3130 - Páll Vilhjálmsson

Það ánægjulegasta við stríðið í Úkrainu (ef hægt er að tala um ánægju í því sambandi) er hve mikil samstaða er um fordæmingu á því. Augljóst er líka að fyrri stjórnmálaværingar eru lagðar til hliðar í bili af flestun a.m.k., þegar minnst er á þessi mál. Þó er um einstaka hjáróma raddir að ræða.

Af því að ég hef hingað til hneigst til gagnrýni á Facebook (sem ég kalla næstum alltaf fésbók) og haldið áfram að blogga á Moggablogginu þó það sé undarlega samsett, og hafi einu sinni verið afar vinsælt ætla ég að halda mig þar.

Mér finnst það blasa við að langvinsælasti bloggarinn þar, sem eins og flestir vita heitir Páll Vilhjálmsson, sé sannur öfgahægrimaður. Hann skrifar einkum um pólitík. Ekki veit ég hvort þeir sem lesa hans innlegg séu yfirleitt sammála honum. Svo kann þó að vera. Hann hefur að undanförnu aðallega beitt sér gegn þeim sem skrifað hafa og flutt fréttir um Samherja á Akureyri. Þar hefur hann hvað eftir annað látið í veðri vaka að hann viti miklu meira um það mál alltsaman en nokkur lögreglumaður eða fréttamaður. Helst er að sjá að hann hafi mikla trú á hverskonar samsæriskenningum. Þegar hann hefur getað litið uppúr skrifum sínum um fyrrnefnt útgerðarfyrirtæki hefur hann skrifað um Úkrainumálið á heldur ókræsilegan hátt.

Eiginlega er það að æra óstöðugan að tilfæra hér einhver séstök ummæli sem hann hefur sett á bloggið sitt um Úkrainu og Rússland ásamt undarlegum skrifum um NATO og ESB. Hentugast er bara að fara þangað og fá beint í æð helstu samsæriskenningarnar sem haldið er fram um þessar mundir.  

Auðvitað hefði ég getað sett þetta sem athugasemd á bloggið hans, því þrátt fyrir allt virðist hann ekki gera eins og sumir af svipuðu sauðahúsi gera oft, en það er að eyða óvinsamlegum athugasemdum. Það hefði kannski komið fyrir fleiri augu þar. Þetta er full-langt sem athugasemd, þó það sé ekki langt sem blogg.

Einhver mynd.

3129 - Úkraina 3

Nú eru Gyðingarnir orðnir að Nasistum. En það skiptir engu máli hvernig Pútín lætur, hann er arftaki Hitlers í nútímanum og lýgur a.m.k. jafnmikið og hann, ef ekki meira. Hann verður alveg áreiðanlega kærður fyrir stríðsglæpastólnum og líklega dæmdur þar. Nú er það allt í einu orðið utanríkisráðherra Breta að kenna að hann hafi hótað að nota kjarnorkuvopn, ef ekki er í einu og öllu farið eftir hans kröfum. Rússar hljóta að losa sig við þetta skemmda epli fyrr en seinna.

Fimmtudagsmorgunn.
Nú er það staðfest að Alþjóðlegi glæpadómstóllinn mun rannsaka Úkrainu-málið og sennilega ákæra allmarga vegna stríðsglæpa. Þrjátíu og níu þjóðir hafa skorað á dómstólinn að hefja nú þegar rannsókn á þessu máli. Sú er trú þeirra sem það hafa gert að það séu einkum Rússar sem þessa glæpi hafa framið. Dómstóllinn mun þó rannsaka þessi mál frá öllum hliðum og án fyrirfram myndaðra skoðana.

Hugsanlega munu Rússar ekki leggja undir sig Úkrainu alla en stjórn á landinu munu þeir eflaust ætla sér að ná og haldið verður til streitu stofnun sjálfstjórnarlýðveldanna svokölluðu í austanverðri Úkrainu. Friðarumleitanir munu varla bera árangur fyrr en Rússar hafa náð völdum í fleiri eða flestum af stærstu borgum landsins.

Einhver mynd.

3128 - Úkraina 2

Bloggaði smávegis um Úkrainumálið í gær og það hefur fengið svolítinn lestur (nærri 300, síðast þegar ég vissi.) Kannski ég haldi eitthvað áfram að skrifa um það mál.

Margt má eflaust segja um það altsaman. Sumir spekúlera í hvað Pútín og Rússum almennt gangi til og aðrir dást mjög að Úkraníumönnum fyrir baráttu sína við ofureflið. Enginn vafi er á að þetta stríð mun hafa mikil áhrif. Ekki óttast ég svo mikið allsherjar kjarnorkustríð, þó Pútín hafi nánast beinlínis hótað því, en búast má við miklu meiri og almennari fordæmingu á Rússum en átti sér stað þegar Krímskaginn var innlimaður.

Af einhverjum ástæðum held ég að óttinn við allsherjar kjarnorkustríð hafi verið almennari árið 1962 þegar stefndi í það að Rússar, eða réttara sagt Sovétríkin,, kæmu sér upp eldflaugum á Kúbu og sá ótti hafi ráðið því að NATO ríkin hafi ekki viljað taka beinan þátt í átökunum núna. En þá var kalda stríðið í algleymingi og hörmungar heimsstyrjaldarinnar í fersku minni flestra.

Hefðu Rússar látið sér nægja að innlima Donbass héruðin í austri, hefðu eftirköstin orðið miklu minni á alþjóðavísu, hygg ég.

Ekki er hægt annað en búast við sigri Rússa í yfirstandandi stríði, en alþjóðleg fordæming á því er mikil.

Einhver mynd.

3127 - Úkraina

Aldrei í veraldarsögunni hefur stríðshetja orðið til með jafn skjótum og afgerandi hætti og nú á undanförnum dögum. Það getur verið að Rússar leggi undir sig Úkrainu alla og drepi jafnvel Zelensky sjálfan, en með athöfnum sínum síðustu daga hefur hann a.m.k. breytt hugsunarhætti allra Evrópubúa og losað okkur endanlega við svínið Pútín. Sú bylting sem gjörbreytt hefur fjölmiðlun allri á án vafa einhvern hlut að máli, en þáttur Zelenskys er mikill. Hann hefur reynst sannur fulltrúi sinnar þjóðar og engum vafa er undirorpið að varnarviðbrögð Úkraníubúa hafa vakið aðdáun allra Evrópubúa og valdið Pútín og hirð hans miklum vonbrigðum. Margt á að vísu eftir að gerast í þessu stríði en þetta er ljóst nú á þessari stundu, sem er nokkuð snemma á mánudagsmorgni 28. febrúar á Íslandi.

Einhver mynd.

3126 - Ein örsagan enn

Einkennilegt með þetta bloggstand á mér. Örsögurnar virðast njóta mestra vinsælda. Þó legg ég mig ekkert sérstaklega fram við þær. Ef einhverjir bláþræðir koma í ljós við skrifin er einfalt að skrifa sig framhjá þeim. Við yfirlesturinn bæti ég fyrst og fremst greinaskilum og gæsalöppum við en breyti að öðru leyti sem minnstu. Kannski eru þessar svokölluðu örsögur einhvers virði. Hvað veit ég? Það er ekkert erfitt finnst mér að skrifa bæði blogg og dagbókarfærslur um svotil sama efnið. Ef einhver skyldi í framtíðinni lesa þetta gæti orðið mesta gestaþraut að púsla þessu saman. En mér er nú sama um það. Þar að auki skrifa ég ekki um nærri því allt sem mér dettur í hug. Skárra væri það nú.

Eiginlega er hundleiðinlegt að vera gamall. Það er svo margt sem maður gat auðveldlega hér áður fyrr, en getur ekki nú. Samt sem áður er það nú svo að flestir eða næstum allir koma vel fram við mann og af kurteisi og væntumþykju. Ekki er hægt að neita því. Þó á að sleppa veirufjandanum lausum núna og er það í samræmi við óskir þeirra sem mest hafa orðið fyrir barðinu á honum. Nú verðum við gamla fólkið að sjá um okkur sjálf að þessu leyti. Við erum ekki óvön því. Og ekki er til mikils ætlast. Við leikum okkur að því að vara okkur og erum vön því. Einkum með því að gera sem minnst og fara sér sem hægast að öllu. Verst er að sætta sig við að dauðinn situr um mann og ekki má slaka mikið á til þess að hann eiri manni ekki.

Ég er að ég held búinn að skrifa eina örsöguna til. Kannski ég láti þetta verða febrúarskrifin. Ég er ekki vitlausari en það að ég veit mætavel að kominn er febrúar. Á morgun á ég tíma hjá augnlækninum og ég er alveg fær um að aka bílnum til Reykjavíkur. Hér er semsagt sagan:

Guðmundur leit framaf hengifluginu. Alltaf fékk hann núorðið undarlega tilkenningu í hnésbæturnar ef hann leit framaf svölum á háhýsi eða framaf þverhnípri klettasnös. Þetta var ekki svona. Áður fyrr lék hann sér að því að horfa framaf mörg hundrum metra lóðréttum hamravegg án nokkurra aukaverkana. Ellin hafði að þessu leyti náð tökum á honum rúmlega sextugum. Þó fann hann sáralítinn mun á sér hvað þol og snerpu varðaði. Hann hafði jafnvel komið með þá tillögu í góðra vina hópi að vel mætti breyta spakmælinu: „Allt er fertugum fært“ í „Allt er sextugum fært“. Það stuðlaði að vísu ekki eins og hið fyrrnefnda gerði, en við því var lítið að gera.

Nú var hann í fjallgöngu með nokkrum öðrum, sem hann þekkti ekki mikið. Útivistarklúbburinn sem hann var þátttakandi í hafði fyrir skemmstu auglýst ferðalag á Öræfajökul og þar sem Guðmund hafði lengi langað að fara þangað ákvað hann að slá til. Honum til nokkurra vonbrigða voru félagar hans uppteknir við annað á þeim tíma sem ferðin var ákveðin. Hann ákvað nú samt að fara.

Hópurinn taldi samtals 13 manns. Auðvitað vissi Guðmundur að margir litu á það sem óhappatölu, en hann taldi sig allsekki vera hjátrúarfullan. Þegar hann var markmaður í fótboltanum í eldgamla daga vildi hann helst vera númer þrettán. Það fékk hann nú ekki nema stöku sinnm. Að vísu náði hann aldrei neitt sérlega langt í markvörslunni. Það taldi hann þó ekki stafa af skyrtunúmerinu, heldur áleit hann sig ekki nærri nógu góðan í markinu. Og hætti því.

Það voru semsagt þrettán alls sem ætluðu sér að ganga á Öræfajökul að þessu sinni. Guðmundur áleit sig allsekki sísta göngumanninn þó hann væri sennilega elstur. Einn af ungu mönnunum var svo glænepjulega klæddur að Guðmundur var viss um að hann mundi gefast fljótlega upp.

Þeir þrömmuðu nú af stað og eftir 10 tíma voru þeir komnir ansi hátt. Þá varð á vegi þeirra jökulsprunga bæði stór og mikil. 

Sá glænepjulegi var þegar þarna var komið fremstur, aldrei slíku vant. Hann stökk léttilega yfir sprunguna og beið svo eftir hinum. Þeir komu ekki en reyndu hver á eftir öðrum að stökkva yfir, en hurfi jafnskjótt í hyldýpi sprungunnar. Að lokum var enginn eftir nema Guðmundur, sem eftir langt tilhlaup stökk vandræðalaust yfir sprunguna.

Nú voru þeir bara tveir eftir; Glænepjan og Guðmundur. Þeir héldu nú áfram því þeir töldu sig engan tíma mega missa. Fyrr en varði komu þeir á topp jökulsins. Eftir myndatökur og ýmislegt sýsl sneru þeir við og fóru í slóðina sína, sem var vel sjáanleg, þrátt fyrir svolítinn skafrenning.

Þegar þeir komu að sprungunni biðu þeirra ellefu draugar og tóku þá og hentu þeim ofan í jökulinn og lýkur þar með þessari sögu, enda var enginn eftir.

Einhver mynd.

3125 - Örsaga númer eitthvað

Hef víst klúðrað myndinni með síðasta bloggi. A.m.k. stækkaði ég hana ekki. Alltof mikið er á þessari síðu skrifað um pólitík. Kannski er það engin furða miðað við hvar þetta er. Líka er mikið fjasað um Covid-veiruna. Sumir vilja skrifa um eitthvað annað. En af því að bloggið er sagt dautt og grafið eru það bara sérvitringar og sannfærðir sjálfstæðismenn sem skrifa hérna. Heldur vil ég vera áltinn sérvitringur hinn mesti, en að vera svo sannfærður sjálfstæðismaður að ég álíta að þeir geti ekkert rangt gert. A.m.k ekki BB hvort sem átt er við Bjarna Ben eða Björn Bjarnason. Eða jafnvel einhvern alltannan.

 

Eiginlega ætlaði ég ekki að semja fleiri örsögur. Það er ekkert víst að þetta verði einhver saga. Ekki er ég búinn að finna uppá neinu til að skrifa um.

Það var ekki nærri kominn fótaferðartími.

Samtsem áður var frú Ásgerður á fótum.

Það kom ekki til af góðu. Hún vaknaði við brak í stiganum. Það var að vísu hætt núna, en hún var dálítið myrkfælin svona einsömul. Sigurbergur hafði farið í útkall skömmu eftir minætti. Það var víst útaf einhverjum túristum sem voru fastir uppá heiði. Nú brakaði aftur í stiganum. Það var næstum eins og einhver væri að koma upp. En þó ekki alveg. Auðvitað var fólk mismunandi léttstígt, en þetta var þó ekki alveg eins.

Kannski var það draugur. Hvernig skyldi braka í stiga eftir draug. Þetta var áhugaverð spurning og Ásgerður velti þessu fyrir sér dálitla stund. Það ætti eiginlega ekki að braka neitt. Draugar ættu að geta svifið þyngdarlaust í loftinu. Ef það brakaði hlaut það vera vegna þess að hann (draugurinn) vildi láta braka. Eða einhver væri að koma. Kannski hafði draugnum ekki tekist alveg að hafa það innbrotsþjófsbrak en það mátti alveg laga seinna meir.

Hugsanlega var þetta bara einhver sem kunni ekki að láta braka í stiga. Ásgerði rann kalt vatn milli skinns og hörunda og sveipaði sloppnum fastar að sér. Kannski var hann að koma til þess að nauðga henni. Aftur brakaði í stiganum og nú sá hún að hurðarhúnninn hreyfðist. Henni varð ekki um sel. Einhver var greinilega að koma. Bagalegt að vera ekki í neinu innan undir sloppnum. En við því var ekkert að gera. Hún sagði því stundarhátt:

„Hvurslags er þetta? Af hverju ertu að læðast svona?“

Hurðarhúnninn snarstansaði.

Ef til vill var þetta ekki Gísli.

Hver skyldi þetta þá vera? Kannski bara venjulegur innbrotsþjófur. En af hverju var hann að brjótast inn núna? Sennilega hafði hann séð Sigurberg fara og haldið að hann væri eini íbúi hússins. En hversvegna þá að læðast? Þetta var beinlínis dularfullt.

Hún hafði þó munað eftir að hafa byssuhólkinn með sér. Hún var ekki vitund hrædd. Frekar að hún vorkenndi þessum vesæla innbrotsþjófi, sem nú gat átt von á því að verða skotinn. Nú fjarlægðist brakið. Það var ekki um neitt að villast. Þetta brak var fjarri því að vera eðlilegt.

Skyndilega hljóp skot úr byssunni. Hún hafði alveg óvart komið við gikkinn og hann var svo kvikur að skotið hafði hlaupið úr byssunni samstundis. Verst ef þetta var eina skotið í byssunni. Hún var ekkert viss um að mörg skot hefðu verið látin í byssuna. Strax og skotið hafði hlaupið úr byssunni þagnaði brakið og nú jókst það um allan helming. Það var eins og eitthvað ylti niður stigann.

Skyndilega sá hún að byssan hafði beinst að hurðinni. Kannski hafði hún skotið það sem var í stiganum. Hún fór hiklaust að hurðinni og opnaði hana og sá að hún hafð skotið manninn sinn. Með veikum burðum sagði hann henni að hann hefði gleymt gleraugunuum sínum og ekki viljað vekja hana. Svo dó hann. Ekki fer miklum sögum að túristunum en enginn þeirra dó.

Einhver mynd.

3124 - Um heimspólitík o.fl.

Þrettándinn 2020 er dagurinn sem lýðræðið dó í Bandaríkjum Norður-Ameríku. Ég hika ekkert við að segja þetta, því það er hafið yfir allan vafa að næstum allar lýðræðissinnaðar þjóðir í heiminum sjá árásina á þinghúsið í Washingtom í þessu ljósi. Yfirleitt sjá lýðræðisþjóðir í heiminum þetta sem tilraun til valdaráns eins og það vissulega var. Auðvitað er við því að búast að einstaklíngar fái konungs-komplexa, en að annar af stærstu pólitísku flokkunum í þessu víðfeðma ríki sem hingað til hefur af mörgum verið álitið eitt helsta forysturíki lýðræðis í veröldinni, skuli mæla þessu bót er vissulega ógnvekjandi. Repúblikanaflokkurinn í USA hefur tækifæri til þess að segja sig frá þessu í kosningunum sem verða þar í landi næsta haust, en satt að segja er ekkert sem bendir til þess að svo verði gert. Ég hef ekki í hyggju að fjölyrða meira um þetta mál nema sérstakt tilefni verði til þess.

Ég hef gaman af að skrifa. Verst ef það er tóm vitleysa. Mér finnst það reyndar ekki. Vissulega eru bloggin hjá mér orðin allmörg. Einhverntíma (langt innan við 100) fékk ég þá flugu í höfuðið að númera bloggin mín. Þessu hef ég haldið áfram síðan og ekki haldið framhjá Morgunblaðinu að þessu leyti. Samt hef ég aldrei kosið Sjálfstæðisflokkinn.

Kannski hefur allt þetta bloggelsi orðið til þess að ég hef ekkert (eða fátt eitt) annað skrifað. Þegar ég bjó á Vegamótum og fyrst á eftir og undan hélt ég dagbækur og skrifaði mikið. Þessar dagbækur eru enn til. Gallinn er bara sá að þó þær séu skrifaðar að mestu laust eftir 1970 eru þær allar (a.m.k. í minningunni) óttalega einhæfar og snúast mest um kynferðismál og klámefni allskonar. Kannski eru þær dæmi um aldarfarið sem þá gilti. Ég verð að reyna að hugga mig við að þær séu einhvers virði sem lýsing á því. Ég hef líka haldið svolítið áfram við dagbókarskrifin en trúað tölvunni fyrir þeim og þau hafa verið ákaflega stopul.

Einsaga sú sem kennd er við prófessor Sigurð Gylfa Magnússon, hefur höfðað mjög til mín. Það sem skrifað er um atburði sem orðið hafa á þeim tíma sem um þá er skrifað er allsekki einskis virði. Jafnvel þó það sé skrifað af óbreyttu alþýðufólki. Þó ég sé af slíku fólki kominn hefur mig aldrei skort einurð til þess að skrifa um skoðanir mínar. Hvort ég hef síðan látið þær í ljós er annar handleggur.

Þegar ég set upp bloggin mín, er ég búinn að lesa þau yfir og leiðrétta ef þarf. Ég nota word og læt mér að mestu í léttu rúmi liggja setningarfræðileg tákn og þessháttar. Hins vegar held ég að ég sé nokkuð sterkur í réttritun auk þess sem ég bý enn að því að hafa lært fingrasetningu á ritvél að Bifröst fyrir rúmlega 60 árum. Vissulega skrifa ég mun hægar nú en áður fyrr, en mér finnst hraðinn alveg nægur. Það sem ég hef einkum á móti nútímanum er hraðinn sem orðinn er á öllu, ekki síst umferðinni. Hún er líka svo mikil í Reykjavíkinni að mig sundlar næstum því. Þá er nú betra að vera hér á Akranesi.

Öllum bloggum læt ég fylgja mynd. Langflestar þeirra hef ég sjálfur tekið, þó hef ég minnkað það mikið og tek ég afar sjaldan sjálfur svokallaðar. Það er að segja myndir af sjálfum mér með eitthvað athyglisvert í baksýn, eins og margir virðast gera.

Oftar en einu sinni hefur mér dottið í hug að nota mér þessa skrifnáttúru mína í eitthvað bitastæðara en blogg. Ekki hefur þó orðið úr því. Það væri þá helst að ég skrifaði ævisögu mína. Hún er að vísu ekkert merkileg eða sérstök, en allt má gera athyglisvert ef á þann hátt er um það fjallað.

Svokallaðir samfélagsmiðlar hafa breytt vestrænu samfélagi verulega. Að flestu leyti hefur það verið til góðs, en óneitanlega hefur það stundum verið til tjóns. Ræði ekki meira um það hér og nú, en vissulega er þetta áhugavert efni.

Einhver mynd.

3123 - Einu sinni var

Nú er árið 2022 komið. Áreiðanlega til þess að vera. Það sem mér þykir langmerkilegast við þetta ár er að á því verð ég áttræður. Ekki hefði mér dottið í hug þegar við Ingibjörg vorum að bollaleggja um framtíðina að ég yrði svona gamall. Við hugsuðum í mesta lagi til ársins 2000.

Ingibjörg hélt því fram að næstu Ólympíuleikar eða þeir þarnæstu, yrðu haldnir á Íslandi. Það sem meira var að þeir yrðu haldnir á svæðinu frá Hveragerði og niður að Núpum. Hún útmálaði í smáatriðum fyrir mér hvernig þetta yrði. Þessu trúði ég alveg. Ekki veit ég hve gamall ég var þegar þetta var, en sjálfsagt hef ég ekki verið gamall þá.

Seinna meir hætti ég að trúa öllu sem hún sagði. Til dæmis sagði hún mér einhverju sinni að ég mætti eiga allan heiminn. Þessu trúði ég allsekki. Í fyrsta lagi átti hún ekki allan heiminn og í öðru lagi mundi hún aldrei tíma að gefa mér hann, ef svo ólíklega vildi til að hún eignaðist hann.

Unnur systir sagði mér einu sinni, eftir að hún fékk áfallið og hélt næstum til í reykherberginu á hælinu í Kópavoginum, að allir við matarborðið hefðu þurft að þagna þegar við Ingibjörg létum ljós okkar skína. Mig minnir að hún hafi hljómað sem  hálfhneyksluð á þessu. Um aldur okkar þegar þetta var veit ég ekkert. Kannski Sigrún muni eftir þessu. Ekki er hægt að spyrja Unni nánar útí þetta, því hún er dáin.

Sigrún sagði einhverju sinni við mig að Hitler væri í flugvél sem var á flugi skammt frá Hveragerði og hann ætlaði áreiðalega að skjóta mig.

Þetta átti nú allsekki að verða einhverjar afgamlar minningar þó sagt sé að minningar frá bernskunni verði gjarnan fyrirferðarmiklar hjá okkur gamalmennunum. Ég ætlaði að blogga um eitthvað annað. En man bara ekki hvar það var.

Einhver mynd.

3122 - Bölvað kófið

Líklega hefur það verið á Þorláksmessu eða um það leyti sem ég lá uppi í rúmi og hlustaði á jólakveðjur. Tvö nöfn sem þar voru nefnd vöktu athygli mína. Það voru nöfnin Aðaldagur og Rúmhildur. Þessi nöfn hafði ég ekki heyrt áður. Vera kann að um misheyrn hafi verið að ræða hjá mér varðandi Rúmhildi. Það hafi semsagt verið eða átt að vera Rúnhildur. Rúmhildur er alveg afleitt nafn og gefur vissulega tilefni til eineltis í skóla. Varðandi hitt nafnið er sennilega bara um óvana að ræða hjá mér. Aðalsteinn og Aðalgeir eru til dæmis algeng nöfn. Því skyldi ekki mega heita Aðaldagur. Samt finnst mér það dálítið sérstakt nafn.

Sagt er að um 38 manns hafi látist af völdum covid-19 hér á Íslandi. Í Bandarikjum Norður-Ameríkiu sé dánartalan um 800 þúsund og í Brasilíu rúmlega 600 þúsund. Líklega eru allar þessar tölur óttalega ómarktækar. Vel getur verið að um mismunandi skilgreiningar sé að ræða og auk þess er yfirvöldum ekki fullkomlega treystandi. Allar tölur af þessu tagi í samanburði við BNA er okkur Íslendingum óhætt að margfalda með þúsum því íbúar þar eru um það bil þúsund sinnum fleiri.

Þetta blogg er skelfing stutt, en samt er ég að hugsa um að láta það flakka. Ekki er víst að það skáni við geymslu.

Einhver mynd.

3121 - Bergsveinn og Ásgeir

Eiginlega hefði síðasta blogg mitt átt að vera númer 3120. Þessvegna er þetta númer 3121.

Margt væri eflaust hægt að skrifa um. Til dæmis deilur þeirra Bergsveins Birgissonar rithöfundar, kennara og fræðimanns og Ásgeirs Jónssonar seðlabankastjóra. Sá fyrrnefndi hefur víst ásakað hinn síðarnefnda um ritstuld. Meira á eflaust eftir að heyrast um þetta síðar.

Álit mitt á Bergsveini þessum er ekki sérlega mikið. Á sínum tíma las ég formála hans að bókinni um Geirmund heljarskinn. Þar notaði hann alla sína fræðimennskunnáttu og kennarareyslu til að sannfæra lesendur á ca. 70 blaðsíðum (sem er lengsti formáli sem ég hef nokkru sinni lesið) um að til væri, og hefði verið til óralengi, Íslendingasaga ein um Geirumund heljarskinn, en hún hefði ekki komist í hendur fræðimanna fyrr en nýlega.

Það lá við að ég tryði honum vegna þess að ég hafði lesið næstum allar Íslendingasögurnar og þættina, ásamt fornaldarsögum Norðurlanda, Sturlungu og um ýmislegan fornan fróðleik. Einu sinni hafði ég nefnilega talsverðan áhuga á slíku. Þegar kom að því að lesa það sem Bergsveinn sagði vera söguna sjálfa var mér nóg boðið og eftir nokkrar blaðsíður sá ég að ekki var um Íslendingasögu forna að ræða heldur ómerkilega klámsögu þó höfundur reyndi eftir mætti að fyrna mál sitt. Ekki las ég nema mjög lítið af þeirri sögu og skilaði bókinni fljótlega á bókasafnið hér á Akranesi.

Nokkru síðar kom út eftir Bergsvein bók sem nefndist „Leitin að svarta víkingnum“. Hana fékk ég léða nýlega (a.m.k. á covid-tímum) en hef ekki enn lesið hana nema að litlu leyti. Nú hefur Bergsveinn Birgisson fyllst eldmóði og skrifar metsölubækur fyrir hver jól. Ekki hef ég lesið neina þeirra, en vera má að þær séu samt ágætar.

Ekki hef ég lesið nema fremur lítið eftir Ásgeir Jónsson Seðlabankastjóra. Mér hefur ekki þótt maðurinn áheyrilegur þegar hann hefur komið fram í Sjónvarpi allra landsmanna. Vitaskuld segir það ekki nokkurn skapaðan hlut um hæfleika hans að öðru leyti. Vel getur verið að hann sé ágætur rithöfundur og fræðimaður þó hann greini á við Bergsvein um kenningar varðandi rostunga og Geirmund heljarskinn.

Nú nýlega hefur Fornleifur sjálfur (AKA Villi í Köben) blandað sér í deilur þeirra Bergsveins og Ásgeirs og er þar margt áhugavert að finna. Sjálfur ætla ég við tækifæri að lesa ókeypis netbók hans um Halldór Kiljan Laxness. Hann virðist vera helsta áhugamál hans um þessar mundir. Jafnvel á undan Ísrael og ýmsu sem þaðan kemur.

Einhver mynd.