu þeir gjarnan til þess fangaráðs að rykkja búntinu upp, svo plankinn sem útaf stóð brotnaði af. Þá var eins gott að vera ekki að flækjast fyrir þegar búturinn af plankanum datt niður í lestina aftur.

Þegar búið var að skipa upp svona helmingnum af timbrinu bauðst mér að vinna við að taka á móti timburbúntunum á pallinum á bílunum sem voru uppá bryggjunni. Auðvitað þáði ég það með þökkum því það var augljóslega mun auðveldari vinna. Þar unnum við Atli hreppstjórans svo við að taka á móti timburbúntum, losa þau og koma þeim fyrir á bílpöllunum.

Timburbúntin sveifluðust jafnan talsvert til, en með hægðinni var oftast hægt að láta þau stöðvast í sæmilegri stöðu og koma þeim þannig fyrir á pallinum. Ekki man ég hve mörg búnt voru sett á pallinn í hvert sinn, en líklega hafa þau verið svona tvö til þrjú. Það sem einkum þurfti að athuga var að vera alltaf sjálfur á réttum stað þegar búntin sveifluðust til. Ekki máttu þau lenda landmegin við mann.

Einu sinni lenti ég þó í því að timburbúnt sem sveiflaðist mikið lenti öfugu megin við mig og stefndi beint á mig þar sem ég stóð á pallbrúninni. Frekar en að lenda hugsanlega milli skips og bryggju tók ég undir mig mikið stökk og stökk um borð í skipið. Ég man að ég lenti á einhverju spýtnabraki og undraðist það mest hve langt var upp á bílpallinn.

Vinnan á bílpallinum var samt ekki tómt vesen og vandræði því þaðan sá ég einhver þau furðulegustu norðurljós sem ég hef séð um ævina. Þau voru rauð en ekki græn eins og algengast er. Þau voru heldur ekki útbreidd um allan himininn eins og venjuleg norðurljós eru oft, heldur voru þau einkum í suðrinu og sumir segja að þetta fyrirbrigði kallist suðurljós.

86. blogg

Um dauðans óvissa tíma.

 

Mér hefur alltaf staðið ógn af dauðanum. Einu sinni var ég sannfærður um að ég mundi deyja ungur. Nú er ljóst að svo verður ekki.

Fyrir nokkru síðan var ég líka sannfærður um að ég mundi eiga stutt eftir. Í mesta lagi mánuði eða misseri. Þetta reyndist síðan einnig hin mesta firra. Já, það lifir lengst sem hjúum er leiðast, eins og segir í máltækinu.

Bjarni í kaupfélaginu sagði mér einu sinni að hann væri svo hræddur við að deyja að hann hrykki stundum upp með andfælum um miðjar nætur við tilhugsunina eina saman. Þetta fannst mér merkilegt.

Eins og margir vita þá byrjaði Hveragerði í raun að byggjast af krafti á stríðsárunum (1939 - 1945). Er virkilega ástæða til að setja þessi ártöl þarna? Ekki finnst mér það. Áður hafði einkum verið um að ræða sumarhúsabyggð þar. Það þótti góður kostur að hægt var að hita húsin þar með hveravatni á ódýran hátt.

Pabbi var einn af frumbyggjunum þarna og flutti á þessum árum með fjölskylduna frá Drumboddsstöðum í Biskupstungum til Hveragerðis.

Bjarni Tómasson var einnig einn af frumbyggjunum í Hveragerði. Sonur hans, Óskar Bjarnason, var einn af kunningjum mínum en fáeinum árum eldri. Við tókum báðir þátt í knattspyrnuæfingum og kepptum í raun um þann heiður að fá að standa í marki hjá úrvalsliði Hveragerðis í fótbolta.

Ég minnist leikja við t.d. Hvolsvöll. Sá leikur fór fram á nýslengnu túni þar sem ekki hafði verið leikin knattspyrna fyrr og mörkin voru bara tvær stengur. Einnig lékum við einhverju sinni við úrvalslið úr Arnarbælishverfi. Selfyssingar voru þó að sjálfsögðu aðalóvinurinn. Einhverju sinni lékum við gegn rökurum í Reykajavík á Háskólavellinum svonefnda. Seinna (líklega svona laust eftir 1960) lékum við svo við Hafnfirðinga í Hafnarfirði. Sá leikur fór illa. Ég man ekki betur en við höfum tapað 14:0

Guðmundur bróðir Óskars var bekkjarbróðir minn. Óskar dó ungur úr krabbameini. Hann dó heima. Guðmundur bróðir hans hafði sagt við einhvern sem spurði um líðan Óskars daginn sem hann dó:

"Ja, hann dó nú í morgun."

Guðjón Guðjónsson í Gufudal sem var hrekkjusvín mikið í skóla og ógnvaldur okkar hinna gerði grín að Mumma fyrir þetta og hermdi eftir honum.

Mér fannst þetta óvirðing hin mesta og þótti honum hefnast fyrir það þegar hann dó sjálfur nokkru seinna.

Á þessum árum dó einn af kennurum Barna- og Miðskólans í Hveragerði úr heilablóðfalli. Það var Hróðmar Sigurðsson. Þórhallur sonur hans var bekkjarbróðir minn.

Mér er í fersku minni þegar Hróðmar dó og man enn uppnámið og lætin sem urðu þegar það uppgötvaðist að hann hafði fallið til jarðar skammt frá kaupfélginu á leiðinni heim.

Daginn sem hann var jarðsettur var gefið frí í skólanum og þótti mér það sjálfsagt og eðlilegt. Nokkru fyrir jarðarförina vorum við nokkrir strákar staddir í Nýja Reykjafossi. Þórhallur sonur Hróðmars var þar á meðal.

Ragnar kaupmaður í Reykjafossi var eitthvað að ræða við okkur og þar kom tali okkar að við sögðum honum að frí yrði í skólanum vegna jarðarfararinnar.

"Hvað, eins og það taki því að vera að gefa frí þó einn kennari drepist," sagði Ragnar og hló við eins og hans var vani.

Mér þótti þetta afar óvirðulega að orði komist og fannst Ragnari hefnast fyrir þetta þegar hann dó svo sjálfur ekki löngu seinna.

Fyrsta afbrýðisemis morðið sem ég veit um hér á landi, átti sér stað á Reykjum í Ölfusi á sjötta áratug síðustu aldar. Svo vildi til að ég þekkti persónulega bæði morðingjann og hina myrtu. Það var Bjössi fjósamaður á Reykjabúinu sem skaut Concordiu Jónatansdóttur til bana með riffli.

Að sjálfsögðu vakti þessi atburður gríðarlega athygli í litlu plássi eins og Hveragerði. Fjölmiðlar skrifuðu ekki svo ýkja mikið um þetta mál, en sögurnar sem maður heyrði voru þeim mun áhrifameiri.

Ég var lengi að jafna mig á þessum atburði og hann hafði mikil áhrif á mig. Dauðinn hafði fram að þessu ekki verið neitt sem maður velti fyrir sér. Þó var hann alltaf nálægur og þó maður setti hann ekki í samband við sjálfan sig, vissi maður að hann beið í rólegheitum handan við hornið.

Ekki man ég eftir því hvenær ég fór að gera mér grein fyrir því að dauðinn biði okkar allra. Mér er næst að halda að ég hafi alltaf vitað það þó ég hafi náttúrlega eins og flestir unglingar álitið sjálfan mig nánast ódauðlegan.

Af þessu öllu má sjá að ég álít að sýna beri dauðanum virðingu og að mönnum hefnist fyrir léttúðugt og ábyrgðarlaust tal um hann.

En eru þetta ekki léttúðug og ábyrgðarlaus skrif hjá mér?

Mun mér hefnast fyrir þetta?