1812 - Sjálfstæðisbarátta og eiturlyf

Eini bloggarinn sem ég fylgist næstum alltaf með er Jónas Kristjánsson. Margir fleiri held ég að geri það. Sem ritstjóri Dagblaðsins (eða Vísis) fékk hann fyrirtækið Videóson í fangið á sínum tíma og þess vegna kynntist ég honum svolítið. Nú er hann að hasast upp á fréttum eða fréttaleysi öllu heldur og einbeitir sér talsvert að mat og megrun. Hann er eins og ég að því leyti að hann á erfitt með að minnka bloggskrifin, þó fréttunum fækki. Eða voru þær einhverntíma einhverjar?

Þegar ég fluttist til Reykjavíkur árið 1986 og réði mig í vinnu hjá Jóni Óttari og félögum fann ég vel að nýjir tímar voru í nánd. Þegar ríkisstjórn Steingríms Hermannssonar (eina stjórnmálamannsins sem ég hef borið einhverja virðingu fyrir) sprakk síðan í beinni útsendingu (ætli það hafi ekki verið árið 1987 eða seinna) vissi ég það fyrir víst. Grunaði þó ekki frekar en aðra að undirbúningur að Hruninu mikla mundi hefjast þá strax. Nú er vel hægt að sjá í baksýnisspeglinum að það er einmitt það sem gerðist.

Áður fyrr voru uppáhaldsblogg svo mikil uppáhaldsblogg að maður gat helst ekki misst af kommentunum, enda ekki búið að finna fésbókina upp þá.

Margrét Tryggvadóttir þingmaður, skrifar í Fréttablaðið ágæta grein sem hún nefnir „Vonlausa stríðið“ http://blog.pressan.is/margrett/2012/11/23/vonlausa-stridid/#.ULAh8rXqSPo.facebook og lýsir því stríði eins og það horfir við almenningi. Þetta er stríðið gegn eiturlyfjunum og flest í greininni er hárrétt hjá Margréti. Helst er á henni að skilja að vandinn liggi hjá stjórnvöldum þjóðanna og mismunandi hörðum refsingum. Ég held að vandinn liggi kannski fremur í gallaðri og tilviljanakennri flokkun varanna. Sum eru leyfileg og standa utan við neðanjarðarhagkerfið. Ef löggjöf í þessum efnum væri eins hjá öllum væri mun einfaldara að ráða við þetta.

Þegar horft er á Baska, Skota, og fleiri þjóðarbrot í Evrópu er ljóst að sjálfstæðisbarátta þeirra styrkir Evrópusambandið því lítil þjóðarbrot þurfa meira á því að halda en önnur.

Af hverju er ég svona gáfaður en allir aðrir svona vitlausir. Eða var það öfugt. Kannski er bara enginn (Þið munið eftir þessum, sem var í markinu hjá Tyrkjum.) svona gáfaður eða allir. Af hverju skyldu allir vera að burðast með gáfurnar í fésbókarþverpokum. Það er nefnilega miklu meira pláss fyrir þær hérna á blogginu.

Sjónvarpið býr til stjórnmálamenn. Um það þarf ekkert að fjölyrða. Staðreyndirnar blasa við. Ef mönnum tekst að komast nógu oft í sjónvarpið (fyrir velvilja þeirra sem þar starfa) er leiðin nokkuð greið á framboðslista sumra flokka a.m.k. Þetta er undarlegt vegna þess að talsmenn sjónvarpsstöðva þykjast alltaf vera hafðir fyrir rangri sök og ekki ráða neinu. Hvenær ætlar Egill Helgason eiginlega í framboð? Hefur hann ekki fengið nógu góð tilboð eða hvað?

Voffi.