1562 - Meira um Vantrúarmálið o.fl.

Gamla myndin.
Hér er hlaupið hratt. Líklega er myndin tekin á Breiðabliki.

Mér finnst menn vera óþarflega æstir útaf þessu Vantrúarmáli. Hef reynt að kynna mér það svolítið með því m.a. að lesa blogg Helga Ingólfssonar og svarhalana við það, ásamt einhverju fleiru. Ef hægt væri að segja að þessi kynni ættu að leiða til einhvers sérstaks þá mundi það fremur vera að fólk ætti að segja sig úr Þjóðkirkjunni, en í hana aftur. Reyndar á hún ekkert að koma þessu máli við. Ég hef t.d. aldrei gengið úr Þjóðkirkjunni og tel veruna þar skaðlausa með öllu. Ég sé t.d. allsekki að nauðsynlegt sé að ganga í Vantrú ef menn segja sig úr Þjóðkirkjunni og efast um það sé yfirleitt gert.

Jón Valur Jensson heldur áfram að skattyrðast við einhvern í athugasemdum við Síonistabloggið mitt sem ég setti upp 1. desember s.l. Það kalla ég þrautseigju. Ég er löngu hættur að leggja þar orð í belg. Fylgist þó dálítið með því sem þar gerist. Síðasta innlegg Jóns er frá því 11. desember. Er ekki viss um að hægt sé að halda þessu áfram mikið lengur.

Kannski tapaði Gunnar Thoroddsen fyrir Kristjáni Eldjárn í forsetakosningunum 1968 aðallega vegna þess að hann var karlremba hin mesta. Er minnisstætt að í áramótaskaupi einhverju sinni tók „fréttakvenmaður sjónvarpsins“ í gervi Svölu Thorlacius viðtal við einhvern í gervi Gunnars. Man vel eftir alvöruviðtalinu þar sem Gunnar gat með engu móti leynt fyrirlitningu sinni á Svölu.

Alveg kemur það fyrir að Jónas Kristjánsson hafi rétt fyrir sér þó hann sé mest fyrir stóryrðin og hrokann á bloggi sínu. Nýlega skrifaði hann um orðaleppa annarra og kallaði þá hugtakafalsanir. Það er alveg rétt hjá honum að gengisbreyting hljómar betur en gengisfelling. Sömuleiðis hljómar mun betur að tala um að „fara á svig við“ lögin en að „brjóta“ þau. Ólafur sérstaki segist ekki vilja tala um símhleranir heldur símhlustun. Hver hlustar ekki í símann? Í versta falli hlusta menn á sjálfa sig þegar þeir tala í síma. Já, sumir eru þannig. Hugtakafölsun er þetta ekki en ber vott um mikla hugsunarfátækt.

Við Fossvog.

1561 - Stóra Vantrúarmálið

Gamla myndin.
Helga í Holti og Júlíana.

Verð að viðurkenna að „stóra Vantrúarmálið“ hefur hingað til að mestu farið framhjá mér. Þó hef ég orðið svolítið var við illt umtal um félagsskapinn Vantrú bæði á fésbók og annarsstaðar.

Tók mig því til í gærkvöldi og las á blogginu greinargerð Helga Ingólfssonar um málið og ógnarlangan svarhala við hana. Þrátt fyrir lengdina er sá svarhali mestan part mjög áhugaverður og þar með ólíkur þeim langa svarhala sem ég fékk fyrir nokkru við blogg-grein mína sem ég nefndi „Síonistann í Kaupmannahöfn.“ Horfði líka um daginn á viðtal við Bjarna Randver háskólakennara í Kastljósinu um þetta allt saman en skildi því miður lítið í því og fannst stjórnandinn hafa sífelldar áhyggjur af því að Bjarni væri of langorður.

Vel er hugsanlegt að einhverjir sem þetta lesa séu eins fáfróðir um þetta stórmál og ég var þangað til í ég las grein Helga og svarhalann. Þessvegna ætla ég að reyna að endursegja með mínum orðum um hvað þetta mál snýst alltsaman. Auðvitað er sú endursögn mjög lituð af mínum skoðunum og hugsanlega alls ekki rétt.

Vantrúarmenn virðast hafa verið óánægðir með umfjöllun háskólakennarans Bjarna Randvers um félagsskapinn við kennslu í guðfræðideild Háskóla Íslands og kært Bjarna til siðanefndar háskólans. Það er ekki óeðlilegt, þó auðvitað hefði mátt láta óánægju sína öðruvísi í ljós. Mál þetta hefur að því er virðist grasserað lengi í háskólasamfélaginu og rannsóknarnefnd verið skipuð á vegum Háskólans til að rannsaka þetta yfirgripsmikla mál.

Umfjöllun um það virðist hafa verið mikil og m.a. í greinum í Morgunblaðinu. Það blað les ég aldrei og hef því misst af þeim greinum. Svo virðist sem bæði Helgi Ingólfsson rithöfundur og Harpa Hreinsdóttir og hugsanlega fleiri hafi látið þetta mál hafa svo mikil og sterk áhrif á sig að þau hafa að eigin sögn látið skrá sig að nýju í þjóðkirkjuna. Lengra er varla hægt að ganga.

Yfirlýsing um málið er birt í mörgum fjölmiðlum í dag og safnað undir hana ótal undirskriftum. Ekki get ég séð að þessi yfirlýsing skýri margt. Finnst gagnrýnin þó einkum beinast að siðanefndinni en í minna mæli að Vantrú. Sé ekki betur en þetta mál sé á leiðinni úr öllu samhengi við allt.

Það er vandlifað fyrir bloggara í veröldinni. Fyrir ekki mjög löngu fóru margir bloggarar í flæmingi miklum frá Moggablogginu því Davíð Oddsson gerðist ritstjóri Morgunblaðsins. Allmargir þeirra fluttu sig yfir á Eyjuna. Nú er víst ekki almennilega líft þar lengur, en hvert á að fara?

Forsetakosningar eru miklu skemmtilegri en alþingiskosningar. Prestskosningar voru samt skemmtilegastar. Nema kannski fyrir prestana sjálfa. Ástæðan var sú að þar ríkja persónurnar einar. Málefnin skipta engu máli. Það t.d. hvort viðkomandi drekkur eða ekki, hvort hann hefur haldið framhjá konunni sinni eða ekki, eru fullkomlega gild umræðuefni.

Persónuleg reynsla mín af prestskosningum er samt afar lítil. Þorbjörn Hlynur, bróðir Árna Páls man ég þó að hafi komið í heimsókn til mín eitt sinn í Borgarnesi útaf þvílíkum kosningum.

Forsetakosningum man ég samt eftir allmörgum. Fyrst ber þá auðvitað að telja baráttuna á milli séra Bjarna og Ásgeirs Ásgeirssonar. Ég hafði auðvitað ekki kosningarétt þá en man eftir að hafa oft séð Ásgeir og forsetabílinn sjálfan sem ekki var síður merkilegur og einkum þó númerið á honum. Ásgeir var bróðir Ragnars á Helgafelli í Hveragerði og kom oft í heimsókn til hans.

Gunnar Thoroddsen, tengdasonur Ásgeirs ætlaði að sjálfsögðu að taka við af honum. Það var bara óvart Kristján Eldjárn þjóðminjavörður sem kom í veg fyrir það. Auðvitað kaus ég Kristján og man vel eftir fundi sem stuðningsmenn hans héldu í Laugardalshöll og var svo fjölsóttur að margir þurftu að standa úti og hlusta á ræðuhöldin þar. Þar á meðal ég. Man að ég stóð nærri suðvesturhorni hallarinnar.

Svo var það Vigdís. Ég kaus hana líka og talaði meira að segja fyrir hönd Borgnesinga á fundi sem stuðningsmenn hennar héldu í Samkomuhúsinu í Borgarnesi.

Einnig kaus ég Ólaf Ragnar á sínum tíma. M.a. vegna þess að Pétur Hafstein sem var hans helsti keppinautur var óþægilega hallur undir Davíð Oddsson og taldi sig þurfa leyfi hans til að bjóða sig fram. Þannig var fundur þeirra a.m.k. túlkaður af mörgum.

Fossvogur.