3023 - Söngurinn um roðasteininn

Í mínu ungdæmi var „Sangen on den röde rubin“ eða söngurinn um roðasteininn sú bók sem við unglingarnir sóttum hvað mest í. Hún var klámfengin nokkuð og var einmitt þessvegna vinsæl mjög hjá okkur unglingunum. Þessi bók var eftir Norðmanninn Agnar Mykle og á íslensku var það stundum kallað „að myklera“ að klæmast eða tala um klámfengin efni. Eftir þennan sama höfund man ég eftir að hafa lesið smásagnasafnið „Blettirnir á vestinu mínu“. Ein saga eða réttara sagt atriði úr einni sögu þar er mér sérstaklega minnisstætt úr þeirri bók. Einhver úr krakkahópi henti heypoka fyrir eitt hjól bíls sem var að taka af stað og rak upp vein eitt mikið í sama mund og bíllinn keyrði yfir heypokann. Bílstjórinn snaraðist útúr bílnum og snöggreiddist svo ofsalega þegar hann uppgötvaði hrekkinn að hann sló strákinn utanundir sem stóð fyrir þessu. Þetta var enginn venjulegur löðrungur, heldur missti strákurinn heyrn á öðru eyranu í kjölfarið.

Að sjálfsögðu varð dómsmál úr þessu og bílstjórinn hafði fátt sér til afsökunar. Hann hafði ráðist á strákinn og skaðað hann alvarlega. Man að ég kenndi mjög í brjósti um bílstjórann enda er varla til verri hrekkur en að láta einhvern halda að hann hafi keyrt yfir barn.

Varð vitni að slíkum atburði í æsku og hann hefur aldrei liðið mér úr minni. Vörubíll hafði komið með einhverjar vörur í bakaríið í Hveragerði eða hugsanlega var bílstjórinn bara að versla þar. Af einhverjun ástæðum var bíllinn stöðvaður sunnan við bakaríið. Þegar hann var á leið í burtu var honum því bakkað austureftir. Lítið barn Sigursteins sem þarna bjó í litlu húsi rétt hjá hafði verið að leika sér aftan við bílinn og hann keyrði yfir það. Held að það hafi dáið samstundis. Man að nafni minn í Brekku kom hlaupandi frá verkstæðinu hjá Aage (kannski var það Aðalsteinn sem rak verkstæðið þá) og sagði bílstjóranum að hann væri að keyra yfir barn. Jafnframt rak hann okkur krakkana í burtu, en við höfðum verið á leiðinni í bakaríið held ég. Sá ekki atburðinn sjálfan en vörubílnum man ég mjög vel eftir. Þetta hefur eflaust verið nokkru fyrir 1950, en situr enn í mér. Þekkti allvel eina dóttur Sigursteins sem var nokkrum árum eldri en ég og Áróra hét eða heitir.

Eiginlega er ég alveg hættur að fara nærri eins oft og ég gerði inná fésbókina. Mér leiðist hún. Einkum eftir nýjustu breytingarnar. Þetta er mestmegnis óttalegt kjaftæði sem þar er að finna. Þó er þar mikið um allskonar upplýsingar sem slæmt er að vera án. Verst er hvað það eru margir sem skrifa á hana eða setja myndir þar og aldrei er nokkur friður. Þetta verður ein samfelld og lítt aðlaðandi hljómkviða allt gaulið þar. Allir eru ákaflega jákvæðir og bjartsýnir. Jafnvel hjátrúarfullir og sótthræddir. Satt að segja er þetta tímaþjófur hinn versti. Auðvitað er Moggabloggið og neikvæðnin þar ekki hótinu skárri. Aðalkosturinn er sá að ekki er eins mikið af einskisverðum tilkynningum og hrútleiðinlegum upplýsingum um týnda ketti og þessháttar þar. Kannski á ég bara of mikið af fésbókarvinum. Mér finnst líka að þessi bókarskratti sé einum of frekur og vilji að allir séu eins og hugsi svipað.

Bandarísku kosningarnar hafa að mestu leyti farið eins og flestir bjuggust við. Þegar þetta er skrifað er allsekki ljóst um úrslitin.

Einhver mynd.

Athugasemdir

[Þorsteinn Briem, 4.11.2020 kl. 20:32]

Á gumpinn fékk nú góðan skell,
gaman er að heyra,
Trumpsins mikið raus og rell,
rifrildi og fleira.