3024 - Teikað af snilld

Ekki hef ég í hyggju að kommenta neitt sérstaklega á bandarísku kosningarnar. Allir virðast vera með hugann við þær ennþá og þessvegna er upplagt að ræða um eitthvað annað.

Einu sinni hafði ég mikinn áhuga á stjörnufræði. Í þættinum „nýjasta tækni og vísindi“ sá ég ekki betur um daginn en að á Hótel Rangá, sem ég hef hingað til haldið og held jafnvel enn að sé í námunda við Hellu, væri kofi með lausu þaki, sem hægt væri að renna til hliðar. Þetta líst mér óvenju vel á og vil gjarnan vita hvort þessi kofi gæti fylgt ef maður tæki herbergi þar á leigu. Þetta er bara svona hugmynd, sem ég fékk þegar ég sá þáttinn.

Einu sinni sem oftar var ég að flækjast um í Hveragerði. Þar var krakkahópur að teika og gekk fremur illa. Ég var á Sévrólettinum þá og bauð þeim uppá að halda í afturstuðarann hjá mér. Það gerðu þau en voru óvart svo mörg að ég komst ekki af stað. Spólaði bara á sama stað. Bað þau þá að fækka sér eitthvað og þá komst ég af stað. Þetta minnti mig á að mikið sport var að teika í Hveragerði í gamla daga. Einhver teikaði rútuna til Reykjavíkur og þorði ekki að sleppa fyrr en uppí í Kömbum því hún fór svo hratt.

Einhverntíma var það að Guðjón Björnsson, sem lengi var verkstjóri í garðyrkjustöðinni á Reykjum, reyndi að gera leikara úr okkur Jóa á Grund. Ekki veit ég með neinni vissu hvernig hann fékk þá hugmynd. Hugsanlega var það í framhaldi af því að við vorum, ásamt fleiri strákum, látnir fara í kvenmannsföt á skólaskemmtun eða einhverju þessháttar. Satt að segja var þetta fremur slæm hugmynd. Man að hann reyndi að kenna okkur einhver undirstöðuatriði í leiklist, en það gekk illa. Ég man að við áttum að leika Box og Cox. Já, það voru nöfnin á karakterunum sem við áttum að leika. Man ekki eftir neinu öðru í sambandi við þetta. Held samt að þetta hafi verið ákaflega stutt verk og lítið mál að læra textann, en leika kunnum við ekki neitt. Ekki man ég um hvað þetta verk snerist, en sennilega hefur það byggst á hefðbundnum misskilingi og átt að vera fyndið. Hvað um það. Fljótlega kom í ljós að ómögulegt var að framkvæma þetta og Guðjón gafst upp.

Einu sinni sá ég líka Guðjón Björnsson synda svonefnt hliðarsund. Þá var held ég verið að keppa á 17. júni á milli giftra og ógiftra að ég held í boðsundi. Hliðarsund er einhverskonar undarlegt sambland af skriðsundi og baksundi. Það sá ég framá þegar ég fór sjálfur að æfa sund nokkrum árum seinna. Lengst náði ég í því þegar ég varð annar í 1000 metra sundi með frjálsri aðferð á Héraðsmóti Skarphéðins. Þessu hef ég mögulega lýst í blogginu mínu fyrir löngu.

Hef undanfarið verið að lesa markvisst gömul blogg eftir sjálfan mig. (aðrir gera það víst ekki) Sumt af því sem þar er að finna væri vel hægt að nota í ævisögu ef ég nennti slíku. Sennilega er ég bestur í svona sundurlausum endurminningum. Fellur allur ketill í eld ef ég stend frammi fyrir því að þurfa að lesa yfir og raða, sortera og laga til, en það þyrfti óhjákvæmilega að gera ef verða ætti samfella úr þessu.

Einhver mynd.

3023 - Söngurinn um roðasteininn

Í mínu ungdæmi var „Sangen on den röde rubin“ eða söngurinn um roðasteininn sú bók sem við unglingarnir sóttum hvað mest í. Hún var klámfengin nokkuð og var einmitt þessvegna vinsæl mjög hjá okkur unglingunum. Þessi bók var eftir Norðmanninn Agnar Mykle og á íslensku var það stundum kallað „að myklera“ að klæmast eða tala um klámfengin efni. Eftir þennan sama höfund man ég eftir að hafa lesið smásagnasafnið „Blettirnir á vestinu mínu“. Ein saga eða réttara sagt atriði úr einni sögu þar er mér sérstaklega minnisstætt úr þeirri bók. Einhver úr krakkahópi henti heypoka fyrir eitt hjól bíls sem var að taka af stað og rak upp vein eitt mikið í sama mund og bíllinn keyrði yfir heypokann. Bílstjórinn snaraðist útúr bílnum og snöggreiddist svo ofsalega þegar hann uppgötvaði hrekkinn að hann sló strákinn utanundir sem stóð fyrir þessu. Þetta var enginn venjulegur löðrungur, heldur missti strákurinn heyrn á öðru eyranu í kjölfarið.

Að sjálfsögðu varð dómsmál úr þessu og bílstjórinn hafði fátt sér til afsökunar. Hann hafði ráðist á strákinn og skaðað hann alvarlega. Man að ég kenndi mjög í brjósti um bílstjórann enda er varla til verri hrekkur en að láta einhvern halda að hann hafi keyrt yfir barn.

Varð vitni að slíkum atburði í æsku og hann hefur aldrei liðið mér úr minni. Vörubíll hafði komið með einhverjar vörur í bakaríið í Hveragerði eða hugsanlega var bílstjórinn bara að versla þar. Af einhverjun ástæðum var bíllinn stöðvaður sunnan við bakaríið. Þegar hann var á leið í burtu var honum því bakkað austureftir. Lítið barn Sigursteins sem þarna bjó í litlu húsi rétt hjá hafði verið að leika sér aftan við bílinn og hann keyrði yfir það. Held að það hafi dáið samstundis. Man að nafni minn í Brekku kom hlaupandi frá verkstæðinu hjá Aage (kannski var það Aðalsteinn sem rak verkstæðið þá) og sagði bílstjóranum að hann væri að keyra yfir barn. Jafnframt rak hann okkur krakkana í burtu, en við höfðum verið á leiðinni í bakaríið held ég. Sá ekki atburðinn sjálfan en vörubílnum man ég mjög vel eftir. Þetta hefur eflaust verið nokkru fyrir 1950, en situr enn í mér. Þekkti allvel eina dóttur Sigursteins sem var nokkrum árum eldri en ég og Áróra hét eða heitir.

Eiginlega er ég alveg hættur að fara nærri eins oft og ég gerði inná fésbókina. Mér leiðist hún. Einkum eftir nýjustu breytingarnar. Þetta er mestmegnis óttalegt kjaftæði sem þar er að finna. Þó er þar mikið um allskonar upplýsingar sem slæmt er að vera án. Verst er hvað það eru margir sem skrifa á hana eða setja myndir þar og aldrei er nokkur friður. Þetta verður ein samfelld og lítt aðlaðandi hljómkviða allt gaulið þar. Allir eru ákaflega jákvæðir og bjartsýnir. Jafnvel hjátrúarfullir og sótthræddir. Satt að segja er þetta tímaþjófur hinn versti. Auðvitað er Moggabloggið og neikvæðnin þar ekki hótinu skárri. Aðalkosturinn er sá að ekki er eins mikið af einskisverðum tilkynningum og hrútleiðinlegum upplýsingum um týnda ketti og þessháttar þar. Kannski á ég bara of mikið af fésbókarvinum. Mér finnst líka að þessi bókarskratti sé einum of frekur og vilji að allir séu eins og hugsi svipað.

Bandarísku kosningarnar hafa að mestu leyti farið eins og flestir bjuggust við. Þegar þetta er skrifað er allsekki ljóst um úrslitin.

Einhver mynd.

3022 - Trump og Biden

Ruglandi skammstafanir. ÖSE er það venjulega kallað á íslensku. Og á að þýða Öryggis og samvinnustofnun Evrópu. Á ensku er þessi stofnun yfirleitt kölluð OSCE (Organization for Security and Co-operation in Europe) Þetta eiga auðvitað allir að vita, þó er ekki víst að allir geri það. A.m.k. hefur þetta stundum vafist fyrir mér. Alls ekki er hægt að ganga út frá því að allar skammstafir séu íslenskaðar með þessum hætti. Til dæmis veit ég ekki til að nafn stofnunarinnar NATO (North Atlandic Treaty Organization) sé íslenskað með þessum hætti. Svipað er að segja um Alþjóða Gjaldeyrissjóðinn og Amerísku Geimferðastofunina og eflaust margar fleiri stofnanir og samtök. Íslenskir blaðamenn ætlast stundum til að lesendur þeirra séu sérfræðingar í skammstöfunum. Svo er þó ekki. Hjá vönduðum erlendum blöðum er skammstöfun yfirleitt útskýrð í sem allra stystu máli í byrjun greina sem fjalla um þessar stofnanir. Það mættu íslenskir blaðamenn einnig gera. Sjálfsagt yrðu sumir leiðir á því að fá mjög oft sömu tugguna, en við því er ekkert að gera. Þeir skilnings-sljóu eiga líka sinn rétt.

Hef greinilega verið byrjaður á bloggi um daginn og er að hugsa um að láta þessa byrjun halda sér. Hinsvegar er nokkuð langt síðan ég bloggaði síðast svo það er kominn tími til að ganga frá þessu. Þar að auki eru Bandarísku forsetakosningarnar mjög að nálgast svo það er að verða hver síðastur með að spá um úrslit þar. Ég er ekki að hugsa um að breyta neitt spá minni um það að Biden muni sigra. Held meira að segja að sigur hans verði nokkuð öruggur og að Trump nuni viðurkenna ósigur sinn vandræðalaust og þessar kosningar verði ekki eins sögulegar og sumir búast við.

Segja má að Trump hafi allt kjörtímabilið verið að vinna að þessum ósigri sínum. Jafnvel er hægt að halda því fram að hann verði úrslitunum feginn. Hafi raunar ekki einu sinni búist við því sjálfur að sigra fyrir fjórum árum síðan. Hann mun því bætast í hópinn með Bush eldri og Carter sem eins tímabils forseti núna á seinni árum. Eins og Bush hefur sína afsökun fyrir þessu í Ross Perot og Carter í gíslatökunni í Teheran hefur Trump sína afsökun í Covid-19 faraldrinum. Kannski hefur samt ekkert af þessu haft úrslitaáhrif. Að minnsta kosti vil ég álíta að grunnurinn að ósigri Trumps felist í skapgerð hans sjálfs, öðru fremur.

Miðað við hve langt er síðan ég bloggaði síðast er ekki líklegt að ég bloggi frekar um Trump og ættum við báðir að vera nokkuð ánægðir með það. Ekki er samt líklegt að ég frétti af ánægju Trumps, enda má segja að vandræðalaust sé að spá á sama hátt og flestar skoðanakannanir gera. Þeir sem varkárastir eru hafa samt einhvern fyrirvara á því að spá Biden sigri, en það geri ég ekki. Hef heldur ekki úr háum söðli að detta því eflaust taka ekki margir mark á þessu.

Einhver mynd.

3021 - Kosningarnar í Bandaríkjunum

Gleymdi víst að setja mynd með síðasta bloggi. Ansi er maður orðinn gleyminn. Held samt að ég eigi nóg af myndum eftir. Það verður bara sífellt erfiðara og seinlegra að ná í þær. Endurnýtingin lifi. Annars er það mestmegnis þannig að frétt er ekki frétt og blogg er ekki blogg nema mynd fylgi. Við forngripirnir getum samt alveg sætt okkur við annað.

Held ákveðið að Biden muni sigra í forsetakosningunum í Bandaríkunum í byrjun nóvember næstkomandi. Þessa skoðun mína byggi ég aðallega á því að Trump hefur ekki sama aðgang að óánægjufylginu eins og síðast.  Á svipaðan hátt og þegar Trump sigraði Clinton árið 2016 er Biden álitinn tilheyra elítunni einsog Hillary Clinton gerði þá. Trump tilheyrir þessari sömu elítu ekki á sama hátt að minnsta kosti. Aftur á móti hafa gallar hans komið greinilega í ljós á ferli hans á forsetastóli undanfarin fjögur ár.

Auk þess eru Bandaríkjamenn upp til hópa ekki eins hliðhollir kynjajafnrétti og Evrópubúar, sem við Íslendingar tilheyrum augljóslega. Kannski skiptir Covid-19 verulegu máli í þessum kosningum, en þó er það ekki víst.

Útaf öllu þessu álít ég að Biden muni sigra. Í heildina held ég samt að ekki komi til með að muna miklu. Að minnsta kosti muni ekki muna miklu meira á heildaratkvæðamagninu en þegar Trump atti kappi við Clinton árið 2016. Kjörmannaskiptingin er óljósari, en skiptir samt öllu máli eins og berlega kom í ljós þá.

Sennilega skiptir það okkur Íslendinga litlu máli hvor verður fyrir valinu. Báðir eru líklegir til að valda okkur Íslendingum talsverðum kárínum og þeir hugsa eflaust báðir um hag Bandaríkjanna fyrst og fremst.

Minnir að ég hafi skrifað um það áður að ég held að þegar líða tekur meir á tuttugustu og fyrstu öldina muni völdin í heiminum einkum fylgja Bandaríkjunum og Kína. Rússland og Evrópusambandið munu svo koma þar á eftir. Önnur lönd og ríkjasambönd held ég að muni skipta minna máli.

Eiginlega ættu forsetakosningar í Bandaríkjunum ekki að skipta svona miklu máli í heiminum. Að mörgu leyti eru Bandaríkin eins og risaolíuskip. Það tekur langan tíma að skipta um stefnu. Trump hefur sveigt Bandaríkin svolítið til hægri en þó er stórveldasýki þeirra og afskiptasemi söm við sig og breytist ekki mikið, þrátt fyrir allt. Áherslan á sambandið við Evrópu hefur minnkað lítilsháttar og aukist í svipuðu hlutfalli á Asíu, en við því mátti búast og vel getur það haldið áfram þó Demókratar og Biden fái völdin.

Engin saga að þessu sinni, enda virðist andinn hafa tekið sér frí.

Einhver mynd.

3020 - Fóturinn

Sé að ég hef í síðasta bloggi ruglað saman Kirgistan og Kasakstan. Það er engin furða. Í mínum huga hafa þessi tvö lönd ásamt Úsbekistan og Túrkmenistan sameiginlega hingað til borið heitið Langíburtistan og var ég þó sæmilegur í landafræði í dentíð, sérstaklega í höfuðborgum. Þegar ég var í skóla voru þessi lönd, ásamt mörgum fleiri bara héruð í Svovétríkjunum sálugu. Nútildax koma þessi ríki Rússlandi lítið við. Löndin sem urðu til við fall Júgóslavíu á ég miklu betra með að muna eftir, enda komu þau flest við sögu þegar ég fékkst við frímerkjasöfnun.

Satt að segja var ég tilbúinn að setja sögu í endann á síðasta bloggi. Var meira að segja búinn að gefa henni nafn. Fóturinn átti hún að heita. Gleymdi að bæta henni við. Kannski ég geri það bara seinna. Annars eru þessar örsögur, sem ég kalla svo, heldur ómerkilegar. Sérstaklega þessar históríur um andann sem á að koma yfir mig. Það er tómur uppspuni. Ég lýg því samt ekkert að þegar ég byrja á sögunum er ég oftast nær ekki með neina sérstaka hugmynd í huga, bara læt það ráðast í hvaða átt sagan fer. Það er ósköp þægilegt að skrifa þannig. Þegar ég blogga reyni ég að vanda mig sem mest og er oft búinn að ákveða fyrirfram hvað ég ætla að skrifa um. Sem betur fer skrifa ég og hugsa fremur hægt. Samt er ég sískrifandi eða sílesandi. Allur hávaði fer í taugarnar á mér. Ef ég hef engan áhuga á því sem verið er að tala um truflar það mig að þurfa að hlusta á það. Einkennilegt er samt að þetta á síður við um önnur tungumál en íslensku þó ég kannski skilji þau nokkuð vel. Eiginlega skil ég bara Norðurlandamál og ensku. Í frönsku og ítölsku skil ég ekki baun, en í þýsku er ég skárri. Einu sinni kunni ég að telja upp að 10 á finnsku en lítið meir.

Varðandi Tromparann er það að segja að greinilegt er að hann mun tapa í þetta sinn og er það hálfgerður aumingjaskapur því yfirleitt tapa sitjandi forsetar ekki. Árið 2016 vildi svo vel til fyrir hann að óánægjufylgið fór eiginlega allt til hans og Republikanar sættu sig sæmilega við hann þó gallaður væri. Þann flokk hefur hann greinilega eyðilagt að miklu leyti. Leiðtogar Demókrata sáu sitt óvænna þegar allt leit út fyrir sigur Sanders í prófkjörinu því Bandaríkjamenn eru ekki nærri eins vinstrisinnaðir og hann, en Harris gæti þó sveigt þá svolítið til vinstri ef Biden verður bara eitt kjörtímabil. Það á ég að vísu eftir að sjá.

Hér kemur sagan sem ég ætlaði að birta með síðasta bloggi. Hér má semsagt hætta.

Fóturinn.

Eftir því sem árin liðu varð Már smátt og smátt lélegri í fætinum. Einu sinni spilaði hann fótbolta. Þá var fóturinn alveg í lagi, en nú þegar hann var að nálgast sjötugt þá var fóturinn allur úr lagi genginn og sífellt að angra hann. Þetta var hægri fóturinn. Ekki nóg með að hann væri aðeins styttri en sá vinstri, heldur var hann sífellt að fá allskonar slæmsku, verki, sár, bjúg og allan fjandann í hann. Ekki kom Má til hugar að leita læknis útaf þessu. Frekar reyndi hann að harka af sér og láta sem ekkert væri. Konan hans, hún Sesselja, vissi ekki einu sinni af þessu. Aldrei kvartaði hann. Börnin hans sem fyrir löngu voru flogin úr hreiðrinu höfðu áreiðanlega enga hugmynd um þetta. Sennilega hefði þeim verið alveg sama þó þau hefðu vitað af þessu. Í mesta lagi ráðlagt honum að fara til læknis. Eða þá bara að fá sér staf.

Áður en langt um liði yrði hann víst að hætta að vinna. Hvað þá tæki við vissi hann ekki. Ekki þýddi víst að reikna með löngum gönguferðum. Fóturinn sá fyrir því. Ætti hann kannski að dusta rykið af frímerkjasafninu og fara aftur að sinna því. Frímerkjasöfnun naut ekki nærri eins mikillar virðingar og áður fyrr. Fyrir það fyrsta voru menn svotil hættir að nota frímerki og farnir að nota tölvupóst meira og meira. Hann gæti svosem farið að stunda bókasafnið, eða flækst um á Internetinu og reynt að finna eitthvað interessant þar. Það þyrmi bókstaflega yfir Má þegar honum varð hugsað til allra þeirra vonbrigða sem tölvur og allt þetta nýmóðins drasl hafði valdið honum í gegnum tíðina.

Vinnan, já. Skyldi nokkurn þurfa til að taka við af honum. Væri ekki upplagt að „endurhugsa svolítið verkferlana í fyrirtækinu“ eins og skipulagsfræðingurinn hafði sagt um daginn. Sennilega yrði það tölvuskratti sem kæmi í staðinn fyrir hans framlag til fyrirtækisins, þegar hann hætti. Eflaust yrði honum skipað að hætta þegar hann yrði sjötugur eins og er í tísku núna. Gott ef það var ekki ákvæði um þetta í nýjustu samningunum. Már hryllti sig allan og versnaði til muna í fætinum við það. Ekki vissi tölvan allt sem hann vissi. Kannski þurfti þess heldur ekki. Tölvan gæti sem best skrifað reikninga fyrir öllu mögulegu. Með tímanum mætti svo útskýra fyrir henni hvar allt væri og svo framvegis.

Már tók af sér vinstri fótinn og henti honum. Eiginlega var honum alveg sama þó hann yrði mun haltari fyrir vikið. Sagði svo við Jónas:

„Mér er fjandans sama um þessa löpp, ég vil bara halda áfram að skrifa nótur og vil enga helvítis tölvu til að hjálpa mér við að skrifa reikningana!!“.

Aumingja Jónas fór alveg í kleinu og stundi upp eftir vandræðalega þögn.

„Ég var ekkert að tala um neina tölvu, ætlaði bara að vita hvort þú vissir hvað þessi karburator á að kosta. Hum, hvernig fórstu eiginlega að því að taka af þér löppina? Þetta var sko enginn gervifótur. Ég er svo aldeilis hissa“.

Þá var það sem Már gerði sér grein fyrir því að hann hafði fundið upp alveg nýja læknisaðferð. Kannski gæti enginn gert þetta nema hann. Að taka af sér heilan útlim án þess að svo mikið sem blóðdropi sæist. Eða nokkur sérstakur sársauki fyndist. Nú var hann ekki lengur í vafa um hvað hann ætti að gera eftir að hann yrði sjötugur.

Auðvitað hefði verið betra fyrir hann að henda hægri fætinum, en hann mátti ekkert vera að því að hugsa um slíka smámuni. Nú lá honum á að komast í tölvuna sína.

Einhver mynd.

3019 - Borat

Á sínum tíma leit ég ekki á Borat sem gagnrýni á Bandaríkin fyrst og fremst, heldur aðallega sem feikilega vel heppnaða gamanmynd. Minnisstæðust er fáránleg sundskýlan sem hann var sem oftast í og áherslan á nektina. Er alls ekki viss um að ég hafi séð kvikmyndina alla. Borat brandarar tröllriðu öllum fjölmiðlum á þessum tíma. Sennilega hefur þessi Borat-vitleysa öllsömul mótað að einhverju leyti hugmyndir mínar um Kirgistan. Allir fjölmiðlar voru ofurseldir þessu og á vissan hátt má segja að þetta allt saman hafi náð hámarki sínu í raunveruleika sjónvarpinu og þar með í Trump og öllu sem þróast hefur í kringum hann. Í einhverjum skilningi er hann einskonar afsprengi Borat fíflagangsins sem kenna má pressunni um að sumu leyti.

Nú er verið að boða Borat2 og kannski verður það jafnmikið flopp og Segway var á sínum tíma. Fjölmiðlar þreyttust ekki á því að skrifa um þetta tækniundur, en svo gleymdist það eiginlega alveg. Segja má að rafknúnu hlaupahjólin séu afsprengi þeirrar tæknivitleysu.

Að þessi nýja Boratmynd skuli vera frumsýnd einmitt núna er að mörgu leyti skiljanlegt. Gagnrýni heimsins á Trump og þá últra hægristefnu í stjórnmálum sem hann stendur fyrir er á margan hátt eðlileg. Vel er samt hægt að hugsa sér að öll þessi gagnrýni á bandarískt þjóðlíf komi Trump til góða á einhvern hátt. Áhuginn á komandi forsetakosninum í Bandaríkjunum (3. nóvember) er að minnsta kosti geysimikill um allan heim.

Man vel eftir því, þó það komi ekki þessu beinlínis við, að á sínum tíma (1959) var ég að hefja nám í Samvinnuskólanum að Bifröst og var í einhverri nefnd sem ákvað að sýna á skemmtíkvöldi (laugardagskvöldi) kvikmynd um kappræður þeirra Nixons og Kennedys. Þá kvikmynd man ég að við fengum hjá einhverri upplýsinga og áróðursskrifstofu sem bandaríkjamenn ráku þá í Reykjavík. Nú eru þessar kappræður álitnar sögulegar í meira lagi.

Einhver mynd.

3018 - Blái himininn

Í baksýnisspeglinum fræga sýnist mér að við Íslendingar höfum verið óvenju heppnir í lok síðari heimsstyrjaldarinnar. Þá var eftirspurn eftir matvælum mikil og við græddum á því. Sömuleiðis voru íþróttir lítið stundaðar í útlandinu á stríðsárunum. Þessvegna meðal annars gekk okkur vel þar á fyrstu árunum eftir stríð. Á hrunárunum fyrir 2008 höguðum við okkur óskynsamlega. Fer samt ekki  nánar útí það. Ef bóluefni gegn Covid-19 veirunni finnst og kemst í dreifingu nokkuð fljólega kann að koma í ljós að við Íslendingar höfum undanfarið hagað okkur nokkuð skynsamlega. Vonum það að minnsta kosti meðan enn er sæmileg von um að það rætist. Annars má búast við að þessi faraldur hafi mikil og djúpstæð áhrif á pólitík alla og efnahagslíf í heiminum ef vel tekst til.

Enn er mörgum spurningum ósvarað varðandi Covid-19 faraldurinn.
AHver er raunveruleg dánartíðni í Covid-19 faraldrinum?
Er e.t.v. gert fullmikið úr eftirköstum veirusýkingarinnar? Hve algeng eru þau? Og hve alvarleg eru þau?
Hvað með eftirköst annarra veirusýkinga t.d. venjulegrar og algengrar flensu?
Hve líkleg er almenn dreifing viðurkennds bóluefnis við Covid-19 á næstunni?

 

Af einhverjum ástæðum steinhætti ég fyrir nokkru að birta hér á blogginu mínu örsögur eða eitthvað í þá áttina. Ekki veit ég af hverju það var. Sennilega hefur andinn steinhætt að koma yfir mig. Auk þess bað ég hann ekkert um það.

Man ekki fyrir víst hvort ég var búinn að birta þessa sögu. Held ekki. Og nenni eiginlega ekki að gá. Sennilega hef ég ætlað að hafa þessa sögu svolítið lengri. Hér kemur semsagt sagan og ég held að hún hafi átt að heita Blái himininn:

Tjaldhimininn var blár. Af hverju hann var blár hafði Lárus ekki hugmynd um. Helst datt honum í hug að það væri vegna þess að hinn raunverulegi himinn væri stundum blár. Oftast var hann samt grár og blautur. Túristar voru alveg hættir að koma. Þessvegna var það sem hann fékk tjaldvagninn fyrir lítið. Þetta var sérlega vel heppnaður tjaldvagn og vel mátti hengja hann aftan í jepplinginn. Sem betur fer var dráttarkrókur á honum.

Lárus ætlaði sér að fara í hringferð um landið. Þórólfur og Víðir mæltu með því að hann færi í hringferð um sína eigin stofu, en honum leist ekki á það. Vonandi mundu Þóra og krakkarnir sætta sig við þennan tjaldvagn. Að tjaldhimininn væri blár skipti í rauninni engu máli. Tjaldveggirnir voru gulir og það var hann ánægður með. Þegar allt væri komið í kring ætlaði hann í fyrsta áfanga að fara austur að Seljalandsfossi. Næsta dag ætlaði hann svo alla leið til Hornafjarðar, svo til Egilsstaða og þaðan sem leið liggur til Akureyrar. Þar með sleppti hann Húsavík, Dettifossi og Mývatni. Ef til vill mundi hann endurskoða þessa áætlun. Sérstakleg ef Þóra mundi setja sig upp á móti þessu.

Við Seljalandsfoss var allt á fullu. Túristarnir voru greinilega komnir aftur. Kannski höfðu þeir aldrei farið neitt. Bílar og jafnvel stórar og stæðilegar rútur voru á víð og dreif í ánni. Lárusi kom þetta töluvert á óvart því hann hafði búist við því að engir eða að minnsta kosti fáir ferðamenn væru þarna. Lét samt eins og þetta væri alveg eðlilegt. Sagði krökkunum að svona væri þetta alltaf. Brunaði svo út á sjó og tjaldaði þar.

Vitanlega er ekki hægt að tjalda úti á sjó. Þessvegna sukku þau til botns fyrr en varði. Þar var allt fullt af fiski. Einstak túristar voru þar á rangli. Vissu greinlega ekkert hvert ætti að halda. Risavaxnar kórónuveirur voru margar á botninum og Lárus og fjölskylda urðu að passa að verða ekki fyrir þeim.

Einhver mynd

3017 - Bæling vs Barrington

Nú er ég alvarlega dottinn í að skoða lemúrinn á netinu. Aðdáun mín á þeim feðginum Veru og Illuga fer sívaxandi. Þó hef ég um sumt illan bifur á Illuga. Á lemúrnum er margt athyglisvert að finna. Einkum og sér í lagi fyrir þá sem áhuga hafa á sögulegu efni. Tala nú ekki um gamlar ljósmyndir. Vel getur verið að þetta verði til þess að ég skrifi minna á bloggið mitt á næstunni. Auk þess sem ég hef áhuga á sögulegu efni er meistari Kjarval í sérstöku uppáhaldi hjá mér um þessar mundir. Man eftir honum úr listamannaskálanum. Hef lesið næstum allt sem Ingimundur Kjarval hefur skrifað um afa sinn á Moggabloggið.

Þórbergur Þórðarson var í miklu uppáhaldi hjá mér og síðustu árin sem ég var í Reykjavík. Rétt fyrir 1970, var ég verslunarstjóri í Silla og Valda búðinni sem var á Hringbraut 45 að mig minnir og sá hann oft. Sérkennilegur um margt og eftirminnilegur. Sömuleiðis gamla konan sem slapp stundum út hjá þeim á Grund, til að kaupa sér neftóbak. Pálína minnir mig hún héti.

Sigurliði og Valdimar eru líka eftirminnilegir. Eftir því sem aldurinn færist yfir mig verða löngu liðnir atburðir sífellt meira ljóslifandi fyrir manni, en skammtímaminnið lætur á sjá. Þessvegna er það meðal annars sem ég er orðinn svona illa að mér í tölvumálum sem einu sinni voru mitt forte.

Meira virðist núna vera deilt um þær sóttvarnaraðgerðir sem gripið er til en var í vetur í fyrstu bylgunni. Meðal annars held ég að það sé vegna þess að nú er pólitíkin hlaupin í þetta. Slæm er sú tík eftir því sem Nebelsskáldið okkar sagði. Þá er nú rjómatíkin skárri. Hvað sóttvarnirnar snertir eru það einkum bælingarstefnan og Barrington-stefnan sem takast á. Þórólfur hefur hingað til fylgt bælingarstefnunni en því er ekki að neita að einhverjir læknar og jafnvel sóttvarnasérfræðingar fylgja Barrington-stefnunni sem tekur nafn sitt af smábæ þar sem ráðstefna um þetta var nýlega haldin. Sú stefna snýst í sem allra stystu máli um það að vernda viðkvæmu hópana en láta veiruna að öðru leyti afskiptalausa og ná þannig hjarðónæmi á stuttum tíma. Með því megi ná viðunandi árangri án þess að hjól atvinnulífsins þurfi nokkuð að ráði að hægja á sér. Hin stefnan sé næstum óframkvæmanleg nema til komi bóluefni nokkuð fljótlega aðgengilegt fyrir alla. Satt að segja virðist það allsekki fjarlægur möguleiki.

Einhver mynd.

3016 - Covid og stjórnmál

Margir þeirra sem við opinber skrif fást, hvort sem um er að ræða bloggskrif eða skrif á fésbókina eða aðra miðla, virðast halda að innihaldslaus stóryrði séu það sem aðrir hljóti að taka mest mark á. Svo er ekki. Einkum er þetta áberandi ef fjallað er um stjórnmál. Ef mikið er tekið upp í sig verður að gæta þess að innistæða sé fyrir því sem sagt er. Hægt er að vitna í aðra, en gæta verður þess þá að þeir sem vitnað er í séu ekki því marki brenndir að fullyrða meira en þeir geta staðið við. Margs þarf að gæta ef nöfn eru nefnd og vandalaust er að vara sig á þessu öllusaman. Reginmunur er á því sem skrifað er og því sem talað er um í góðra vina hópi. Í vaxandi mæli þarf fólk þó að gæta sín á hvað það segir. Þó virðast margir ekki gera það. Um þetta allt saman væri hægt að fjölyrða mikið, en ég læt þetta nægja að sinni enda minnir mig að ég hafi minnst á þetta áður.

Veirufjárinn er svo sannarlega í vexti hér á hinu litla Íslandi. Sóttvarnalæknirinn og reyndar sóttvarnateymið allt saman er gagnrýnt fremur harkalega núorðið. Bæði eru þau gagnrýnd fyrir of mikla og of litla hörku. Ég hneygist heldur til að gagnrýna þau fyrir of litla hörku á röngum tíma. Hefðu þau farið fram með meiri hörku og meiri lokanir þegar þriðja bylgjan byrjaði að gera vart við sig, værum við hugsanlega að mestu laus við veiruskrattann núna. Í staðinn er eins og hann fari sífellt vaxandi. Það er fremur auðvelt að sjá í baksýnisspeglinum hvernig hefði átt að haga sér. Ekki er hægt að hætta núna og fella niður allar hömlur þó sumir vilji það. Engin líkindi eru til þess að það verði gert. Ef kúrfan fer ekki að falla fljótlega er samt aldrei að vita hvað muni taka við. Mér finnst Þórólfur hafa verið of hallur undir ríkisstjórnina. Henni hefur tekist að láta líta svo út að allt sé frá teyminu komið. Bjarni þarf að berjast við eigin flokksmenn sem sumir hverjir láta ófriðlega. Ekki er víst að bíða þurfi lengi á næsta ári eftir bóluefni og þá er hægt að fara að draga andann.

Margt bendir til þess að stjórnmálin verði í skrautlegra lagi í vetur. Ekki er nóg með að Covid-veiran hafi mikil áhrif á þingið heldur verður deilt harft um stjórnarskrármál þar og eins og venjulega á kosningaári verður tekist harkalega á um ýmis mál. Ekki er gott að sjá um hvað verður talað mest en kosningalöggjöfin gefur sennilega tilefni til ýmislegs. Ríkisstjórnin gæti sprungið, því eins og eðlilegt er munu komandi kosningar verð ofarlega í hugum flestra.

Veit ekki betur en Cher, Kim Kardasian, André Agassi og sjálfur Kasparov séu af armenskum ættum. Sömuleiðis minnir mig að það hafi verið greifinn af Karabak sem átti stígvélaða köttinn í frægu barnaævintýri. Af hverju er ég að segja þetta? Nú, bara til þess að láta á mér bera. Eru ekki flestöll skrif til þess gerð? Veit ekki um aðra, en þetta er mín ástæða. Armenía og allt sem armenskt er virðist og mikið fréttum núna. Útaf stríðinu við Azera.

Þykist vita að þetta land sé í fjallahéröðum Kákasus og eigi landamæri að Tyrklandi. Sagt er að Tyrkir hafi framið þar þjóðarmorð. Man ekki einu sinni hvað höfuðborgin heitir í Armeníu.

Einhver mynd.

3015 - Um nafnlausa frænku mína

Frænku átti ég sem eflaust er dáin núna. Man ekki með vissu hvað hún hét. Einhverju sinni kom hún í heimsókn til okkar í Hveragerði. Stoppaði í nokkra daga og gisti. Á þeim tíma voru allar leiðir lengri en núna. Kannski var hún úr Vestmannaeyjum. Það gæti skýrt gistinguna. Einn daginn tilkynnti hún að hún ætlaði þennan daginn í langferð upp að Reykjum í Ölfusi gangandi. Okkur heimilisfólkinu á Bláfelli blöskraði þessi gönguferð ekki tiltakanlega. Fannst líklega ekki um sérlega langan veg að fara. Þar ætlaði þessi frænka mín að hitta fólk, sem hún sagðist þekkja.

Hún lagði síðan af stað, en kom afskaplega andstutt til baka að nokkrum tíma liðnum og sagði sínar farir ekki sléttar. Hún hefði neyðst til þess að snúa við því hún hefði á leiðinni rekist á hóp sauðnauta sem væru stórhættuleg dýr. Þetta varð tilefni mikilla heilabrota, því þó við Ingibjörg segðum henni að engin sauðnaut væru finnanleg á Íslandi lét hún sér ekki segjast. Mamma var einnig mjög skeptísk á þetta með sauðnautin, en hún hefur eflaust verið sú sem fyrst frétti af þessu. Fleiri tóku og undir þetta með okkur. Gott ef skólabækur um dýrafræði voru ekki dregnar fram. En það var sama hvað sagt var það hafði bókstaflega engin áhrif. Hún hélt fast við það að hún hefði séð sauðnaut á leiðinni upp að Reykjum og neyðst til að snúa við.

Ekkert varð úr þessari Reykjaferð og þar kom að þessi frænka mín hvarf til síns heima, sem ég veit ekki gjörla hvar var. En lengi á eftir varð þessi sauðnautasaga tilefni mikilla heilabrota hjá fjölskyldunni. Helst vorum við á því að hún hefði eitthvað villst af leið og ef til vill rekist á kúa- eða nautahóp á leið sinni.

Þessi saga er frábrugðin þeim sögum sem ég hef sett hér á bloggið mitt að undanförnu, að því leyti að hún er alveg sönn. Að minnsta kosti í aðalatriðum.

Einhver mynd.