1422 - Bryndís Schram

Gamla myndin.
Líklega er þessi mynd frá Glaumbæ í Skagafirði.

Nú er illt í efni
hann varð óðamála í svefni.

Nú er farið að síga á seinni hluta dagsins og ég ekki búinn að skrifa neitt. Svona er þetta. Mér finnst ég verða að blogga, þó ég hafi ekkert að segja.

Þeir sem áhuga hafa ættu auðvitað að lesa greinina sem Bryndís Schram skrifar á Eyjuna um ESB. Hún var skólasystir Styrmis Gunnarssonar og stílar þessa grein sína sem bréf til hans. Linkurinn er hér: http://lugan.eyjan.is/2011/06/22/ad-vera-eda-vera-ekki-%e2%80%93-thad-er-spurningin/

Mér finnst þessi grein hjá Bryndísi vera ágæt. Mikið af þeirri umræðu sem fram fer um ESB er samt heldur lítils virði. Oftast nær í hinum séríslenska upphrópunarstíl og kemst lítt að kjarna málsins. Eins og áður hefur komið fram finnst mér kjarni málsins vera aðildin sjálf og hvernig við sjáum hana fyrir okkur í framtíðinni. Ekki einhverjar krónur og aurar (eða evrur) og styrkir, útgjöld, aðlögun og annað þess háttar.

Tvennt athyglisvert hef ég samt rekist á í greinum sem ég hef lesið um málið undanfarna daga. Einhver sagði að starfsmenn ESB væru 35 þúsund en starfsmenn opinberra aðila á Íslandi 37 þúsund. Annar sagði að útgjöld ríkja til ESB séu í mesta lagi um 1 % af samanlögðum útgjöldum þeirra.

Ef menn hafa áhyggjur af því að stóru ríkin í ESB muni kúga þau minni er rökréttast að skoða söguna. Ég held að þau hafi ekki gert það hingað til. Hvers vegna ættu þau þá að taka upp á því núna?

Er bloggið hjá mér að breytast í ESB-blogg. Það var ekki ætlunin. Auk þess legg ég til að tillögur stjórnlagaráðsins verði samþykktar. Mun jafnvel mæla ennþá sterkar með því þegar þær koma fram í endanlegri mynd.

Ein af mínum uppáhalds Íslendingasögum er Eyrbyggja. Þar má finna allt. Þar er m.a. þessi klausa:

Egill hafði skúfaða skóþvengi, sem þá var siður til, og hafði losnað annar þvengurinn og dragnaði skúfurinn. Gekk þrællinn þá inn í forhúsið. En er hann gekk í aðalskálann vildi hann fara hljóðlega því að hann sá að þeir Björn og Þórður sátu við eld og ætlaði Egill nú á lítilli stundu að vinna sér til ævinlegs frelsis. Og er hann vildi stíga yfir þröskuldinn þá sté hann á þvengjarskúfinn þann er dragnaði. Og er hann vildi hinum fætinum fram stíga þá var skúfurinn fastur og af því reiddi hann til falls og féll hann innar á gólfið. Varð það svo mikill dynkur sem nautsbúk flegnum væri kastað niður á gólfið.

Þessu er vel lýst. Hvernig höfundur hefur komist að þeirri niðurstöðu, að nautsbúkurinn þyrfti að vera fleginn, til að samlíkingin væri marktæk, er mér samt hulin ráðgáta. Það var dóttir mín Hafdís Rósa sem vakti athygli mína á þessu og varð það ekki til að minnka aðdáun mína á sögunni.

Í Stokkseyrarfjöru.