2249 - Svíþjóð

Í Svíþjóð er mér sagt að sé maður í fangelsi, sem brýtur ævinlega stóra gluggarúðu í einhverjum banka um leið og hann er látinn laus svo lögreglan á ekki annars úrkosti en að setja hann inn aftur. Auðvitað er þetta skiljanlegt og fleiri ættu að taka þetta upp. Bankar eru eins og allir vita undirrót alls ills. Þeir sanka að sér peningum, búa þá til ef ekki vill betur og sjá um að safna þeim á sem allra fæstar hendur. Vitanlega sjá þeir ekki sjálfir um að mergsjúga og þrautpína allan almenning (nema á Íslandi), heldur styðja þeir ætíð með ráðum og dáð þá sem það gera.

En þó allir vita að allt hið illa í heiminum sé bönkunum að kenna eru þeir alltaf látnir í friði. Menn telja þá jafnvel nauðsynlega og ríkisstjórnir keppast um það hver um aðra þvera að koma þeim til hjálpar, þegar þeir setja sjálfa sig á hausinn, því græðgin er ótakmörkuð.

Hvernig á þessu stendur er ein af mestu ráðgátum heimsins. Auðvitað eru ríkisstjórnir almennt ekki fulltrúar fólksins frekar en skíturinn á götunum, en ekki þyrfti nema að ýta við einum smábanka með litla ríkisstjórnarfingrinum, þegar næsta bóla ríður yfir til þess að hann og allir hans félagar og kollegar kolféllu. Sú ríkisstjórn sem það gerði gæti þá að sjálfsögðu verið viss um endurkjör.

Vitanlega er þetta svolítið orðum aukið, en samt er það svo a.m.k. hér á Íslandi að bankar og bankastjórar ráða alltof miklu. Ef þeim væri gert skylt að starfa eftir nákvæmum og sanngjörnum reglum gætu þeir engum skaða valdið. Það er semsagt Alþingi sem hefur brugðist í þessu eins og svo mörgu öðru. Samt kjósum við alltaf sömu hottintottana aftur og aftur sama hverslags gloríur þeir gera. Líklega eru kjósendur bara svona vitlausir.

Auðvelt er að setja svona lagað saman, en hverju skilar það? Það að skrifa vel er ekki bara að hrúga ókvæðisorðum saman og bölva sem mest. Það sem skrifað er þarf að eiga einhvern samhljóm með lesandanum. Þessvegna er það sem svona margir skrifa nútildags, en eflaust hafa þeir flestir einkum áhrif á sjálfa sig. Vitaskuld dugar það alveg, ef nógu margir skrifa. Flestir skrifa þó svo lítið og um svo ómerkilega hluti að ekki er hægt að telja það með. Niðurstaðan er semsagt sú að alltof fáir láta ljós sitt skína. Margt smátt gerir eitt stórt. Í útlandinu skeði það eitt sinn að spegilgljáandi leikskrá var notuð til að drepa dómarann í knattspyrnuleik með því að allir beindu sólargeislanum að honum. Tólf þúsund bjartar sólir eru nefnilega hættulegar.

Eden.