1926 - Páskar

Fésbókin hefur nú tekið að mestu við því hlutverki að sýna myndir. Einkum aðstandendum aðdáunarverðra barna myndir af þeim. Jafnvel dæmigerðar fjölskyldumyndir. Og svo auðvitað myndir af krúttlegum kettlingum. Það er algjör sérgrein. Hugsanlega er þetta einmitt fésbókarinar merkasta framlag til tölvulífsins (sem er að verða mikilvægara en allt annað) ásamt kaffinetspjallinu. Líka kemur hún oft að góðu haldi með því að segja frá greinum og ýmsu þessháttar á netinu.

Kannski stuðlar hún með þessu að því að fólk hittist sjaldnar en annars hefði verið. Nú er oft eins og þeim sem líta inn í heimsókn finnist að þeir þurfi endilega að eiga eitthvað erindi. En þetta sama fólk á kannski í engum vandræðum með að setja hvað sem er á vegginn hjá sér.

Skafti Jósefsson garðyrkjumaður í Hveragerði var pípureykingamaður mikill. Ekki var annað að sjá en hann væri alltaf með sömu pípuna. Einhver var að hrósa endingunni á henni og þá sagði Skafti:

„Já, hún er búin að endast mér í mörg ár þessi pípa. Fjórum sinnum held ég samt að ég hafi þurft að skipta um munnstykki á henni og tvisvar um haus.“

Bloggið er aftur á móti mjög gott fyrir þá sem eru illa haldnir af besservisserastælum. Þá geta þeir predikað fjandann ráðalausan og þeir sem villast inná bloggið í leit að einhverju allt öðru, geta forðað sér sem skjótast án þess að nokkur viti.

Allskyns „selvfölgeligheder“ henta líka ágætlega í blogg. T.d. skil ég stundum alls ekki af hverju fólk hugsar ekki eins og ég. (Það er nefnilega langbest) Af hverju skiptir oft meira máli hvernig hlutirnir eru sagðir, en hvað sagt er? Við þykjumst þess umkomin að finnast þeir hlægilegir sem leggja öðruvísi áherslur á mál sitt en okkur finnst við hæfi. Til dæmis þulirnir í Norður-Kóreska sjónvarpinu. Eru áherslur okkar þær einu réttu? Skiptir áherslan eða tóntegundin stundum  meira máli en það sem sagt er? Hvenær þá? Og hvernig og af hverju? Ef ég segi já, meina ég þá örugglega alltaf já? Gæti ég ekki alveg eins meint nei?

Er jákvæðni jákvæð? Eða er hún hugsanlega neikvæð? Neikvæðni er oft jákvæð. Það finnst mér allavega. Er sinnuleysi það sama og afskiptaleysi. Það finnst mér ekki. Sinnuleysi er neikvætt en afskiptaleysi jákvætt? Nú, er afskiptasemi þá neikvæð? Ekki endilega, en getur verið það. Kannski er þetta tómt rugl í mér. A.m.k. er ég orðinn hálfruglaður af þessu.

Læknisráð dagsins: Haldið ykkur eins mikið frá pólitískum áróðri og þið mögulega getið. Langmikilvægast er að svara alls ekki skoðanakönnunum þessa dagana og gæta þess að taka ekki ákvörðum um hvað á að kjósa fyrr en á leiðinni á kjörstað. Ef þið munið ekki útaf hverju þið ætluðuð að kjósa einhvert ákveðið framboð er samt mikilvægara að halda sig við áætlaða kosningahegðun en að fara að reyna að rifja upp ástæðurnar.

Tré.

„Lokum ekki hjörtum vorum“

Athugasemdir

[Helgi Armannsson 31.3.2013 kl. 10:53]

[Ævar 31.3.2013 kl. 12:08]

fertility and sex? segjum frekar barnamorð og annar óhugnaður!!! Það hefur ekkert eins jákvætt gerst fyrir mannkynið og það sem mætti kalla the judeazation of humanity. Sem losnaði mannkynið við siði eins og mannfórnir, "heilagt vændi" sem ungar stúlkur voru neyddar í í musterum og þar sem verst lét barnafórnir. Betrunin átti sér stað fyrst gegnum kristni, svo gegnum Islam, en fyrir gyðingavæðingu araba gegnum "Judeo-light specifically catered to arabs" voru fleiri stúlku börn myrt en ekki og það þótti besta mál að berja konur, sem voru álitnar nær skepnum en mönnum, eða jafnvel drepa að vild, en hafa tugi þeirra til kynferðislegra afnota. Síðan þegar þessir hlutir misstu vægi sitt hófst vesturlandavæðingin í staðin, en vestræn menning var þá orðin algjörlega samrunin við kristileg áhrif og breiddi þau meðal fólks sem gat tekið upp gyðinglegt siðferði án þess að taka um leið upp trúarbrögð með gyðinglegri slikju á sér. Í staðinn kom trúin um "mannréttindi" sem er af sömu Biblíulegu rót. Gyðingar voru með reglur um aðstoð við fátæka og ekkjur og mannúðlega meðferð á útlendingum og allt þetta, og jafnvel pælingar um að mjög æskilegt væru ljósir gyðingar giftust dökkum gyðingum (þær er að finna í Talmud), meðan "okkar" fólk var að "höggva mann og annan", stunda heiðursmorð, rán, rupl og tíðar nauðganir á Írum.