240. - Íþróttir, skák og fleira

Helstu áhugamál mín um þessar mundir eru fjölmiðlar og blogg. Þetta má eflaust sjá á skrifum mínum að undanförnu.

Það er samt margt fleira sem ég hef áhuga á.

Áður fyrr hafði ég mikinn áhuga á íþróttum. Sá áhugi er farinn að dofna núna. Í gamla daga í Hveragerði býst ég við að ég, Guðjón Stefánsson og Reynir Unnsteinsson höfum verið álitnir talsverðir íþróttanördar að því leyti að við lögðum á minnið alllskyns fuðulegustu hluti í sambandi við hverskonar íþróttir. Einkum þó met og þessháttar að sjálfsögðu.

Ég man eftir að löngu seinna, en þó fyrir allnokkrum áratugum, hittumst við og vorum þá að leggja þrautir um þessi mál fyrir hvern annan. Ég spurði meðal annars hvort þeir vissu hver hefði orðið í öðru sæti í 100 metra hlaupi á Ólympíuleikunum í Helsinki árið 1952. Alltof einfalt var að spyrja um fyrsta sætið. Það hlyti hver einasti maður að vita.

Annað gríðarlegt áhugamál hjá mér var skák. Ekki nóg með að ég tefldi alltaf þegar ég mögulega gat, heldur höfðaði skáksagan til mín með mjög öflugum hætti. Mig dreymdi skák og átti í stökustu vandræðum með að hugsa um annað en mannganginn og þess háttar ef ég gekk eftir hellulagðri stétt. Ég man að ég fylgdist af áhuga með heimsmeistaraeinvígum sem fram fóru alltaf í Sovétríkjunum á þessum tíma. Önnur blöð íslensk en Þjóðviljinn sinntu þessum málum afar lítið. Ég man að ég fékk stundum að kíkja í Þjóðviljann hjá Björgvini Árnasyni en hann var sonur Sigga Árna. Ég man ekki eftir að hafa velt því fyrir mér af hverju hann væri þá ekki Sigurðsson. Kannski var hann bara sonur konunnar hans. Hvað veit ég?

Seinna kom svo Friðrik Ólafsson til skjalanna og þá var skákin allt í einu forsíðuefni og umfjöllunin um skák í fjölmiðlum svo mikil að með ólíkindum var.

Ég er enn með skákbakteríuna. Metnaðurinn er þó orðinn ansi lítill. Í fyrra bað sonur minn mig um að tefla nokkrar skákir á Íslandsmóti skákfélaga. Ég held að við höfum teflt í 4. deild og ég var annaðhvort á neðsta eða næstneðsta borði. Ég tefldi einar þrjár skákir og tapaði engri þeirra, vann meira að segja eina og hafði mjög gaman af þessu.

Tímaritið Skák efndi einhverntíma til bréfskákmóts og ef til vill var það fyrsta íslenska bréfskákmótið í sögunni. Ég tók þátt í þessu móti og man að ég var í riðli með Jóni Einarssyni sem þá var skólameistari á Skógum og Guðmundi G. Þórarinssyni sem þá var nýkominn frá námi erlendis. Ekki man ég hvernig þessar skákir fóru. Líklega hef ég gefist upp á póstþjónustunni og hætt áður en úrslit fengust í nokkurri skák.

Fyrir daga Internetsins tefldi ég dálítið í alþjóðlegum bréfskákkeppnum og gekk ekkert óhemju illa. Þetta var þó með eindæmum fyrirhafanarsamt og flókið mál. Eftir að Internetið kom til sögunnar hefur orðið afar einfalt að tefla bréfskákir á Netinu og ég hef gert dálítið af því.

Athugasemdir

[Lára Hanna Einarsdóttir, 4.2.2008 kl. 00:32]

Vinur minn kenndi mér mannganginn þegar ég var 16 ára og við tefldum nokkuð oft. Svo fór ég að vinna hann. Þegar ég var búin að vinna 10 skákir í röð hætti hann að vilja tefla við mig. Skrýtið...

Ég hef ekki teflt eina einustu skák síðan, held ég.