2797 - Áfram halda Klausturmálin

Enn er rifist af heift um það sem sagt var á Klausturbarnum í síðasta mánuði. Lilja Alfreðsdóttir hefur með frammistöðu sinni í Kastljósi sennilega gengið frá Miðflokknum svonefnda. Vinstra sinnaða og feminiska eða góða fólkið hefur líklega alveg rétt fyrir sér í Klausturmálum. Ég fer samt ekkert ofan af þeirri skoðun minni að í mesta lagi verði það á endanum svona tveir alþingismenn sem segi af sér útaf þessu. Sennilega verða það Gunnar Bragi Sveinsson og Bergþór Ólason sem það gera, enda má rekja svakalegustu ummælin til þeirra, að ég held. Þó hef ég ekki heyrt nema stuttar glefsur úr þessari upptöku, sem allir eru að tala um, en aftur á móti lesið talsvert um túlkanir annarra á því sem þarna fór fram. Líta ber á þessa skoðun mína sem spádóm öðru fremur og ég er sammála flestum öðrum um að svona eiga alþingismenn, og reyndar á það við um alla aðra líka, alls ekki að tala, síst af öllu á opinberum stað. Sennilega hafa aðrir af sexmenningunum, en þeir Gunnar og Bergþór reynt að passa sig svolítið um leið og þeir hafa reynt að æsa þá upp.

Þetta mál finnst mér vera þannig vaxið að ástæðulaust sé fyrir mig að fjölyrða meira um það og hérmeð lýkur (vonandi) umfjöllum minni um þetta.

Hvernig á ég eiginlega að fara að því að skrifa um pólitík án þess að skrifa um pólitík? Hingað til a.m.k. hef ég haldið mig við það sem satt er og rétt. Það er að segja það sem mér finnst vera satt og rétt. Mér leiðast yfirleitt skáldsögur, sérstaklega þó krimmar allskonar og svo náttúrulega amerískir lögguþættir í sjónvarpi. Það er helst að íslenskir dægurlagatextar og sumir fjölmiðlar standist þeim einhvern samjöfnuð. Skáldskapur og lygi liggur mér nokkuð þungt á hjarta. Einkum eftir að ég las formálann að Geirmundar sögu heljarskinns. Þar reyndi höfundurinn sem mig minnir að heiti því ómögulega skáldanafni Bergsveinn Birgisson að telja lesendum sínum trú um að allt sem honum dytti í hug væri heilagur sannleikur. Sögulegar skáldsögur eru stórvarasamar því óinnvígðir gætu í sumum tilfellum haldið að það sem sagt er frá þar, sé satt og rétt. Annars er þetta svo yfirgripsmikið efni að mér finnst ég varla geta fjallað um það hér í blogginu.

Stundum finnst mér ég vera einskonar misskilinn rithöfundur. Það er þó sem betur fer ekki mjög oft. Þessvegna er það sem ég set mestalla mína snilld í þetta blogg. Auðvitað er mér nákvæmlega sama hvort 20 sálir lesa þetta eða 200.000. Á því geri ég engan greinarmun. Ef ég væri tvítugur unglingur mundi ég kannski sækjast eftir þeirri frægð sem hugsanlega fylgdi seinni tölunni. En seinni hálfleikurinn er langt kominn hjá mér svo það er í rauninni alltof seint í rassinn gripið. Til lengdar er leiðigjarnt að hafa allt á hornum sér. Vissulega finnst mér oft að þeir sem skrifa í fjölmiðlana og láta mikið á sér bera í pólitíkinni vera óttalega vitlausir, en við því er ekkert að gera og þýðingarlaust að hamra á því. Skárra er að vera jákvæður öðru hvoru og hrósa jafnvel fólki. Það reyni ég af og til.

Fréttasjúkur er ég með afbrigðum. Sem betur fer gleymi ég þó flestu jafnóðum. Það gerir samt lítið til. Af því sem sagt er í fréttum, sem mér finnst samt yfirleitt vera óttaleg vitleysa, reyni ég að draga minar eigin ályktanir. Ef ég er nægilega ánægður með þær ályktanir set ég þær gjarnan í bloggið mitt og ef ég sé svipuðum skoðunum lýst annarsstaðar reyni ég að telja sjálfum mér trú um að verið sé að stæla mig og ég sé merklegasti maður í heimi. Svolítið líkur Sigmundi Davíð. Greinilegt er að hann lítur mjög stórt á sjálfan sig og má varla hreyfa sig né segja eitthvað án þess að setja heimsmet. Stundum eru þessi heimsmet hans svolítið vafasöm en fjölyrðum ekki meira um það.

Nú er kominn tími til að hætta.

Einhver mynd.