2408 - Sjálfsmorðsárásir

Sagt er að einhverfir eigi mjög erfitt með að sætta sig við allar breytingar. Sennilega eru þeir bara svona gamlir í hugsun. Nú er ég orðinn gamall maður og á í sífelldum erfiðleikum með að laga mig að öllum þeim breytingum sem fólk á besta aldri sættir sig umhugsunarlaust við. T.d. er ást mín á blogginu m.a. tilkomin vegna þess að ég er orðinn svo vanur að geta erfiðleika- og umhugsunarlaust bloggað og sett inn blogg. Þar að auki á ég afskaplega auðvelt með að sjá hvort margir eða fáir hafi látið svo lítið að kíkja á bloggið mitt. Auðvitað er ég ekki meðal þeirra vinsælustu þar, en það eru samt ótrúlega margir sem kíkja á bloggið mitt öðru hvoru, virðist vera.

Fésbókin er sífellt að minna mann á allan andskotann og m.a. var hún að minna mig á það áðan að 8 ár ku vera liðin síðan ég skráði mig þar inn. Segir hún. Samt er ég alls ekki búinn að sætta mig við öll þau afbrigði og einkennilegheit sem þar er að finna. Svo á „litli bróðir“ (ekki sá yngsti samt) afmæli í dag (14.) og er einmitt orðinn 67 ára. Sennilega er ég farinn að eldast eitthvað. Á margan hátt leggst veturinn í vetur harðar á mig en veturnir hingað til hafa gert. Sennilega er það birtan, eða birtuleysið, sem fer verst með mig. Og kuldinn, ekki má gleyma honum.

Held að sjálfsmorðsárásir séu ekki eins sjaldgæfar og nútíma fjölmiðlar (Facebook, Twitter og aðrir samskiptamiðlar ekki undanskildir) vilja vera láta. Á alþjóðavísu er til orðið „kamikaze“ sem lýsir þessu vel. Japönsku flugmennirnir sem voru æfðir undir að fljúga sjálfsmorðsflugvélunum vissu vel löngu fyrirfram hvers mundi verða ætlast til af þeim. Sem bardagaaðferð í stríði hefur þetta samt aldrei hlotið þá virðingu sem skotgrafir, sprengjuárásir og önnur morð á saklausum borgurum hafa. Kannski er það einkum fyrir fréttaflutning, sem sprengjuvesti njóta svona mikillar hylli nú um stundir. Einfaldlega virðist mér þetta vera bardagaaðferð í stríði sem gjarnan er gripið til þegar aðrar leiðir eru ekki færar. Það er þá helst að eiturefnahernaður njóti minni virðingar enda getur hann vegna veðurfars orðið býsna tvíeggjað vopn.

Þrátt fyrir háan aldur (73 ár) er það alveg sárgrætilegt hvað ég veit fátt. Þó finnst mér ég vera alveg óstjórnlega gáfaður. Varla getur það verið tóm vitleysa. Akranes á eiginlega miklu betur við mig en Reykjavík. Hér er ekki sama æðið og í höfuðborginni. Á öllum aðalleiðum í Reykjavík er bíll við bíl. Þannig finnst mér ekki að það eigi að vera. Hér er að vísu allt hvítt eins og stendur, en það verður varla lengi. Ég er þegar farinn að bíða eftir vorinu. Á endanum kemur það.

Það er ekkert skrýtið þó sjálfstæðismenn og aðrir hægrisinnar hér á Íslandi vilji „amerikanisera“ okkur sem mest. Það sem er kallað vinstrisinnað í Bandaríkjunum er gjarnan álitið hægrisinnað hér og víðast á Norðurlöndunum. Hugsunarhátturinn er ólíkur. Ég er ekkert að segja að Bandaríkjamenn séu verri en við. Þeirra sjónarmið eru einfaldlega ólík okkar. Ekki er hægt að segja að Bandaríkjamönnum hafi gengið illa í veröldinni. Það sem hentar þar í landi (sem er raunar heil heimsálfa – eða a.m.k. hálf) hentar ekkert endilega hér á Íslandi. Skandinavíska módelið er á margan hátt hentugra fyrir okkur.

Allt á kafi í snjó. Jú, þetta er víst frá Hafnarfirði.