2266 - Skammt frá Kerlingarskarði

Var að enda við að lesa frásögn Ómars Ragnarssonar af því þegar hann flaug á tveimur hjólum framúr öðrum bíl á brú einni. (Dæmi um ranga ákvörðun sem reyndist rétt þegar upp var staðið.) Hef sjálfur lent í svipuðum aðstæðum. Þá var það ekki aðeins mitt líf sem var í spilinu heldur allrar fjölskyldunnar.  Reyni að segja stuttlega frá því hér á eftir:

Þegar þetta var gegndi ég starfi útbússtjóra á Vegamótum á Snæfellsnesi og bíllinn minn var gamall Moskovits. Skelflutningar miklir voru stundaðir á þessum tíma frá Stykkishólmi til Borgarness. Bílstjórinn á skelflutningabílnum sem ég var rétt lentur framan á var kallaður Kiddi. (Veit engin deili á honum önnur, en rauðhærður minnir mig hann væri).

Við höfðum af einhverjum ástæðum skroppið til Stykkishólms og vorum á heimleið. Um mjóan malarveg var að sjálfsögðu að fara. Þegar nálgaðist Kerlingarskarðið var vegurinn hæðóttur mjög. Ég sá að skelflutningabíll var á leiðinni á móti okkur en gleymdi því samstundis aftur, því við hjónin vorum niðursokkin í að ræða eitthvert málefni sem ég man ekki lengur hvert var.

Því miður var ferðin á bílnum alltof mikil miðað við aðstæður (um eða yfir 80 km á klst.) og þegar ég kom á eina hæðarbrúnina var skelflutningabíllinn á miðjum veginum rétt fyrir framan mig. Ég reyndi að bremsa en það var þýðingarlaust með öllu, bíllinn bara rann til. Framhluti flutningabílsins nálgaðist óðfluga og í einhverju skelfingaræði beygði ég snögglega til hægri útaf veginum, og tókst á einhvern hátt að hanga á vegarbrúninni á hjólunum vinstra megin og meira að segja að koma bílnum (í heilu lagi) aftur uppá veginn aftan við flutningabílinn.

Eftir að ég hafði á undraverðan hátt sloppið við að lenda á miklum hraða í stórgrýtisurð var mér skapi næst að halda bara áfram eins og ekkert hefði í skorist. Varð þá litið í baksýnisspegilinn og sá að flutningabíllinn var nánast þversum á veginum og afturhluti pallsins skagaði langt útfyrir veginn sömu megin og ég hafði farið. Kiddi var á leiðinni útúr bílnum og sagðist hafa verið viss um að hafa sett afturenda flutningabílsins í bílinn minn þegar hann snöggbeygði til hægri í tilraun til að forðast árekstur. Meira er ekki um þetta að segja. Við vorum fjögur í Moskovitsinum (Hafdís var ekki fædd) og hefðum örugglega stórslasast eða dáið öll ef við hefðum lent á flutningabílnum. Þarna var ákvörðun tekin á sekúndubroti og reyndist rétt, þó hún hefði litið illa út.

Það er bara heilbrigt að álíta sjálfan sig mestan og bestan. Aðrir þurfa ekkert endilega að vita af því. Ef maður hefur ekki álit á sér sjálfur er engin von til þess að aðrir hafi það. Mér þykir gaman að tala í spakmælum. Auðvitað hafa margir aðrir notað þau á undan mér, en það er samt ágætt að ímynda sér að maður hafi orðið fyrstur til. Frásagnir eru allt annað en hugleiðingar. Í frásögnum þarf einkum að hafa í huga að vera stuttorður og gagnorður. Annars endist enginn til að lesa frásögnina. Uppdiktuð frásögn í bland við gáfulegar hugleiðingar er oft kölluð skáldskapur. Oftast er hún óttalega lítils virði og þjónar einkum höfundinum og kannski höfundarverkinu. En frásögnin hér á undan er sönn í mínum huga, þó upplifun annarra kunni að vera talsvert frábrugðin.

Í Fossvoginum.

Athugasemdir

[Ómar Ragnarsson, 27.12.2014 kl. 20:24]

Þú tókst rétta ákvörðun að öllu leyti, svipaða þeirri sem lærist í rallakstri. Í slíkri keppni lærist að það hættulegasta er oft fólgið í þrákelkni við að haldast á veginum þegar fyrirsjáanlegt er að það er ekki hægt. Og þegar komið er að því að sleppa hjólum út af vegarbrúninni tekur við önnur rétt ákvörðun, sem sýnist vera röng: Að koma í veg fyrir það að bíllinn velti þótt það kosti það að stýra honum út af veginum og láta hann fara beint áfram niður brekku í stað þess að velta margar veltur. 

Í Ljómarallinu 1979 fór Hafsteinn heitinn Hauksson sjö sinnum út af veginum en komst alltaf upp á hann aftur og ók að lokum til sigurs.

Fyrir þremur árum bjargað æfingin úr rallinu lífi mínu á gatnamótum Suðurlandsvegar og Gunnarsholtsvegar þegar kyrrstæðum jeppa út við vegarbrún á útskoti var skyndilega og fyrirvaralaust rykkt inn á veginn í veg fyrir mig örskömmu áður en ég kom að honum. Ekkert stefnuljós gefið, - hann hafði greinilega ekki séð mig koma.

Gamla rallæfingin bjargaði: Hemlað örsnöggt til að minnka hraðan, en hemlunum síðan sleppt jafn snöggt og beygt fram fyrir jeppann og flogið út af Gunnarsholtsveginum. Hef ekki verið hættar kominn 20 ár.