1792 - Um mig fitlar ununin

Eitruðu peðin eru bara étin, hjá mér í skákinni núna. Sennilega hef ég ekki haft netið nógu þéttriðið sem ég kastaði utanum drottninguna sem send var í ránsleiðangurinn. Passa sig á því framvegis. Tvö peð í mínus – bóka það.

Einhverja skoðanakönnun sá ég minnst á nýlega þar sem því var haldið fram að meirihluti landsmanna hefði stutt búsáhaldabyltinguna. Feginn er ég, því ég var satt að segja farinn að halda að ég hefði verið sá eini sem það gerði. Mest finnst mér talað um svokallað Hrun sem einhvern sýndarveruleika og ímyndun. Kannski ímyndaði ég mér þetta alltsaman. Stjórnmálin eru svotil búin að éta Hrunið. Svona líkt og andstæðingar mínir í skákinni éta eitruðu peðin.

Ætli ég geti eitthvað snúið veruleikanum við að þessu leyti? Ekki þýðir að kjósa rétt. Þeir sem heima sitja og kjósa ekki eru miklu öflugri. Í næstu kosningum er ég að hugsa um að gera eins og Óli Andrésar. Kjósa bara sjálfstæðisflokkinn beint. Völdin enda hvort eð er alltaf þar.

Merkilegt hvað hendurnar og handleggirnir eru mátulega langir til að fitla við kynfærin þegar legið er á bakinu. Kannski er það ekkert merkilegt, kannski eru hendurnar einmitt svona næmar og sterkar þess vegna.

Um mig fitlar ununin
ástin kitlar sinnið.
Haltu um tittling mjúkan minn
með henni litlu þinni.

Þarna er innrímið í lagi og þessvegna er þetta hringhenda. Nei, hún er ekki eftir mig. Enda get ég ekki ort svona góðar vísur.

Kópavogur.