2922 - Vilborg Davíðsdóttir

Nú er Coronavírusinn loksins kominn. Annars gengur hann víst undir ýmsum nöfnum. Covin-19 veiran, Wuhan veiran, Kínalífselexírinn, nei fyrirgefið, Kínavírusinn er það víst. Eða eitthvað annað. Sumir kalla þetta flensu, bara að hún sé mun svæsnari en þessi venjulega. Svo gerir hún (veiran) sér heilmikinn mannamun. Þ.e.a.s. hún leggst mjög misþungt á menn, að sagt er. Auðvitað eru gamalmenni og ungbörn í mestri hættu og margt má um þennan veiruskratta segja. Mér finns hann (vírusinn) óttalega leiðinlegt umræðuefni og mun héðan í frá forðast að minnast á hann.

Ef reynt er að rýna í fréttir fjölmiðla þá virðiast þeir gera sem mest úr hverskyns óáran. Ef ekki hefði komið til Covid-19 veiran og yfirfullar ruslatunnur hefðu fréttir allar verið mun fjölbreyttari. Þessvegna er það ekki nema gott ef bloggarar geta talað um eitthvað annað.

Vísnagerð, bókmenntir og listir hverskonar, jafnvel tækni, eru mun merkilegra umræðuefni, en umgangspestir þó hættulegar séu. Horfði í kvöld á Gettu Betur og var mest hissa á því, að einhverjir héldu í alvöru að Urriðafoss væri Goðafoss. Annars er mesta furða hvað þessir krakkar eru vel að sér. Svo er þetta ekki eintómur páfagaukalærdómur því margir af þessum þátttakendum ná býsna langt á ýmsum öðrum sviðum. Vitaskuld er þetta rjóminn úr viðkomandi skólum og vinsældir þáttarins byggjast mikið á því. Ef ég á að finna eitthvað að þessum þáttum, eins og mín er von og vísa, væri það að stundum skyrpa krakkarnir óskiljanlegum svörum útúr sér í hraðaspurningunum og of mikið er af aukaatriðum og of lítið af spurningum almennt séð í þáttunum.

Stundum er talað um það sem unglingabækur ef hlutirnir eru útskýrðir rækilega. Ég er samt ekki að tala um svokallaðar hrútskýringar. Einhver ákveður að þessi og þessi bók skuli kölluð unglingabók af því að hlutirnir eru útskýrðir nokkuð vel og ekki hlaupið fram og aftur í tímanum eins og tíðkast mjög í fullorðinsbókum. Man vel eftir því að einu sinni þegar Vilborg Davíðsdóttir vann á fréttastofu Stöðvar Tvö kom hún til mín og bað mig að prenta út fyrir sig sögu sem hún kallaði Korku. Kannski hefur Björn bróðir hennar bent henni á mig.

Hvað um það, ég stalst til þess að prenta eintak fyrir sjálfan mig og las bókina og þótti hún nokkuð góð. Nafnið minnir mig að hafi verið tilkomið vegna nafnsins á aðalpersónunni, sem ég held að hafi verið þrælastelpa frá Írlandi milli tektar og tvítugs. Seinna held ég að þessi saga og viðbót við hana hafi verið gefin út undir nafninu „Við Urðarbrunn“ og ég man að ég var svolítið ósáttur við að hún skyldi vera kölluð unglingabók. Fannst hún allsekki vera það og eiga fullt erindi við fullorðna.

„Ég ætla ekki að biðja Guð oftar“, tautaði gamla konan fyrir munni sér þar sem hún stóð í fjörunni og frétti að efnilegur sonarsonur sinn hefði farist í sjóslysi. Af einhverjum ástæðum er þessi setning ótrúlega mögnuð í einfaldleik sínum.

Einhver mynd.

Athugasemdir

[Þorsteinn Siglaugsson, 1.3.2020 kl. 23:28]

Eru þessar andir á myndinni lífs eða liðnar? Eða eru þetta kannski ekki andir?

[Sæmundur Bjarnason, 2.3.2020 kl. 08:06]

Jú, ég held að þetta séu endur. Þær eru áreiðanlega lifandi. Sennilega bara í sólbaði.

[Húsari. 2.3.2020 kl. 09:48]

Á þetta ekki við núna, -
á tímum drepsótta og Eflingar?

Sjötíu og fimm aurar

Tólf barna faðir í mannheimum
kemur heim úr veri
með sjötíu og fimm aura í vasanum.

Sex eru dáin úr tæringu
– hann kaupir brjóstsykur fyrir auranna
og skiptir honum milli hinna sex
sem eftir eru.

Seg mér dóttir Dagbjarts:
var það ekki þá
sem faðir þinn sigraði heiminn?

Höf. Vilborg Dagbjartsdóttir.

[Sæmundur Bjarnason, 2.3.2020 kl. 10:05]

Skil þig ekki, Húsari og ekki heldur af hverju þú notar dulnefni.