53. blogg

Um daginn var eitthvað minnst á Lady Baden Powell í sjónvarpinu. Ekki man ég í hvaða sambandi það var, en finnst það hafa verið eitthvað snobbtengt. Ég hugsa líka að Baden Powell hafi verið ákaflega snobbaður.

Það var nú samt ekki það sem ég ætlaði að skrifa um heldur minnti þetta mig á að þegar ég var svona 10 - 15 ára starfaði ég mikið í skátahreyfingunni. Líklega hef ég verið meira en tíu ára þegar ég byrjaði þar því ég man ekki betur en minnstu krakkarnir þar hafi verið kallaðir ylfingar og ljósálfar en krakkar á mínum aldri voru ýmist drengjaskátar eða kvenskátar. Ég man að Grétar á Reykjum var flokksforingi í fyrsta skátaflokknum sem ég var í. Þar tókum við svonefnt nýliðapróf og mikil uppistaða í því var að vita sem mest um Baden Powell. Hann var meðal skátanna álitinn næstum því guðleg vera. Grétar las líka fyrir okkur framhaldssögu á skátafundunum úr bók sem hét Frumskóga-Rútsí.

Á þessum árum man ég eftir að hafa tekið þátt í einu landsmóti, en það var haldið í Hagavík við sunnanvert Þingvallavatn. Á þessu móti var það einna merkilegast að allir þátttakendur fengu að taka í hendina á Lady Baden Powell sem þá var af einhverjum ástæðum í heimsókn á Íslandi.

Ég man líka eftir því að hafa farið á samkomur í Skátaheimilinu við Snorrabraut og eftir Hrefnu Tynes sem þar stjórnaði með mikilli röggsemi. Óp-era sem fjallaði um efni Þrymskviðu man ég líka  eftir að flutt var á vegum skátanna. Ég man líka eftir að Skátafélag Hveragerðis setti þessa óp-eru upp og þá var Guðmundur Wium í hlutverki Þórs. Löngu seinna var svo efni Þrymskviðu gert að alvöru óperu.

Eitt var það sem Skátafélag Hveragerðis sá alltaf um á þessum árum, en það var stjórn skrúðgöngu á hátíðahöldunum 17. júní. Eitt árið man ég að ég var fánaberi í göngunni og hafði eignast mitt fyrsta reiðhjól daginn áður. Ég man vel hvað mér leiddist að þurfa að þramma með fána í skrúðgöngunni, en geta ekki farið að leika mér á nýja hjólinu mínu.

Starfsemi skátafélagsins var með miklum blóma á þessum árum. Meðal annars þurftu allir skátar sem lokið höfðu nýliðaprófinu og unnið skátaheitið alltaf að vera í sérstökum búningum á fundum og við allar athafnir á vegum félagsins. Búningarnir voru svo skreyttir allskyns merkjum sem táknuðu allt mögulegt. Ég man vel eftir því að minn skátabúningur var svolítið öðruvísi á litinn en flestra annarra. Það var vegna þess að mamma saumaði minn búning, en líklega hafa flestir aðrir keypt sína búninga í einhverri skátabúð þeirra tíma. Ekki man ég eftir að hafa sett það sérstaklega fyrir mig að minn skátabúningur var svolítið öðruvísi en annarra.

Merkingarnar á skátabúningunum voru til að sýna í hvaða deild, sveit og flokki viðkomandi væri og líka voru þau til upplýsingar um sérpróf og þ.h. sem lokið hafði verið við o.s.frv. Auðvitað var þetta allt sniðið eftir hermennsku enda á skátahreyfingin uppruna sinn að rekja þangað. Drengirnir í Mafeking var bók sem var annaðhvort eftir Baden Powell eða um hann og var nánast skyldulesning fyrir alla skáta.

Ég man að á endanum var ég orðinn sveitarforingi í Skátafélagi Hveragerðis ásamt þeim Atla Stefáns og Jóa á Grund.