2862 - Cultural imperialism

„Menningarleg heimsvaldastefna“ (cultural imperialism) kallast það á ensku. Nú er hægrimanninum „skríta og skemmtilega“ Boris Johnson aðallega legið það á hálsi að ætlast til þess að allir sem á Englandi búa tali ensku sem sitt fyrsta og mikilvægasta mál. Þetta minnir mann óþægilega á þá hægrimenn og einangrunarsinna hér á landi sem ætlast til þess að allir sem hingað koma tali lýtalausa íslensku. Jafnvel systir Borisar gerir grín að honum fyrir þetta með því að segja að heima fyrir tali þau að sjálfsögðu forngrísku.

Tungumál eru á margan hátt „mál málanna“ hér á ísa köldu landi. Sú árátta einangrunarsinna að eigna sér sem allra mest allt „þjóðlegt og sérkennilegt“ er beinlínis hlægileg í þessu ljósi. Þjóðerniskennd má ekki vera fólgin í því að gera allt sem alþjóðlegan eða annarlegan blæ ber útlægt í samfélaginu. Slík neikvæðni er hættulegri en virðist vera í fljótu bragði. Nú á tímum er hið alþjóðlega, auk þess að auka skilning þjóða á milli, ekki síður oft merkilegt, en hið þjóðlega og hallærislega. 

Stundum er það sem ég skrifa fremst í bloggin mín það merkilegasta og það sem mesta hugsunin liggur á bakvið. Oft er það sem á eftir kemur meira og minna til uppfyllingar. Svo er þó ekki alltaf. Þessar hugleiðingar mínar um tungumál spruttu mjög skyndilega upp, en eru ekkert verri fyrir það. Kannski finnst mér þær vera svo sannar og góðar að ég flýti mér að ná sæmilegri lengd á bloggið. Sjáum til.

Þessar tvær málsgreinar sem ég skrifaði um Boris Johnson og tungumál þótti mér nógu merkilegar til þess að setja þær líka á fésbókina. Þetta segi ég m.a. til þess að þeir sem séð hafa þær þar finnst að sjálfsögðu að þeir kannist við þessi skrif. Auk þess er fésbókin, hvort sem manni líka betur eða verr, sá staður sem flestir eru tengdir.

Af hverju finnst mér að þessar fyrrnefndu hugleiðingar mínar þurfi á fleiri lesendum að halda en annað sem ég skrifa? Veit það eiginlega ekki, en kannski finnst mér að ég hafi komist svo vel að orði að fleiri þurfi að sjá snilldina.

Fór í gær í giftingarveislu með Atla frænda. Samtals vorum við fjögur í bílnum. Áslaug að sjálfsögðu og Sigrún systir að auki. Fórum þegar veislunni var að ljúka. Dansinn og drykkjan þó eftir. Atli vildi fara sem fyrst og það hentaði okkur „gamalmennunum“ ágætlega. Giftingin sjálf fór fram í Hrunakirkju og að sjálfsögðu minnti það mig á þjóðsöguna um „Dansinn í Hruna“. Á eftir var veisla í félagsheimilinu á Flúðum. Nú veit ég semsagt að Hrunakirkja er rétt hjá Flúðum. Það var Kristín systir Atla sem var að gifta sig og svei mér ef hún ljómaði bara ekki bókstaflega. „Af hverju fá sumir að gifta sig tvisvar, en aðrir bara einu sinni eða jafnvel aldrei?“ sagði einhver af þeim fjölmörgu ræðumönnum sem tóku til máls í veislunni.

Þegar við komun heim á Akranes voru írsku dagarnir í algleymingi og mér finnst Akranes þá vera alþjóðlegri en oftast nær. Sumir mundu kannski segja „túristalegri“ en það orð finnst mér hafa neikvæða merkingu. Í öllu falli ómaði bærinn af drykkjulátum.

Einhver mynd.