2039 - Hámenning og lágmenning

Hugleikur er kominn í gin ljónsins. Um leið og ugluspeglar auglýsingaliðsins ná tökum á honum er hann búinn að vera. Sá einhversstaðar mynd af honum í gini Hallgrímskirkju og honum leið ekki vel. Kannski sleppur hann úr þeirri úlfakreppu. Vonum það.

Planið hér fyrir framan eða aftan húsið (altsvo milli Kaffitárs og hússins okkar) var malbikað s.l. þriðjudag, þó ekki alla leið. „Akkuru?“ Mundi Tinna líklega segja en því er tengd löng saga og ekkert sérlega merkileg.

Lengi hefur tíðkast að kalla menningu ýmist hámenningu eða lágmenningu. Yfirleitt er lágmenning miklu skemmtilegri því hámenning má helst ekki vera það. Dægurlagatextar eru kallaðir lágmenning en eru það ekki nærri alltaf. Listamannalaun og allur fjárinn er háður þessu. Það má helst ekki vera mjög vinsælt það sem á að heita hámenning. Þetta getur staðið mörgum manninum fyrir þrifum. Sumt sem hann gerir er t.d. hámenningarlegt og annað algjör lágmenning. Vísnagerð er yfirleitt lágmenning. RUV á líklega að sinna hvorutveggja. Þá er gamla gufan sennilega hámenning en rás 2 lágmenning. DV er af mörgum talið sorprit og lágmenningarlegt með afbrigðum en Mogginn stritast við að vera hámenningarlegur. Moggabloggið er samt auðvitað lágmenningarlegt mjög.

Einhverntíma lærði ég:

In the life of strife and struggle
two things stand like stone.
Kindness in anothers trouble
courage in your own.

(Enskan er auðvitað lágmenning. A.m.k. hér á Íslandi.) Þessa vísu lærði ég líka fyrir margt löngu. Hún er gerð nákvæmlega eftir íslenskum bragreglum. Hringhenda þar að auki.

She is fine as morn´ in May
mild, devine and clever.
Like a shining summerday
she is mine forever.

Og þetta er á margan hátt uppáhaldsspakmælið mitt. Þ.e.a.s. á ensku.

Nobody was ever meant
to remember or invent
what he did with every cent.

Eitt af fyrstu bloggunum sem ég las nokkuð reglulega var „Konan sem kyndir ofninn sinn“. Nanna Rögnvaldardóttir (systir Rögnvaldar) skrifaði það. Það sem mér er einna minnisstæðast úr því bloggi er sumt af því sem hún skrifaði um „Sauðargæruna“ sem hún kallaði. Held að það hafi verið ömmubarn hennar. Sumt af því sem hún hafði eftir honum var alveg bráðfyndið. Úlfur heitir hann og núna hugsa ég að hann sé ekkert hrifinn af sumu sem hún skrifaði um hann. Þetta er samt til á netinu og allir geta fundið það ef þeir vilja. Sumt af því sem „Ljósvakalæðan“ eða Svanhildur Hólm skrifaði um börnin sín er ég viss um að þeim finnst ekkert skemmtilegt að skuli vera þar fyrir hunda og manna fótum. Eðli netsins er bara þannig og seinna meir geta þeir sem það vilja grafið allan fjárann upp og endurbirt ef þeir kæra sig um. Ekkert fer þaðan.

Mér er líka minnisstætt margt af því sem Salvör Kristjana skrifaði á bloggið þegar maður hennar var í Afghanistan. Fáir held ég samt að hafi gert sér eins vel ljósan óforgengileika netsins og hún. Ég hef reynt eins og ég get að fylgjast með því sem hún hefur í gegnum tíðina sent frá sér á netinu en það er bæði svo mikið að vöxtum og tæknilegt, auk þess að deifast víða, að það hefur verið mjög erfitt og sennilega hef ég ekki séð nema fátt af því.

Spáð og spekúlerað.