1513 - Vondir menn með vélaþras

Gamla myndin.
Á götumarkaði.

Stundum ligg ég á því lúalagi að fimbulfamba fjandann ráðalausan í byrjun bloggs. Á þessu sem hér fer á eftir er hvorki upphaf né endir.

Kannski væri best að byrja samt á byrjuninni. Þetta með tána er engin vitleysa. Ég get svo guðsvarið það að þessi eina tá var á við margar venjulegar.

Svo kom í ljós að geirfuglinn hafði jafn mikið vænghaf og Geir sjálfur. Það var svosem engin furða, því veðrið fór ört kólnandi. Enginn nennti lengur að spila matador enda voru  peningarnir greinilega falsaðir.

Þetta með geirfuglinn er heldur ekki nein lygi. Þó geirfuglar geti ekki flogið þá geta þeir haft heilmikið vænghaf. Þeir eru heldur ekki útdauðir ef mann dreymir þá.

Svo komu bankaræningjarnir þjótandi með byssurnar spenntar og hrópuðu: „Við tökum enga fanga. Athugið það. Alls enga fanga.“ En það var of seint þvi Jórsalafarinn var kominn í keng. Honum var svo mikið mál að pissa.

Þegar kemur að bankaræningjunum versnar málið. Ég veit eiginlega ekkert hvað er á seyði. Þekki líka fáa Jórsalafara. Þarna er víst um að ræða Jerúsalem og kannski er hægt að kalla alla sem þangað hafa komið Jórsalafara.

Almennt eru hugsanir mínar mjög óreiðukenndar. Bloggskrif og næstum öll skrif og flest hugarvinna útheimtir að reynt sé að koma reiðu á hugsanir sínar, ímynda ég mér. Kannski er þetta einmitt það erfiðasta. Það er stundum erfitt að byrja að skrifa eitthvað einmitt vegna þess að það er svo margt sem leitar á hugann. Maður er ekki fyrr búinn að setja einn staf á blaðið (í tölvunni) en maður er búinn að gleyma hvað maður ætlaði eiginlega að skrifa. Stundum finnst mér eins og þetta sé vegna þess að mér detti ekkert í hug. Sannleikurinn er samt sá að mér dettur einmitt alltof margt í hug. Þannig ímynda ég mér að það sé með flesta aðra einnig. Það sem þeim virðist vera hugmyndaleysi er í rauninni ofgnótt hugmynda.

Vondir menn með vélaþras
að vinum Drottins gera brigsl.
Kristur stóð fyrir Kaifas
klögumálin gengu á víxl.

Sagt er að Bjarni Thorarensen hafi eitt sinn skellt fyrriparti þessarar vísu á Bólu-Hjálmar sem hafi samstundis botnað hana. Þetta er augljóslega hin mesta firra. Engum hefði dottið í hug að gera fyrripart sem þennan. Sá sem gerði botninn hefur áreiðanlega gert fyrripartinn einnig. (Minnir að ég hafi heyrt einhverjum öðrum en Hjálmari eignuð vísan.) Það sést vel á endaríminu þó ekki sé litið á neitt annað að sami höfundur er að báðum hlutum vísunnar. Til að gera söguna sennilegri er sagt að Bjarni hafi með þessu viljað reyna sem mest á Hjálmar með erfiðum fyrriparti. Ég trúi samt ekki að þetta sé rétt.

Mjög oft er það þannig að tilefnin eru uppdiktuð löngu á eftir vísunni. Finnst málið vera alveg augljóst í þessu tilfelli. Veit samt ekki hversvegna ég tiltók einmitt þessa vísu til að sýna fram á þetta.

Sá í dag sviðalappir til sölu í Bónus. Hélt að það væri alveg hætt að hirða lappirnar af dilkum sem slátrað er. En svona er kreppan víst djúp.

Í gamla daga máttu allir fá eins mikið af löppum og þeir vildu án þess að greiða nokkuð fyrir það. Pabbi fór stundum á Selfoss og fékk lappir í poka og svo sátum við við að svíða og ná klaufunum af. Síðan var þetta notað í sviðasultu. Sviðahausar voru étnir eins og þeir komu fyrir (með augum og eyrum og öllu) og ekki notaðir í annars flokks vöru eins og sviðasultu.

Harpa.