191. - Malbikaðar götur, tígrisdýr og FJ Group

Enn er ég í hálfgerðum vandræðum með fyrirsagnir eins og sjá má á síðasta bloggi.

Það hentar mér bara alls ekki að skrifa langt mál um afmarkað efni. Ég vil umfram allt vera stuttorður og gagnorður og stundum tekst mér það. Vandasamt getur verið að finna fyrirsögn þegar fjasað er um margt. Ég vil heldur ekki hafa fyrirsagnirnar óhóflega langar þó mér sýnist Moggabloggið þola slíkt nokkuð vel.

Þegar ég var barn og unglingur kom ég að sjálfsögðu alloft til Reykjavíkur. Eitt af því sem mér fannst hvað merkilegast þar voru malbikaðar götur og hellulagðar gangstéttir. Slíkt þekkti landsbyggðarfólk ekki á þeim tíma. Eða umferðarljósin. Þvílík undur. Þau voru nú reyndar ekki víða. Aðallega í kringum Lækjartorg. Þá var það líka talsverð langferð að fara alla leið til Reykjavíkur og hét að fara suður. Mér fannst það alltaf undarleg áttatilvísun því auðvitað hafði ég grun um réttar áttir miðað við Hveragerði.

Fáum datt í hug að fara fram og aftur milli Hveragerðis og Reykjavíkur sama daginn þó það væri hægt. Nei, ef farið var alla leið til höfuðborgarinnar var sjálfsagt að gista. Inga systir hennar mömmu átti heima á Víðimelnum í stórri blokk og þangað fórum við að sjálfsögðu. Seinna fluttist hún og hennar fjölskylda í Nóatúnið og þá fórum við þangað.

Leiðin til Reykjavíkur lá þá um það sem nú kallast Bæjarháls í Árbæ. Auðvitað var nánast engin byggð þar en samt var þar dálítill malbikaður spotti sem sagt var að væri verk hersins sem verið hafði á þessum slóðum á stríðsárunum. Þessi malbikaði kafli var reyndar talsvert mishæðóttur en mun skárri yfirferðar en malarvegirnir og laus við drullupolla og þvottabretti svokölluð. Síðan tók við malarvegur aftur og var ekið eins og leið lá yfir Elliðaárnar á tveimur brúm og svo eftir Suðurlandsbrautinni til Reykjavíkur. Þegar komið var næstum að bænum tók við allstórt og  óskipulegt bragga og smáhúsahverfi á vinstri hönd og þegar komið var niður á Laugaveg tók aftur við malbikaður vegur sem náði alla leið niður á BSÍ, sem var skammt frá Lækjartorgi.

Ef farið var frá Reykjavík til Hveragerðis var komið að Lögbergi nokkru áður en komið var á Sandskeið. Þar var nokkur byggð og þangað gengu strætisvagnar í eina tíð og ég man eftir að hafa nokkrum sinnum farið þangað með strætó og húkkað mér svo far áfram til Hveragerðis.

Skammt fyrir ofan Lögberg var undarlegur allhár steypur turn á fjórum stöplum. Ofarlega í honum var pláss fyrir menn til að skyggnast um og steypt þak yfir. Turn þessi var sagður hafa verið byggður á stríðsárunum og að hershöfðingi nýkominn frá Indlandi hafi látið byggja hann til að varðmenn yrðu ekki fyrir árásum tígrisdýra. Þegar reynt var að segja honum að tígrisdýr væru ekki til á Íslandi sagði hann: "Iss, það þýðir ekki að halda slíku fram við mig. Ég þekki landslagið."

Mikið gengur nú á í útrásar-matador-leiknum. FL Group (sem samkvæmt merki fyrirtækisins virðist heita FJ Group) er við það að verða verðlaust. Vonandi hlaupa eigendur þess ekki undir pilsfald ríkisins þó fáeinir milljarðatugir af ímynduðum krónum tapist.

Athugasemdir

[Lára Hanna Einarsdóttir, 4.12.2007 kl. 03:01]

Ég er nú eitthvað yngri en þú og man eftir dagsferðum til Hveragerðis - í gróðurhúsin að kaupa eðalgrænmeti. Ég man líka eftir skíðabrekkunum í Ártúnsbrekkunni og sjoppunni á Geithálsi og Lögbergi. Skíðaskálanum í Hveragerði og krossinum í brekkunni litlu austar þar sem pabbi og vinir hans höfðu reist sér skíðaathvarf sem brann. Ég man, ég man...

Takk fyrir góðar sögur, Sæmi.

[Gunnar Helgi Eysteinsson, 4.12.2007 kl. 19:30]

Ég man alltaf eftir Nóatúni 24  
Gaman að lesa það sem þú skrifar...