1398 - Fimmhundruðkallinn

Gamla myndin. Hér eru pabbi og Bjössi fyrir utan húsið að Hveramörk 6. Þetta útsýni upp að bakaríi og verkstæðinu hans Aage kannast ég mjög vel við.

Finnst 17. júni tilstandið fráhrindandi mjög. Jóns Sigurðssonar tilbeiðslan er beinlínis orðin afkáraleg. Fór ekkert út til að horfa á hátíðarhöldin á þjóðhátíðardaginn. Það er samt auðvitað ekkert á móti því að lyfta sér þá aðeins upp frá brauðstritinu. Eðlilegt að fólk langi til þess.

Marktæk stjórnmálaumræða er öll meira og minna að færast yfir á netið og það er ekkert athugavert við það. Umræðan um annað er samt oft ansi léttvæg. Hin menntaða umræða er þó oft á svo hlægilegu plani að ekki er hægt að taka hana alvarlega. Baggalútsgrínið hefur þann galla að vera bara grín. Sjálfur reyni ég að þræða einhvern milliveg milli alvöru og gríns. Þá er oft stutt yfir í kaldhæðnina hefur mér fundist. Reyni þó að forðast hana líka.

Já, ég viðurkenni alveg að mig hefur dagað uppi hér á Moggablogginu. Spurning hversu vel ég á heima hér innanum alla ESB-andstæðingana og íhalds-seggina. Reyni þó að halda mínu striki. Veit bara ekki almennilega hvar það strik er.

Ég hef fylgst með bloggi áratugum saman. Eitt sinn var uppáhaldsbloggarinn minn Ágúst Borgþór Sverrisson. Hef fjarlægst hann svolítið með árunum. Hann virðist halda að fátt skipti máli annað en smásögur. Það getur vel verið að hann hafi réttara fyrir sér en ég í því efni. Mér leiðast þær. Þó hann bloggaði oft skemmtilega þá reyndi hann jafnan að gera lítið úr blogginu. Vildi frekar stunda það sem hann áleit vera alvöru-skrif. En hvað eru alvöru-skrif? Mér finnst það alveg eins geta verið blogg eins og hvað annað.

Smásögur og skáldsögur eru oft endemis bull. Það er þó alveg hægt að láta svoleiðis ná tökum á sér. Maður sér samt oftast eftir tímanum sem fór í að gefa sig þessu á vald, svona eftirá séð. Íslendingar virðast einkum lesa krimma nútildags. Það er skiljanlegt því auk predikunartilburðanna er þar oft um að ræða eitthvað fræðandi og skemmtilegt efni. Verst að ekki er nærri alltaf hægt að taka það alvarlega sem skrifað er. Staðreyndir og þessháttar smámunir fara stundum forgörðum við að þjóna því sem kallað er æðri tilgangur.

Einn af kostum skáldsögunnar (og krimmanna) er hve auðvelt er að koma ýmsu að sem erfitt er að skrifa um á annan hátt. Ef það er eitt sem ég hef lært á áralöngu bloggi þá er það að eftir því sem maður bloggar lengur og meira því auðveldara er að skrifa um það sem maður hélt alltaf að erfitt væri að skrifa um.

Stundum sérhæfa rithöfundar sig í tímabilum. Dettur þá strax í hug Vilborg Davíðsdóttir. Man að þegar hún vann uppá Stöð 2 prentaði ég út fyrir hana fyrsta uppkastið af því sem seinna kallaðist „Korka“ ef ég man rétt. Sennilega virkar það tímabil sem hún hefur valið sér ágætlega á mig. Ég er t.d. núna að lesa „Eldfórnina.“ Hana fékk ég á bókasafninu um daginn og er búinn að festast svo rækilega í henni að ég býst við að ég lesi hana alla. Fyrir nokkrum árum sá ég í Bókatíðindum eða einhverju þessháttar riti að bækur Vilborgar voru flokkaðar sem unglingabækur. Fyrir hennar hönd (og unglinganna) móðgaðist ég stórlega. Mér finnst bækurnar hennar bara einfaldlega ágætar.

Heyrðist Stefán Jón Hafstein vera í einhverju populistaviðtali á útvarpi Sögu áðan en það var víst ekki hann. Hann er í einskonar útlegð í Afríku en spá mín er sú að hann snúi til Íslands aftur í tæka tíð fyrir næstu kosningar til að reyna að koma höndum yfir stjórn Samfylkingarinnar. Eins og aðrir hlýtur hann að sjá forystuleysið blasa við á þeim bæ.

Áhyggjur manna af gríska harmleiknum fara vaxandi. Kannski er svarta hagkerfið að ríða Grikkjum að fullu.

Já, Jón á eflaust þennan bíl.