2622 - Bjarna-Dísa (einu sinni enn)

Þeir sem ósleipir eru í stafsetningu skrifa oftast lítið. Vel getur verið ástæða til að örva þá til skrifta því þeirra hugmyndir geta verið alveg jafngóðar eða betri en hinna. Þessvegna er leiðréttingarbannið tilkomið á Netinu. Annars er ljósmyndin og þó einkum vídeómyndin að verða ritháttur æskunnar. Stórir stafir og litlir rugla mig stundum í ríminu. Einhverntíma verður flámælið viðurkennt og sömuleiðis þágufallssýkin og beygingarflóttinn í sérnöfnum. Ef menn nenna hinsvegar ekki að lesa yfir eða láta lesa yfir (forrit mörg geta gert þetta) þá er þeim varla viðbjargandi á þessu sviði. Breytingar í stafsetningu og framburði eiga sér stað einstöku sinnum og ég hræðist þær ekki. Hinsvegar þykir mér sú aðferð að láta Gúgla ráða þessu vera afleit. Greinarmerkjasetninu er ég ósleipur í. Það er helst að ég noti punkta í óhófi. Kannski eru kennarar hættir að vera góðir í stafsetningu. Einu sinni voru þeir það.

Þann 4. júlí 2014 skrifaði ég eftirfarandi:

Frásögnin um Bjarna-Dísu er ein ógurlegasta draugasaga allra tíma. Einhver áhrifamesta og átakanlegasta draugasaga sem ég hef lesið er frásögnin af Bjarna-Dísu og örlögum hennar. Í rauninni er þetta sennilega engin draugasaga heldur aðeins frásögn af ógnvekjandi og hrikalegum atburðum sem urðu á Austurlandi undir lok átjándu aldar. Frásögnin af þessu máli er þó oft flokkuð með draugasögum og sem slík í Þjóðsagnasafni Jóns Árnasonar. Á vef Netútgáfunnar http://www.snerpa.is/net/thjod/bjarnadi.htm  má lesa þessa frásögn orðrétta. Bjarna-Dísa hét Þórdís og var Þorsteinsdóttir. Hún varð úti á Fjarðarheiði þegar hún var um tvítugt. Bjarni bróðir hennar dó einhverntíma laust eftir 1840.

Eins og fyrr segir er hægt að lesa þessa frásögn alla á vef Netútgáfunnar. Þar er ekki annað að sjá en þetta sé talin draugasaga og ekkert annað. Þó er í miðri frásögninni  eftirfarandi klausa með breyttu letri og er hún örugglega frá öðrum komin en upprunalegum skrásetjara frásagnarinnar. Málsgreinin er þannig:

Aðrar sögur segja, að Þorvaldur hafi brotið Dísu á bak aftur, til þess að hún væri kyrr, og hætti hún þá að orga. Margar eru fleiri ljótar sagnir um viðureign þeirra. Þorvaldur var maður vandaður, en með hjátrú eins og margir á 18. öld, og mun það réttast, sem hann sagði frá sjálfur. Sögur segja, að þau Bjarni hafi haft brennivínskút. Mun Dísa hafa verið drukkin og lifað, en Þorvaldur gert út af við hana í hjátrúaræði.

Þau systkin Bjarni og Þórdís voru á ferð frá Eskifirði, þar sem Þórdís var í vist, yfir til Seyðisfjarðar en þar átti Bjarni heima. Þórdís var fremur illa klædd og veður fór versnandi með snjó og fjúki. Loks villtust þau og Bjarni reyndi að grafa þau í fönn en skyndilega sá hann lítið eitt út úr kafaldinu og vildi athuga hvort hann kannaðist við sig. Urðu þau systkin viðskila við þetta og Bjarni fann hana ekki aftur en komst við illan leik til byggða.

Ýmissa orsaka vegna var það síðan ekki fyrr en að fimm dægrum liðnum sem hægt var að fara og vitja um Þórdísi. Allir töldu að hún hlyti að vera dáin en líklega hefur hún ekki verið það, því þegar til átti að taka sýndi hún merki um líf. Það var reyndar talið tákn þess að hún mundi í fyllingu tímans ganga aftur og er í þjóðsögunni greint frá því í alllöngu máli hvernig tókst á endanum að ráða niðurlögum hennar. Það hrikalega við þessa sögu er að Þórdís hefur næstum áreiðanlega verið lifandi þegar komið var til að ná í líkið af henni en sú draugatrú sem tröllreið öllu á þessum tíma varð þess valdandi að í stað þess að reynt væri að bjarga henni var hún drepin.

Auðvitað er mér frásögnin af Bjarna-Dísu hugleikin. Þó er ég ekki Austfirðingur. Og að ég skuli nota þetta tækifæri til að auglýsa Netútgáfuna finnst mér fullkomlega afsakanlegt.

Einhver mynd.