1556 - Um rafbækur

Gamla myndin.
Byggingareftirlitið mætt á staðinn!! Kristín Þóra Harðardóttir og Bjarni Sæmundsson.

Menn geta verið doktorar í ýmsu. Held samt að t.d. doktor Gunni sé ekki doktor í neinu. Bloggar samt alveg prýðilega. Minnir að Katrín menntamálaráðherra hafi skrifað lokaritgerð á einhverju bókmenntaprófi um Arnald Indriðason. Kannski er hún að vinna að doktorsritgerð um hann núna. Ath. svona verða sögurnar til. Getsakir um eitthvað verða undir eins að staðreyndum. Man vel eftir pabba Arnaldar eins og eflaust margir aðrir. Mundi frekar vilja lesa ævisögu Indriða G. Þorsteinssonar en sonar hans Arnaldar.

Er nokkuð hugsi yfir athugasemd Hörpu Hreinsdóttur við bloggið mitt frá í gær. Því fer fjarri að mér sé eitthvað illa við Óla Gneista Sóleyjarson. Sé samt þegar ég fer á vefinn hans: http://rafbokavefur.is/ að þar stendur söluvefur innan sviga. Man samt ekki betur en ég hafi tekið fram við hann að ekki mætti (eða ætti að) selja bækur sem byggðar væru á texta frá Netútgáfunni og sé ekkert sem bendir til að svo sé. Kannski eru einhverjar bækur til sölu á rafbókavefnum en ég kannast ekki við að texti þeirra sé frá Netútgáfunni kominn.

Á ekki rafbókalesara og hef ekki hingaðtil átt í neinum erfiðleikum með að útvega mér það sem mig hefur langað til að lesa án sérstakra útgjalda. Geri ekki ráð fyrir að það eigi eftir að breytast á næstunni. Þ.e.a.s. þetta með útgjöldin. Rafbókalesarinn gæti komið í hús fljótlega.

Minnir að ég hafi lesið einhvers staðar fyrir nokkru að rithöfundar hafi gert samning við útgefendur um að fá aðeins 23% af verði rafbóka í sinn hlut vegna þess að svo dýrt væri að koma í veg fyrir að þær væru afritaðar í óleyfi. Úgefendum dettur semsagt ennþá í hug að hægt sé að koma í veg fyrir það. Aðalatriði hverrar bókar er efni hennar. Ekki útgáfa, prentun, markaðssetning, afritunarvarnir eða hvað annað sem útgefendum dettur í huga að telja mönnum trú um. Auðvitað skiptir allt svona verulegu máli en er ekki aðalatriðið.

Þegar texta er sleppt út í netheima lýkur yfirráðum höfundar yfir honum. Auðvitað eru til undantekningar frá þessu og dómarar hvers konar og lögfræðingar munu í vaxandi mæli hafa atvinnu af málum sem tengjast höfundarrétti og málfrelsi. Ekki er sjáanlegt að hægt sé til lengdar að láta eins og internetið sé ekki til. Ekki er hægt að taka aftur töluð orð eða tapaðan meydóm segir máltækið.

Í gömlu bloggi fann ég þessa gullvægu setningu: „Það þýðir ekkert að efna og efna en lofa svo aldrei neinu!!“ Þessi setning er ekki frá mér komin en ég man samt ekki hvaðan. Líklega hefur einhver ruglast á orðum. Afbakaðir talshættir geta verið óbærilega fyndir. 

Þetta skilti er í Kópavogi. Ekki er ég samt viss um að allir Íslendingar skilji þetta. Chopper tel ég að geti bæði þýtt þyrla og endursmíðað (eða endurbætt) mótorhjól.

1555 - Dómur um dóm

Gamla myndin.
Í Reykjavík.

Las áðan dóm Hörpu Hreinsdóttur um bókina Glæsi eftir Ármann Jakobsson. Minnir að sá Ármann sé tvíburabróðir Sverris og bróðir Katrínar menntamálaráðherra. Er semsagt altekinn þeim íslenska (ó)sið að ættfæra alltaf í huganum alla sem ég get. Stundum er þessi ættfærsla raunar tóm vitleysa en þá er taka því.

Dómur Hörpu er ágætur og ég hef satt að segja nokkurn áhuga á að lesa þessa bók. Hún tengir efnið við Eyrbyggju, en segir samt að á vefnum „Druslubækur og doðrantar,“ http://bokvit.blogspot.com/ sé því haldið fram að ekki sé nauðsynlegt að hafa lesið Eyrbyggju til að njóta bókarinnar.

Ég hef löngum verið þeirrar skoðunar að bestu Íslendingasögurnar séu Njála, Laxdæla og Eyrbyggja. Hef satt að segja aldrei kunnað almennilega að meta Egils sögu og Grettlu. Aðrar Íslendingasögur en þessar fimm finnst mér standa þeim að baki. Fóstbræðra saga og Gísla saga Súrssonar eru þó ágætar og Hrafnkötlu hef ég alltaf litið á sem smásögu og talsvert sér á parti.

Hef lesið báðar bækurnar sem Einar Kárason hefur skrifað um efni úr Sturlungu og líkar ágætlega við þær. Kannski hentar efni af þessum toga mér vel. Er þó yfirleitt heldur andvígur skáldsögum. Hefur sjálfum dottið í hug að gott efni í sögu væri drápið á Jóni Gerrekssyni árið 1433, sem ég veit að hefur e.t.v. verið fjallað um á þann hátt fyrir löngu. Til er a.m.k. skáldsaga með nafni hans eftir Jón Björnsson, sem gefin var út árið 1947.

Í mínum augum er Sturlunga sagnfræðirit en Íslendingasögurnar sögulegar skáldsögur sem stundum eru vel heppnaðar en stundum miður. Íslendingaþættir örsögur eða stundum smásögur og Fornaldarsögur Norðurlanda skemmtisögur og krimmar þess tíma ásamt Riddarasögum o.þ.h.

Les stundum innlegg og athugasemdir á druslubókum og doðröntum (sjá link ofar) og sá þar um daginn skemmtilega grein og athugasemdir um les-stellingar í rúminu. Þetta er verulega spennandi rannsóknarefni og sömuleiðis hundseyru, bókarmerki og ýmislegt í þeim dúr. Verst hvað þetta er yfirgripsmikið efni.

Ef ég á að tala fyrir sjálfan mig get ég helst ekki lesið í rúminu nema upp við dogg og með bókina á bringunni. Get líka helst ekki farið að sofa nema lesa svolítið fyrst. Hundseyru set ég yfirleitt hikstalaust á bókasafnsbækur en viðurkenni að það er misþyrming á þeim. Sömuleiðis að leggja þær frá sér á grúfu. Það beinlínis getur brotið kjölinn á þeim. Skömminni skárra er að leggja þær frá sér upp í loft, en þá er hætta á að blöðin fari á fleygiferð hvort sem er, nema sett hafi verið brot í blaðsíðuna við kjölinn sem líka er misþyrming.

Best er auðvitað að nota bókarmerki og auðvitða má nota hvað sem er við slíkt. Þegar lesið er í rúminu er efni sem hægt er að nota sem bókarmerki sjaldnast við hendina. Fangaráðið hjá mér er þá oft að reyna að leggja blaðsíðutalið á minnið. Það gefst misjafnlega.

Hef nokkrar áhyggjur af því að ég bloggi fullmikið. Reyni samt ævinlega að hafa bloggin mín eins stutt og mér er mögulegt. Að blogga daglega eða uppundir það er bara orðið mér svo eðlilegt að ég get ómögulega hætt því.

Ekki veit ég hvert greinarnar á þessu tré hafa farið.