1284 - Að jónasast og hannesa

Hvað sem ákafir Icesave-andstæðingar segja er það að verða ljóst að flestir sem nálægt þessum málum hafa komið og eytt miklum tíma í að kynna sér samninginn sem allra best (alþingismenn meðtaldir), virðast vera þeirrar skoðunar, að affarasælast sé að samþykkja þau samningsdrög sem fyrir liggja. Auðvitað er einhver áhætta því fylgjandi en einnig fylgir því talsverð áhætta að segja nei í þjóðaratkvæðagreiðslunni 9. mars.

Sagnir eru stundum kenndar við ákveðna menn. Þannig talaði ég um daginn um að jónasast. Varla hefur það farið framhjá mörgum hvaða Jónas ég átti við. Sögnin að hannesa var líka talsvert kunn fyrir nokkru en sennilega eru flestir hættir að nota hana. Sagnir sem svona eru myndaðar held ég að eigi yfirleitt ekki langt líf fyrir höndum. Þó gæti ég trúað að sögnin að jesúsast eða jesúa sig sé alls ekki nýtilkomin.

Sverrir Agnarsson sem eitt sinn vann með mér á Stöð 2 sagði í silfri Egils í dag að enn væri á lífi Líbýumaðurinn sem sleppt var úr skosku fangelsi vegna þess að hann var sagður eiga mjög fáar vikur eftir ólifaðar. Þetta var eini maðurinn að ég held sem nokkru sinni hefur setið inni fyrir Lockerbie-hryðjuverkið. Annars var margt af því sem Sverrir sagði um Gaddafi og Líbýu athyglisvert í meira lagi.

Tvennt finnst mér mest einkennandi eftir að aldurinn fór svolítið að færast yfir mig. Annað er það hve hlutirnir ganga hægt allir saman. Ég hreyfi mig hægar, hugsa jafnvel svolítið hægar og svo mætti lengi telja. Hitt er að ég er áberandi lengur að jafna mig á byltum og hvers kyns skrokkskjóðum en áður fyrr. Þetta veldur því að maður hlífir sér fremur, við allt mögulegt, því ef illa fer geta afleiðingarnar orðið miklu verri en áður var.

Hvað sem sagt verður um húsið sjálft þá eru hurðirnar fínar og það er númer tuttugu.