1483 - Komst í vanda kokkállinn

Þau tvö mál sem snerta tjáningarfrelsi og ég hef að undanförnu gert að umtalsefni í bloggi mínu eru mál sem vert er að fylgjast með og mun ég reyna að gera það.

Hið fyrra er mál Teits Atlasonar og Gunnlaugs Sigmundssonar þar sem Gunnlaugur hefur stefnt Teiti fyrir að hafa fjallað um Kögunarmálið án þess að nokkur ástæða væri til þess. Teitur hefur svarað Gunnlaugi fullum hálsi og ekki er útlit fyrir annað en mál þetta fari fyrir dómstóla. Úrslita má vænta snemma á næsta ári.

Hið seinna er mál Hörpu Hreinsdóttur og Árna Múla Jónassonar bæjarstjóra á Akranesi. Harpa bloggaði allmikið um Sögu Akraness sem Gunnlaugur Haraldsson tók saman og fann henni flest til foráttu. Bæjarstjórinn reyndi að gera lítið úr Hörpu í viðtali við Skessuhorn. Hún brást illa við og skoraði á hann að finna orðum sínum stað. Ritstjórn Skessuhorns og Árni Múli virðast hafa bundist samtökum um að þagga niður í Hörpu. Sú þöggun er í fullum gangi og virðist ætla að takast. Upphaflega ætlaði Bæjarstjóraræfillinn sér að hjóla í Pál Baldvin Baldvinsson líka fyrir að hafa hallmælt bókinni í ritdómi í Fréttatímanum, en virðist hafa heykst á því.

Gúgli og Bing-i vaða sannfræðina og staðreyndirnar upp undir hendur. Að mörgu leyti eru þeir miklir óvinir þjóðlegra fræða. Sá sannleikur sem birtist í þjóðsögum okkar og fornum fróðleik allskonar er ekkert endilega verri en vísindalegur sannleikur. Það hve auðvelt er að gúgla allskyns staðreynir nú á þessum síðustu og verstu tímum dregur samt hugsanlega úr mörgum sem gjarnan vildu leggja lóð sitt á vogarskálar þjóðlegs fróðleiks.

Fékk á bókasafninu um daginn bók sem heitir „Konur og kraftaskáld“. Það var árið 1964 sem þeir Tómas Guðmundsson skáld og Sverrir Kristjánsson sagnfræðingur hófu að gefa út hinn vinsæla bókaflokk sem nefndur var ÍSLENZKIR ÖRLAGAÞÆTTIR. Sennilega er þarna um að ræða fyrstu bókina og þar er fjallað um Látra-Björgu, Vatnsenda-Rósu og Bólu-Hjálmar. Tómas skrifar um konurnar, en Sverrir um Bólu-Hjálmar. Ég er bara búinn að lesa þáttinn um Látra-Björgu og finnst Tómas hafa haft úr ansi litlu að moða þegar hann teygir lopann allar götur út á blaðsíðu 33. Þar er einna bitastæðust klámvísan alkunna:

Komst í vanda kokkállinn,
kviðarbrandinn hristi.
En Látrastrandar læsingin
lykilfjandann missti.

Sem Tómas segir vera eftir og um Látra-Björgu og fabúlerar mikið um það.

Ég er alveg að gefast upp á fésbókinni. Hún breytist svo ört og ég skil hana alls ekki. Nú er ég loks farinn að skilja Moggabloggið sæmilega en samt var byrjað að skora á mig fyrir löngu að yfirgefa það sökkvandi skip. Jú jú, þeim fer mjög fækkandi sem leggja sig niður við að skrifa á Moggabloggið. Mér finnst bara ekki að það sé neitt fínna eða betra að blogga á Eyjuna, Smuguna, Pressuna, Vísi, DV eða eitthvað annað. Sumir blogga á sitt eigið lén. Ég get ekki séð að það sé neitt betra heldur. Og áreiðanlega oft heilmikið vesen. 

Brot úr minnismerki um Stephan G.

Athugasemdir

[Harpa Hreinsdóttir 23.9.2011 kl. 09:38]

Ritstjórn Skessuhorns er algerlega saklaus af þessu máli - ég hef einfaldlega ekki farið fram á að þeir birtu neitt eftir mig enda nenni ég ekki að standa í leðjuslag við hann Árna Múla á síðum þess ágæta blaðs. Svo reikna ég með að hinn yndislegi bæjarstjóri minn hafi nóg að gera á öðrum vígstöðvum þessa dagana.