1311 - Jón Sigurðsson

Bara (eða a.m.k. aðallega) vegna þess að fyrirsögnin hjá mér í fyrradag var nafn (að vísu nokkuð frægt) fékk ég mun fleiri heimsóknir en vanalega. Ég er að hugsa um að láta þetta blogg heita Jón Sigurðsson.

Sumir bloggarar hamast við að svarthvítta allt sem þeir skrifa um og sjá hlutina sjaldan í réttu ljósi. Með því að segja við alla (sjálfa sig líka) að annaðhvort verði að gera hlutina svona eða hinsegin lenda þeir fljótlega í tómu tjóni. Flest mál hafa nefnilega margar hliðar en stundum verður samt að velja á milli tveggja möguleika.

Icesave-andstæðingar hafa t.d. alls ekki rangt fyrir sér að öllu leyti. Ekki verður þó hjá því komist að segja annað hvort já eða nei í þjóðaratkvæðagreiðslunni sem nálgast nú óðfluga. Aumingjalegt verður að sitja þá heima eða gera atkvæði sitt ógilt.

Annars dettur mér í hug að Bjarni Benediktsson tapi líklega meiru í þessari þjóðaratkvæðagreiðslu en margir stjórnmálamenn aðrir hvernig sem hún fer. Skoðanakannanir benda nefnilega til að fleiri sjálfstæðismenn fylgi Davíð en Bjarna í Icesave-málinu. Auðvitað setur ríkisstjórnin talsvert ofan ef nei-menn sigra. Á samt ekki von á að hún segi af sér ef svo fer.

Hundleiðist að skrifa um stjórnmál. Það er samt mjög auðvelt því þau eru svo síbreytileg. Auðvitað gæti ég svosem skrifað um Líbýu-málið eða ástandið í Miðausturlöndum yfirleitt en þori varla að hætta mér í slíkt því ekki er að vita nema Villi í Köben rjúki upp. Hann þykist allt vita og sérstaklega þó um Ísraelsmenn og Miðausturlönd. Annars virðast Ísraelsmenn hafa verið fremur spakir að undanförnu og vinstri menn hafa lítið á þá minnst. En mér leiðast fréttablogg líka. Um hvern þremilinn á ég þá að skrifa? Sennilega skrifa ég alltof mikið og alltof oft. Stundum finnst mér samt að ég skrifi of lítið.  

Um þessar mundir er ég að lesa bókina „Sál og mál" sem er safn greina eftir Þorstein Gylfason. Þorsteinn hefur verið afar skarpur penni. Hann minnist meðal annars á bókina „Mannbætur" eftir Steingrím Arason. Ég man að þá bók sá ég einhvers staðar á bókasafni fyrir margt löngu. Nú er hún eflaust raritet mikið og lesin af fáum. Nasistarnir í Þýskalandi komu miklu óorði á það sem þar er rætt um.

Víða um lönd tíðkuðust þó vananir og afkynjanir hverskonar um og fyrir miðbik síðustu aldar. Flestir skammast sín auðvitað fyrir slíkt núna. Þorsteinn telur að þær mannlegu kynbætur sem rætt var um og reynt að framfylgja víða og mælingarárátta  sú sem einkenni greindarvísitölustaglið og raunar öll félagsvísindi og sérstaklega sálfræði valdi meðal annars þjóðrembu þeirri og kynþáttafordómum sem tröllríða öllu uppeldisstarfi. Börnin séu nefnilega varnarlaus gagnvart okkur fullorðna fólkinu.

Fésbókin er ruslasöfnunartæki. Hef tekið eftir því að fésbókartakkar birtast núorðið út um allt. Varast ber að ýta á slík tól. Mér sýnist að þau valdi því að heilu greinarnar (eða linkar á þær), myndir og allt mögulegt fari rakleiðis á fésbókina (hvað eftir annað þessvegna) eins og nóg sé ekki af slíku þar fyrir.

Fésbókin er reyndar lík blogginu að mörgu leyti og virðist hafa tekið við hlutverki þess. Býður líka upp á mun fleiri möguleika og sumir nýta sér þá en aðrir eru greinilega með öllu hættir að fara á fésbókina. Augljós galli er að eiga marga fésbókarvini því þeir virðast ekki mega hreyfa sig án þess að þú fáir tilkynningu um það. Ef þú ferð svo sjálfur að tjá þig með eigin veggjaskrifum eða athugasemdum við annarra þá er fjandinn laus.

Steini Briem aka* Oliver Twist virðist hafa verið með fyrstu mönnum hér á landi til að átta sig á hinu raunverulega eðli fésbókarinnar. Hann á nærri 5000 fésbókarvini og klikkar greinilega á alla fésbókartakka sem hann sér en nennir ekkert að blogga núna þó hann sé undrabarn. Athugasemdast kannski einhvers staðar en ekki hjá mér. Jónas Kristjánsson er duglegur við að vísa á sitt blogg á fésbókinni en takmarkar sig að mestu við það og þau umræðuefni sem þar eru.

Eitt sinn las ég frásögn úr frelsisstríði Bandaríkjanna (frekar en þrælastríðinu) þar sem andstæðir herir höfðu komið sér fyrir á sitthvorum enda allstórrar grasflatar í undirbúningi bardaga. Áhorfendur komu sér fyrir til hliðar og svo hófst bardaginn og menn voru drepnir með miklum tilþrifum.

Sjálfur horfi ég oft þessa dagana á útsendingar frá Líbýustríðinu á Sky News eða CNN og fæ óneitanlega oft þá tilfinningu að ég sé áhorfandi af sama tagi og þeir sem komu sér vel fyrir við grasflötina í Bandaríkjunum undir lok átjándu aldar. Ógeð er eina orðið sem getur lýst þessu.

*aka = also known as

Leiktæki.