2233 - 248 eða var það 243

Kannski eru stjórnmálaleg viðhorf mín kratískari en sumum finnst hæfilegt. Við því er ekkert að gera. Lífeyrismál eru mál málanna í dag. Þau eru margflókin. En það eru undanfarnar ríkisstjórnir sem hafa gert þau það. Mitt sjónarmið er að ríkið (þ.e. við öll) eigum að tryggja öllum lágmarkstekjur til að lifa af. Sú upphæð getur verið miðuð við 200 eða 2000 krónur per mann per máltíð í útgjöld til fæðu. Um það má eflaust rífast. Einnig um allar aðrar viðmiðanir. Síðan finnst mér ekki koma ríkinu nokkurn skapaðan hlut við hvort sumir hafa lífeyristekjur til viðbótar. Grunnurinn að slíku hlýtur að vera sanngjarnt og eðlilegt skattkerfi og að allflestir sætti sig við það. Mikið vantar á að svo sé hér á Íslandi. Sífellt er reynt að flækja og rugla málin sem mest.

Hvernig er eiginlega þessi tala (248 eða 243) tilkomin? Hver étur þetta upp eftir öðrum. Sumir láta eins og Bjarni Ben. hafi fundið þessa tölu upp. Ekki held ég að það sé rétt. Svo mikið er víst að hvergi (sem ég veit um) er hægt að kaupa efni í sæmilega máltíð fyrir þessa peninga. Sumum finnst ekki einu sinni mikið að borga 3 þúsund eða meira fyrir eina máltíð fyrir einn. Sums staðar er þó hægt að fá ágætis einsmanns máltíð fyrir innan við þúsund krónur. En til lengdar er það heldur leiðinlegt að fá sér alltaf það ódýrasta. Svo er spurningunni um það hve margar máltíðir sé rétt að borða á hverjum degi alveg ósvarað og hvort nóg sé að hugsa bara um efnið í máltíðina.

Matarskattur eða ekki matarskattur. Einu sinni var bara til söluskattur. Og hann var 3 prósent. Auðvitað fór hann hækkandi eins og annað og á endanum var virðisaukaskatturinn fundinn upp. Fyrst í stað átti hann að vera jafn á alla starfsemi og vörur, en svo var farið að heimta lægri prósentu á matvörur, sem auðvitað er eðlilegt. Vaskurinn á matvörur var þá lækkaður í 7 prósent og munaði mikið um það. Sú lækkun fór kannski ekki öll til neytenda, en ef matar-vaskurinn verður hækkaður í 12 prósent fer sú hækkurn áreiðanlega þangað.

Eiginlega er ég sammála pírötum með það að breytingin sem internetið getur valdið er ákaflega mikil. Þó þeir kalli sig sjóræningja er ekki þar með sagt að þeir styðji hvaða hegðun sem er á netinu. Ef bara er talað um höfundarréttarvarið efni er fljótlegt að sjá að eðlilegt gjald er það sem neytendur og framleiðendur koma sér saman um á endanum. Stjórnvöld  (sem alltaf eru mörgum skrefum á eftir öðrum í tæknilegum efnum) vilja helst setja lög um allt sem nöfnum tjáir að nefna. Hreint stjórnleysi væri samt jafnvel betri en hreinn kommúnismi eða lög um allt sem hægt er að hugsa sér. En sleppum því. Á internetinu er fátt hægt að banna og sé það reynt finna þeir sem vilja komast framhjá bönnunum alltaf leiðir til að gera það. Almenningur (allflestir a.m.k.) vill borga fyrir not á höfundarréttarvörðu efni og góðri þjónustu. Höfundarnir sjálfir eiga samt ekki alfarið að ráða því hve hátt það er. Hingað til hafa þeir þó með stuðningi stjórnvalda getað gert það að mestu.

Auðvitað er líka eðlilegast að þeir sem vilja nota .is endinguna á netinu hafi einhver tengsl við Ísland. Fyrst stjórn Isnic var látin í hendur einkafyrirtækis er nauðsynlegt að hafa lagarammann nothæfan. Það er hann þó ekki.

Laufblað.

Ófreskjan „Trjáklippir“.