2596 - Að tefla við páfann (eða kónginn)

Ég hélt að allir (bókstaflega allir) hefðu vitað það árum saman að Hakk og Afhausunarbankinn þýski (sjálfur hefði ég nú haft aðra röð á orðunum í nafninu) hefði bara verið leppur fyrir S-hópinn. Man vel eftir að hafa séð mynd af Ólafi Ólafssyni og Finni Ingólfssyni þar sem þeir voru hlægjandi eða a.m.k. glottandi yfir því að hafa leikið á Valgerði og Co. Nú eru allt í einu allir orðnir steinhissa á því að þessi banki hafi tekið þátt í svindlinu í sambandi við söluna á Búnaðarbankanum. Skil þetta alls ekki.

Þetta setti ég á fésbókina því það getur vel verið að það verði svolítil bið á því að ég bloggi. Ekki mátti þessi speki missa sig. Hrifnastur er ég af Afhausunarbanka-hugsuninni. Samt er þetta stolið. Man bara ekki hvar ég sá þetta. Fann sjálfur uppá þessu með hakkið.

Eiginlega er ég búinn að vera í viku sumarfríi. Bloggfrí fylgir jafnan svona fríum. Kannski fer ég aftur seinna í frí og það geta vel komið eyður í bloggið hjá mér af öðrum ástæðum líka. Samt reyni ég alltaf að fylgjast svolítið með fésbókinni, þó ég sé í rauninni á móti henni. Eyður geta komið í slíkar athafnir samt sem áður.

Eiginlega er ég ekkert hissa á því þó birt hafi verið mynd í víðlesnu dagblaði af ferðamanni að skíta. Sennilega er þetta Kínverji. Mér er nefnilega sagt að þeir séu eins og illa uppaldir hundar að þessu leyti. Skíti hvar sem er nema helst ekki í bælið sitt. Svona er ég nú fordómafullur.

Mér finnst allsekki sjálfsagt að leyfa stóriðjufyrirtækjum að komast upp með allt bara vegna þess að þau eru svo stór. Auðvitað leggja þau mjög þunga áherslu á að ná góðum samningum fyrir sig. Svo þunga að þau víla ekki fyrir sér að hafa nokkra tugi eða hundruð sérfróðra lögfræðinga á sínum snærum til þess að sjá um að svo margar undantekningar sem hugsast getur séu inni í samningunum. Pólitíkusar-rassarnir og hundtíkur þeirra sem samningana gera fyrir okkur Íslendinga er auðvelt að plata einsog margoft hefur komið í ljós.

Að enn skuli fyrirfinnast vandræði með samhæfingu rafmagns- og tölvutækja segir manni það eitt að enn er verið að berjast um aðferðir. Man vel hvað VHS og Betamax börðust hatrammlega í gamla daga og enn er barist. Núna samt mest um samhæfingu þó framleiðendur vilji helst ekki viðurkenna það. Helst þarf að ánetjast einhverjum risanum til að geta lifað og leikið sér.

„Einu sinni var hljómsveit sem hér Forhúð. Eða a.m.k. vildi hún heita það. Kannski fékk hún það ekki.“

„Nú, af hverju ekki?“

„Það veit ég ekki. Kannski greri hún bara föst.“

„Hver þá? Forhúðin?“

„Já. Einmitt.“

„Við hvað?“

„Það veit ég ekki. Kannski kónginn.“

„Nú. Voru skákmenn í hljómsveitinni?“

„Kannski. Já, ætli það ekki.“

„En af hverju við kónginn?“

„Æ, þetta átti bara að vera fyndið.“

Einhver mynd.