185. - "Launamunur kynjanna er ekki til"

Var að enda við að horfa á upptöku af Silfri Egils.

Ég hjó eftir því að Sigríður Andersen sagði "Launamunur kynjanna er ekki til." Þetta finnst mér vera fullyrðing út í bláinn. Vissulega er margt hægt að finna að mörgum könnunum um þetta efni og greinilega eru fjölmiðlamenn mjög veikir fyrir öllu sem hægt er að kalla kannanir eða rannsóknir.

Ég man vel þá tíð þegar konur í daglaunavinnu fengu einfaldlega mun lægra kaup en karlar. Stéttarfélög voru með launatöflur yfir bæði kvennakaup og karlakaup.

Þetta tíðkast ekki lengur, veit ég vel, og okkur körlunum finnst oft að þróunin til jöfnunar hafi verið nokkuð hröð síðustu áratugina. Ég er samt ekki viss um að konum finnist almennt það sama. Að halda því fram eins og Sigríður Andersen gerir að málið sé bara dautt, er einfaldlega ekki rétt.

Þeir stjórnmálamenn sem hugsa svipað og Sigríður Andersen tala oft um frelsið. Frelsi fólks til að ráða sér sjálft, jafnvel til að taka skaðlegar ákvarðanir. Öfgar á báða bóga eru skaðlegar. Auðvitað er skaðlegt að afskipti opinberra aðila af öllum sköpuðum hlutum séu of mikil. Engin mega þau heldur ekki vera. Hér sem annarsstaðar er það hið gullna meðalhóf sem gildir. Því miður er það bara vandfundið.

Einhvern tíma las ég Fjallkirkjuna eftir Gunnar Gunnarsson og kannski fleiri bækur eftir hann. Samt hreifst ég aldrei mikið af Gunnari. Fannst guðsorðastaglið vera of mikið fyrir minn smekk. Ég man samt eftir einni setningu úr bók eftir Gunnar (líklega Fjallkirkjunni) þar sem söguhetja hjá honum er að formæla annarri söguhetju og segir: "Hundaklyfberi, lúðulaki, lufsa."

Svartfugl er þó mögnuð saga. Ég man vel að þegar ég las þá bók fyrst fannst mér útilokað að hægt væri að segja frá Sjöundármálunum á annan veg en þar var gert.

Löngu eftir þetta las ég bók þar sem orðið lufsa var greinilega notað sem einhverskonar skrauthvörf fyrir orðið píka. Þetta var á þeim árum sem ekki þótti við hæfi að nota svo dónaleg orð í virðulegum bókum. Áreiðanlega meinti Gunnar Gunnarsson þetta þó ekki þannig.

Hér er Ingibjörg. Sennilega er hún í nýrri úlpu. Kannski er líka kalt í veðri. Hvað veit ég.

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta er Sigrún Helgadóttir. Ein besta vinkona Ingibjargar. Systir Jónu sem var í bekk með mér. Jóna býr núna í Ameríkunni og var meðal þeirra sem komu því á að við bekkjarsystkinin hittumst orðið reglulega á tveggja ára fresti.

Athugasemdir

[Kristjana Bjarnadóttir, 26.11.2007 kl. 10:18]

Sá þennan þátt, þ.e. Silfrið. Einkennileg fannst mér röksemdafærslan fyrir að leyfa súlustaði og vændi. Þetta yrði til þó það væri bannað menn finni alltaf leiðir framhjá. Með sömu rökum ættum við að leyfa eiturlyf. Alveg sama hvaða afstöðu við höfum, með eða móti súlustöðum eða lögleiðingu vændis, þetta geta ekki talist rök.

[Lára Hanna Einarsdóttir, 26.11.2007 kl. 11:53]

Eins og talað út úr mínu hjarta með yfirlýsingarnar um launamuninn. Ég satt að segja trúði ekki mínum eigin eyrum og vorkenndi þessari ungu konu fyrir fáviskuna og þröngsýnina. Hún talaði eins og hún væri forrituð. Fólk sem segirr svona virðist ekki vera í tengslum við veruleikann. Það er kynbundinn launamunur víðast hvar, svo einfalt er það og ekki þarf miklar kannanir til að sanna það.

Sama á við um það sem Kristjana segir í sinni athugasemd um súlustaðina og vændið. Það eru ekki rök að "fólk fer þá bara framhjá lögunum" ef eitthvað er bannað. Og sama kvöld kom fram í fréttum að þau samtök sem starfa með þolendum kynferðisofbeldis hafa orðið vör við að mansal sé að skjóta rótum á Íslandi. Sjá hér og hér. Vitað er að vændi og mansal tengist þeim stöðum þar sem konur tína af sér spjarirnar til að skemmta körlum og því ætti það að vera eitthvað öðruvísi hér á landi?

Frelsi er fínt svo langt sem það nær, en það má ekki fara með það út í öfgar og afskræma það.