2898 - Um Moggabloggið o.fl.

Er hægt að vera eðlilega óeðlilegur. Hvað er eðli og hvað er óeðli. Þessu er erfitt að svara. Kannski er betra að vera óeðlilega eðlilegur. En nútímamenn sækjast mjög eftir því að vera sem eðlilegastir. Það er að segja að vera sem líkastir öllum hinum. Með aldrinum hefur mér þó tekist að verða smám saman eðlilegri og eðlilegri. Það er að segja að vera sem ólíkastur öllum hinum.

Kannski er ég þarna kominn í mótsögn við sjálfan mig. En það verður bara að hafa það. Er tískan eðlileg eða óeðlileg. Með orðinu sjálfu er reynt að gera það tíðkanlegt sem alls ekki er það. Ekki veit ég hvort tíska merki nákvæmlega það sem tíðkanlegt er, en mig grunar að svo sé. Þeim sem vinna við tískusýningar finnst sjálfsagt að tískan sé eðlileg. Öðrum, sérstaklega þó að likindum karlmönnum, finnst hún eflaust óeðlileg.

Andskoti er ég búinn að blogga mikið um dagana. Var áðan að lesa gömul blogg. Sumt sem þar er að finna væri alveg verið ástæða til að minnast á aftur. Verst að vita ekkert um hver hefur lesið hvað. Gott væri að vita hvort þessi fáeinu hundruð eða svo sem virðast lesa bloggið mitt reglulega hafa gert það lengi. Ekki get ég lagt það á nokkurn mann (eða réttara sagt nokkra menn – því ég mundi ekki sýta það mikið þó örfáir yrðu að sætta sig við að fá í hausinn gömul blogg) að lesa aftur það sem þeir hafa áður lesið.

Sjálfur er ég búinn að gleyma alveg mörgu af því sem ég hef bloggað. Alveg eru þau merkilega góð (þó ég segi sjálfur frá) sum af þessum gömlu bloggum mínum. Kannski get ég tekið hugmyndir úr þeim og fært þær í nýstárlegri búning. Reyndar hef ég oft gert það. Stundum meðvitað og stundum ómeðvitað. Til dæmis man ég ekki hvort ég hef sett þessa frásögn áður á bloggið. Ég fann hana alveg óvænt á tölvunni minni:

Þegar ég fór í rörið. Nei, ég á ekki við Hvalfjarðargöngin. Rörið sem ég er að tala um hafa víst færri farið í. Ég á við maskínuskrímsli eitt á Borgarspítalanum. En byrjum á byrjuninni.

Í febrúar 2007 (minnir mig) var ég greindur með kæfisvefn. Í framhaldi af því fór ég í einhverja rannsókn á Borgarspítalanum. Þar var mér líka boðið að fara í einhverja samanburðarrannsókn sem Íslensk Erfðagreining stóð fyrir. Það þáði ég, svo ég á kannski einhvern þátt í gjaldþroti þess fyrirtækis – en er sléttsama.

Þessi magnaða vél er einkum eitt stórt og mikið rör. Þessi vél hefur eitthvert íslenskt nafn og jafnvel deild sem nefnd er eftir henni. Man það bara ekki og finnst það ekki skipta miklu máli. Út úr vélinni rann fjöl ein sem líktist legubekk. Þar var ég látinn leggjast . Fyrst var ég reyndar spurður að því hvort mér hætti við innilokunarkennd. Ekki vildi ég viðurkenna það svo ég lagðist á bekkinn. Eina kúlu fékk ég í hendina og var sagt að kreista hana ef ég þyrfti nauðsynlega að komast út.

Konan sem aðstoðaði mig við að koma mér fyrir á bekknum fór síðan út úr herberginu og lokaði á eftir sér. Líklega til að koma sér fyrir við tölvuna sem var í herbergi skammt frá og ég hafði séð fólk sitja við þegar ég kom fyrst inn í herbergið. Þetta var svolítið ógnvekjandi því ég sá strax að ég mundi ekki geta risið upp né lyft höndunum eftir að ég væri kominn inn.

Áður en konan fór sagði hún mér að ég þyrfti að vera þarna í svona 10 til 15 mínútur og mætti ekki hreyfa mig og helst ekki kyngja. Síðan rann bekkurinn eins og fyrir einhverja töfra rakleiðis inn í maskínuna. Ekki var mér bannað að hugsa svo það var eiginlega það eina sem ég gat gert. Komst þó ekki hjá því að kyngja munnvatni öðru hvoru en reyndi að vera fljótur að því.

Leið svo og beið. Engin hljóð bárust til mín frá umheiminum og ég gat ekki hreyft mig og mátti það ekki. Fæturnir stóðu þó útúr vélinni að ég held. Að lokum var ég orðinn sannfærður um að mun meira en 15 mínútur væru liðnar og starfsfólkið væri bara búið að gleyma mér. Stillti mig samt um að kreista kúluna sem auðvitað gat vel verið biluð en ekki margt sem ég gat gert.

Þegar ég var orðinn sannfærður um að ég hefði gleymst og allir væru farnir varð ég var við umgang í herberginu og bekkurinn rann út úr vélinni. Þar var þá komin konan sem hafði aðstoðað mig í upphafi. Varð ég nú allshugar feginn og taldi allt vera búið. Svo var þó ekki og átti sér nú stað samtal sem var einhvern vegin svona:

Konan: „Þetta gengur ekki nógu vel hjá okkur. Við fáum myndina ekki skýra. Ertu nokkuð með gervitennur?“

Ég: „Jú, einmitt.“

Konan: „Þá verð ég biðja þig að setja þær hér.“

Ég: „Sjálfsagt.“

Síðan setti ég gervitennurnar á bakkann eða hvað það nú var sem hún rétti í áttina til mín.

Svo rann sleðinn aftur inn í vélina og allt endurtók sig nema hvað nú var ég ennþá sannfærðari um að ég hefði gleymst. Kannski var ég ögn lengur í þetta sinn en veru minni í rörinu lauk þó stóráfallalaust.

___________________________________________________________

Aldrei hefur teljarinn á Moggablogginu haldið því fram, svo ég viti, að ég sé með þeim allra vinsælustu þar, en þó hef ég lengi verið meðal þeirra 50 efstu og reyndar komist miklu ofar. Stjórnendur Morgunblaðsins hafa sérstakt dálæti á sumum bloggurum, en ekki á mér, sem betur fer, segi ég bara.

Þeir virðast skammast sín fyrir bloggið og vilja sem minnst láta á því bera (kannski finnst þeim það ógna sér) og hafa lítið álit á því. Svona eins og ég hef greinilega fremur lítið álit á fésbókinni. Auðvitað höfum við bloggararnir á Moggablogginu ekki sama aðgang að fréttum og blaðamenn þar. Greinskrif í Mogganum hef ég litlar spurnir af vegna þess einfaldlega að ég er ekki áskrifandi að honum. Held að þau birtist ekki á mbl.is, sem ég les stundum, jafnvel oft ef svo ber undir. Fésbókina les ég líka og safnaði eitt sinn fésbókarvinum, en er eiginlega alveg hættur því.

Einhver mynd.