2974 - Tíbrá

Skil ekki hversvegna einhverjir virðast taka framboð Guðmundar Franklíns til forseta landsins alvarlega. Mér virðist það allsekki vera það. Hann megi sannarlega þakka fyrir ef hann fær meira en fimm prósent atkvæða. Sennilega verður hann undir því marki. Hinsvegar er því ekki að leyna að ég er á vissan hátt fylgjandi framboði hans. Staða Guðna verður til muna sterkari eftir þessa kosningu. Framhjá því verður ekki með neinu móti komist að lýðræði kostar. Þegar sækja þarf um leyfi tl einhverra stjórnvalda til þess að mega bjóða sig fram, þurfum við sannarlega að fara að vara okkur. Framboð Guðmundar er því allra góðra gjalda vert. Með því tryggir hann áframhaldandi lýðræði og sparar okkut með því stórfé.

Lauk nýlega við að lesa bókina „Tíbrá“ eftir Ármann Jakobsson. Í stuttu máli sagt þá varð ég fyrir talverðum vonbrigðum með þá bók. Hugsanlega lesendur þessarar umfjöllunar bið ég að athuga að ég er að mestu hættur að lesa krimma. Sá síðasti á undan þessum, og sá sem mér fannst eitthvað til koma, var að mig minnir „Flateyjargátan“. Var það annars ekki Viktor Arnar Ingólfsson sem samdi þá bók? Hvers vegna hætti hann?

Þetta með Viktor Arnar var eins og hver annar útúrdúr. Mér finnst ég skulda lesendum mínum að útskýra hversvegna ég varð fyrir vonbrigðum með bókina „Tíbrá“.

Ótrúverðugir bláþræðir eru í bókinni. Einkum framan af. Kannski lýsir það mér og bókinni talsvert að ég gafst upp á lestrinum þegar svona 20 til 30 blaðsíður voru eftir. Höfundurinn var þá önnum kafinn við að segja einhverja allt aðra sögu en hann hafði hingaðtil verið að segja. Að því er mér fannst bara til þess að útskýra (eða hrútskýra) allt aðra niðurstöðu en hann hafði boðað fram að þessu. Því miður held ég að höfundurinn eigi ekki mikla framtíð fyrir sér á þessu sviði. Hann virðist ekki kunna, frekar en Yrsa einföldustu reglur um persónusköpun og halda að krimmar séu góð leið til að koma eigin skoðunum á ýmsum málefnum á framfæri.

Hugsanlega er ég orðinn óþarflega fastur í þeirri aðferð sem Arnaldur notar. Þar er allt í nánast ópersónulegum skýrslustíl. Síðan Sjövall og Wahlö leið finnst mér engir nema kannski Arnaldur kunna að skrifa krimma.

Hugsanlega hefði þessi bók getað gengið sem venjuleg skáldsaga, en morðin tvö  gera þetta að krimma. Vissulega getur höfundurinn ekki gert að því. Í krimmum þurfa alltaf að vera morð eða aðrir stórglæpir. Með því að sleppa morðunum og stytta bókina um sextíu til sjötíu prósent hefði þetta sennilega getað orðið sæmilegasti sálfræðitryllir en þá hefðu alls ekki verið jafnmiklir peningar í spilinu.

Einhver mynd.