2848 - Assange

Klaustursmálið er greinilega ekki til útflutnings. Það sýndi eftirherman Guðmundur Brynjólfsson greinilega. Að vísu minnist ég þess ekki að hafa séð eða hlustað á ræðuna hans Bergþórs Ólasonar, en eftirherman var góð. Á þeim tíma sem Klaustursmálið var sem mest til umræðu átti ég alveg von á því að Alþingi gæti ekki höndlað þessa heitu kartöflu. Í baksýnisspeglinum sýnist mér að „von Sigmundur“ og kallari hans eða stallari Gunnar Bragi Sveinsson hafi tapað mestu á þessu Klaustursmáli en Lilja Alfreðsdóttir og Klausturbarinn sjálfur hafi grætt mest.

Hvort sem mönnum líkar það betur eða verr snúast bandarísk stjórnmál að mestu um Trump forseta um þessar mundir. Kannski finnst okkur Íslendingum þetta Assange mál afar merkilegt en greinilega finnst Bandaríkjamönnum það ekki. Okkur finnst það kannski merkilegast af því að Kristinn Hrafnsson er talsvert involveraður í það. Bandaríkjamenn hugsa ákaflega mikið um allskyns „hemmelighedskræmmerí“ og með ýmsu öðru er það áreiðanlega ein af ástæðunum fyrir „superpower-status“ þeirra.

Það sem Bandaríkjamenn hafa fyrst og fremst við Assange og Wikileaks að athuga núorðið er að þeir og fyrst og fremst Demókratar, telja að hann og samtökin hafi með öðru og öðrum stuðlað að því að Tromparinn hafi á sínum tíma sigrað Hillary Clinton. Að mörgu leyti er þetta að verða úrelt vangavelta og hætt er við að Assange sé að verða það líka. Að flestu leyti er þetta mál hið athyglisverðasta samt í alla staði og t.d. er alveg eftir að sjá hvort stuðningsmönnum hans tekst að koma í veg fyrir framsal til USA. Flestir eru búnir að gleyma Manning greyinu þó þau mál öll komi kannski eitthvað til umræðu.

Völd Bandaríkjamanna og afskiptasemi er að sumu leyti skiljanleg þó þetta lítill hluti heimsbyggðarinnar ætti kannski ekki að vera svona yfirgnæfandi. Sú er gæfa þeirra að hafa byggst upp á nákvæmlega réttum tíma. Að hafa náð að sameina svona margar, fjölmennar og ríkar þjóðir og að tala auk þess nokkurn vegin sama tungumálið hefur einnig, öðru fremur, stuðlað að yfirburðum þeirra.

Að halda því fram að Bandaríkjamenn séu sérstakir andstæðingar frjálsrar fjölmiðlunar er í besta falli ósköp ónákvæmt. Frá sjónarmiði flestra ríkja í heiminum er Trump afar misheppnaður sem forseti, en hann er það kannski ekki frá sjónarmiði Bandaríkjamanna sjálfra, sem eru afar hægrisinnaðir samanborið við okkur Evrópubúa. T.d. vilja Demókratar þar mjög gjarnan koma í veg fyrir straum flóttamanna þangað en bara ekki með því að byggja múr eins og Trump vill.

Nú er ég búinn að fimbulfamba nóg um heimsmálin og kannski er best að fara að hætta.

Einhver mynd.

2847 - Skúli og Dónald

Ef í það færi gæti ég svosem sagt ýmislegt um þá fóstbræður Donald Trump og Skúla Mogensen, en það er ýmislegt annað en fréttir dagsins og pólitík, sem mér liggur á hjarta. Hversvegna skyldi ég líka vera að fjölyrða um þessa menn. Nóg er nú skrifað um þá samt. Mér er alveg sama þó það að skrifa ekki um þessa gæja verði til þess að færri lesi þetta blogg en annars mundu gera það. Það er svo margt annað sem er vel þess virði að skrifa um.

Til dæmis gæti ég skrifað um sjálfan mig. Ekki held ég að það yrði til vinsælda fallið. Þessvegna gæti mér einmitt dottið það í hug. Nú er ég nýkominn úr alllangri gönguferð. Þar notað ég appið fitbit en auðvitað trúi ég því mátulega. Eru applausir menn einskis virði? Eftir auglýsingum að dæma frá strætó var ákveðið að hafa ókeypis í strætó í dag vegna mögulegs svifryks. Þó þurftu menn að hafa svokallað strætóapp til þess að geta notið þessa. Öpp eru að verða valdameiri í þessu þjóðfélagi en ríkisstjórnin sjálf, eins misheppnuð og hún er nú. Samt er þetta eiginlega ómerkilegasti hlutur í heimi. Ég kann að vísu ekki mikið á þetta en skilst að ekki séu öll öpp eins. Einu sinni var þetta kallað forrit. Símarnir hafa sennilega heimtað að þetta væri kallað app eða öpp, sem líklega er fleirtölumyndin. Vitanlega væri hreinlegra að hafa þetta eins og á enskunni og setja bara auka s aftan við í stað þess að breyta um fyrsta staf.

Apropos íslesnska vs. enska. Þar gæti ég malað endalaust, enda orðinn nógu gamall til þess. Næstum allir skilja þetta vs, því það er enska og stendur fyrir versus. Það skilja náttúrulega allir. Hins vegar held ég að apropos sé latína eða gríska. Hlandforin enska tekur sennilega þakklát við þessu orði enda eiga flestir orðstofnar greiða leið þangað. Stafsetningin þar er hinsvegar ekki á allra varaforseta færi. Hún er jafnvel flóknari en samsvarandi fyrirbrigði á íslensku.

Sennilega er þetta að verða persónulegt heimsmet hjá mér, a.m.k. Íslands- eða Moggabloggsmet; að minnast hvorki á Trump eða fésbókina. Ýmislegt mætti þó skrifa um. Einsog t.d. Vestmannaeyjaferjuna. Ég er samt ekki Vestmannaeyingur, svo mér þykir þetta næstum því fyndið að Pólverjar skuli ætla að halda skipinu endalaust. Líka mætti skrifa um Orkupakka nr. 3, sem allir virðast vera hræddir við nema Gulli Þórðar. Jafnvel myglu eða Reykjavíkurskákmótið.

Samt er það nú svo að Skúli og Donald hafa visst aðdráttarafl. Einu sinni var það sem Skúli segist ætla að gera kallað kennitöluflakk, en ekki lengur ef marka má vinsælustu fjölmiðla. Sennilega er það ekki á allra færi að setja flugfélög á hausinn. Tromparinn er víst mikið á móti flóttamönnum. Næstum því eins illa við þá og fjölmiðlamenn og er þá mikið sagt. Annars er ég ekki viss um að hann hugsi mikið um annað en forsetakosningarnar á næsta ári. Spennandi er að verða kapphlaupið demókratamegin. Repúblikanar hafa allsekki neinn betri kost en Tromparann. Pólitíkin í Bandaríkjahreppi er orðin illvígari en áður var, segja menn. Kannski Trump valdi þessu.

Einhver mynd.

2846 - Sólveig Anna

„Enginn telst hafa óflekkað mannorð sem er sekur eftir dómi um verk sem er svívirðilegt að almenningsáliti nema hann hafi fengið uppreist æru sinnar.“ Þessi grein í kosningalögum lætur lítið yfir sér en hefur verið áhrifavaldur í íslenskum stjórnmálum; stýrt örlögum ríkisstjórna og valdið fjöldamótmælum.“

Þessa klásúlu tók ég uppúr bakþönkum Fréttablaðsins, sem yfirleitt eru ekki annað en einskonar blogginnlegg. Að vísu koma þeir fyrir augu margra og eru hugsanlega mikið lesnir. Ég breytti engu þarna og lagfærði ekki neitt nema ég aðlagaði fontinn svolítið.

En hvað er almenningsálit? Og hvað er svívirðilegt? Þarna virðist vera talsverður efi. Er það almenningsálit sem meirihluti kjósenda vill? Og hver mælir það? Er það kannski ríkisstjórnin, sem ræður því hvað er almenningsálit? Uppreist æra er greinilega nokkuð mikils virði. Ráðherrar og aðrir valdamenn umgangast þetta ákvæði samt af mikilli léttúð.

Kannski er ég ansi seinn á mér að ræða um uppreista æru. Mikið er búið að fjasa um hana og nú er Sigga þar að auki komin í skammarkrókinn.

Sólveig Anna Jónsdóttir formaður Eflingar virðist mér að sé ansi ósátt við nýgerða kjarasaminga. Ég er það eiginlega líka. Þó hefur Sólveig ekki verið svo ósátt við þá að henni hafi fundist taka því að vera með mikil læti. Sífelldar seinkanir á blaðamannafundum hafa líklega verið henni að kenna. Af hverju það var álitið nauðsynlegt að ríkisstjórnin fengi að auglýsa sig í sambandi við lok kjarasamninganna, veit ég ekki.

Margt þykir mér nokkuð gott í tillögum ríkisstjórnarinnar, en ég man ekki betur en hún hafi verið talin hafa svikið allt sem lofað hafði verið. Annars er til siðs að skipta ört um ríkisstjórnir og hvað verður þá um loforðin. Hvernig eru uppsagnarákvæði þessa samnings? Hversvegna á að trúa ríkisstjórninni núna? Ég óttast satt að segja að hún túlki öll sín loforð eftir sínu höfði, en ekki höfðum annarra. Auk þess kemur margt af þessu sem lofað er ekki til framkvæmda fyrr en eftir næstum ár. Kannski verða aðstæður allt aðrar þá. Sólveig Anna talar um vopnahlé. Samkvæmt því gerir hún ráð fyrir því að verkalýður og valdsmenn séu óvinir. Hugsanlega er þetta dálítið langt vopnahlé.

Mér finnst fésbókin vera sífellt að versna. Ég er eiginlega næstum hættur að fara þangað. Kannski er það einkum vegna þess að ég er búinn að safna nærri 900 fésbókarvinum og það er greinilega alltof mikið. Ég reyni samt að fara þangað einu sinni eða jafnvel tvisvar á dag og á það til að óska þeim sem ég þekki vel til hamingju með afmælið ef þeir eru fésbókarvinir mínir. Undanfarnar vikur finnst mér bókarfjandinn hafa farið stórversnandi og allir virðast geta ruðst þar inn. Auglýsingafarganið og óskiljanleikinn er líka að aukast stórlega þar. Sennilega er best að halda sig sem mest við Moggabloggið það hentar mér greinilega betur. Þýðir samt ekki að áróður Sjálfstæðisflokksins hafi mikil áhrif á mig.

Fermingar og Páskar fara nú í hönd svo sennilega er best að vera sem jákvæðastur. Annars hefur mér fundist að óhófleg bjartsýni sé ekki hótinu skárri en hæfileg svartsýni.

Einhver mynd.

2845 - Þórður Tómasson

Nú er orðið talsvert umliðið síðan ég bloggaði síðast. Held að ég hafi ekkert skrifað um Wow-gjaldþrotið þó það hafi að sjálfsögðu verið ein helsta frétt liðinnar viku. Meðan beðið er eftir því hvernig kjarasamningum ljúki er svosem hægt að fabúlera eitthvað um það. Ég á ekki von á því að áhrifin verði mjög mikil. Sennilega verða þau þó mun meiri en ríkisstjórnin og fleiri bjartsýnisspámenn álíta. Verðbólgan gæti farið svona í 5 til 10 prósent og atvinnuleysi orðið vandamál. Samt er ástæða til að vera vongóður held ég. Nokkuð áreiðalegt er að sú kreppa sem að líkindum mun ríða yfir vegna þessa gjalþrots og tómlætis ríkisstjórnarinnar verður ekki nærri eins hörð og sú sem reið yfir á árunum 2007 og 2008.

Ekki er hægt að álíta annað en gjaldþrotið stóra hafi haft mikil áhrif á kjaraviðræðurnar. Sennilega hefur auðvaldið hagnast á því og Skúli sleppur sennilega með skrekkinn. Enginn þarf að segja mér að hann hafi ekki haft vit á að koma peningum undan. Eins og fyrri daginn eru það þeir sem minnst mega sín sem tapa mestu.   

Hvað sem verkalýðsforkólfar segja er ég sannfærður um að verðtryggingin sem slík getur bjargað mörgum. Það er vísitöluviðmiðunin sem öllu ræður í því sambandi. Vitanlega getur í sumum tilfellum verið hagstæðara að taka óverðtryggð lán. Launin eru samt of lág fyrir marga, þannig að þeir eru sífellt að elta verðbólguna ef hún er mikil. Skilin milli orsakar og afleiðingar eru ekki alltaf skýr. Helstu óvinir þeirra sem vilja koma sér upp þaki yfir höfuðið eru hátt leiguverð, hvaða liðir eru hafðir með í þeirri vísitölu sem notuð er við verðtryggingu, greiðslumat það sem bankahítin skammtar sér og notar til að skilja sauðina frá höfrunum, háir vextir og gróðabrall margra í gegnum airbnb. Sumt að þessu mun lagast af sjálfu sér við þá minnkun á hagvexti sem fyrirsjáanleg er.

Annars er pólitíkin eins og vant er afleit tík og ég vil helst ekki fjölyrða meira um hana hér. Þá er nú skemmtilegra að íhuga svolítið horfa starfshætti eins og Þórður Tómasson sem kenndur er við Skóga gerir í tiltölulega nýlegri bók sinni sem hann nefnir „Heyannir“ og ég fékk lánaða á bókasafninu í gær. Það má eiginlega ekki á milli sjá hvort skemmtilegra er að lesa hana eða halda áfram með þetta blogg.

Á tiltölulega langri ævi hef ég tvívegis komið í safnið að Skógum. Í bæði skiptin hefur Þórður Tómasson verið þar og ég átt þess kost að skiptast nokkrum orðum á við hann. Í fyrra skiptið var hann safnvörður þar og við fjölskyldan einu safngestirnir. Hlýja hans og lifandi áhugi á fólki og safnamálum hefur orðið til þess öðru fremur að hann er tvímælalaust með eftirminnilegustu mönnum sem ég hef fyrir hitt.   

Einhver mynd.

2844 - 18 skott á einum hundi

Ef að sé og ef að mundi

átján skott á einum hundi.

Slysaðist inn á einhverja yfirheyslu þingmanna yfir Má Guðmundssyni seðlabankastjóra í sjónvarpinu um daginn. Þennan húsgang kannaðist hann við, þó hann sé ekki sérlega góður upplesari. Þegar ég kveikti á sjónvarpinu var hann að lesa uppúr einhverri skýrslu og rak í sífellu í vörðurnar. Svörin við spurningunum sem lagðar voru fyrir hann vöfðust líka svolítið fyrir honum og þingmönnunum virtist ekki þykja mikið til þeirra koma. Fréttir af þessu snerust mest um það sem gerðist eftir yfirheyrsluna en það sá ég ekki. Tilfærða vísubrotið fannst mér það merkilegasta sem hann sagði. Það stafar sennilega af skorti á hagfræði- og lögfræðilegum áhuga hjá mér. Kannski líka á pólitískum áhuga því allt stjórnast þetta af pólitík. Held jafnvel að búið sé að reka hann. Er samt ekki alveg viss.

Ekki veit ég af hverju ég er að þessu sífellda skrifelsi. Einhvers konar þerapía er það sennilega. Mér finnst oft eins og ég hafi eitthvað að segja. Svo finnst mér í annan tíma eins og þetta sé ósköp ómerklegt sem ég læt frá mér fara. Aðallega er þetta kannski einhvers konar elliærleiki hjá mér. Annars hef ég skrifað meira og minna frá því ég man eftir mér. Ágætt er að láta það á þennan hátt frá sér fara og þurfa svo ekki að hafa áhyggjur af því meira. Kannski kommenta einhverjir og þá þarf maður sennilega að svara því en að öðru leyti hef ég afar litlar áhyggjur af því sem ég skrifa. Dagbók er þetta ekki, nema að litlu leyti. Daglega og hrútleiðinlega atburði leiði ég hjá mér, en kommenta a.m.k. núorðið aðallega á fréttir, íslensku og þessháttar. Að sumu leyti er þetta einskonar dagbók hjá mér því a.m.k. er þetta einhverskonar samsafn þess sem mér dettur í hug að skrifar um.

Hjartalæknirinn minn, hann Þorbjörn sonur hans Gauja Stefáns sem ég kannaðist við á mínum yngri árum og kynntist svo lítilsháttar aftur í Borgarnesi seinna meir, en þar var hann að ég held forstjóri Sambands sveitarfélaga, sennilega á Vesturlandi, frekar en á öllu landinu. Annars man ég þetta ekki svo gjörla nema áðuráminnstur Þorbjörn segir að ég sé með gúlp á ósæðinni og vill ekki að blóðþrýstingurinn sé mjög hár. Blóþrýstingslækkandi lyf tek ég á hverjum degi í fjölbreyttu úrvali.

Á hverjum degi (eða næstum því) fer ég í all-langa gönguferð og segi fitbitinu mínu frá því og leyfi snjallsímanum að koma með. Meðfram öðru er það vegna innbyggðrar myndavélar í honum sem ég geri þetta. Fitbitið segir mér svo hve langt ég hef farið og hver meðalhraðinn er o.s.frv. Það er helst að mikil hálka, hellirigning, lasleiki og þess háttar haldi aftur af mér að fara í þessar daglegu gönguferðir mínar. Oftast fer ég allsnemma á morgnana og yfirleitt útað Elliheimilinu úti á Höfða og að sjálfsögðu til baka aftur. Best finnst mér að hugsa ekki neitt meðan á þessum klukkutíma löngu gönguferðum mínum stendur.

Eins og margir vita kostar að aka bíl í miðbæjum sumra stórborga. Man til dæmis ekki betur en eitthvað kosti að keyra um í London. Hingað til hafa bandaríkjamenn ekki viljað vita af þessari aðferð við að stýra umferð og ekki tíðkast hún þar. Nú hefur nýlega verið samþykkt að taka slíkt samt upp í New York. Fróðlegt verður að vita hvernig það gengur. Með nútímatækni og almennilegum myndavélum ætti það ekki að vera framkvæmdalegt vandamál. Spurning samt hugsanlega með greiðsluviljann. Verður þetta ekki aðallega leigubílaskattur?

Uppáhalds pistlahöfundur minn þessa dagana er Sif Sigmarsdóttir. Það er ekki nóg með að hún sé feministi fram í fingurgóma heldur kemst hún hvað eftir annað einstaklega vel að orði. Skoðanir hennar eru líka oftast þannig að vel er hægt að taka undir þær. Aftur á móti er ég fullur af fordómum í garð margra annarra kvenna sem skrifa reglulega í útbreidda fjölmiðla. Auðvitað hef ég líka allskonar fordóma í garð karlmanna, sem slíkt gera, einkum þó Páls Vilhjálmssonar, en það er önnur saga.

Einhver mynd.

2843 - Maduro og Rögnvaldsson

Það er svo sannarlega ekkert gamanmál ef stórt flugfélag fer á hausinn, en satt að segja finnst mér þetta WOW-mál vera orðið dálítið langdregið. Ég hef svosem ekkert gáfulegt til málanna að leggja hvað þetta snertir, enda er sérþekking mín á þessu sviði engin. Þetta yfirvofandi gjaldþrot er búið að tröllríða fjölmiðlum nokkuð lengi og mér finnst vera kominn tími til að fá einhvern botn í málið. Indigo og Icelandair voru ekki þeir botnar sem sumir bjuggust við.

Illa gengur að koma Maduro frá völdum í Venesúela, þó mikið hafi verið reynt. Enn er ég þeirrar skoðunar að mikil mistök hafi þar verið gerð við stjórn landsins. Mér finnst líklegast að um þrjár leiðir sé einkum að velja fyrir Venesúela-búa: 1) að koma Maduro frá völdum 2) að hann haldi völdum og bæti ráð sitt verulega. 3) borgarastyrjöld. Sú þriðja er langverst og kannski tekst að koma í veg fyrir hana. Stjórnarfar í öðrum löndum kemur okkur að sjálfsögðu ekkert við og ég man að ég var hálf-hissa á því að ESB skyldi taka afstöðu í þessu máli. Afstaða USA kom mér aftur á móti ekkert á óvart né afstaða Kína og Rússlands.

Þetta eru þau mál úr fréttum sem mér finnst skipta mestu máli: Verkföll og vinnudeilur hér innanlands held ég að leysist fljótlega. Jafnvel að loðnan komi í einhverjum mæli. Strompurinn hér á Akranesi er loksins farinn og í maí næstkomandi fer ég ásamt fleirum kannski til Ítalíu. Þó ekki með WOW.

Einhversstaðar las ég að byssueign í Bandaríkjum Norður-Ameríku væri u.þ.b. 120 stk. á hverja 100 í búa. Næst á eftir kæmi Jemen með svona 40 á hverja 100 íbúa. Litla Ísland er víst ofarlega á þessum lista með vel yfir 30 byssur á hverja 100 íbúa. Sennilega er það ekki byssufjöldinn sem mestu ræður um morð og þessháttar heldur vopnalöggjöf. Hér á landi er sennilega einkum um að ræða riffla, haglabyssur og gamlar kindabyssur, en skammbyssur og hernaðarvopn held ég að séu sjaldgæf mjög. Riffil átti ég eitt sinn en man satt að segja ekki hvað um hann varð. Hálfa Húskvarna haglabyssu átti ég líka eitt sinn. Það er að segja með öðrum. Kannski fór riffillinn þar.

Ekki þarf nú mikið til að maður komist í skrifgírinn. Nú er ég farinn að bloggi næstum daglega aftur. Ekki veit ég af hverju þetta stafar. Og ekki veit ég heldur af hverju það komu svona margir inn á bloggsíðuna mína um daginn þó ég hafi ekkert bloggað þá. Hingað til hef ég álitið að til þess að vera lesinn að einhverju ráði þurfi að skrifa eitthvað. Kannski hef ég rangt fyrir mér að þessu leyti.

Held að það hafi verið hann Eiríkur Röngvaldsson (bróðir hennar Nönnu) sem var að verja þágufallssýkina um daginn. Alveg er ég sammála honum þar. Ég tek varla eftir því þó sagnir séu látnar stýra röngu falli miðað við það sem manni var kennt í æsku. Svipað má segja um réttritun. Sjálfur hef ég hana nokkurn vegin á valdi mínu. Samt er það svo að sumar ypsilon-villur þykir mér ljótari en aðrar. Mismunandi merkingar í því sambandi trufla mig stundum og stundum ekki. Í heildina held ég að ég sé réttritunar og málfars-fasisti, en ég reyni samt oftast að láta augljósar villur i útbreiddum fjölmiðlum ekki fara um of í taugarnar á mér.

Einhver mynd.

2842 - Verkföll og fl.

Nei, ég er svosem ekki alveg hættur að blogga. Samt er það svo að á því má þreytast eins og mörgu öðru. Ekki nenni ég að vera bergmál af því sem aðrir skrifa. Þó eru öll skrif þannig að betur má gera og þar að auki er engin hugsum með öllu frumleg. Fréttafíkn mín hefur ekkert minnkað og margt og mikið hefur verið í fréttunum að undanförnu. Mínar skoðanir á heimsmálunum hafa lítið gildi. Ef ég fabúleraði einkum í þessu bloggi um mig sjálfan og mitt líf mundi lesendum mínum sjálfsagt stórfækka. Þó veit ég allsekki hvort margir eða fáir lesa þessar hugleiðingar mínar og við hvað á að miða í því efni. Einu sinni (já, ég er búinn að blogga ansi lengi) áttu ýmsir það til að kommenta á mín skrif. Nú er það að mestu hætt. Sennilega fá flestir nóg af sinni skrifnátturu á fésbókinni. Sjálfum finnst mér hún eins og hver annar kjaftavaðall. Stundum merkileg en oftast hundleiðinleg. Hef stundum þegar mér leiðist óvenjumikið skoðað gömul eigin blogg og þau eru satt að segja oft býsna fróðleg. Fyrir mig altsvo. Ekki geri ég ráð fyrir að aðrir skoði þau.

Það er leiðinlegt að þurfa að segja það, en ég held að eitt helsta vandamál stjórnmálanna í dag sé það, að forsætisráðherrann okkar, hún Katrín Jakobsdóttir, sé bara heldur vitgrönn. Það sem ég hef fyrir mér í því er að hún er alltof eftirgefanleg við BB, sem greinilega er með skýra sýn á það sem hann helst vill. Ég er ekki svo skyni skroppinn að ég haldi að þau tvö vilji ekki þjóðinni allt það besta. Samt er það svo að KJ lætur alltof mikið eftir Steingrími (sem þykist eiga VG) og BB. Steingrímur hugsar um það helst og fremst að yfirgefa stjórnmálin með því sem hann telur sæmilegri reisn og peningum. Honum er fjandans sama um flest annað. Stóð sig samt sæmilega í endurreisn Íslands eftir Hrunið, en heldur ekki meir.

Skýrasta dæmið um hringlandahátt Katrínar og hina takmörkuðu hugsun hennar er að hún skyldi kjósa með Sigríði dómsmálaráðherra þegar vantraust á hana fyrir nákvæmlega það sama og mannréttindadómstóllin fordæmdi hana fyrir var til umræðu. Auðvitað má segja að loksins hafi hún séð ljósið þegar hún krafðist þess að Sigríður færi frá. Sennilega var það bara alltof seint. Kannski lafir þessi svokallaða ríkisstjórn okkar eitthvað áfram, en hún er rúin öllu trausti og fer áreiðanlega frá áður en kjörtímabilið er á enda. Læt ég svo lokið stjórnmálaskrifum mínum í þessu bloggi.

Umræður á fésbókinni um flóttamenn og hælisleitendur er orðin slík að ég forðast að líta þangað. Umræður um verkfallsmál eru keimlíkar þar, en þó öllu skárri. A.m.k. stundum. Þó Morgunblaðið sé lítið betra en fésbókin að flestu leyti, verð ég að hrósa þeim sem þar ráða ríkjum (eða ríða rækjum) fyrir fréttaskrifin. Þau eru miklu betri og ítarlegri þar en víðast hvar annarsstaðar. Einhverjir eru það sem jafnaðarlega lesa það sem nýlegast og best er á Moggablogginu. Alveg er mér sama þó það séu fyrst og fremst íhaldskurfar, sem á það skrifa. Yfirleitt eru þeir ekki á sömu skoðun og ég í stjórnmálum. Halda má því fram að ekki veiti af að kristna þá. Vinstri sinnuðum skoðunum biðst ég ekki afsökunar á.

Einhver mynd.

2841 - Landsdómur og Brexit

Það sem ég hef um þetta landsdómsmál að segja er ekki mikils virði í stóra samhenginu. Mitt álit á því sem gerst hefur er það að Katrín hafi látið þess getið við Bjarna að hún væri mjög óhress með Sigríði og hann drifið sig í að reka hana. Furðulegt að hann skuli ekki hafa losað sig við hana fyrr. Eðlilegt er að gefa henni kost á að segja sig frá málinu með sínu lagi. Samt er það augljóst að hún hefur verið rekin. Skiljanlegt er samt að virðing alþingis mun ekki skána neitt við þetta. Í mínum huga er það augljóst að dómsmálaráðherrann (fyrrverandi, á maður víst að segja) hefur platað alþingi og troðið sínum skilningi í fyrsta lagi ofan í Bjarna og ríkisstjórnina og síðan í meirihluta alþingis, (sem ríkisstjórnin ræður, þó svo eigi ekki að vera.) Kannski fer ríkisstjórnin í fýlu vegna þess að skilningur Mannréttindadómstólsins er alls ekki sá sami. Vegna ástandsins á þinginu er ekki ólíklegt að ríkisstjórin hangi samt áfram. Augljóst er að hagur Katrínar batnar svolítið við þetta alltsaman.

Brexit-málið er allt orðið svo skrýtið að ég þori eiginlega ekki að segja nokkurn skapaðan hlut um það. Þó snýst það á margan hátt um stjórnskipulagið sjálft, eins og landsdómsmálið gerir hér á landi. Það sem mig stansar á er að ESB vill gjarnan láta Breta fara út með góðu öfugt við það sem USA gerði á sínum tíma. Sennilega snýst þetta í grunninn allt saman um það að þegar um hægist og allt kemur til alls þá muni Bretar vilja komast aftur í Sambandið og ekki vilja þeir koma skríðandi þangað.

Það sem andstæðingar bandalagsins, og þeir eru fjölmargir, halda aðallega fram er að þróunin innan ESB sé öll í átt til stórríkis. Þar er ég að mestu sammála, en vil halda því fram að stærri ríki og öflugri séu það eina sem fái bjargað heiminum ef til langs tíma er litið. Litlu ríkin séu líklegri til að láta reka á reiðanum í loftslagsmálum, en þau stóru. Ég held t.d. að áður en mjög langt um líður muni USA snúast á sveif með náttúruverndarsinnum. Það er eina vonin. Á sama hátt og Trump bandaríkjaforseti er greinlega öfgamaður í andstöðu sinni við slík sjónarmið eru þeir til sem eru algjörir öfgamenn í hina áttina. Einsog fyrri daginn er það miðjumoðið sem blívur.

Hátíðleikinn og alvaran lekur af þessu bloggi sé ég núna. Því er réttast að taka upp léttara hjal. Veit bara ekki hvað það ætti að vera. Helst dettu mér í hug að segja eins og eina sýslumannssögu. Gallinn er bara sá að ég man ekki eftir neinni í augnablikinu. En einhverntíma verð ég að hætta.

Einhver mynd.

2840 - Alvarlegu augun hennar Katrínar

Það er nú svoleiðis með þessa ríkisstjórn sem við höfum yfir okkur að BB er greinilega sterki maðurinn þar. Auðvitað ræður Katrín einhverju en það virðist vera heldur lítið. Seðlabankinn heyrir beint undir hana að ég held. Sennilega lætur hún svona þessvegna.

Bjarni virðist hafa skýra sýn á það hvernig hann vill að mál þróist. Katrín aftur á móti ekki. Hún er að vísu einskonar verkstjóri ríkisstjórnarinnar, en ræður samt næstum engu. Sem betur fer segir sennilega þessi fjórðungur kjósenda sem Sjálfstæðisflokkurinn og Bjarni líta á sem áskrifendur að framboðslistum FLOKKSINS.

Einu sinni vildi Bjarni styðja þá innan flokksins sem vildu aðild að EBE. En ekki lengur. Hann sá nefnilega að það var auðveldara að virkja þá sem voru andsnúnir slíkri inngöngu og færa flokkinn með hægðinni að Bandaríkjunum og stefnu repúblikana þar. Vitanlega eru Bandaríkjamenn búnir að snúa baki við hreinræktuðum kapítalisma. Pútín er líka hættur við kommúnismann. Fer ekki lengra útí heimspólitík að þessu sinni.

Verkfallið hefur þegar valdið fjárhagslegu tjóni, æpir Mogginn í nýlegri forsíðufyrirsögn. Að sjáfsögðu. Slíkt er eðli verkfalla. Ef þau mundu engu fjáhagslegu tjóni valda væri sennilega best að allir væru alltaf í verkfalli. Hingað til hafa verkfallssjóðir slett einhverri hungurlús í þá sem farið hafa í verkfall. Allsherjarverkföll hafa tíðkast umfram annað og SA vill helst hafa þann háttin á áfram. Hinsvegar á núna, að mér skilst, að bæta fólki það að fullu að hafa farið í verkfall. Meðal annars þess vegna er ætlast til þess að sem fæstir fari í slíkar aðgerðir, en valdi samt sem mestu tjóni. Hugsanlega verður það til þess að einhverjir vakna. Verkföll og loðnubrestur er samt það sem ég vil helst ekki tala mikið um á þessu bloggi mínu. Sama er að segja um Mannréttindadómstól Evrópu, Landsréttinn svokallaða og flugvélar af sérstakri gerð.

„Villi í Köben“ er nú farinn að athugasemdast svolítið hér á blogginu mínu. Í mínum augum er hann bara Villi í Köben hvað sem hann kallar bloggið sitt.

Myglusýkin er að komast á alvarlegt stig. Kannski eru þau viðbrögð að rífa heilu skólana full drasisk. Hugsanlega þarf að athuga þetta alltsaman betur. Kannski er mygla bara holl fyrir suma. Greinilega eru samt einhverjir með ofnæmi fyrir henni. En að rífa heilu skólana, ekki líst mér nógu vel á það.

Fréttablaðið veifar því mjög í fyrirsögn að tæp 95 prósent Íslendinga vilji bólusetningarskyldu. Þetta held ég að sé of í lagt. Ég held að flestir Íslendingar séu því fylgjandi að bólusetningar séu oftast nauðsynlegar. Hinsvegar hefur verið óregla á þessu og ekki alveg á hreinu hverjir eiga að sjá um þetta. Ekki er víst að öll þessi 95 prósent vilji umfram allt að þetta verði að skyldu. Leikskólar og aðrir skólar ættu þó að geta krafist þess að börn sem þar fá inni séu bólusett.

Einhver mynd.

2839 - Grindamígur og stakketpisser

Styrmir Gunnarsson fyrrum ritstjóri Moggans lætur ekki deigan síga.

Er nú ekki kominn tími til að þingmenn og ráðherrar horfist í augu við sjálfa sig og viðurkenni þau mistök sín að hafa ekki brugðizt við ákvörðunum Kjararáðs sumarið og haustið 2016 með því að afnema þær með lögum eins og tvö fordæmi voru fyrir? 

Þessa kveðju fengu alþingismenn frá honum alveg nýlega. Mér er ekki grunlaust um að hann og reyndar margir fleiri hafi ætlast til að Alþingi (með stórum staf í tilefni dagsins) brygðist við með öðrum hætti en þeim sem Katrín forsætisráðherra gumar sem mest af.

Og svo furðar þetta vesalings lið sig á því að virðingin minnki!!!!!  Það er hreint út sagt furðulegt að hún skuli ekki vera í algjöru núlli.

Einn af kostunum við að vera orðinn svo gamall, að einu tekjurnar sem maður hefur er það sem manni er skammtað af lífeyrissjóðum og öðrum opinberum aðilum, er sá að það er afar fljótlegt og auðvelt að gera skattframtalið. Nú er ég semsagt búinn að því og samþykkti allt sem þar var haldið fram af ríkisskattstjóra. Það er hampaminnst. Ekki þýðir að gera alltaf ráð fyrir að verið sé að svindla á manni. Þetta tók fljótt af og var alveg þrautalaust. Man að það var talsverður höfuðverkur hérna áður fyrr. Annars eru kostirnir fáir. Við að vera gamall altsvo. Meira að segja það að geta sofið út alla daga verður hversdagslegt með tímanum.

Kannski ég haldi bara áfram með sýslumannssögurnar mínar: Einhverntíma var sýslumaður á Húsavík. Kannski hét hann Júlíus Hafsteen. Í mínu minni var hann jafnframt kaupfélagsstjóri. Í kringum kaupfélagið var grindverk. Nauðsynlegt er að geta þessa útaf sögunni þó ekki tíðkist slík ósköp nú orðið. Bændur úr nágrenninu áttu það til að staupa sig svolítið þegar farið var í kaupstað. Bóndi einn sem sýslumaður kannaðist við þurfti að létta á sér uppvið grindverkið. Þá varð sýslumanni að orði:

„Jón grindamígur, bóka það.“

Nú líður og bíður unz bóndi þessi fær bréf frá kaupfélaginu. Um tilefnið veit ég ekki, en sendibréf voru sjaldgæf í þann tíð. Untanáskriftin var eftirfarandi:

Jón bóndi og grindamígur Jónsson
Efri-Brunná
Skefilsstaðahreppi

Bæjarnafnið og hreppurinn eru mín hugarsmíð og passar áreiðanlega ekki. Bóndi var að sjálfsögðu ekki par hrifinn af þessu uppnefni og óð inná skrifstofu kaupfélagsins öskureiður þegar hann átti næst erindi í kaupstaðinn.

Kaupfélagsstjóri og bóndi töluðu lengi saman inni á skrifstofu þess fyrrnefnda og þegar þeir komu þaðan út var bóndi mun hressari í bragði.

Þegar skrifari spurði hvort hann ætti að breyta þessu í bókum félagsins svaraði stjórinn:

„Já, okkur kom saman um að í stað orðsins grindamígur kæmi orðið stakketpisser.“

Einhver mynd.