2292 - Stjórnmálaástandið

Nú er að verða greinilegt að það birtir svolítið fyrr en áður. Jafnvel er orðið nokkuð bjart um níuleytið. Náttúran hefur semsagt ekki alveg gleymt okkur þrátt fyrir misheppnaðan náttúrupassa, sem flestir eru búnir að gleyma. Að þurfa að borga fyrir það eitt að horfa á íslenskar náttúruperlur er andstætt eðli okkar. Nær finnst manni vera að skattleggja þá, jafvel ótæpilega, sem undanfarið hafa gert sér íslenska náttúru að féþúfu. Auðvitað hætta þeir þá og þeir sem við taka eru hugsanlega alls ekki jafn sekir, en þeir geta þá reynt að láta túrhestana borga meira. Kannski fælir það þá í burtu, en við því er ekkert að gera. Þeir hætta þessu glápi hvort eð er fyrr eða síðar.

Pólitík. Ríkisstjórnin virðist vera klofin í mörgum afdrifaríkum málum. Kannski endar þetta allt með ósköpum. Ég hef samt trú á því að loðmullan taki völdin, eins og vant er, bæði hér á skerinu og eins hjá ESB. Líklega verður sæst á að fresta málum bæði hér og þar því völdin eru sæt og ekkert kemur í stað þeirra. Það er svolítið bagalegt að ekkert skuli gerast í mikilvægum málum hjá íslensku ríkisstjórninni. Andstæðingar aðildar að ESB eru þó líklega óglaðir, en þeir sem aðildinni eru meðmæltir vita varla hvaðan á þá stendur veðrið. Það hvessir alltaf öðru hvoru, bæði í pólitíkinni og náttúrunni.

Hvers vegna á þjóðarvilji ekki að ráða í kvótamálinu? Einhvers staðar sá ég því haldið fram að þó þjóðaratkvæðagreiðslur sé ágætar til síns brúks þá mætti ekki gera ráð fyrir að sanngjörn niðurstaða fengist í máli þar sem um væri að ræða hagsmuni fremur fárra. Þarna var verið að mæla gegn því að greidd yrðu atkvæði meðal þjóðarinnar um eignarhald og umráðarétt yfir fiskveiðiauðlindinni. Ég tel þetta sjónarmið byggjast á miklum misskilningi. Hugsum okkur að fram kæmi hugmynd um að banna alla skatta. Áreiðanlegt er að mikill meirihluti þjóðarinnar er andvígur sköttum á sig. En er víst að slík hugmynd fengi meirhlutafylgi í þjóðaratkvæðagreiðslu? Það álít ég allsekki. Til að slík hugmynd hefði einhverja möguleika á samþykki, yrði að benda á einhverja aðra tekjuöflun fyrir ríkið. Alls ekki er víst að meirihlutafylgi væri fyrir því að leggja ríkið niður.

Ef þingmenn eru almennt svo skyni skroppnir að halda að þeir standi þjóðinni framar í gáfum, þá er þeim fyrst og fremst vorkunn. Vel mætti losa sig við þá alla og enginn sæi eftir þeim og varla að nokkur tæki eftir því. Að vísu er hægt að ímynda sér þá sem einskonar hemil á vonda ríkisstjórn. Það er þá eini tilgangurinn með tilvist þeirra. Lagasetning þeirra er a.m.k. tóm vitleysa. Og að láta þá ráða hvernig landinu er stjórnað er einfaldlega ofbeldi af hæstu gráðu. Ef ekki væri séð fyrir stjórn ríkisins með öðrum hætti, jafnframt því að losa sig við þá, mundi stjórn ríkisins einfaldlega færast til ríkisstjórnarinnar eins og nú er í reynd. Og ekki væri það betra.

Undirgöng.

Athugasemdir

[Ellismellur 22.2.2015 kl. 09:37]

Spurningin er hvort og þá hvernig við losnum við pólitíkusa. Ef við erum á annað borð með s.k. fulltrúalýðræði, er líklega örðugt að losna alveg við þá. Hvaða stefnu sem við tökum, þurfum við allavega á nýrri stjórnarskrá að halda, sem er ekki eins miðuð við sjónarmið átjándu og nítjándu aldar og sú, sem nú er í gildi. Sú húsbóndavaldshugsun, sem núgildandi stjórnarskrá er gegnsýrð af, er ekki í samræmi við þá hugsun, menntunarstig og menningu almennt sem gildir í dag.
Öryggis- og samvinnustofnun Evrópu, sem á m.a. að hafa eftirlit með að sanngirni sé gætt í almennum kosningum á starfssviði stofnunarinnar, hefur gert mjög alvarlegar athugasemdir við kosningakerfi okkar íslendinga. Það má reyndar telja með ólíkindum, að það skuli talið nauðsynlegt í jafn litlu mengi og þessi hópur, sem byggir skerið að hafa kjördæmaskiptingu yfirleitt. Ég nota viljandi orðið "hópur" því það er nánast rökleysa að telja samsafn 320.000 manneskja þjóð. Það þarf því að hafa það sem forgangsatriði við breytingu á stjórnarskránni að annarsvegar hafa landið allt undir í kosningum - það gengur allavega ágætlega þegar við kjósum forseta - nú og svo er stór spurning hvort þörf sé á því að vera með tvö stjórnsýslustig þegar svo er komið.
Það er líka spurning, hvort ekki sé þá betra að kjósa einn mann sem skipaði síðan ríkisstjórn með sér, svipað og gert er í Bandafylkjum Norður - Ameríku, en hlutverk þingsins yrði fyrst og fremst að hafa eftirlit með framkvæmdavaldinu. Jafnframt yrði fjöldi þingfulltrúa takmarkaður, t.d. mætti hugsa sér að fjöldi þeirra væri miðaður við fjölda fólks á kjörskrá, t.d. einn fyrir hverja 10.000 kjósendur. Þá mætti líka betur koma við beinu persónukjöri, þ.e. hætt yrði við að nota lista, heldur byði fólk sig fram sem einstaklinga og þá næði þau kjöri, sem flest atkvæði fengju. Hver kjósandi yrði að kjósa einhvern lágmarksfjölda frambjóðenda, en þyrfti ekki í sjálfu sér að tilnefna allan fjöldann, t.d. ef þeir yrðu um það bil 25 miðað við ofangreinda hugmynd. Jafnframt yrðu settar reglur um þjóðaratkvæði, sem væru rýmri en þær sem nú gilda, m.a. um hversu margir kjósendur þyrftu að vera á bak við kröfu um slíkt til að skylt yrði að verða við henni.

Hvað sem verður, er núverandi kerfi orðið úrelt og gjörspillt og það þarf að koma því nær lýðræði, sem er alls ekki í gildi hér á landi.

[Sæmundur Bjarnason, 22.2.2015 kl. 16:38]

Sammála þér í næstum öllum atriðum, Ellismellur.