1878 - Píratar eða prímatar

Í ljósi þess að ný hægrisveifla virðist í uppsiglingu hér á Íslandi er ég mest að hugsa um að kjósa Pírata flokkinn í næstu kosningum. Fjórflokkurinn á ekki upp á pallborðið hjá mér. Er þó allsekki búinn að ákveða mig og geri það kannski ekki fyrr en á leiðinni að kjörborðinu eins og svo hátíðalega er gjarnan sagt.

Undarlega margir virðast hafa addressuna á blogginu mínu í RSS hjá sér eða einhverju þess háttar, því ef mér verður það á (sem gerist næstum daglega) að skrifa smáblogg þá eru aðsókartölur strax roknar upp, en mælast varla annars. Svo geta þær rokið upp í skýin ef ég set nöfn eða eitthvað voða vinsælt í fréttum þann daginn í fyrirsögnina. Verst hvað mér gengur illa að skrifa um sama málefnið út í gegn.

Þetta gullfótartal hjá Framsóknarflokknum er mestan part bara afbrigði af þjóðrembunni, sýnist mér. Pappírsfóturinn hefur aukið á verslun milli landa og sérhæfingu alla. Kannski heldur sú ráðstöfun þróunarlöndunum í fátæktargildru þeirri sem þau augljóslega eru í og hrunið hér á landi sýnir að of geyst er hægt að fara pappírsfótslega séð. Annars ætti ég ekki að vera að tala um hagfræðileg málefni, því ég hef ekkert vit á slíku.

„Það sem helst hann varast vann, varð þó að koma yfir hann.“ Var einhverju sinni sagt. Kannski er ég alltof orðmargur og þéttbloggandi til að hægt sé að taka mark á mér. Ég geri það samt sjálfur. A.m.k. meðan ég er að blogga. Nú er ég búinn að blogga svo mikið og lengi að ég man engan veginn hvað ég hef skrifað. Það er allt í lagi því enginn fylgist með því. Ekki einu sinni FBI þó þeir hafi áhuga fyrir flestu. Framsóknarmenn muna ábyggilega ekki hverju þeir hafa lofað. Loforðahrúgan flokkanna á eflaust eftir að stækka og stækka alveg framað kosningum, en þá byrja menn undireins að svíkja og svíkja.

Davíð Jónsson (vinstri sinnaði guðsmaðurinn (eða klámkóngurinn) sjálfur) er með áhugaverða drápu á Wordpressinu hjá sér. http://silfurgeitin.wordpress.com/ Kannski bloggar hann of lítið og of sjaldan, en áhugaverður er hann.

Tókuð þið eftir því? Ég bloggað bara ekki neitt um hjúkrunarfræðinga eða Landsspítalann þó það sé greinilega mál málanna í dag.

Símtæki.

1877 - Jóhanna Sigurðardóttir

Myndin sem fylgdi síðasta bloggi var alveg óvart endurtekning frá deginum áður.

Ég held að Jóhanna Sigurðardóttir geri sér enn í alvöru vonir um að koma stjórnarskrárfrumvarpinu í gegn. Hvernig alþingi fer með það frumvarp áður en störfum þess lýkur ræður mjög miklu um úrslit kosninganna í vor. Stjórnmálalega séð (ehemm) eru þetta einstakir tímar sem við lifum á. Kvótafrumvarpið er óttalegur óskapnaður og langt frá því sem lagt var upp með. Flest stórmál sem ríkisstjórnin hefur reynt að koma fram hafa mistekist. Þó er landið að rísa, ef á heildina er litið.

Lausaganga hunda á Reykjavíkursvæðinu er vandamál. Hún er samt bönnuð eftir því sem ég best veit. Vandamálið er ekki hægt að leysa með einhverri patentlausn sem hugsanlega hentar allsekki. Lykilatriði er að það þarf að vera einhver aðili sem fylgir slíku banni eftir. Illt er að láta hundana gjalda þess og eigendurnir eru alls ekki alltaf sekir um vanrækslu þó hundarnir sleppi úr gæslu og áreiti fólk.

Verst er að lausagangan er að verða það almenn að fólk sem óttast hunda er síður á ferli útivið í borgarlandinu en það mundi annars vera. Venjulega enda deilur um þetta með því að fólk fer að hrópa á hvert annað og draga ketti og allskyns óskyld atriði inn í málið.

Óþrifin eru hluti vandans, en sá hluti fer batnandi. Verst er að ruslaílát eru fá á almannafæri og sjaldan losuð. Ef hægt væri að bæta eftirlitið og minnka lausagönguna væri mikið unnið.

Árið 1972 kom ég í bankaútibú í Glasgow í Skotlandi til að fá skipt ávísum sem ég hafði fengið í Úvegsbankanum sáluga. Hún var sennilega 8 eða 9 hundruð pund. Í þessu útibúi voru innréttingar allar svo fornfálegar að á Íslandi hefði verið búið að henda þeim fyrir löngu. Afgreiðslustúlkan kallaði á útibússtjórann og hann fórnaði höndum þegar hann sá hvað ávísunin var gríðarlega há og benti mér á að fara í aðalstöðvar Bank of Skotland og athuga hvort þeir réðu við þetta. Það gekk. Glasgow er sennilega fyrsta erlenda borgin sem strákarnir mínir komu til. Mér er minnisstætt að þeim þótti merkilegt að göturnar þar væru svartar eins og heima. Það bætti þó örlítið úr að þeir sáu ríðandi lögregluþjón. Það höfðu þeir ekki séð á Íslandi.

Lækur.