2998 - Um Sigurhans og Unni

Nú  er ég búinn að semja eina söguna ennþá. Ekki veit ég hvar þetta endar. Þeir sem lesa þessi ósköp fá að fylgjast með fyrstu tilraunum mínum á þessu sviði. Kannski er það ekki spor merkilegt, en samt gæti það verið. A.m.k. hef ég lítið fyrir þessu og er venjulega ekkert byrjaður að spekúlera í sögunni sjálfri þegar ég byrja. Ekkert felli ég niður og lítið lagfæri ég eftirá svo þetta er næstum því alveg eins og það kemur af kúnni. Næstum því það eina sem ég ákveð fyrirfram er að hver saga megi helst ekki vera lengri en svona ein wordblaðsíða.

Hér kemur þá sagan. Ekki hef ég hugsað mér að geyma hana neitt:

Hún sá að Sigurhans var úti í glugganum og horfði á hana. Hún flýtti sér að láta sem ekkert væri og að hún hefði ekki tekið eftir þessu. Á þann hátt tókst henni að komast alla leið heim til sín án þess að líta aftur á hann. Samt sem áður var henni alls ekki rótt. Það boðaði ekkert gott að Sigurhans væri farinn að fylgjast með henni. Hún hafði heyrt margar sögur af því hvernig hann lagði snörur sínar fyrir ungar stúlkur. Vissulega var hann myndarlegur og allt það, en sögurnar sem af honum gengu fengu hana til að roðna og undarleg tilfinning gagntók allan líkama hennar. Vitanlega trúði hún þessum sögum ekki en það hlaut samt að vera eitthvað til í þeim.

Í þorpinu var Sigurhans álitinn vera einn mesti hjartaknúsari sem þar hafi slitið barnsskónum. Strax á sínum bernskuárum hafði hann farið að gera sér dælt við stelpurnar. Ekki minnkaði það með aldrinum. Þegar hann fermdist var hann farinn að sofa reglulega hjá. Sennilega var hann einn um það af strákunum. Sigurhans hafði engan áhuga á bílum eða ofurhetjum eins og félagar hans, en því meiri á stelpum. Ekki átti hann í neinum erfiðleikum við að koma sér í mjúkinn hjá þeim. Ekki þurftu þær nema að nefna það, þá var hann til í að sýna þeim typpið á sér. Að vísu heimtaði hann stundum að fá að sjá píkuna á viðkomandi í staðinn en það var nú lítið mál.

Sögurnar sem gengu um Sigurhans voru flestar um hjásofelsi hans hjá hinum og þessum og oft fylgdu með safaríkar frásagnir af því hverju hann hafði fundið uppá. Ekki varð þessi söguburður til þess að vinsældir hans hjá kvenþjóðinni minnkuðu, heldur má segja að þær hafi haft þveröfug áhrif. Af þessum sökum minnkuðu hins vegar töluvert vinsældir hans hjá strákunum, en honum var alveg sama um það.

Þegar Sigurhans eltist varð honum smátt og smátt erfiðara um að fá drátt hjá jafnöldrum sínum. Þá tók hann upp á því að eltast við smápíurnar. Þess vegna var það sem hún Unnur sem sagt var frá hérna á undan vildi umfram allt forðast hann. Hún var nefnilega guðhrædd og góð og vildi komast hjá því að verða ein af stelpunum hans Hansa krútts, eins og hann var oftast kallaður. Unnur var ekki nema nýorðin fjórtán ára og vildi sannarlega ekki hafa neitt með menn eins og Sigurhans að gera.

Aftur á móti hafði Sigurhans fegið mikinn áhuga á henni. Hann lét sig dreyma um að komast uppá hana með einhverjum ráðum. Hann fékk ekki nærri þvi nóg hjá Siggu og Tótu, þá hann fengi að ríða þeim þónokkuð reglulega. Þær voru báðar hættar að vera spennandi og þar að auki voru þær orðnar næstum því fullorðnar, 18 ára gamlar og eftir því útlifaðar. Unnur litla var með sín ungmeyjarbrjóst og næstum hárlausu píku (vonaði hann) miklu meira spennandi. Hann ákvað þessvegna að reyna við hana næst þegar hann mundi hitta hana.

Unnur var á leiðinni út í búð þegar hún sá að Sigurhans kom á móti sér. Samstundis beygði hún útá götuna og fór yfir hana því hún vildi komast hjá því að mæta honum. Mikil varð undrun hennar þegar hann virtist á sama andartaki þurfa að fara yfir götuna eins og hún. Ekki fannst henni koma til mála að fara til baka yfir götuna þó henni dytti þar fyrst í hug. Slíkt væri alltof áberandi. Hún ákvað því að halda áfram þó með þessu móti yrði hún vitlausu megin á götunni miðað við búðina. Auðvitað gat hún verið að fara eitthvert allt annað án þess að hann vissi það. Líka var hugsanlegt að hann hefði þurft að fara yfir margnefnda götu, burtséð frá því hvar hún var.

Þegar þau mættust sagði hann:

„Það er eins og þú sért að forðast mig. Getur það verið?“

„Nei, ég þurfti bara að fara yfir götuna“, sagði Unnur, um leið og hún sökk ofan í gangstéttina eins og hún óskaði sér einmitt á þessari stundu.

Þessvega er það sem ég get eiginlega ekki haldið áfram með þessa sögu. Hún var samt að byrja að verða svolítið spennandi, var það ekki?

Einhver mynd.

Athugasemdir

[Þorsteinn Briem, 1.9.2020 kl. 12:52]

Enn ein birt hér sagan snjöll,
sorðin mörg var frúin,
nú er sagan næstum öll,
núna er hún búin.

[Sæmundur Bjarnason, 1.9.2020 kl. 20:53]

Búinn er nú Steini stuð.
Stundum er það gaman.
Ekkert minnsta árans tuð
allir blandast saman.