1354 - Lygasaga

Gamla myndin
er frá Kalla Jóhanns og er af honum við veiðar. Ekki er að fullu upplýst hvar þetta er.

Þetta er óviðunandi. Það er langt liðið á laugardaginn og ég er hvorki búinn að né byrjaður á að semja blogg morgundagsins.

Mér finnst helvíti hart að ég skuli ekki geta skrifað smá sögukorn til að setja á bloggið mitt. Reyni aftur. Í þetta skipti er ég að hugsa um að fara í ferðalag til Vestfjarða. Nánar tiltekið á Hornstrandir. Þangað hef ég tvisvar komið. Þessi frásögn á samt ekki að vera um það. Heldur er um fullkomlega ímyndað ferðalag að ræða.

Mér hefur alltaf þótt mikið til fáránleikans koma. Þess vegna verður þessi frásögn svolítið fáránleg.

Það var komið fram desember og við biðum kvölds til að geta notið myrkursins á leiðinni. Við vorum staddir á Ísafirði að kaupa gull. En eins og allir vita hefur mikið fundist af gulli þar um slóðir. Búið var að loka öllum helstu gullbúðunum og ekki hægt að gera ráð fyrir að þær yrðu opnaðar aftur fyrr en að nokkrum dögum liðnum. Þess vegna ákváðum við að skreppa til Hornvíkur því frést hafði að þar hefðu sést fljúgandi kanínur.

Talið var víst að kanínur þessar væru með gervitennur úr gulli. Auðvitað hefðum við getað látið flugvél flytja okkur í Hornvíkina en okkur þótti meiri stæll á því að fara þangað á galdraprikum.

Þess vegna var það sem við brenndum niður að höfn því þar var galdraprikasala ríkisins til húsa. Gústi var eilítið á undan mér á loft en ekki munaði miklu og þrátt fyrir snjókomuna sá ég alltaf til hans. Við flýttum okkur nú sem mest við máttum til Hornvíkur.

Þegar þangað kom voru kanínurnar farnar að sofa sem eðlilegt var. Við urðum því að bíða birtingar því kanínurnar vildu ekki láta vekja sig og voru ákveðnar í að sofa framundir hádegi.

Þegar til kom vildu þær svo ekki láta gullið. Við fórum þess vegna áfram til Furufjarðar því þar hafði frést af silfri hafsins sem eins og allir vita er útbíað í silfri. Þegar við komum þangað hafði síldin öll gengið á land svo við þurftum ekki annað en að skafa silfrið af hreistrinu.

Settum það svo í poka sem við höfðum meðferðis og snerum aftur til Ísafjarðar. En af því að silfrið sem við þurftum að taka með okkur til að græða nóg á ferðinni var svo þungt urðum við að skríða með jörð næstum alla leiðina til baka. Rétt gátum lyft okkur yfir Skorarheiðina og fórum svo út allt djúpið fáeina metra yfir sjó. Þannig varð þessi ferð eftirminnilegri en annars hefði orðið.

Sumardagurinn fyrsti.