1404 - Blóm í bæ

Gamla myndin.
Hér eru í setustofunni í Samvinnuskólanum að Bifröst þeir Jón Alfreðsson, Tryggvi Eymundsson og Guðmundur Reynir Óskar Jóhannsson.

Barnaníð er ofarlega í hugum fólks þessa dagana. Viss fjöldi fólks leggur slíkt fyrir sig. Engin furða er að slíkt fólk reyni að koma sér í störf sem tengjast börnum. Sök kirkjunnar er ekki sú trú sem boðuð er, heldur hvernig staðið er að barnastarfi innan hennar. Ef upp koma mál af þessu tagi hjá kirkjunni þarf að taka á þeim með festu og ákveðni.

Mér finnst kirkjan og fólk sem innan hennar starfar einkum hafa brugðist að tvennu leyti á þessum vígstöðvum. Athugun og eftirlit með þeim sem þar vinna að barnastarfi hefur löngum verið stórlega ábótavant, bæði hér á Íslandi og annarsstaðar. Ekki hefur heldur verið tekið með nærri því nægri ákveði á málum sem upp hafa komið heldur reynt með öllum hætti að sópa þeim undir teppið og fela þau. Trúin sjálf og boðun hennar er svo algjört sérmál.

Almennt skólastarf virðist alls ekki hafa verið eins útsett fyrir svona lagað og kirkjulegt starf með börnum sem og upptökuheimili og munaðarleysingjahæli af öllum toga. Einkum hefur verið ráðist að þeim börnum sem lakastar varnir hafa og er slíkt fyrirlitlegra en orð fá lýst.

Um þessar mundir er ég að lesa bók sem nefnd er „Lindargötustrákurinn.“ Ekki er með neinu móti hægt að sjá hvenær þessi bók er gefin út eða samin. Aftarlega í henni sá ég reyndar ártalið 2008 svo líklega er hún gefin út eftir Hrun. Höfundur er Albert Jensen. Með afar innfjálgum hætti er fyrsti hluti bókarinnar helgaður lýsingum á ýmiss konar strákapörum hér í Reykavík sem höfundurinn var gjarnan höfuðpaurinn í. Bókin er sundurlaus og próförk illa lesin en samt er hún áhugaverð. Nýlegar sjálfsævisögur eru fáar á íslensku og oft ekki vel samdar. Ég er þó ekki nógu langt kominn með þessa til að úttala mig frekar um hana.

Fór í gær (laugardag) á einhverskonar garðyrkjusýningu í Hveragerði og þar var margt að sjá og margt um manninn. Á eftir var ég í veislu hjá Bjössa bróðir og smakkaði í fyrsta sinn kjöt sem steikt var jafnóðum á steini sem á borðinu var. Þetta er ágæt uppfinning því annars er oft hætta á því að kjöt af grilli sé farið að kólna um það bil er yfir lýkur.

Einhversstaðar á netinu sá ég nýlega þær veiðar dásamaðar þar sem sami laxinn er veiddur hvað eftir annað. Viðbrögð voru einhver við þeim skrifum, flest jákvæð. Mér finnst betra en slíkt háttalag að menn veiði sér til matar, jafnvel þó þeir þurfi alls ekki á þeim mat að halda. Að sleppa laxi til þess eins að hægt sé að kvelja hann aftur og aftur finnst mér ógáfulegt mjög. Veiðimenn sem það gera hljóta að ganga út frá því að laxinn hugsi eins og þeir og hafi gaman af því að vera veiddur. Hræddur er ég um að svo sé ekki.

Meðan fréttir birtast af grjótkasti álfa finnst mér lítil ástæða fyrir fjölmiðlamenn að kvarta undan fréttaleysi. Þó sprengingar „rmisfarist“ við Bolungarvík eins og mig minnir að sagt hafi verið í sjónvarpinu finnst mér óþarfi að kenna álfum um það, jafnvel þó „sjáandi“ sé á svæðinu. Ég ætla helst ekki að taka jafnmikla áhættu og DocterE en mér finnst hótanir um áframhaldandi grjótkast á Vestfjörðum verulega ógeðfelldar.

Sóley sólu fegri.