1297 - Síðastaleikur

Andstæðingar Icesave og ESB eru farnir að láta mig heyra það í athugasemdakerfinu. Ekki hefur það áhrif á mig. Sýnir mér bara að það sem ég skrifa er lesið. Einhverjir hljóta að hafa aðrar skoðanir en ég. Ekki bara í þessum málum heldur í flestum öðrum líka. Það er bara sanngjarnt og eðlilegt. Það gæti vel verið að ég skipti um skoðun. Kannski eru þeir líka að hugsa um lesendurna. Alveg eins og ég. 

Þjóðaratkvæðagreiðslan um Icesave minnir mig að sé 9. apríl. Langt er þangað til en samt hefur Jónas Kristjánsson áhyggjur af því að stuðningsmenn samkomulagsins mæti ekki á kjörstað. Ég hef engar áhyggjur af því. Ef þeir mæta ekki þá er sannfæring þeirra um að samkomulag sé betra en ósamkomulag ekki nógu sterk og þá verður bara að taka því.

Um daginn skrifaði ég um „kjöt í pottinn" og lýsti þeim leik nokkuð. Sá leikur er eflaust algengur og gengur sjálfsagt undir ýmsum nöfnum. Minntist líka á leikinn „yfir" og nú ætla ég að reyna að lýsa honum svolítið. Í grunninn var hann þannig að skipt var í tvö lið sem komu sér fyrir sitt hvoru megin við hús það sem nota átti.  Síðan var bolta hent yfir húsið og ef einhver greip boltann átti hann að hlaupa í kringum húsið með hann. Þegar hann kom þangað sem hitt liðið var átti hann að reyna að kasta í einhvern úr því og þá þurfti sá sami að skipta um lið. Af einhverjum ástæðum voru reglur í þessum leik alltaf tilefni til deilna. Þær voru alls ekki eins fastmótaðar og sjálfsagðar og í flestum öðrum leikjum.

Til dæmis þurfti fyrst að finna hentugt hús. Svo þurfti að ákveða hvort einhver mætti vera á útkikki og vara hina við. Hvort henda mætti boltanum oft eða ekki. Hvað teldist að grípa boltann. Hvað ætti að gera ef hann væri ekki gripinn o.s.frv. , o.s.frv.

„Síðastaleikur" var líklega mest stundaður allra leikja og þurfti engan sérstakan undirbúning og hægt var að fara í hann hvar og hvenær sem var. Hann var einfaldlega þannig að einhver ákvað skyndilega að vera hann, klukkaði næsta mann og sagði „síðasti". Sá var þar með orðinn hann og þurfti að klukka einhvern annan og segja það sama. Allir reyndu að sjálfsögðu að hlaupa í burtu en sá sem var hann þurfti að ná einhverjum og síðasta hann. Þannig gat þetta gengið lengi og stundum varð skemmtilegur eltingaleikur úr þessu þegar reynt var að síðasta þá sem fljótir voru að hlaupa.

Canary-köttur.