281. - Meira um blogg og svarhala, Bobby Fischer og Magnús Magnússon Smith. Einnig smávegis um æviminningar Ævars Jóhannessonar

Bloggið er tímaþjófur, á því er enginn vafi. En þetta er samskiptamáti sem er þess virði að leggja svolitla rækt við. Samskiptamáti segi ég, en bloggið er svo margt annað líka. Allt eftir því sem fólk vill.

Nýjasti bloggvinur minn kvartar yfir hvað færslan mín frá því í gær sé löng. Þetta finnst mér ekki sjálfum. Ég reyni einmitt að hafa færslurnar ekki óhóflega langar. Öfugt við suma aðra þá blogga ég hinsvegar aldrei nema einu sinni á dag og stundum þarf ég að koma ýmsu að.

Í svarhala-bloggi mínu í gær var ég ekki að tala um hvort einstök komment væru löng eða stutt, heldur að ef maður hefur ekki þeim mun meiri áhuga á því umræðuefni sem veldur lengd svarhalans þá verður lestur þeirra ansi þreytandi.

Ég sé ekki betur en Bobby Fischer málið sé á leiðinni uppá yfirborðið aftur. Að þessu sinni er það ekki meint dóttir skákmeistarars sem um ræðir heldur bók sem nýlega er komin út og boðin til sölu á Ebay. Larry Evans hefur haft einhver afskipti af málinu, Helgi Ólafsson stórmeistari er einnig nefndur til sögunnar og mikið er um þetta rætt á skákhorninu, einkum af Torfa nokkrum Stefánssyni. Mér vitanlega hefur Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson ekki bloggað um málið ennþá, svo ég er að hugsa um að segja ekki meira í bili.

Á chesscafe.com er grein um Magnús Magnússon Smith. Þar stendur að hann hafi fæðst "near the village of Raudhamel" árið 1869. Ég man ekki betur en ég hafi lesið einhversstaðar fyrir löngu síðan að Magnús hafi verið fæddur að Dal í Miklaholtshreppi. Að Dalur sé rétt hjá Rauðamel og að Rauðimelur sé þorp finnst mér ekki góð landafræði. Greinin er samt góð að mörgu leyti og fyrir þá sem hafa gaman af skák og hafa ef til vill ekki heyrt Magnúsar getið fyrr, er hún nánast skyldulesning.

Var að enda við að lesa bókina "Sótt á brattann", sem er æviminningar Ævars Jóhannessonar sem kunnastur er fyrir lúpínuseyði sitt sem komið hefur að talsverðu gagni við krabbameinslækningar. Ævar vann lengi við Raunvísindastofnum Háskólans og lagði gjörva hönd á margt þar. Fylgdist með eldgosum, smíðaði alls kyns tæki og tól o.s.frv. Stundaði einnig ljósmyndun með mjög góðum árangri.

Þessi bók er um margt merkileg. Ævar hlaut litla skólagöngu en var þó efalaust miklum hæfileikum gæddur. Fékk berkla á unga aldri og það kom öðru fremur í veg fyrir að hann gengi menntaveginn. Lokakaflar bókarinnar fjalla um óhefðbundnar lækningar á ýmsum sjúkdómum og allskyns dulrænar frásagnir og þá kafla las ég ekki vandlega.

Þó Ævar hafi haft mikinn áhuga á miðlum og ýmsum dulrænum frásögnum er ómögulegt að leggja honum það til lasts. Hann nálgast ævinlega viðfangsefni sín með heiðarleika og opnum huga. Þó mér finnist margt í frásögnum hans bera vott um of mikla trúgirni hvað snertir miðla og dulrænar lækningar er frásögn hans af ýmsum tæknilegum og fræðilegum málum mjög sannfærandi. Óþarfi er samt að láta það hafa áhrif á hvern trúnað maður vill leggja á frásagnir hans af dulrænum fyrirbrigðum.

Athugasemdir

[Gunnar Helgi Eysteinsson, 17.3.2008 kl. 21:09]