3116 - Gömul endurbirting

Matarverð hefur víða í heiminum hækkað um nær þriðjung (33%) á einu ári. Eins og venjulega kemur þetta verst niður á þeim sem fátækastir eru. Hér á Vesturlöndum hefur þessi hækkun varla orðið meiri en 5%. Að sjálfsögðu munar samt talsvert um þá hækkun þó ekki sé hún eins tilfinnanleg og hjá þeim sem fátækari eru.

Ástæðurnar fyrir þessu eru margskonar. Meðal annars má nefna farsóttina sem flestir kannast við. Auk þess hafa flóð og ýmsar náttúruhamfarir geysað víða um heim og flutningar allir hafa hækkað verulega. Vinnuaflsskorur hefur einnig gert vart við sig víða, eins öfugsnúið og það nú er.

Ástæðulaust er að fjölyrða mjög um þessar ástæður, en þetta er það sem WHO heldur fram.

Vel getur verið að þetta sé ofætlað hjá WHO auk þess sem sjálfsagt er að vona að þetta lagist.

• - - - - - - - - - - - - - - - - -

Nú skilst mér að kominn sé desember og þessvegna er ekki úr vegi að hafa þetta blogg í lengra lagi. Bæði er það að Jólin er víst á næsta leiti og ekki er víst að ég bloggi mikið meira í þessum mánuði. Hef endurnýtt þessa frásögn áður, en þar sem hún er allgömul og svolítið jólaleg er ég að hugsa um að láta hana flakka einu sinni enn. Frekari afsakanir og skýringar er ég ekki að hugsa um að gefa. Á sínum tíma kallaði ég þessa frásögn Aðfangadagsbylinn 1974. Númerið er 553. Svo þetta hlýtur að vera allgamalt og ekki víst að margir hafi lesið þetta.

553. – Aðfangadagsbylurinn 1974

Þetta er endurnýting. Hef notað þessa frásögn áður í mitt blogg. Aðvörun lokið.

Ólafsvíkurrútan fór á aðfangadagsmorgun úr höfuðborginni áleiðis til Ólafsvíkur. Veðrið í Reykjavík var sæmilegt en fór versnandi. Þegar komið var vestur á Mýrar var veðrið orðið mjög slæmt. Að lokum var ekki hægt að halda áfram lengur. Var rútan föst í marga klukkutíma en að lokum tókst að snúa henni við og komast um kvöldið til baka til Borgarness.

Ég var ekki í rútunni og veit lítið um hvernig þetta ferðalag gekk fyrir sig. Eflaust hefur það verið sögulegt.

Á þessum árum var ég verslunarstjóri við útibú Kaupfélags Borgfirðinga að Vegamótum í Miklaholstshreppi og sá einnig um rekstur veitingahússins sem þar var. Vegamót eru á sunnanverðu Snæfellsnesi þar sem vegurinn skiptist. Annars vegar var farið um Kerlingarskarð yfir í Helgafellssveit og þaðan til Stykkishólms en hinsvegar vestur Staðarsveit og yfir Fróðárheiði til Ólafsvíkur. Í stað þess að fara yfir Fróðárheiði til Ólafsvíkur mátti auðvitað komast þangað með því að fara fyrir jökul. Nú er svokölluð Vatnaleið farin í stað leiðarinnar um Kerlingarskarð.

Að Vegamótum komu þennan dag tveir menn á vel útbúnum jeppa suður yfir skarðið í veg fyrir rútuna frá Reykjavík. Annar þeirra var bóndinn á Þingvöllum í Helgafellssveit en ekki man ég hver hinn var. Þeir ætluðu að sækja farþega sem von var á með rútunni að sunnan. Þeir komu að Vegamótum um hádegisbilið og þá var veður skaplegt en fór hríðversnandi og loks bárust fréttir um að rútan hefði snúið við og kæmist engan vegin lengra. Þá fóru þeir Helgfellingar að huga að heimferð en komust hvorki lönd né strönd því veðrið var orðið arfavitlaust. Svo svartur var bylurinn að jeppinn sem þeir Helgafellssveitarmenn höfðu lagt rétt hjá veitingahúsinu sást ekki þaðan nema öðru hvoru.

Að því kom að lokað skyldi og áttu þeir félagar ekki um annað að velja en að koma með mér heim í jólamat því veðrið bannaði ferðalög með öllu. Starfsfólk í veitingahúsinu sem var úr sveitinni í kring hafði komist heim til sín við illan leik nokkru áður en lokað var.

Borðuðum við svo jólamatinn í besta yfirlæti og síðan voru pakkar upp teknir að venju. Óalgengt var og er eflaust enn að vera með óvænta matargesti á aðfangadagskvöld.

Um tíuleytið um kvöldið batnaði veðrið talsvert á stuttum tíma og héldu þeim Helgfellingum þá engin bönd. Þeir fóru undireins að athuga hvernig færðin væri á heiðinni. Komu fljótlega aftur og sögðu að eftir því sem þeir best gætu séð væri aðeins einn skafl ofarlega í Seljafellinu. Töldu þeir að mögulegt væri að moka sig í gegnum hann og komast síðan yfir skarðið og í Helgafellssveitina.

Konan mín, Áslaug Benediktsdóttir,  útbjó nesti handa þeim því þeir vildu ólmir freista þess að komast af stað áleiðis heim þó við teldum það óráð því veðrið gæti hæglega versnað aftur. Umtalað var að þeir létu vita daginn eftir hvernig gengið hefði. Vitað var að þó þeir þyrftu að moka mun meir en þeir héldu mundu þeir að minnsta kosti komast í sæluhúsið efst í Kerlingarskarðinu.

Skömmu eftir hádegi á jóladag var hringt til mín og ég látinn vita hvernig gengið hefði. Snjóskaflar í Seljafellinu höfðu verið mun meiri og erfiðari en þeir hugðu. Að lokum urðu þeir að yfirgefa bílinn og héldu gangandi í sæluhúsið.

Þá var veðrið orðið ágætt og þegar þeir höfðu gert sér gott af nestinu ákváðu þeir að halda áfram gangandi niður í Helgafellssveit. Gengu þeir alla jólanóttina og komu ekki til bæja fyrr en komið var undir hádegi á jóladag. Bíllinn var síðan sóttur nokkrum dögum seinna þegar skarðið var opnað.

Þessi aðfangadagsbylur var með þeim hörðustu sem komu meðan ég var á Vegamótum hvað veðurhæð snerti og var ósjaldan til hans vitnað til samanburðar. Snjór var hinsvegar oft meiri.

Einhver mynd.