2467 - Björgvin Bjarnason

Man að Bjöggi bróðir, sem er fæddur árið 1949 og þessvegna farinn að eldast svolítið, spurði mig einhverju sinni til hvers þetta C væri eiginlega í stafrófinu. „Á að nota það ef maður segir að kettinum sé kalt?“ Man vel að hann notaði einmitt þetta dæmi. Man líka að mér þótti jafnvel merkilegra að hann skyldi sýna þessa umhyggju fyrir kettinum en að hann skyldi vera að velta þessu fyrir sér með c-ið. Ég er einum sjö árum eldri en Björgvin og hef á þessum tíma verið kominn mun lengra í skólanum en hann, sem líklega hefur verið að hefja skólanám þá. Einhver var að velta því fyrir sér á málræktarsíðu á fésbók hvort skrifa ætti ð eingöngu eða eð í setningunni: Hvort eð er. Sennilega hefur það minnt mig á kattasöguna og Björgvin. Já það er margt skrýtið í kýrhausnum.

Satt að segja nota ég ekkert twitter og instagram einfaldlega vegna þess að ég kann ekkert á þau forrit. Facebook nota ég talsvert en tel mér trú um að twitter sé aðallega fyrir þá sem vilja fylgjast mjög vel með því sem er að gerast á hverjum tíma og geti bara tekið við stuttum setningum. Sjálfur er ég fremur langorður þó ég reyni að vera það ekki. Instagram veit ég varla hvað er, en held þó að það sé fyrst og fremst forrit til þess að skiptast á myndum. Svo eru unglingarnir með Snapchat og þessháttar en það hentar mér áreiðanlega ekki.

Í fyrndinni þ.e.a.s. á síðustu öld þá tók ég svolítinn þátt í tölvubyltingunni sem þá var að skella á. Flestir álitu þann áhuga vera til marks um sérvitringshátt en það var ekki svo að öllu leyti. Til dæmis áttu menn erfitt með að trúa því um 1990 að hægt væri að tefla við hvern sem er hvar sem væri í heiminum. Sumir vissu þó að svokallað Internet væri til og hægt væri að skrifa bréf og senda með tölvum hvert sem er. Sniglapóstur var þó ráðandi. Sumir sem áttu tölvur tengdust þó svokölluðum BBS-um gegnum síma. Pétur á Kópaskeri þekkir þó alla þessa sögu mun betur.

Ein af ástæðum þess að bankarhrunið hér var eins alvarlegt og raun bar vitni var að ekki var um neinn aðskilnað að ræða á venjulegri gamaldags bankaþjónustu og fjárfestingarbankastarfsemi. Þetta þýddi að bankar í einkaeigu gátu notað allt sinn innlánsfé í einskonar lottospil. Ef illa færi væru a.m.k. innlán tryggð af ríkisstjórninni. Talað hefur verið um að aðskilja venjulega bankaþjónustu og fjárfestingarbanka, en ekki hefur orðið neitt úr þeim framkvæmdum. Ef og þegar bankarnir verða seldir geta menn því eins og áður reiknað með einskonar ríkisábyrgð á happdrættiseyðslu sinni og háum launum.

Já, já. Við hjónin keyptum okkur flatskjá fyrir hrun en teljum okkur samt ekki bera meiri ábyrgð á Hruninu en hverjir aðrir Íslendingar. A.m.k. minni en þeir sem hömuðust við að koma því skipulagi á sem stuðlaði að Hruninu. Auðvitað er hægt að segja að auðvelt sé að vera vitur eftirá og ekki dugi að eyða allri sinni orku í að finna sökudólga. Traust til stjórnvalda er samt mun betra en ótti. Virðingin fyrir þeim hefur samt hér á landi oftast verið talsvert óttablandin. Ef eitthvað verulega slæmt kæmi uppá eru stjórnvöld, hvort sem er hér á landi eða erlendis, óttalega vanbúin.

Einhver mynd.