901 - Einu sinni átti ég hest

Og það var sko enginn venjulegur hestur heldur hjólhestur. Og ekki einu sinni neinn venjulegur hjólhestur heldur hét hann Royal og var þess vegna konunglegur eins og búðingurinn frægi.

Jæja, ekki er að orðlengja það að hjólhesturinn minn var svartur. Hrafnsvartur meira að segja. Þetta var ekki nein Möve-drusla eins og Atli hreppstjóra átti. Dekkjastærðin var hvorki meira né minna en tuttugu og átta sinnum einn og hálfur. Ekki neitt tuttugu og sex sinnum einn og þrír fjórðu eða eitthvað svoleiðis.

Man að hjólhesturinn minn kom úr bænum að kvöldi dags sextánda júní. Af hverju man ég það svona vel? Nú vegna þess að sautjándi júni var daginn eftir. En við komum nánar að því bráðum.

Annað hvort kom hjólhesturinn minn með Gardínu-Palla eða Stjána í Saurbæ. Pabbi hafði keypt þennan dýrgrip handa mér í Fálkanum (eða var það í Erninum) daginn áður og ég gat smávegis prófað hann kvöldið sem hann komst í mínar hendur.

Auðvitað kunni ég að hjóla, því að öll höfðum við systkinin lært að hjóla á hjólinu hennar Sigrúnar. Það kom sér vel að það var kvenhjól því annars hefðum við þurft að hjóla „undir stöng" sem var ekki einfalt fyrir óinnvígða.

Jæja, þarna var ég semsagt með minn splukunýja hjólhest að kvöldi til hinn sextánda júní einhvern tíma nálægt miðri tuttugustu öldinni.

Nú var illt í efni. Ég hafði nefnilega nokkru áður látið fallerast og farið í skátana eins og nú er sagt. Það er ekki alveg það sama og að fara í hundana en í þessu tilfelli svipað.

Svo mikill hörgull var á strákum í mínu númeri í Skátafélagi Hveragerðis á þessum tíma að ég hafði verið dubbaður upp í að vera fánaberi í skrúðgöngunni á sautjánda júní. Til að geta sinnt því embætti þurfti ég að mæta snemma og þramma fram og aftur án þess að geta hjólað nokkuð. Það var erfitt en hafðist þó.

Ég man auðvitað ekkert eftir skrúðgöngunni eða skemmtiatriðunum á sautjánda júní skemmtuninni að þessu sinni. Kannski var skemmtunin haldin uppi í Laugaskarði eins og seinna tíðkaðist og þar var vinsælt að slást með koddum eða einhverju þessháttar á tréspýtu sem sett var þvert yfir laugina.

Kannski var skemmtunin á barnaskólatúninu eða á hótelinu ég veit það bara ekki. Líka tíðkaðist víst á sautjándanum að giftir og ógiftir kepptu í fótbolta. Þar keppti ég einhverntíma með ógiftum en aldrei með giftum.

Loksins lauk þó sautjandajúni skemmtuninni að þessu sinni og ég komst á hjólhestinn minn fína og svarta og hjólaði af hjartans lyst um allt. Sjálfsagt var það ekki í þetta sinn, en á þessum hjólhesti tókst mér einu sinni að hjóla án þess að snerta stýrið með höndunum næstum eftir endilangri Heiðmörkinni, eða allt frá bakaríinu og niðurundir Árnýjarhús. Svona var ég flinkur þá.

Athugasemdir

[Jóhannes Laxdal Baldvinsson, 20.12.2009 kl. 00:39]

Ekki man ég eftir Royal hjólum. Hinsvegar átti ég Raleigh hjól sem fékkst í Fálkanum. Mörgum árum seinna keypti ég mér DBS hjól í Noregi, það var með 3 gírum og þótti bera af öðrum merkjum. Núna eru allir á þessum fjallahjólum sem eru allt öðru vísi hönnuð, henta ekki til að hjóla sér til skemmtunar

[Kama Sutra, 20.12.2009 kl. 00:51]

Fyrst verið er að minnast á karl- og kvenhjól hérna - hver var/er tilgangurinn með stönginni á karlhjólunum?  Að hengja karldjásnin á?...

Ég hef aldrei skilið þörfina fyrir þennan mun á hjólunum.

[Sæmundur Bjarnason, 20.12.2009 kl. 01:36]

Kama Sutra, ég hef alltaf talið að þetta með stöngina hefði með pils að gera án þess þó að ég hafi velt því sérstaklega fyrir mér. Þetta með "karldjásnin" hjá þér held ég að sé örugglega ekki rétt.

[Þorsteinn Briem, 20.12.2009 kl. 09:03]

Stoltur á hjóli með stöng,
stuttur en Heiðmörkin löng,
í jóreyk á sautjánda júní,
og jafnvægi göngunni bún'í.

[Sæmundur Bjarnason, 20.12.2009 kl. 14:13]

Já, stoltur var þá strákurinn
og stöngin oft til reiðu.
Ef menn vildu átök stinn
yfir strætin breiðu.

[Kama Sutra, 20.12.2009 kl. 17:11]

[Sigurður Hreiðar, 20.12.2009 kl. 22:19]

Svona upprifjanir eru mér að geði. Var einmitt í kvöld -- í samtali manna á milli -- að rifja upp frumraunir mínar á reiðhjóli sem er önnur saga og kannski blogga ég hana einhvern tíma.

En -- þetta með stöngina -- var hún ekki til að reiða á? Það voru vandræði með kvenhjólin -- sem ég þekkti mætavel enda yngstur í systkinahópnum og hið eina með karldjásn -- að það var ómögulegt að reiða á þeim. Nema á bögglaberanum sem var hreint ekki eins þægilegt fyrir þann sem hjólaði. En ég uppgötvarði snemma að stöngin var ágæt til að reiða á mjólkurbrúsa og man eftir að komin voru för í stöngina á tveimur stöðum þar sem brúsabrúnirnar mæddu á henni.

Ég átti aldrei nýtt hjól sem strákur. Alltaf eitthvað sem ég hafði verið arfleiddur að, stundum gott verkfæri, stundum lakara. Oft litu þau druslulega út hjá mér og vantaði ýmislegt á þau sosum bretti og þess háttar, en lengst af mátti dugast við þau til brúks og leiks.

Það var ekki fyrr en fyrir sosum tíu árum að ég eignaðist nýtt hjól. Tegundina veit ég ekki en Atlantis stendur fagurlega letrað á það á einum eða tveimur stöðum og það en með sjö gíra innbyggða. Góður gripur en satt að segja ekkert rosalega mikið notaður. Og stöngin alveg ómarin.

[Sæmundur Bjarnason, 20.12.2009 kl. 23:19]

Sigurður, ég held að stöngin hafi aðallega haft tvennan tilgang. Upplagt að reiða á henni. Óstöðugleiki farartækisins jókst mikið ef reitt var á bögglabera. Líklega var "stellið" líka sterkara með þessu móti. Kvenhjólin held á að hafi aðallega verið höfð stangarlaus til að hægt væri að hjóla í pilsi og svo var náttúrulega miklu betra að læra á þeim.

[Jóhannes Laxdal Baldvinsson, 20.12.2009 kl. 23:38]

Eftir túrinn yfirleitt
af ánægju hún hló og söng
Ég hef hundrað sinnum reitt
þá hringaná á minni stöng