2157 - Unglingabækur

Hver er galdur rithöfundarins? Það er að láta lesandann skilja sig. Allt það óskiljanlega bull sem nútildags er skrifað skilur höfundurinn kannski sínum skilningi, en hugasanlegt er að lesandinn skilji það alls ekki. Já, en lesendurnir eru misjafnir. Sumir skilja allan fjandann, en sumir skilja ekki neitt. Það er einmitt galdurinn. Að skrifa þannig að sem flestir skilji.

Ég mundi verða foj við ef ég hefði lagt mig fram um að skrifa bók og svo væri hún kölluð unglingabók í niðrunarskyni eingöngu. Þetta þurfti Vilborg systir hans Bjössa að sætta sig við. Þegar hún vann uppi á Stöð 2 hjálpaði ég henni við að prenta út handrit af „Korku“ sem hún kallaði fyrstu bókina sína þá. Minnir að hún hafi verið nefnd eitthvað annað þegar hún kom út. Í einhverjum lista sem ég sá seinna var hún kölluð unglingabók og flokkuð samkvæmt því. Hver er munurinn á unglingabók og fullorðinsbók? Er það bara snobbmunur? Það finnst mér. Kannski eru hlutir útskýrðir aðeins betur í unglingabók (young adults) annars held ég að það fari einkum eftir skapi flokkunarmeistarans þá stundina hvort bók lendir í því að vera kölluð unglingabók eða fullorðins.

Mér finnst skipta svolitlu máli hver verður niðurstaðan af fyrstu skoðanakönnuninni sem gerð verður eftir framboð Guðna Ágústssonar. Þó eru víst ekki öll kurl komin til grafar í því máli. Annars eru sveitarstjórnarkosningarnar í maí ekkert sérlega áhugaverðar. Getur verið að framsókn og nýji sjallaflokkurinn sameinist? Þetta er bara hugmynd sem ég fékk svona óforvarendis. Kannski Doddson taki bara Simma uppí til sín.

Ef ég ætti að sálgreina nokkra Moggabloggara væri það einhvernvegin svona: Best að hafa sjálfan sig fremstan svo það valdi engum misskilningini. Mér finnst ég vera fjölbreyttur og blogga um allt mögulegt og ómögulegt. Hugsanlega mest um stjórnmál og blogg. Kannski er ég líkastur Jens Guði, nema hvað hann er miklu fyndnari, betur að sér um tónlistarmál og skreytir mál sitt oft með myndum sem hann finnur víðsvegar um netið, en ég læt mér aftur á móti mínar eigin myndir duga, þó lélegar séu.

Jens Guð er alveg ómetanlegur. Sögur hans, bæði af Lullu frænku og ýmsum öðrum eru óviðjafnanlegar.

Páll Vilhjálmsson er undarlegur bloggari. Hann bloggar stutt og oft og bara um eitt ákveðið málefni, en nær umtalsverðum vinsældum samt. Vitanlega les ég ekki blogg allra Moggabloggara, en stórhausana er ég farinn að kannast við flesta.

Ómar Ragnarsson er á margan hátt hinn dæmigerði besservisser í hópi bloggara. Flest veit hann betur en aðrir og hefur alltaf rétt fyrir sér. Kannski er hann bara svona fróður og hefur lagt allar umtalsverðar fréttir á minnið. Kannski bara svona fljótur að gúgla.

Jón Valur Jensson skrifar og skrifar en gafst samt upp á guðfræðinni og hefur nú sett sér það markmið að forða íslendingum frá því að ganga í ESB, jafnvel þó það kosti hann tíu blogg á hverjum einasta degi. Skyldi einhver lesa öll þessi ósköp?

Villi í Köben lítur á sjálfan sig sem umboðsmann Ísraelsstjórnar og hefur oft rétt fyrir sér. Skrifar vel.

Nú sé ég að blaðið er að verða búið og ég á hvort eð er eftir að minnast á Ásgautsstaði og að Björn Bjarnason er of hátíðlegur fyrir minn smekk. Aðrir verða að bíða.

Byggingarsvæði.

Athugasemdir

[Jens Guð, 24.4.2014 kl. 22:35]

Takk fyrir skemmtilega palladóma og jákvæð orð í minn garð.

Unglingabækur spanna breytt litróf. Allt frá handbókum um framkomu og hegðun til skáldsagna um unglingaástir.

Það er tiltölulega stutt síðan unglingabækur fóru að vega eitthvað í íslenskri bókaútgáfu. Það var ekki fyrr en á níunda áratug síðustu aldar sem unglingabækur komust í tísku. Svo skemmtilega vill til að ég átti þar hlut að máli.

Þannig er að ég lærði auglýsingahönnun á sínum tíma og vann á auglýsingastofu. Að því kom að inn á mitt borð bárust verkefni fyrir útgáfufyrirtækið Æskuna. Æskan gaf út barna- og unglingabækur. Þar á meðal unglingabækur eftir Eðvarð Ingólfsson. Það voru léttar og jákvæðar skálsögur um unglingaástir.

Ég sá í hendi mér að auðvelt væri að ná upp sölu á þessum bókum. Efniviðurinn var þannig. Það þurfti fátt annað en samstilla nokkra þætti út frá hráefninu, svo sem bókatitil, bókakápu og örfá markaðstrix í auglýsingaherferðinni.

Það var eins og við manninn mælt. Bækur á borð við "Fimmtán ára á föstu" og "Sextán ára í sambúð" urðu söluhæstar allra bóka um miðjan níunda áratuginn. Unglingabækur höfðu aldrei áður náð víðlíkri stöðu á markaðnum.

Eðvarð hafði vit á því að láta gott heita. Staðna ekki í því að endurtaka sömu sögur. Hætti á toppnum á þessu sviði. Snéri sér að ævisögubókum um Ragga Bjarna, Róbert Arnfinnsson og fleiri. Gerðist síðan prestur á Akranesi.

En arfleifð metsöluunglingabóka hans lifir. Allar götur síðan hafa unglingabækur verið með miklu sterkari stöðu en áður.

[Sæmundur Bjarnason, 25.4.2014 kl. 00:26]

Ég var nú eiginlega meira að hugsa um hversvegna sumir höfundar þurfa að sæta því (jafnvel án þess að vilja það) að bækur þeirra séu kallaðar umglingabækur. Kannski höfum við ekki alveg sama skilning á því hvað séu unglingabækur. Það sem enskurinn kallar young adults finnst mér vera unglingabækur. Það þarf ekki endilega að vera um unglingaástir. Kannski er það línuleg frásögn sem skiptir meira máli eða útskýringarnar sem mig minnir að ég hafi eitthvað skrifað um.

Annars eru það einkum rafbækur sem heilla mig um þessar mundir.

[Elle_, 26.4.2014 kl. 00:04]

Mér finnst þið 2, Jens og þú, ekkert líkir, Sæmundur, ekki einu sinni svipaðir.  Mér finnst þú vera týpa sem ég tæki alvarlega, þó þú hafir ekki síður kímnigáfu en hann.  Og Björn Bjarnason er bæði greindur og kurteis, en fólk dæmir hann oft hart.  Kannski skilja þeir ekki það sem hann skilur?

[Sæmundur Bjarnason, 26.4.2014 kl. 09:46]

Takk Elle. Mér finnst þú einkum njóta þín í athugasemdum en blogga alltof lítið. Veit ekki með fésbók enda skil ég hana ekki.

[Elle_, 26.4.2014 kl. 12:50]

Nei, ég verð ekki dregin þangað í endalausu ranghalana, Sæmundur.   Nenni ekki að vera þar.  Held mig í Moggablogginu, að mestu.  Skrifa stundum comment í erlenda miðla líka, bandaríska helst og stundum enska.