1880 - Barnagirnd

Barnagirnd er ekki ný bóla. Man ekki betur en frá því sé sagt í Njálu að Þráinn Sigfússon frændi Gunnars á Hlíðarenda hafi í brúðkaupi þeirra Gunnars og Hallgerðar Langbrókar orðið mjög starsýnt á og beðið dóttur Hallgerðar (Þorgerðar Glúmsdóttur) sem hlýtur að hafa verið unglingur eða barn þá. (Man ekki aldurinn) Þórhildur skáldkona (kona Þráins) orti þá þessa ódauðlegu vísu:

Esa gapríplar góðir.
Gægur es þér í auga.

Margt var öðruvísi áður fyrr. -Allt hafði annan róm, áður í páfadóm- segir í einhverju heimsósómakvæði. Mér er t.d. minnisstætt að á flestum þeim stöðum þar sem Íslendingasögusafn (Guðna Jónssonar) var til staðar var greinilegt að Bósa saga og Herrauðs (ein af fornaldarsögum Norðurlanda) var mikið lesin. Það var auðvitað vegna þess að hún var svolítið blautleg og klámfengnar frásagnir alls ekki eins aðgengilegar og nú er. Áhugi hefur samt verið mikill á slíku efni og er líklega enn.

Í þessu sambandi má líka minna á að í Lokasennu eru þessi orð:

Hymis meyjar
höfðu þig að hlandtrogi
og í munn migu.

Þeir hafa aldeilis verið kinky í eldgamla daga.

Danir ákváðu að hætta öllum klámákærum og þess háttar um 1970 eða fyrr. Nú vill Ögmundur taka þetta upp hér á landi. Það er á margan hátt tímaskekkja. Þeir sem endilega vilja fá slíkt efni eiga að geta það. Það er svo allt annað mál að sjálfsagt getur verið að reyna að hlífa börnum og unglingum fyrir (við) slíku efni.

Þegar ljósmynd er tekin er það ekki ljósmyndarinn sem skiptir mestu máli. Myndefnið gerir það. Þetta skilja sumir ljósmyndarar ekki almennilega. Sama á sér stað þegar myndum er breytt. Margir eru ansi snoknir fyrir slíkum myndum. Aftur er það myndefnið, hversu ósennilegt sem það er gert, sem skiptir mestu máli. Hver gerði breytingarnar eða í hverslags forriti það var gert, skiptir miklu minna máli. Það er myndefnið sem segir söguna. Hvað málverk áhrærir er líka sögu að segja. Það er myndefnið sem ræður mestu. Auðvitað meðhöndla listamenn myndefnið á mismunandi hátt og það segir þeim sem á horfa mismunandi sögur. Ef abstrakt málverk segir Hriflu-Jónasi að það sé klessuverk þá er það bara sagan sem það segir honum.

Alveg það sama má segja um rituð verk. Það skiptir mestu máli hvað sagt er en ekki hver skrifar. Auðvitað er þetta margtuggin saga. Knattspyrnumenn tala um að fara í boltann en ekki manninn. Svo má líka heimfæra þetta á stjórnmálin. Það skiptir ekki mestu máli frá hvaða flokki hugmyndin kemur heldur hver hún er. Hver gerði hvað einhverntíma í fyrndinni skiptir ekki mestu máli. Í kosningum er það auðvitað framtíðin sem skiptir mestu máli og þá er ég loksins kominn að því sem ég ætlaði að skrifa um í þessum bloggpistli. Það er nefnilega stjórnarskráin, en nú er bloggið bara orðið svo langt að ég geymi það að skrifa um hana.

Rennilegur bátur.

1879 - Að vera virkur í athugasemdum

Hvar gerast markverð tíðindi? Hvergi sýnist mér. Ekki gerist neitt á fésbókarræflinum, ekki á blogginu heldur, þó ég skrifi eitthvað (sem sjálfum mér og fáeinu öðrum finnst kannski merkilegt.) Einu sinni hélt ég að eitthvað markvert gerðist öðru hvoru á alþingi. Nú er ég hættur að halda það. Birgitta bölsótast útí Ástu Ragnheiði. Þráinn hótar að hætta að styðja ríkisstjórnina. Davíð hlær inní sig í Hádegismóum. Jóhanna er í felum. Steingrímur þykist vera að útbúa almennilegt kvótafrumvarp (sem er samt ómögulegt) o.s.frv.

Bæði stjórnarskárdeilunni og hjúkrunarfræðinga (-kvenna) deilunni lýkur einhverntíma. Vonandi þó ekki með skelfingu. En hver nennir að bíða eftir því? Mesta spennan verður sennilega í kringum kosningarnar í vor. Sumum leiðast slík fyrirbrigði samt mikið.

Mig minnir endilega að Harpan hafi upphaflega átt að kosta hálfan annan milljarð. Eitthvað hefur hún samt stækkað síðan. Og er nú líklega búin að kosta svona 30 milljarða. Kannski miklu meira en það. Allt er reynt að fela. Ég er samt á því að þetta sé hið fínasta hús. Bæði að utan og innan. Dýr auðvitað. En hverjum er ekki sama um það?

Skammaryrðið sem er að ná fótfestu í málinu er „virkur í athugasemdum“. Hver vill annars vera það? Þetta er uppnefni sem fésbókin fann uppá. Aumingjaskapur þeirra netmiðla sem hafa beðið fésbókina að sjá um athugsemdir sínar er algjör. Samt get ég ekki stillt mig um að fara á fésbókina oft á dag. Hangi þar ekki viðstöðulaust inni eins og mér sýnist að sumir geri.

Er bloggið eitthvað betra? Kynni einhver að spyrja. Ja, mér finnst það betra, en auðvitað er það bara nokkurs konar eintal meðan fésbókin er þegar best lætur a.m.k. samtal. Það samtal getur ekki gengið hraðar fyrir sig en nákvæmlega jafn hratt og þátttakendurnir eru fljótir að vélrita. Því betri vélritari, því meiri skrif og minni misskilningur. Er það þá bara endurbót á tölvupóstinum. Já, mér finnst það. Bloggurum er oft mikið niðri fyrir. Stjórnmálin flækjast mikið fyrir þeim. Eru blogg þá ekki bara einskonar greinaskrif? Jú, eiginlega, en það eru bara ekki allir annað hvort bloggarar eða fésbókarar þó sumir tölvunördar virðist halda það.

Hjúkrunarkvennadeilan leyst, alþingi malar um stjórnarskrá. Þetta eiga víst að heita helstu fréttirnar. Ég nenni þessu bara ekki.

Strætóskýli.